MasukShare
บทที่ 41 ใจกลางความมืดมิด(จบ)
Terakhir Diperbarui:
2025-02-23 22:30:57บทที่ 41 ใจกลางความมืดมิด(จบ)
เย่หัวเองก็สงสัยเหมือนกัน เพราะถึงอย่างไรนางก็ไม่ใช่เด็กเหมือนกับร่างกายนี้แล้ว ต่อให้หากเทียบเวลาแล้วจริงๆนางจะเป็นเพียงแค่เด็กมากๆ สำหรับพวกเขาทุกคนก็เถอะ แต่ถึงอย่างนั้นประสบการณ์ชีวิตของนางก็มีมากไม่น้อยเช่นเดียวกัน
“ในเมื่อท่านหัวหน้าหมู่บ้านบอกว่ามีมิได้มีเจตนาร้ายต่อข้า เช่นนั้นก็สามารถบอกได้เลยเจ้าค่ะ ข้ามิได้โกรธเคืองผู้ใดโดยไร้เหตุผลอย่างแน่นอน ทุกคนก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นข้าขออนุญาตเล่านะขอรับ...”
หลังจากนั้นจางหลงจึงได้อธิบายเรื่องราวทั้งหมด ที่เขาได้ทดลองตลอดช่วงเวลาสิบกว่าวันที่ผ่านมา
อย่างแรกเลยก็คือเขาลองให้คนเอาสิ่งของที่เย่หัวมอบให้ ทั้งหัวมัน เนื้อสัตว์ ของกินเล่น ไม่ว่าจะเป็นขนม หรือแม้แต่พวกมันตากแห้งมันทอดทั้งหลายเท่าที่พอจะรวบรวมได้ แล้วให้คนเอาออกไปนอกหมู่บ้านโดยพลการ โดยไม่มีการบอกต่อนางก่อน
ผลการทดลองในครั้งนี้ปรากฏว่า ในทันทีที่ขาก้าวออกไปนอกเขตของหุบเขาแห่งนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของเย่หัวทั้งหมดละลายกลายเป็นน้ำสีดำเหม็นเน่า คล้ายคลึงกับในตอนที่มีโจรขโมยมันของนางไปปลูกเมื่อไม่กี่วันก่อน
อย่างที่ 2 ก็คือเขาลองเอามันซึ่งเป็นผลผลิตจากการเพาะปลูกของพวกเขาเอง ลองกลับไปแอบปลูกที่ไกลไกลจากหมู่บ้านโดยไม่ออกจากภูเขา และก็เหมือนกับครั้งที่แล้วก็คือมิได้มีการบอกกล่าวต่อเย่หัวก่อน ปรากฎว่ามันทั้งหมดได้แข็งกลายเป็นหิน มิสามารถใช้ประโยชน์ใดๆ ได้เลย นอกจากขว้างปาทิ้ง
แต่พอเป็นการทดลองครั้งที่ 3 เขาลองไปบอกให้เด็กๆ ขอต่อเย่หัวว่าจะเอามันกลับไปปลูกเล่นที่บ้านหนึ่งหัว แล้วเอาไปปลูกข้างนอกหนึ่งหัว ปรากฎว่ามันทั้ง 2 หัวนั้นกลับแตกดอกออกใบอย่างอุดมสมบูรณไม่ต่างจากที่ปลูกในแปลงมันของหมู่บ้านเลย
“มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นด้วยหรือเจ้าคะ” เย่หัวพยายามควบคุมรอยยิ้มที่ใบหน้าของนาง แล้วกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ปกติที่สุดเท่าที่นางจะทำได้
ส่วนจางหู่ที่ได้ยินเรื่องราวทั้งหมดแล้วนั้น ในตอนแรกเขาแทบจะไม่เชื่อด้วยซ้ำว่ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น แต่หากว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่หลุดออกมาจากพี่ชายของเขาเอง ซ้ำตัวเขายังได้ลองกินหัวมันที่ว่านั้นเมื่อคืนนี้แล้ว
ซึ่งผลของมันนั้นทำให้เพียงแค่ค่ำคืนเดียว พลังของเขาก็ก้าวหน้าไปถึง 2 ส่วน เขาไม่อยากคิดเลยว่าถ้าหากอาจารย์ของเขามาถึงที่นี่แล้วได้เห็นหัวมันที่ว่านั้น จะเป็นอย่างไร...
ถ้าเรื่องทั้งหมดนั้นเป็นความจริง ซึ่งมันก็คงจะไม่แตกต่างไปจากสิ่งที่พี่ชายของเขาและเด็กๆทุกคนได้บอกเล่ามากนัก คำว่านางเซียนน้อยก็คงจะไม่เกินไปจากความจริงเท่าไหร่ ต่อให้นางจะไม่ใช่เซียนจริงๆที่ตกลงมาจากฟากฟ้า แต่พลังของนางก็มากพอที่จะทำให้ผู้คนเคารพนับถือนางแล้ว
“หากว่ามีสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่ข้างน้อยทำให้คุณหนูไม่พอใจ หรือมีอะไรที่ล่วงเกินคุณหนูและเจ้าสังของคุณหนูเอาไว้ ข้าหน่อยขออภัยคุณหนูด้วยนะขอรับ”
เมื่อได้ยินได้ฟังและปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดเข้าด้วยกัน น้ำเสียงที่เคยแข็งกระด้างออกไปทางกระโชกโฮกฮาก ก็อ่อนนุ่มและนอบน้อมลงเสียยิ่งกว่าเด็กๆที่ปฏิบัติต่อนางเซียนน้อยของพวกเขาด้วยซ้ำ ซึ่งมันก็เรียกรอยยิ้มจากทุกคนในหมู่บ้านได้เป็นอย่างดี
“ไม่เป็นไรเลยเจ้าค่ะ...” เด็กหญิงรีบเปลี่ยนเรื่อง “ข้าว่าเราไปดูของที่ซื้อหามาจากข้างนอกดีไหมเจ้าคะ ข้าจำอะไรได้ไม่มากนัก เพียงแค่อยากรู้ว่ามีอะไรที่พอจะสามารถมาใช้เป็นเครื่องปรุงอาหารได้บ้าง...”
