Lahat ng Kabanata ng เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ: Kabanata 61 - Kabanata 70

บทที่ 60 งานศพ(1)“ถ้าเช่นนั้นแล้วเราใช้ฝั่งตรงข้ามด้านนั้นดีไหมขอรับ...” ในขณะที่ทุกคนกำลังวุ่นวายอยู่กับการถกเถียงพูดคุยกันอยู่นั้น จางหู่ที่เงียบมาได้พักใหญ่ก็ได้เริ่มบทสนทนาอีกครั้ง ในขณะที่เขามองไปอีกฟากหนึ่งของลำธารที่ทอดผ่านยาวลงมา จากเนินเขาด้านหลังบ้านของนางเซียนน้อย“ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ถึงอย่างไรด้านนั้นก็ไม่ได้ทำประโยชน์อะไร ถ้าอย่างนั้นเราสามารถใช้ที่ตรงนั้นได้มั้ยขอรับ คุณหนูจะถือสาอะไรไหม”“... ก็ได้นะ”เยว่หัวมองไปทางอีกฟากหนึ่งของลำธาร ที่ตอนนี้สายน้ำเริ่มใหญ่ขึ้นจนสามารถท่วม กลางหน้าแข้งได้แล้ว พลางหันไปมองโดยรอบ และอาจจะเป็นเพราะว่าครั้งนี้ เป็นครั้งแรกที่นางได้สังเกตภูมิประเทศโดยรอบอย่างจริงๆจังๆ จึงพอจะสามารถสังเกตบริเวณโดยรอบอย่างสังเขปได้ดังนี้หากยึดเอาตัวหมู่บ้านเป็นศูนย์กลาง หมู่บ้านที่ห่างไกลออกไปไม่ถึงสิบลี้ ถ้าเดินขึ้นตามลำธารมาเรื่อยๆ ทางด้านทิศตะวันออก ก็จะเจอกับบ้านหลังน้อยของนางที่เนินเขา แล้วหากเดินไกลออกไปเยื้องออกไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ ก็จะเป็นจุดที่ยอดเขาของด้านที่ทิศตะวันออกและทิศตะวันตกมาบรรจบกัน เป็นร่องเขาขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่มาก พอที่จะให้ผู้คนผ่าน

บทที่ 62 หิมะแรก“... เช้าแล้วเหรอเนี่ย”หลังจากที่รัตติกาลผ่านพ้นไปเด็กหญิงก็ได้ลืมตาตื่นอีกครั้งขึ้นมาในห้องของตนเอง ความรู้สึกหลายๆ สิ่งหลายๆ อย่างที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ ไม่ว่าจะเป็นความทุกข์ใจ ความร้อนใจ ความไม่สบายใจ ทั้งหมดทั้งมวลก็ได้มลายหายไปจากจิตใจของนางจนหมดสิ้น หลังจากนี้ไม่ว่า จะเกิดอะไรขึ้น นางก็จะทำตามที่ได้สัญญาเอาไว้แล้วว่าถ้านางจะคิดถึงจะอ้วนตัวโตของนาง นางก็จะนึกเพียงภาพความทรงจำที่สนุกสนานที่ได้ใช้ร่วมกันเท่านั้น จะไม่ปล่อยให้เขามาเป็นความรู้สึกเจ็บปวดหรือความเศร้าโศกเสียใจในใจของนางอีก ในตอนที่นางตื่นขึ้นมาเช้านี้ นางจึงรู้สึกสดชื่นเป็นพิเศษ“...?”แต่เมื่อเดินออกมาจากเรือนของนาง ก็ต้องแปลกใจกับภาพที่เห็น เพราะในตอนนี้ชายชรา ที่เหมือนจะแต่งตัวแปลกๆ สำหรับนางเมื่อวาน ก็ได้เปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน แม้ว่าจะเป็นหัวที่โล้นเกลี้ยงใสแจ๋ว กับหนวดเคราที่หายไปหมดโดยสมบูรณ์ และที่สำคัญที่สุดก็คืออิริยาบถของเขาในตอนนี้เขานั่งคุกเข่าอยู่หน้าเรือนของนาง...“นี่ท่านทำอะไรของท่านกัน ท่านอยากให้ข้าอายุสั้นหรือ ทำไมคนที่อายุมากกว่าถึงมาคุกเข่าให้คนที่อายุน้อยกว่ากันเล่าเจ้าคะ รี

