บททั้งหมดของ เปลืองรัก: บทที่ 1 - บทที่ 10

ทยากร ธาราบวรวิชญ์ วัยสามสิบสามปี ที่กำลังนั่งดื่มกาแฟยามเช้าอยู่กับบิดาที่กำลังนั่งอ่านข่าวสารธุรกิจอยู่ในไอแพดเช่นเดิมทุกครั้ง พลันสายตาเหลือบมองบุตรชายที่นั่งอยู่ตรงข้าม แววตาของชายหนุ่มนั้นช่างเย็นชาเสียเหลือเกิน นับตั้งแต่วันที่ทยากรกลับไปทำงานที่ไร่ของตนและวนเวียนกลับมาเยี่ยมบิดามารดาบ้างบางครั้ง แต่ทั้งสองคนก็คลาดเคลื่อนไม่ได้พบหน้ากันเสียที อีกคนงานยุ่ง ส่วนอีกคนหลบหน้าไม่อยากพบเจอราวกับสวรรค์ไม่เป็นใจให้ทั้งคู่ได้เจอกันเสียอย่างนั้นตั้งแต่วันที่ทั้งสองคนได้จดทะเบียนสมรสกันอย่างเงียบ ๆ เมื่อหลายปีก่อน ตามความต้องการของผู้เป็นย่าและบิดา แต่หากถูกคัดค้านโดยมารดาของชายหนุ่มแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ มันจึงทำให้เขาไม่อยากจะกลับมาที่นี่หรือเจอหน้าภรรยาของตนเองอีกแต่บางครั้งก็หลีกเลี่ยงไม่ได้เช่นวันนี้“ทำไมแกถึงไม่ค่อยกลับบ้านกลับช่องบ้างเหอะ” ผู้เป็นพ่อถามทั้ง ๆ ที่พอจะรู้อยู่แล้ว ว่าคำตอบของลูกชายเป็นเช่นไรและสิ่งที่ได้มามันก็ไม่ได้ต่างอะไรจากเมื่อก่อนตอนที่ให้จดทะเบียนเลย“ผมไม่ว่าง งานที่ไร่มันยุ่ง ๆ น่ะครับ”นั่นไง! มันต่างจากที่คิดเสียที่ไหน เหตุผลหนึ่งก็คงไม่อยากเจอผู้หญิง

หลังจากที่หญิงสาวจัดการเอาของลงจากรถเรียบร้อย จึงเดินเข้ามาหาย่าดาหลาที่กำลังนั่งคุยอยู่กับป้าอนงค์กันอย่างออกรส โดยมีแก้วน้ำอยู่หนึ่งแก้วตรงหน้าของดาหลา“ผู้หญิงคนนั้นใครกันว่ะ ทำไมสวยออะไรแบบนี้” มะเฟืองบ่นกับตัวเองเบา ๆ หลังจากที่รินน้ำไปเสริฟ์ให้กับดาหลาก่อนที่จะมาทำหน้าที่ของตัวเองที่ยังค้างอยู่“ใครกันนะ หน้าคุ้น ๆ แต่นึกไม่ออกนี่สิ” ยังคงนึกไม่ออกมือของเด็กสาวก็ขยี้ผ้าเช็ดมือที่เปื้อนแรง ๆ ตรงอ่างล้างจาน เสียงบ่นที่ว่าแผ่วเบามันทำให้คนที่เดินตามหลังเข้าครัวตามมาได้ยินพอดี“จำพี่ไม่ได้จริง ๆ เหรอมะเฟือง” น้ำเสียงหวานของคนที่เข้ามาใหม่ดังจากด้านหลังทำเอามะเฟืองที่กำลังยืนคิดอะไรเพลิน ๆ ปกอรกับถกเดถียงกับตัวเองอยู่เมื่อครู้ต้องหันหลังกลับมามองใบหน้าสวย ๆ รูปร่างสูงเพรียวของคนตรงหน้าเพ่งมองอย่างชัด ๆ“พี่…เอ่อพี่อะไรนะหนูนึกชื่อพี่ไม่ออก แต่ว่าหน้าพี่คุ้นมากเลย” เด็กสาวบอกไปตามตรงเพราะใบหน้าที่เคยเห็นมันเหมือนเคยเจอเมื่อนานมาแล้ว“พี่ลินเอง เราเคยเจอกันแล้วนี่”เธอเอ่ยชี้แจงเพื่อที่จะไม่ให้เด็กสาวงวยงงไปมากกว่านี้ ทันทีที่บอกชื่อกับคนตรงหน้าไปทำเอามะเฟืองถึงกับร้องอ๋อในทันที ไม่คิด