“ได้... ได้เลยขอรับ ถ้าหากมีสิ่งใดที่คุณหนูต้องการหรืออยากได้คุณหนูสามารถบอกข้าหรือพี่ใหญ่ได้โดยตรงเลยขอรับ ทุกสิ่งทุกอย่างคุณหนูสามารถเอามันไปได้เลย หรือคุณหนูจะเอามันไปทั้งหมดเลยก็ได้นะขอรับ...” จางหู่รีบตอบอย่างลนลาน เรียกเสียงหัวเราะครืนจากผู้คนได้เป็นอย่างดี
.
.
.
“มีความสุขกันเข้าไปเถอะ เดี๋ยวรอให้เจ้าส่งคนขึ้นไปเอาไม้ไผ่บนเขา แล้วให้ไอ้หมาเวรนั่นไปคุ้มกันผู้คนด้านนอก เมื่อถึงเวลานั้นข้าจะเป็นคนปลิดชีพเจ้าด้วยตัวเอง...”
ห่างไกลออกไป...
มีร่างร่างหนึ่งที่กำลังเฝ้ามองเด็กหญิง กับผู้คนในหมู่บ้านที่กำลังหัวเราะต่อกระซิกกันอย่างสนุกสนาน พลางเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความคับแค้น
“...”
“ตกลงว่าเจ้าช่วยอะไรข้าไม่ได้จริงๆเลยใช่ไหม ตกลงว่าข้าต้องทำทุกสิ่งทุกอย่างด้วยตัวเองเลยใช่ไหม ตกลงแล้วเจ้ามีประโยชน์อะไรกับข้ากันแน่ไอ้ปีศาจนรก!!”
“...”
“10 คน... ให้ค่าเปลี่ยนใครก็ได้เป็นมนุษย์มารได้10คนอย่างนั้นเหรอ แล้วข้อจำกัดของมนุษย์มารเล่า”
“...”
“คนที่จะเป็นมนุษย์มารได้ต้องมีจิตใจธรรมชาติเป็นทุนเดิมเหมือนเดิม แต่ก็มีความสามารถทางร่างกายที่เพิ่มขึ้น...ก็ดีนี้ อย่างน้อย เจ้าก็ทำตัวเป็นประโยชน์เสียบ้าง ดีกว่าการทำได้เพียงแค่เกาะข้าเป็นกาฝากอยู่เช่นนี้เป็นไหนๆ”
“...”
“ก็ดี หวังว่าสิ่งที่เจ้ามอบให้ข้านั้นจะสามารถถ่วงเวลามากพอ ให้ข้าฆ่าไอ้เด็กเวรนั่นได้ แล้วหลังจากนั้นข้าก็จะฆ่าทุกคนที่ทำให้ลูกชายของข้าหลงไหลพวกมัน พวกมันทุกคนจะต้องตายอย่างทรมานที่สุด!”
จางเว่ยมองไปทางผู้คนที่มีความสุขอย่างคับแค้น โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าดวงตาของเขาทั้ง 2 ข้างในตอนนี้กลายเป็นสีดำสนิดไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ด้วยความเห็นผิดของเขานี้เอง ที่ไม่เคยคิดจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ตาม เขาที่เอาแต่โทษทุกคนอยู่เสมอ สัส
ในอีกไม่ช้าเขาจะต้องทำในสิ่งที่เขาจะต้องโทษตัวเองไปตลอดชีวิต หรือแม้แต่ตอนที่อยู่ในโลกหลังความตายแล้วก็ตาม
.................................
