All Chapters of เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ: Chapter 41 - Chapter 50

บทที่ 39 ใจกลางความมืดมิด(2)  “...”เสียงนั้นไม่ได้ตอบอะไรกลับมา จางเว่ยที่อยู่อยู่ก็รู้สึกว่างเปล่า ขึ้นมาในช่วงขณะหนึ่ง ก็ได้ลุกออกจากบ้านไปยังบ้านของมารดา ที่ตอนนี้ทุกคนกำลังรับประทานมื้อเย็นกันอย่างสนุกสนานมองเหล่าบรรดาญาติพี่น้องพ่อแม่ลูกหลาน ทุกคนที่กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง หลังจากที่นานแล้วก็เข้าไม่ได้ฉลองกันพร้อมหน้าพร้อมตาเช่นนี้ ความรู้สึกหลากหลายมากมายตีกันอยู่ในอก จนจางเหว่ยไม่รู้แล้วว่าในตอนนี้ขอกำลังคิดอะไรอยู่ผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ เขาที่มองอยู่อย่างนั้นก็ได้เห็นความเปลี่ยนแปลง เนื่องจากผ่านเวลาไปค่อนข้างนานมากแล้ว ทุกคนที่ดื่มกินกันจนอิ่มหนำสำราญ ก็ได้เริ่มแยกย้ายออกจากวงสนทนา...“...”จางเหว่ยเดินออกมาจากตรงนั้นอย่างเงียบเชียบ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้สองขาของเขา กำลังพาเขาไปยังสถานที่ใด...

บทที่ 41 ใจกลางความมืดมิด(จบ) เย่หัวเองก็สงสัยเหมือนกัน เพราะถึงอย่างไรนางก็ไม่ใช่เด็กเหมือนกับร่างกายนี้แล้ว ต่อให้หากเทียบเวลาแล้วจริงๆนางจะเป็นเพียงแค่เด็กมากๆ สำหรับพวกเขาทุกคนก็เถอะ แต่ถึงอย่างนั้นประสบการณ์ชีวิตของนางก็มีมากไม่น้อยเช่นเดียวกัน “ในเมื่อท่านหัวหน้าหมู่บ้านบอกว่ามีมิได้มีเจตนาร้ายต่อข้า เช่นนั้นก็สามารถบอกได้เลยเจ้าค่ะ ข้ามิได้โกรธเคืองผู้ใดโดยไร้เหตุผลอย่างแน่นอน ทุกคนก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้ว”“ถ้าอย่างนั้นข้าขออนุญาตเล่านะขอรับ...”หลังจากนั้นจางหลงจึงได้อธิบายเรื่องราวทั้งหมด ที่เขาได้ทดลองตลอดช่วงเวลาสิบกว่าวันที่ผ่านมา อย่างแรกเลยก็คือเขาลองให้คนเอาสิ่งของที่เย่หัวมอบให้ ทั้งหัวมัน เนื้อสัตว์ ของกินเล่น ไม่ว่าจะเป็นขนม หรือแม้แต่พวกมันตากแห้งมันทอดทั้งหลายเท่าที่พอจะรวบรวมได้ แล้วให้คนเอาออกไปนอกหมู่บ้านโดยพลการ โดยไม่มีการบอกต่อนางก่อ

บทที่ 43 เย่หัว-เยว่หัว(2) “แต่...แต่ก็ยังมีอีกเรื่องหนึ่งขอรับคุณหนู” “เรื่องอะไรหรือเจ้าคะ?”“เนื่องจากว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามที่ขึ้นไปบนเขา มีเพียงแค่ไม่ถึงครึ่งหนึ่งเท่านั้น ที่สามารถร่อนลงกลับมาได้ พวกเราไม่รู้เลยว่ามีอะไรที่เป็นอันตรายอยู่บนนั้นบ้าง ถ้าหากว่าเป็นไปได้ข้าขอให้คุณหนูช่วยส่งเจ้าสังขึ้นไปช่วยคุ้มกันพวกเราได้ใหม่ขอรับ”“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอกเจ้าค่ะ เพราะข้าเองก็คิดเอาไว้แล้วเช่นเดียวกัน” เย่หัวกล่าวไปตามตรง เพราะนางเองก็คิดเอาไว้แล้ว ว่าจะส่งให้เจ้าตูบตัวโตตามทุกคนขึ้นไปด้วย เพราะว่านางยังคงจำเรื่องเล่าของเด็กๆได้ ถึงตำนานของส่องสัตว์ระดับสีม่วง ที่เป็นเหมือนกับ 2 ผู้คุมกฎในหุบเขาแห่งนี้ถึงตำนานของพวกมันทั้ง

