บทที่ 43 เย่หัว-เยว่หัว(2)

บทที่ 43 เย่หัว-เยว่หัว(2)

“แต่...แต่ก็ยังมีอีกเรื่องหนึ่งขอรับคุณหนู”

“เรื่องอะไรหรือเจ้าคะ?”

“เนื่องจากว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามที่ขึ้นไปบนเขา มีเพียงแค่ไม่ถึงครึ่งหนึ่งเท่านั้น ที่สามารถร่อนลงกลับมาได้ พวกเราไม่รู้เลยว่ามีอะไรที่เป็นอันตรายอยู่บนนั้นบ้าง ถ้าหากว่าเป็นไปได้ข้าขอให้คุณหนูช่วยส่งเจ้าสังขึ้นไปช่วยคุ้มกันพวกเราได้ใหม่ขอรับ”

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอกเจ้าค่ะ เพราะข้าเองก็คิดเอาไว้แล้วเช่นเดียวกัน” 

เย่หัวกล่าวไปตามตรง เพราะนางเองก็คิดเอาไว้แล้ว ว่าจะส่งให้เจ้าตูบตัวโตตามทุกคนขึ้นไปด้วย เพราะว่านางยังคงจำเรื่องเล่าของเด็กๆได้ ถึงตำนานของส่องสัตว์ระดับสีม่วง ที่เป็นเหมือนกับ 2 ผู้คุมกฎในหุบเขาแห่งนี้

ถึงตำนานของพวกมันทั้ง 2 จะหายไปหลาย10ปีแล้ว แต่ก็ไม่มีใครสามารถรู้ได้เลยว่า เรื่องภัยพิบัติที่เกิดขึ้นในหุบเขาแห่งนี้มาตลอดช่วงระยะเวลา 10 ปี มันเกี่ยวข้องกับเจ้า 2 สัตว์อสูรนั้นหรือเปล่า

เพราะถ้าหากว่าอิงตามหนังตามซีรีย์ที่นางเคยดูมาก่อน เรื่องราวแบบนี้เกิดขึ้นก็คงจะคล้ายๆเกี่ยวกับ สัตว์อสูร ที่ต้องหลอกล่อให้ผู้คนขึ้นไปให้มันกินอะไรทำนองนั้น...

“สัง...แล้วแกว่ายังไง ช่วยตามทุกคนขึ้นไปหาไม้ไผ่ลงมาให้ข้าหน่อยได้ไหม”

“...” 

เจ้าหมาตัวโตมิได้ส่งเสียงตอบอะไรกลับมา มีเพียงแค่ลมแรงที่พ่นออกมาจากจมูกของมัน แล้วเดินเข้ามาหาเด็กหญิง นอนลงคล้ายกกนางเอาไว้ตรงกลาง ดันคนอื่นให้ออกไปห่างๆ ห่างจาก ผู้เป็นนาย ซึ่งทุกคนก็ยินยอมทำตามแต่โดยดี เพราะไม่มีใครกล้าที่จะทำให้เจ้าหมาตัวยักษ์ขัดใจ

“ดูเหมือนว่ามันจะไม่ยอมนะขอรับ” จางหลงยิ้มแหยๆ เมื่อเห็นดวงตาคู่นั้นที่ลอดผ่านม่านขนหนาแน่น ส่งประกายดุดันมาให้เขา 

“ข้าคิดว่ามันคงเป็นห่วงคุณหนูมากๆ หรือไม่ก็มีบางสิ่งบางอย่างที่อาจจะเป็นอันตรายต่อคุณหนูก็ได้ มันถึงไม่ยอมทิ้งคุณหนูไปไหน” จางหู่กล่าวด้วยท่าทางครุ่นคิด พลางนึกถึงสิ่งที่อาจารย์ของเขาเคยบอกสอน เนื่องจากว่าสำหรับสัตว์พิทักษ์แล้ว ความปลอดภัยของผู้เป็นนายหรือสิ่งที่มันปกป้องนั้นสำคัญที่สุด

การที่มันแสดงออกเช่นนี้ แสดงว่าโดยรอบหมู่บ้านเองก็มีสิ่งที่สามารถทำอันตรายผู้เป็นนายของมันได้ หรือไม่ก็มีบางสิ่งบางอย่างทำให้มันระหวาดระแวงจนไม่สามารถทิ้งผู้เป็นนายไป

“...”