Bab terkait
เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ บทที่ 42 เย่หัว-เยว่หัว(1)
บทที่ 42 เย่หัว-เยว่หัว(1)“ข้ามีเรื่องจะปรึกษาทุกท่านด้วยเจ้าค่ะ”หลังจากที่ทุกคนได้ดูสิ่งของซึ่งจางหู่ได้นำมาจากโลกภายนอกแล้ว เย่หัวก็นึกถึงบางสิ่งที่นางคิดเอาไว้ตั้งแต่แรก ก่อนที่จะมาพบกับทุกคน“คุณหนูมีอะไรหรือขอรับ” จางลงที่อยู่ข้างเด็กหญิงไม่ห่างกาย ก็ได้เป็นคนที่ถามขึ้นมา “หรือว่าคุณหนูมีอะไรที่อยากได้อย่างนั้นหรือขอรับ”“ไม่รู้ว่าเด็กๆได้แจ้งกับท่านหัวหน้าหมู่บ้านบ้างแล้วหรือยัง ว่าข้าได้พยายามทำตำราเรียนให้เด็กๆ มาหลายวันแล้ว”“ถ้าหากเป็นเรื่องนั้นก็ทราบแล้วขอรับ เสี่ยวหลัวกับเด็กๆคนอื่นๆก็ได้มาบอกข่าวบ้างแล้ว”“ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลยเจ้าค่ะ ตอนนี้ข้าได้ทำการเขียนต้นฉบับเอาไว้เสร็จหมดแล้ว ท่านหัวหน้าหมู่บ้านพอจะรู้ไหมเจ้าคะ ว่าในหมู่บ้านมีคนที่อ่านออกเขียนได้บ้างไหม”“ถ้าหากเป็นเรื่องนั้นก็พอมีอยู่สามสี่คนขอรับ”“ดีเลยเจ้าค่ะ” เด็กหญิงยิ้มออกมาอย่างดีใจ เมื่อไม่ต้องรอสอนให้เด็กๆ อ่านออกเขียนได้ก่อนที่จะคัดลอก“ถ้าอย่างนั้นก่อนที่หิมะแรกจะตกอย่างเป็นทางการ พวกเราพอจะมีเวลากันซักกี่วันหรือเจ้าคะ”“อย่างช้าที่สุดก็เจ็ดวันขอรับ”“อย่างนั้นหากเป็นไปได้ ข่าวพอจากขอแรงๆท่านจางหู่หน่อยไ
Terakhir Diperbarui : 2025-02-24เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ บทที่ 43 เย่หัว-เยว่หัว(2)
บทที่ 43 เย่หัว-เยว่หัว(2)“แต่...แต่ก็ยังมีอีกเรื่องหนึ่งขอรับคุณหนู”“เรื่องอะไรหรือเจ้าคะ?”“เนื่องจากว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามที่ขึ้นไปบนเขา มีเพียงแค่ไม่ถึงครึ่งหนึ่งเท่านั้น ที่สามารถร่อนลงกลับมาได้ พวกเราไม่รู้เลยว่ามีอะไรที่เป็นอันตรายอยู่บนนั้นบ้าง ถ้าหากว่าเป็นไปได้ข้าขอให้คุณหนูช่วยส่งเจ้าสังขึ้นไปช่วยคุ้มกันพวกเราได้ใหม่ขอรับ”“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอกเจ้าค่ะ เพราะข้าเองก็คิดเอาไว้แล้วเช่นเดียวกัน”เย่หัวกล่าวไปตามตรง เพราะนางเองก็คิดเอาไว้แล้ว ว่าจะส่งให้เจ้าตูบตัวโตตามทุกคนขึ้นไปด้วย เพราะว่านางยังคงจำเรื่องเล่าของเด็กๆได้ ถึงตำนานของส่องสัตว์ระดับสีม่วง ที่เป็นเหมือนกับ 2 ผู้คุมกฎในหุบเขาแห่งนี้ถึงตำนานของพวกมันทั้ง
Terakhir Diperbarui : 2025-02-24เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ บทที่ 44 เย่หัว-เยว่หัว(3)
บทที่ 44 เย่หัว-เยว่หัว(3)“...ฮูม”เมื่อมั่นใจว่าโดยรอบไม่มีอะไรแล้ว เจ้าสังครางในลำคอเบาๆ หนหนึ่ง แล้วผงกหัวเบาๆ ราวกับว่ามันตอบรับคำขอของทุกคน ก่อนที่จะกลับลงไปนอนในท่าเดิมอีกครั้ง“ดูเหมือนว่ามันจะตกลงนะเจ้าคะ”“แต่อย่างนั้นก็ตกลงเอาตามนี้ เผื่อว่าในวันพรุ่งนี้เราจะสามารถค้นหาเบาะแสได้ ว่าอะไรคือสาเหตุที่ทำให้ผู้คนต้องบาดเจ็บล้มตายบนเขา” จางหลงพยักหน้า“ส่วนข้าก็อย่างที่บอกไปว่าไม่มีอะไรติดขัด อยากรู้เหมือนกันว่าอะไรที่ทำให้เด็กๆถึงหลงใหลบ้านที่ตีนเขานะ”“เสี่ยวหู่...อยู่ไกลกันขนาดนี้เดี๋ยวท่านสังก็กัดหัวเจ้าเอาหรอก” ผู้เป็นพี่ชาย รีบกระซิบน้องชายเบาๆ เมื่อสังเกตเห็นว่าเจ้าตูบที่เคยนอนหัวราบไปกับพื้น ได้ยกหัวขึ้นหันมามองน้องชายของเขาที่หนึ่ง“... ข้าขอโทษ”
Terakhir Diperbarui : 2025-02-24เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ บทที่ 45 เย่หัว-เยว่หัว(4)