บทที่ 45 เย่หัว-เยว่หัว(4)รุ่งเช้า“ไปดีมาดีนะเจ้าคะ” เด็กหญิงกล่าวกับคณะเดินทางที่มีกันร่วมร้อยคน ซึ่งทั้งหมดล้วนแล้วแต่เป็นชายฉกรรจ์ร่างกายกำยำทั้งสิ้น “เจ้าสังเจ้าเองก็ดูแลทุกคนให้ดีด้วยนะ รีบไปรีบกลับล่ะ”““ขอรับ””“...ฮูม...”ทุกคนขานรับแล้วรีบออกเดินทาง เพียงแค่ไม่นานพวกเขาทุกคนก็เดินหายลับสายตาไป ส่วนเย่หัวกับเด็กๆทุกคนรวมไปถึงจางหู่ สวัสดี ก็เริ่มทำกิจกรรมที่เย่หัววางแผนเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืน นั่นก็คือทำเมนูอาหารต่างๆกินกัน ตลอดระยะช่วงเวลา กว่า 2 ชั่วยามที่ผ่านพ้นไปในช่วงเช้า เด็กๆ ต่างวิ่งเล่นกันบ้างมากินขนมกินอาหารบ้าง มันก็เหมือนกับวันธรรมดาธรรมดาที่แสนสงบสุขอีกวันหนึ่ง ไม่ได้มีอะไรแปลกไปจากวันก่อนๆที่มีเด็กๆอยู่ ข้างกาย เพียงแต่ว่ามันมีอาหารแปลกพิสดารไปกว่าทุกๆวันก็เท่านั้นส่วนจางหู่ตลอดทั้งวันเขาก็เอาแต่อึ้ง ทึ่งกับความสามารถของเด็กหญิงวัย 8ขวบ เนื่องจากลีลาการทำอาหารของนาง ตลอดไปจนรสชาติของอาหารทั้งหมดล้วนแล้วแต่ละเอียดลออละเมียดละไม แม้ว่ากินอะไรลงไป ในทุกๆ คำก็ล้วนแล้วแต่มีรสชาติที่เลิศเป็นอย่างยิ่ง“ว่าวันนี้ทั้งวันไม่มีเรื่องไม่มีราวอะไรก็คงดี...” จางหู่ที่รู้สึกถ

บทที่ 47 เย่หัว-เยว่หัว(จบ) “ต้าพังเจ้ารีบหลบไปเสีย” น้ำเสียงแหบแห้งกันแทบไม่เหมือนกับเสียงมนุษย์อีกแล้ว ล่องลอยออกมาจากของจางเหว่ยปากเบาๆ “เรื่องนี้มีเพียงคนเดียวที่ต้องสังเวยชีวิต เจ้ารีบพาเด็กคนอื่นหลบไปเสีย”“...”เด็กชายมองใบหน้าบิดาก็เงียบไปชั่วขณะหนึ่ง สายตาของเขาสอดส่ายไปทั่วร่างของบิดาตั้งแต่หัวจรดเท้า น้ำใสใสก็ไหลรินออกมาจากดวงตาของเขา อย่างที่ไม่อาจจะหักห้ามมันได้อีกต่อไป “ท่านพ่อ...ท่านพ่อเป็นอะไรไปแล้วขอรับ ท่านพ่อคนเดิมของข้าหายไปไหน”“เจ้าพูดอะไรของเจ้า ข้าก็ยังคงเป็นพ่อของเจ้าเหมือนเดิม มิมีอันใดมาเปลี่ยนแปลงสิ่งนี้ได้”“... ท่านพ่อ ท่านพ่อ ท่านพ่อ!”เด็กชายเริ่มร้องไห้จ้า เมื่อมองเข้าไปในดวงตาที่ เมื่อสนิทของผู้เป็นบิดา ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเส้น