เมื่อได้ยินน้องชายกล่าวแบบนั้น จางหลงก็ทำหน้าครุ่นคิดเช่นเดียวกัน เมื่อนึกย้อนไปในช่วงหลายวันที่ผ่านมา มันก็มีเรื่องราวทำให้ชวนเป็นอยู่จริงๆนั่นแหละ

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของชาวบ้าน 3 คน ที่จู่ๆก็คุ้มคลั่งต้องการที่จะฆ่าเด็กหญิงผู้มาใหม่

เรื่องชาวบ้านที่อยู่ดูก็รวมกลุ่มกันลักขโมยสิ่งของ ที่อย่างไรก็ดูเหมือนจะเป็นของทุกคนอยู่ก่อนแล้ว มันนิมีเหตุผลใดๆเลยที่จะทำให้พวกเขาลุกขึ้นมาขโมยของเหล่านั้น.. 

มันก็จริงอยู่ที่แต่เดิมแล้วทุกคนที่เคยมีเรื่องกับเด็กหญิงนั้น ล้วนแล้วแต่มีนิสัยหยาบกร้านเป็นพื้นฐาน แต่ก็มิน่ามีใครกล้าที่จะทำเช่นนั้นเลยมิใช่หรือ...

“เอาอย่างนี้ไหมขอรับ ถ้าให้น้องชายข้าอยู่คุ้มกันคุณหนู แล้วให้เด็กๆมาเล่นที่บ้านของคุณหนูเหมือนเดิม ข้าว่ามากพอที่จะช่วยผ่อนคลายความตึงเครียดของเจ้าตัวโตได้บ้าง เพราะว่าลำพังกำลังของพวกข้าเองคงมิสามารถขึ้นไปบนเขา แล้วกลับลงมาอย่างปลอดภัยได้ ถ้าหากมีมันขึ้นไปเป็นผู้คุ้มกันพวกเราด้วย ทุกสิ่งทุกอย่างก็คงจะจบลงได้ภายในไม่กี่ชั่วยามด้วยซ้ำ” จางลงพูดความคิดของเขาออกมา

“หากเทียบกันแล้ว เจ้าสังน่าจะมีฝีมือสูงสุดในหมู่บ้านในตอนนี้ เพราะแม้แต่น้องชายข้าที่ฝึกฝนอยู่ด้านนอกมาสามปี ยังไม่สามารถทนต่อแรงกดดันของเจ้าสังได้...

แต่กลับกัน สำหรับผู้คนในหมู่บ้านแล้ว แม้แต่ก่อนตอนที่จางหู่จะไปฝึกฝนด้านนอก ก็ยังไม่เคยมีใครสู้กับมันตรงตรงได้เลยสักคน ข้าคิดว่าถ้าให้จางหู่เป็นคนคุ้มกันคุณหนูก็คงจะสามารถทดแทนส่วนนี้ได้อยู่ เจ้าคิดว่าอย่างไร”

“ข้าน่ะไม่ติดขัดอะไรหรอกพี่ใหญ่ แต่พี่ใหญ่ไปถามเจ้ายักษ์โน้นจะดีกว่า ถ้ามันเห็นด้วยแกให้ข่าวมาอยู่เป็นเพื่อนขนหนูเพียงวันเดียวมันไม่เป็นอะไรเลย ดีเสียอีก ถือว่าข้าได้พักผ่อน เล่นกับเด็กๆ หลังจากที่ไม่ได้เล่นด้วยกันมานานแล้ว”

“ว่าไงสังแกคิดว่ายังไง ถ้าหากว่าให้ท่านจางหู่เป็นคนมาคุ้มกันฆ่าอีกทีนึง แล้วให้เจ้าขึ้นไปช่วยดูแลทุกคนในหมู่บ้านที่ขึ้นไปบนเขา ถ้าหากรีบไปรีบกลับวันเดียวก็คงไม่เป็นอะไรกระมัง”

“...”

ทิเบตันมาสทิฟฟ์ตัวโตยืนขึ้นจนเต็มความสูง พลางมองไปรอบๆอยู่หลายครั้ง ราวกับว่ามันต้องการค้นหาอะไรบางอย่าง...

.................................