บทที่ 45 เย่หัว-เยว่หัว(4)รุ่งเช้า“ไปดีมาดีนะเจ้าคะ” เด็กหญิงกล่าวกับคณะเดินทางที่มีกันร่วมร้อยคน ซึ่งทั้งหมดล้วนแล้วแต่เป็นชายฉกรรจ์ร่างกายกำยำทั้งสิ้น “เจ้าสังเจ้าเองก็ดูแลทุกคนให้ดีด้วยนะ รีบไปรีบกลับล่ะ”““ขอรับ””“...ฮูม...”ทุกคนขานรับแล้วรีบออกเดินทาง เพียงแค่ไม่นานพวกเขาทุกคนก็เดินหายลับสายตาไป ส่วนเย่หัวกับเด็กๆทุกคนรวมไปถึงจางหู่ สวัสดี ก็เริ่มทำกิจกรรมที่เย่หัววางแผนเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืน นั่นก็คือทำเมนูอาหารต่างๆกินกัน ตลอดระยะช่วงเวลา กว่า 2 ชั่วยามที่ผ่านพ้นไปในช่วงเช้า เด็กๆ ต่างวิ่งเล่นกันบ้างมากินขนมกินอาหารบ้าง มันก็เหมือนกับวันธรรมดาธรรมดาที่แสนสงบสุขอีกวันหนึ่ง ไม่ได้มีอะไรแปลกไปจากวันก่อนๆที่มีเด็กๆอยู่ ข้างกาย เพียงแต่ว่ามันมีอาหารแปลกพิสดารไปกว่าทุกๆวันก็เท่านั้นส่วนจางหู่ตลอดทั้งวันเขาก็เอาแต่อึ้ง ทึ่งกับความสามารถของเด็กหญิงวัย 8ขวบ เนื่องจากลีลาการทำอาหารของนาง ตลอดไปจนรสชาติของอาหารทั้งหมดล้วนแล้วแต่ละเอียดลออละเมียดละไม แม้ว่ากินอะไรลงไป ในทุกๆ คำก็ล้วนแล้วแต่มีรสชาติที่เลิศเป็นอย่างยิ่ง“ว่าวันนี้ทั้งวันไม่มีเรื่องไม่มีราวอะไรก็คงดี...” จางหู่ที่รู้สึกถ
Terakhir Diperbarui : 2025-02-25เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ บทที่ 46 เย่หัว-เยว่หัว (5)
บทที่ 46 เย่หัว-เยว่หัว(5)“คุณหนู เด็กๆ ทุกคนรีบหนีเข้าบ้านก่อนเร็วเข้า” ในขณะที่กำลังรับประทานมื้อเที่ยงกันอยู่อย่างสนุกสนาน จางวูก็รีบลุกขึ้นพร้อมกับตะโกนด้วยเสียงดัง “ไม่มีเวลาแล้วทุกคนรีบหลบเข้าไปในบ้านก่อนเร็วเข้า”“มีอะไรหรือท่านอา” จางต้าผังที่เป็นเด็กโตที่สุดเพียงคนเดียวในวันนี้ ก็ได้ถามขึ้นด้วยความตกใจ“มีอะไรหรือเจ้าค่ะ ทำไมถึงได้ทำหน้าแตกตื่นขนาดนั้น” เย่หัวก็งุนงงสงสัยมิแตกต่างกัน เหมือนกับเด็กคนอื่นๆที่ตอนนี้ต่างมองหน้ากันเหลอหรา“ตอนนี้ข้าไม่มีเวลาอธิบายแล้วขอรับ...” จางลงพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวล เมื่อมองเด็กๆที่อยู่ไกลออกไปหลายคน ที่ได้แยกตัวออกจากวงอาหาร เนื่องจากพวกเขาอิ่มก่อนแล้ว กำลังมองมาทางตนด้วยใบหน้าที่งุนงงสงสัย เขาก็เลยถือวิสาสะทำในสิ่งที่เขาไม่อยากทำเมื่ออยู่ใกล้ๆกับเด็กๆ“ทุกค
Terakhir Diperbarui : 2025-02-25เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ บทที่ 47 เย่หัว-เยว่หัว(จบ) จบเล่ม1
บทที่ 47 เย่หัว-เยว่หัว(จบ)“ต้าพังเจ้ารีบหลบไปเสีย” น้ำเสียงแหบแห้งกันแทบไม่เหมือนกับเสียงมนุษย์อีกแล้ว ล่องลอยออกมาจากของจางเหว่ยปากเบาๆ “เรื่องนี้มีเพียงคนเดียวที่ต้องสังเวยชีวิต เจ้ารีบพาเด็กคนอื่นหลบไปเสีย”“...”เด็กชายมองใบหน้าบิดาก็เงียบไปชั่วขณะหนึ่ง สายตาของเขาสอดส่ายไปทั่วร่างของบิดาตั้งแต่หัวจรดเท้า น้ำใสใสก็ไหลรินออกมาจากดวงตาของเขา อย่างที่ไม่อาจจะหักห้ามมันได้อีกต่อไป“ท่านพ่อ...ท่านพ่อเป็นอะไรไปแล้วขอรับ ท่านพ่อคนเดิมของข้าหายไปไหน”“เจ้าพูดอะไรของเจ้า ข้าก็ยังคงเป็นพ่อของเจ้าเหมือนเดิม มิมีอันใดมาเปลี่ยนแปลงสิ่งนี้ได้”“... ท่านพ่อ ท่านพ่อ ท่านพ่อ!”เด็กชายเริ่มร้องไห้จ้า เมื่อมองเข้าไปในดวงตาที่ เมื่อสนิทของผู้เป็นบิดา ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเส้น
Terakhir Diperbarui : 2025-02-25เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ บทนำเล่ม 2 โรงเตี๊ยม “ปุกปุย”