ตลอดระยะเวลาที่นันท์นลินอยู่ที่ไร่องุ่นทิวทยา นี่ก็จะเข้าสัปดาห์ที่สองแล้วในการมาอยู่และทำงานที่นี่ แน่นอนว่าหญิงสาวใช้เวลาในการปรับตัวระยะหนึ่ง เพราะเจ้าของไร่หนุ่มอย่างทยากร หาเรื่องมากลั่นแกล้งได้ตลอดเวลา หลังจากที่ให้คนตัวเล็กไปล้างคอกวัวแล้วก็ยังคงให้เธอทำแบบนั้นแบบนี้ และครั้งนี้ก็เพิ่มเติมโดยที่ต้องมาช่วยนายจ้อยล้างคอกม้าอีกดูเหมือนว่าเขาจะแกล้งเธอหนักขึ้นทุกวัน ๆ เพื่อที่จะให้เธอยอมหย่าและกลับกรุงเทพฯไปให้เร็วที่สุด“เฮ้อ ร้อนจะแย่”คนตัวเล็กที่อยู่ในชุดทำงานที่มีผ้าใบกันเปื้อนจากน้ำที่กระเซ็นเข้ามาบ่นขึ้นเล็กน้อยตามนิสัยของเธอที่ทำงานนาน ๆ บ่นออกมาบ้างคงไม่เป็นอะไร หลังมือขาว ๆ พลาง ซับเหงื่อเม็ดเล็กเม็ดน้อยบนหน้าผากมนอย่างลวง ๆ ไม่ใส่ใจนัก“ร้อนหน่อยนะครับคุณลิน”“ไม่เป็นไรค่ะ ก็ช่วงนี้ทางพยากรอากาศบอกว่าอุณหภูมิจะเพิ่มสุงขึ้นนิดหน่อยนี่” เธอว่าพลางใช้ไม้กวาดทางมะพร้าวกวาดมูลสัตว์ไปกองไว้อีกมุมหนึ่ง ก่อนที่จะเอาไปทำปุ๋ยหมักไว้ใส่กับพีชผลที่อยู่ในไร่“ทำไมนายถึงให้คุณลินมาทำความสะอาดคอกวันเลยนะ ผมล่ะไม่เข้าใจ”“เขาคงอยากจะแก

เวลาราว ๆ สามทุ่มนันท์นลินที่เผลองีบหลับไปเมื่อตอนหนึ่งทุ่มหลังจากที่จัดการอะไรต่อมิอะไรเสร็จเรียบร้อยแล้ว จึงขึ้นมาที่ห้องนอนของตนเองและหลับไป แต่ก็ต้องตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะรู้สึกคอแห้งหิวน้ำ โดยปกติแล้วเธอนั้นจะเตรียมน้ำขึ้นมาด้วยอย่างน้อยหนึ่งขวด แต่วันนี้กลับลืมเสียอย่างนั้นนันท์นลินเปิดประตูห้องนอนของตัวเองออกมาพบว่าชั้นสองยังคงปิดไฟมืดเสนิท จนต้องเปิดไฟฉายจากสมาร์ทโฟนที่อยู่ในมือ เพื่อให้ความสว่างในยามที่เธอเดินลงจากชั้นสอง ทันทีที่ค่อย ๆ ก้าวลงมาอย่างระมัดระวัง แต่ทว่าชั้นล่างกลับสว่างไม่เหมือนทุกวันเสียอย่างนั้น แถมประตูก็ยังไม่ได้ปิดอีก คนตัวเล็กที่อยู่ในชุดนอนสายเดียวยาวเหนือเข่าขึ้นมาเล็กน้อย เดินเข้าไปในครัวหยิบน้ำออกมาหนึ่งขวดก่อนจะเปิดจิบเล็กน้อยแล้วออกมา เพื่อจะปิดประตูหน้าบ้านที่เปิดแง้มเอาไว้เล็กน้อย แต่ในจังหวะที่กำลังจะดึงประตูกลับเข้ามา“กรี๊ด ขโมย”“จะร้องทำไมวะ”กลับทำให้เธอนั้นร้องกรี๊ดออกมาอย่างตกใจ ด้วยความที่เธอคิดว่าเป็นผู้ร้าย โจรที่จะมาปล้นบ้าน แต่กลับไม่ใช่เพราะเสียงที่เธอได้ยินเป็นเสียงของทยากรที่กำลังเมามายพร้อมกับ

 เช้าวันใหม่นันท์นลินออกบ้านเช้ากว่าปกติดั่งเช่นเมื่อวาน เพราะเธอนั้นไม่อยากเจอหน้าคนที่อยู่ในบ้าน ในยามนี้เขายังไม่ตื่นหรอก หากว่าเธอไปออฟฟิศในตอนนี้ก็ยังไม่ได้เริ่มงาน ทว่าคราแรกจะปั่นจักรยานไปเหมือนทุกครั้งด้วยความที่กลัวว่าจะถึงเร็วจึงตัดสินใจเดินเล่นไปเรื่อย ๆ ซึมซับบรรยากาศในตอนเข้าที่หาไม่ได้จากในกรุงเทพฯ คนตัวเล็กหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋ากางเกงของตนขึ้นมาถ่ายรูปเก็บภาพบรรยากาศ ไปเรื่อย ๆ ไม่วายที่จะถ่ายคลิปวิดิโอสั้นพร้อมทั้งข้อความเล็ก ๆ น้อยลงไปในนั้นด้วย“ตื่นเช้ามันก็ดีเหมือนกันนะ”หญิงสาวบ่นกับตัวเองเบา ๆ พลางยิ้มขำให้กับคำพูดของตัวเองไม่น้อย หากพูดว่านอนแล้วก็ไม่ใช่ เพราะเธอนั้นนอนไม่หลับไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี อยู่ ๆ ก็หวนคิดถึงใบหน้าหล่อเหลาของคนที่ใจร้ายกับเธอมาตลอด ไม่รู้ทำไมเธอยังรักเขาอยู่ทุกวันแต่ก็ต้องเอาใบหน้านั้นออกไปจากความคิดที่รบกวนการหลับการนอน มือเล็กเอื้อมไปคว้าสมาท์โฟนคู่ใจของตนขึ้นมาเปิดแอพพลิเคชันสั่งของออนไลน์ เพราะเมื่อช่วงเย็นที่ผ่านมาเธอขอที่อยู่ของที่นี่กับมะเฟือง ด้วยความที่มีของใช