บทที่ 50 บทนำเล่ม 2 โรงเตี๊ยม “ปุกปุย”ณ ยอดเขาสูงเสียดฟ้า สถานที่ที่ครั้งหนึ่งเคยรุ่งเรืองที่สุด มั่งคั่งที่สุด และแข็งแกร่งที่สุด...“หรือว่า ดินแดนแห่งนี้จะจบลงในรุ่นของข้ากัน...” หลวงจีนชรา เฝ้ามองลงไปยังเบื้องล่าง ซึ่งตอนนี้ที่ที่เคยเต็มไปด้วยผู้คนนับพันนับหมื่น แต่หลังจากที่กาลเวลาล่วงเลยไปแล้วหลายพันปี ที่แห่งนี้ก็เหลือเพียงแค่หลวงจีนอยู่ไม่กี่ร้อยคนแล้ว...“อาจารย์ปู่...”“หลายปีมานี้ข้าเอาแต่ฝันถึง การมาถึงของผู้ช่วยเหลือ ที่จะนำพาวัดเส้าหลินเราให้เจริญรุ่งเรืองอีกครั้ง”“แต่ว่าอาจารย์อาก็ออกไปนั้นหลายปีแล้วนะขอรับ”“8 ปีแล้ว ครบ 8 ปีแล้ว”“อาจารย์ปู่ขอรับ ต่อให้ท่านอาจารย์อาจะเป็นเพียงแค่พระปราบมาร ที่มิได้ห่มจีวรนุ่งเหลือง แต่ถึงอย่างนั้นท่านอาจารย์อ่าก็ต้องกลับมาภายใน 2 ปีนี้อยู่ดี”“ข้าเองก็ได้แต่หวังว่านิมิตที่ขาฝันถึงจะเป็นจริง เพราะตัวข้าเองก็เหลือเวลาอยู่บนโลกใบนี้อีกไม่มากแล้ว ได้แต่หวังว่าดวงตาคู่นี้จะได้เห็นวัดเส้าหลินของเรากลับมารุ่งเรืองอีกครั้งในสักวัน”“...”“เจ้ากลับลงไปเถิด ข้าขออยู่ที่นี่ต่ออีกสักพักนึง”“ข้าทราบแล้วขอรับ”มองไปยังแผ่นหลังที่นั่งอึ้งของศิษย์
Terakhir Diperbarui : 2025-02-26เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ บทที่ 51 คับขัน
บทที่ 51 คับขัน“ไม่ใช่เย่หัว แต่ข้าคือเยว่หัว!ผู้ที่ถือกำเนิดขึ้นมาจากความรักของบิดามารดาผู้ที่ถือกำเนิดขึ้นมาเป็นดั่งแสงจันทราผู้ที่เกิดมาเพื่อทำลายล้างความมืดมิดผู้ที่เกิดขึ้นมาเพื่อเป็นอริศัตรูกับสัตว์ยรกอย่างพวกเจ้า!! ”ในทุกๆคำที่ออกมาจากปากของเด็กหญิง เต็มไปด้วยพลังลมปราณที่ร้อนแรงแทบจะเผาไหม้ทุกสิ่ง ในเวลานี้ถึงจะยังไม่เข้าใจทุกสิ่งทุกอย่าง ที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาที่ผ่านมาตลอดชีวิตของนาง แต่ก็มีอย่างหนึ่งที่นางสามารถมั่นใจได้นั่นก็คือนางไม่ใช่พึ่งจะเกิดมาในโลกใบนี้ ในตอนที่เจอกับกลุ่มคนที่ต้องการฆ่านาง แต่ว่านาง
Terakhir Diperbarui : 2025-02-26
Bab terbaru
เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ บทที่ 81 บทพิเศษ “เราไม่ลงนะรกแล้วผู้ใดจักลงนรก” (1)
บทที่ 81 บทพิเศษ “เราไม่ลงนะรกแล้วผู้ใดจักลงนรก” (1)#บทนี้เป็น บท ย่อยแยกอีกบทหนึ่งนะครับ#ย้อนกลับไปในตอนก่อนที่เขาจะมอบระฆังธรรมให้กับเพื่อน ในขณะนั้นชาได้สังเกตเห็น ถึงความตั้งใจที่จะสั่งสอนธรรมะของเพื่อน แต่ด้วยตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา การที่นางไม่สามารถจดจำข้อธรรมใดๆ ได้มากนักก็ไม่ใช่เรื่องที่แปลกอะไรเนื่องจากว่าการที่เขาได้ทำการล้วงเอาจิตของนางขึ้นมาจากนรกนั้น มันเป็นเรื่องที่ทำการฝืนชะตากรรมของคนคนหนึ่ง และการที่เขา เรียกดวงจิตเดิมของนางที่ควรจะแตกดับไปนานแล้ว ตลอดไปจนถึง สัญญาสังขารและวิญญาณแต่เดิมของนาง ในภพแรกที่พวกเขาทั้ง 2 คนได้เจอกันโดยวิธีการเปิดพระธรรมคำสั่งสอนจากระฆังธรรม ให้ดวงจิตที่แตกสลายของนางได้ฟังซ้ำไปซ้ำมาครั้งแล้วครั้งเล่า ยาวนานนับหมื่นปีกว่าที่ดวงจิตของนางจะสามารถเรียกสติกลับคืนมาได้อีกครั้ง ซึ่งมันก็เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่เหล่าสัตว์นรกบางส่วนที่พอมีฤทธิ์สามารถแทรกออกมายังบนโลกอีกครั้ง...และนั่นก็คือเหตุผลที่ว่าทำไมจู่ๆ นางถึงเหมือนกับว่า สามารถอธิบายข้อธรรมคำสั่งสอนทั้งหลาย ออกมาได้ราวกับเคยศึกษามันมาอย่างถ่องแท้ ทั้งๆ ที่ตัวนางแทบจะไม่เคยศึกษาเรื่องราวในแน
เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ คุยกันแบบจริงจังก่อนขึ้นเล่มสาม(เนื้อเรื่องที่แท้จริง)
ก่อนอื่นเลยที่สำคัญที่สุดต้องขอบคุณมากๆ เลยนะครับ ที่ติดตามกันมาจนถึงตอนนี้(น่าจะเหลือไม่ถึง1/10ของคนที่หลงเข้ามาที่จะเดินมาจนถึงจุดนี้) ดีใจที่เดินทางมาด้วยกันจนถึงจุถดเริ่มต้นที่แท้จริงของนิยายเรื่องนี้ครับใช่แล้วครับ…ตั้งแต่บทนำมาจนถึงตอนนี้เพิ่งจะเป็นส่วนที่ปูจุดเริ่มต้นของ เย่หัว-เยว่หัว ให้ทุกคนได้รู้จักตัวตนและสภาพแวดล้อมของนาง โลกที่นางอยู่ ผู้คน สังคม รายละเอียดที่จะทำให้เข้าใจเนื้อหาหลัก และเหตุผลของการกระทำต่างๆ ที่นางจะทำต่อจากนี้ไป จนบางครั้งอาจจะเป็นการกระทำที่ “โหดเหี้ยม” แบบไร้เหตุผลเลยก็มี เล่ม1-2จะเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวในส่วนของ “บทนำ” แต่หลังจากเล่ม 3 เป็นต้นไปก็จะเข้าสู่ปฐมบทที่แท้จริง ตามชื่อบทของบทนี้ครับ เราจะคุยกันแบบจริงจังกับเนื้อเรื่องที่แท้จริงกันครับ อย่างแรกเลยก็คือหลังจากนี้จะต้อนรับเข้าสู่โลกแห่งความแฟนตาซีที่แท้จริง ของแม่ครัวตัวจิ๋วที่รักในการทำอาหารให้ผู้คนได้ลิ้มรส เป็นหนึ่งในความสุขของนาง และเป็นสิ่งสำคัญที่จะคอยยึดเหนี่ยวตัวนางเอาไว้ ส่วนยึดนางจากอะไรนั้นต้องไปติดตามในเนื้อเรื่องครับอย่างที่สองก็คือเรื่องของความแฟนตาซีและโลกในจินตนาการที
เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ บทที่ 80 เลี้ยงส่ง(จบ)
บทที่ 80 เลี้ยงส่ง(จบ)หลังจากที่เยว่หัวสามารถเรียกสติของผู้คนกลับมาได้อีกครั้ง ตลอดช่วงเช้าไปจนถึงเที่ยง นางก็ทำการจัดแจงแบ่งกลุ่มคนออกเป็นกลุ่มๆ โดยที่ไม่ลืมนำวัตถุดิบจำนวนมากออกมา แล้วจัดแจ้งเตรียมการฝึกซ้อมทั้งหมด กว่าที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะเข้าที่เข้าทางก็ปาเข้าไปจนถึงช่วงเที่ยงแล้วซึ่งในระหว่างที่ทำการฝึกซ้อมปรุงอาหารชนิดต่างๆ นั่นเอง เหล่าแม่บ้านและเด็กๆทุกคนต่างก็ได้ลองชิมอาหารกันอย่างเต็มอิ่ม และเมื่อเห็นว่าทุกสิ่งทุกอย่างเข้าที่เข้าทางแล้ว ทุกคนเลยหยุดพักกันในตอนเที่ยงพอดิบพอดี และถือเป็นการพักท้องอีกครั้ง เนื่องจากในตอนนี้ทุกคนแทบจะท้องแตกเสียแล้วส่วนฝั่งของจางหลงที่เป็นฝ่ายจัดเตรียมสถานที่ ซึ่งพวกเขาทุกคนก็ทำเต็มที่ในหน้าที่ของตนเอง แต่ด้วยข้อจำกัดของหลายๆสิ่งหลายๆอย่าง โดยเฉพาะเวลาที่มีอยู่เพียงแค่ไม่กี่ชั่วยามเท่านั้น พวกเขาจึงตกลงกันใหม่ว่า จะจัดเป็นโต๊ะไม้ยาวๆ ขนาด 6 ถึง 8ที่ แทนที่แผนการจะทำโต๊ะชุดวงกลม และโต๊ะทั้งหมดจะหันหน้าเข้าหาเวที ด้านเดียว ส่วนตัวเวทีเองก็จะสร้างขึ้นมา โดยการขุดดินมาถมเป็นเนินสูงขึ้นประมาณหัวเข่า ใช้ดินเหนียวในการป้ายโดยรอบเพื่อไม่ให้หน้าดินพัง
เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ บทที่ 79 เลี้ยงส่ง(3)
บทที่ 79 เลี้ยงส่ง(3)“ตอนแรกข้าขอยอมรับสารภาพเลยว่า ตัวข้าเองก็ไม่ได้จินตนาการเลยว่าทุกคนจะให้ความร่วมมือมากขนาดนี้”เยว่หัวมองไปยังทั้งผู้หญิงและเด็ก แทบทั้งหมดในหมู่บ้านที่มารวมตัวกัน ซึ่งในมือทุกคนต่างก็มีหม้อกระทะถ้วยชามรามไห รวมไปถึงตะเกียบและแก้ว น้ำที่ทำจากไม้บ้างหินบ้างดินเผาบ้างเหล็กบ้าง ซึ่งเรียกได้ว่าทุกคนเต็มที่กับสิ่งที่นางบอก จนนางที่เพียงแค่อยากจะทดลองการปรุงอาหาร เพื่อที่จะนำไปเป็นเมนูในร้านที่กำลังจะเปิด ก็ต้องเปลี่ยนความคิดอีกครั้ง“...”“...”“...”ทุกคนไม่ได้กล่าวอะไรออกมา เพียงแค่ยิ้มมองไปทางเด็กหญิงเท่านั้น และกำลังรอฟังคำสั่งด้วยความตั้งใจ แม้กระทั่งเด็กๆ ทุกคนที่ปกติเมื่อเจอกับนางเซียนน้อยของพวกเขา ก็มักจะแสดงออกอย่างดีอกดีใจ กระโดดโลดเต้นกันต่างๆนานา ยิ่งในตอนที่ไม่ได้พบได้เจอกันหลายวันแบบนี้แล้ว ปกติพวกเขาจะยิ่งกุลีกุจอมาหานาง แต่ในตอนนี้เด็กๆทุกคนเพียงแค่รออยู่กับผู้ปกครองของตนเองด้วยความตั้งใจ ไม่มีใครแตกแถวเลยแม้แต่คนเดียว“ในเมื่อทุกคนจริงจังกันขนาดนี้แล้ว ถ้าอย่างนั้นข้าเองก็ขอจริงจังด้วยอีกคนก็แล้วกัน...” เด็กหญิงยิ้มและใช้ความคิดอย่างรวดเร็ว เนื่องจาก
เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ บทที่ 78 เลี้ยงส่ง(2)
บทที่ 78 เลี้ยงส่ง(2)“ก็ตามที่ได้บอกไปก็แล้วกัน เดี๋ยวทุกคนก็แยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเอง ข้าจะเป็นคนนำฝ่ายผู้ชายไปจัดเตรียมสถานที่ตามที่คุณหนูได้สั่งเอาไว้ ส่วนพวกผู้หญิงก็เดินทางไปหาคุณหนูได้เลย เห็นนางบอกว่า วันนี้นางจะจัดเตรียมวัตถุดิบทั้งหมดด้วยตัวเอง พวกเจ้าไม่ต้องนำสิ่งใดไปด้วย ถ้าจะเอาไปก็คงจะเป็นพวกอุปกรณ์ จานชาม และสิ่งที่จำเป็นต่อการประกอบอาหารก็แล้วกัน พวกเจ้ามีอะไรก็เอาไปเท่าที่มี เพราะว่าการที่จะจัดเลี้ยงผู้คนทั้งหมู่บ้านก็คงจะต้องเตรียม หลายอย่างเลยทีเดียว”“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพวกข้าขอแบ่งออกไปตัดไม้แล้วกันนะหัวหน้า จะพาคนไปด้วยร้อยคนจะได้ช่วยกันหาไม้มาให้ได้มากที่สุด”“ส่วนพวกข้าก็จะไปเตรียมลานกว้างเลยแล้วกันนะ ขอรับ ถ้าจะขยายพื้นที่เพื่อวางโต๊ะ ตามรูปแบบที่นางเซียนน้อยได้กล่าว คงจะต้องเตรียมพื้นที่ให้มากขึ้นอีกหน่อย จะได้เดินเหินสะดวกในงานเลี้ยงขอรับ”“ถ้าอย่างนั้นข้ากับพวกผู้หญิงคนอื่นๆ ก็ขอแยกย้ายกลับบ้านก่อนแล้วกันนะเจ้าคะ จะได้ไปบอกเด็กๆให้ไปเล่นที่บ้านของนางเซียนน้อยด้วย หลายวันมานี้ทุกคนตั้งใจเรียนมากเลย ผ่อนคลายสักวันก็คงจะไม่เป็นไรเจ้าค่ะ”“ก็ดีนะเจ้าคะ เดี๋ยว
เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ บทที่ 77 เลี้ยงส่ง(1)
บทที่ 77 เลี้ยงส่ง(1)“วันนี้คุณหนูเป็นอะไรหรือเปล่าขอรับ” จางหลงที่รับรู้ได้ถึงความรู้สึกขุ่นมัวในใจของนางเซียนน้อย ก็ได้เอ่ยถามขึ้นหลังจากที่ออกมาจากเรือน ซึ่งเป็นที่พักของผู้มาใหม่ทั้ง 2 คน “ทำไมวันนี้คุณหนูถึงได้ดูอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลยขอรับ”“ไม่ได้มีอะไรมากหรอกเจ้าค่ะ เพราะว่าวันนี้ข้าตั้งใจจะทำตามความต้องการของตัวเองตั้งแต่แรก คือก็คือการปรุงอาหารให้ทุกคนได้ลองกินดู ไหนๆก็จะเปิดโรงเตี๊ยมอยู่แล้ว แต่ข้ายังไม่เคยได้ทำอาหารจริงๆจังๆเลยสักครั้ง การที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ตั้งแต่เช้า มันก็คงจะทำให้ข้าหงุดหงิดไปบ้าง อย่างไรต้องขออภัยด้วยนะเจ้าคะ” เยว่หัวพยายามเปลี่ยนเรื่อง เพราะว่าไม่ได้อยากจะให้ใครรู้เรื่องราวของความฝันมากนัก เพราะว่าการที่มีใครรับรู้มันไปมากกว่านี้ จะเกิดความเปลี่ยนแปลงอะไรขึ้นอีกไหม และอีกอย่างหนึ่ง สิ่งที่นางพูดไปก็ไม่ใช่เรื่องโกหกไปเสียทั้งหมด เพราะว่ากันแล้ววันนี้นางต้องการที่จะลงมือควบคุมการปรุงอาหาร ในการเลี้ยงผู้คนทั้งหมู่บ้านทั้งหมดจริงๆ ไหนๆก็ไหนๆแล้วนางอยากจะลองทำอย่างจริงจังดูสักครั้ง“จริงหรือขอรับ ทุกคนคงดีใจมากแน่ๆ”“ขนาดนั้นเลยหรือเจ้าคะ?”“คุณหน
เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ บทที่ 76 หลอมรวม
บทที่ 76 หลอมรวม“ไม่ต้องระวังตัวขนาดนั้นก็ได้เจ้าค่ะ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะทำอันตรายพวกท่าน” ในทันทีที่เด็กสาวเข้ามาถึงห้องที่มีผู้ป่วย 2 คนนอนอยู่ หนึ่งในนั้นที่เป็นชายหนุ่มก็ได้ดึงตัวลุกขึ้นเตรียมต่อสู้ในทันที เยว่หัวเลยกล่าวออกไปแบบนั้น พลางหันไปหาจางหลงที่มาด้วยกัน “ไหนท่านบอกว่าพวกเขาหมดสติไปอย่างไรเล่าเจ้าคะ แล้วไม่ใช่ว่าเข้ามาตามหาข้าหรอกหรือ”“ขออภัยด้วยขอรับ อาจจะเป็นเพราะว่าฤทธิ์ยาที่ทำให้เขามึนงงอยู่บ้าง” จางหลงถอนหายใจเบาๆ แล้วมองไปทางอีกฝ่ายด้วยท่าทีไม่เป็นมิตรเท่าไรนัก “เป็นท่านเองมิใช่หรือที่มาขอความช่วยเหลือจากพวกเรา แล้วทำไมถึงได้แสดงท่าทีเป็นอริศัตรูกันแบบนี้เล่า”“ข้าขออภัยด้วย อาจเป็นเพราะว่าตัวข้ายังรู้สึกเหมือนกับเพิ่งจะถูกตามล่ามา ทำให้แสดงท่าทีเสียมารยาทไปแบบนั้น ข้าขออภัยจริงๆ” แม้อย่าพูดออกมาแบบนั้น แม้จะละท่าทีความหวาดระแวงลง แต่ก็ยังสามารถมองเห็นความไม่เป็นมิตรในสายตาของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน“เลิกตั้งป้อมเป็นศัตรูกันเถอะเจ้าค่ะ ถ้ามีอะไรสงสัยก็แค่พูดมา เพราะถ้าหากว่าพวกข้าต้องการจะทำอะไรพวกท่านจริง ก็คงจะไม่ปล่อยเอาไว้จนถึงตอนนี้หรอกเจ้าค่ะ” เยว่หัวที่คร้านจ
เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ บทที่ 75 ผู้มาใหม่
บทที่ 75 ผู้มาใหม่“ต้าพัง...ต้าพัง!”เยว่หัวร้องตะโกนออกมาเสียงดังลั่น เด้งตัวลุกขึ้นมานั่งมองภาพรอบๆด้วยสายตาที่ตื่นตระหนก แต่หลังจากที่นางกะพริบตาถี่ๆ หลายครั้ง ก็สามารถรับรู้ได้ว่าตอนนี้ตนเองตื่นขึ้นมาจากความฝันแล้ว“ข้าฝันไปอย่างนั้นสินะ แต่ว่ามันคงจะไม่ใช่ความฝันธรรมดาธรรมดาแน่ เพราะไม่มีทางที่เจ้านั่นจะทำอะไรแบบนี้โดยเปล่าประโยชน์อย่างแน่นอน แต่ที่ข้าไม่เข้าใจก็คือทำไมต้าพังถึงไปอยู่ในความฝันนั้นได้ ตกลงว่านี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่...”เด็กหญิงพยายามใช้ความคิดของตัวเองหมุนวนอย่างเร็วจี๋ เพื่อที่จะทำความเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในห้วงแห่งความฝัน แต่ไม่ว่านางจะพยายามอย่างไร ก็เหมือนจะไม่เข้าใจอยู่ดี สิ่งที่มันยังจำได้แม่นก็มีเพียงแค่เรื่องของการฝึกฝนเคล็ดวิชาขั้นถัดไปเท่านั้นอีกอย่างหนึ่งไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไรกันแน่ ยิ่งนางใช้ชีวิตในโลกนี้ผ่านไปนานเท่าไหร่ ความทรงจำของนางในโลกใบเดิมก็ยิ่งหายไปเรื่อยๆ ทั้งๆที่นางเคยคิดว่านางสามารถจดจำ เรื่องราวเกี่ยวกับเพื่อนเก่าหรือตัวนางเองได้มากแค่ไหน แต่มันก็ราวกับว่านางแทบจะลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปจนเหมือนกับจำไม่ได้เลยแม้แต่อย่างเดียวแล
เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ บทที่ 74 ซวนซานจุน
บทที่ 74 ซวนซานจุน“เป็นอย่างไรบ้าง การที่ได้เจอนางอีกครั้งแบบนี้เจ้ารู้สึกเป็นอย่างไร”“ก็ยังรู้สึกยินดีแบบเดิมขอรับ เพียงแต่ว่าข้าไม่เข้าใจว่าในตอนนี้ข้าเป็นอะไรไปแล้ว ทำไมข้าถึงยังอยู่ที่นี่ทั้งๆที่ข้าได้ตายไปแล้วหรือขอรับ”“เพราะว่าในช่วงสุดท้ายของชีวิต เจ้าได้ทำการให้ในสิ่งที่ยากที่สุด ก็คือการให้อภัยต่อบิดาผู้เอาชีวิตของเจ้า ทั้งยังตัวเจ้าในตอนนั้นได้ระลึกถึงบุญคุณของนางที่มีต่อเจ้า ต่อผู้คนที่อยู่รอบกายของเจ้า ทำให้เจ้าสามารถพ้นสภาวะจิตความเป็นมนุษย์ แล้วเสวยรูปของการเป็นเทพได้ในตอนนี้”“เทพอย่างนั้นหรือ...”“เพียงแต่ว่าเจ้ายังสั่งสมบุญบารมีมาไม่มากพอ มิได้บรรลุธรรม หรือมิได้สร้างกรรมอันยิ่งใหญ่ จนสามารถรังสรรค์ปราสาทและบริวารของเจ้าได้ เมื่อรวมกับดวงจิตสุดท้ายของเจ้าที่ผูกติดกับสถานที่แห่งนี้ เจ้าก็เลยยังเป็นเทพเบื้องต่ำที่ยังมิได้ไปไหนถึงฟังดูอาจจะไม่ค่อยน่าฟังสักเท่าไหร่ แต่สุดท้ายแล้วเจ้าก็ยังสูง กว่าภพมนุษย์ที่เจ้าจากมามาก”“แล้วหลังจากนี้ข้าควรจะทำอย่างไรต่อไป”“ตราบเท่าที่เจ้ายังไม่ก้าวพ้นห้วงสังสารวัฎ กล่าวคือยังเกิดในภพของมนุษย์ เทพ เดรัจฉาน เปรต และสัตว์นรก เจ้าก็จะย