บทที่ 64 ข้อตกลง“...”“...”ทั้งสองคนมองหน้ากันไปมาอยู่ครู่นึง ชายชราถึงได้ถอนหายใจออกมายาวๆ อันที่จริงเขาเองก็ไม่อยากที่จะบอกเรื่องนี้ให้กับคนนอกได้ยินได้ฟัง แต่หลังจากที่ผ่านเหตุการณ์หลายๆ อย่าง มาในช่วงสองสามวันนี้ เขาก็รู้สึกว่าเด็กผู้หญิงตรงหน้าเขาสมควรที่จะได้รู้เรื่องทั้งหมดมันจึงทำให้เขาตัดสินใจ ที่จะบอกเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับคำทำนาย ที่ผู้เป็นศิษย์พี่ของเขา ได้รับสืบทอดต่อมาจากอาจารย์อีกทีหนึ่ง ถึงการมาของเด็กผู้หญิงที่สืบสายเลือดแห่งดวงจันทรา และที่สำคัญก็คือจะต้องเป็นสายเลือดจันทราสีเพลิง ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ขาดช่วงไปตั้งแต่เมื่อพันปีก่อนแล้ว และไม่มีใครรู้เลยว่าสายเลือดจันทราสีเพลิงนั้นจะเกิดขึ้นมาอีกครั้งเมื่อไหร่...แต่ว่าหลายวันมานี้ ตั้งแต่ในครั้งแรกที่เขาเข้ามาในหุบเขาแห่งนี้ ก็สัมผัสได้ถึงพลังชีวิตอย่างมหาศาล ผิดกับคำพูดของลูกศิษย์เพียงคนเดียวของเขา ที่บอกว่าภายในหุบเขาแห่งนี้แห่งนี้นั้น แทบจะเป็นหุบเขาที่ตายไปแล้ว ซึ่งเพียงแค่นั้นมันก็ทำให้เขาตกใจมากแล้ว เพราะอย่าว่าแต่พื้นที่รอบนอกแบบนี้เลย แต่ขนาดสถานที่ตั้งของวัดเส้าหลินในปัจจุบัน เขายังไม่สามารถสัมผัสได้ถึงพลังชี

บทที่ 66 ลมหายใจหนึ่งนิรันดร์ (2)‘ก่อนที่จะเริ่มฝึกฝน มีสิ่งหนึ่งที่มึงต้องรู้ก่อน นั่นก็คือเคล็ดวิชาอันนี้ทีกูจะสอนมึงต่อไปนี้ มันเป็นสิ่งที่กูคิดค้นขึ้นตั้งแต่ในตอนที่กูยังอยู่โลกใบเดิมกับมึง มันคือเคล็ดวิชาที่กูคิดคนมันจากจินตนาการของกูเอง และกูก็ยังคงใช้มันจนถึงตอนนี้ ซึ่งเคล็ดวิชานี้สามารถทำให้มึงแข็งแกร่งกว่าคนอื่นๆทั่วไป จนกระทั่งแข็งแกร่งที่สุดในมหาจักรภพนี้ก็ทำได้ ทั้งหมดก็ขึ้นอยู่กับมึงทั้งนั้น สิ่งที่สำคัญที่สุดคือความคิด จินตนาการ ความไม่ย่อท้อ และจะมีเพียงแค่มึงกับกูที่มาจากโลกใบเดียวกันเท่านั้น ถึงจะสามารถฝึกฝนวิชานี้ได้’“...ขณะนั้นเลย” เพียงแค่ได้อ่านหน้าแรกเยว่หัวก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ “แต่หมายความว่ายังไงกันที่ว่าเคล็ดวิชานี้เป็นเคล็ดวิชาที่สามารถฝึกฝนได้เพียงแค่เรา 2 คนเท่านั้น...”ลมหายใจหนึ่งนิรันดร์ ก็เป็นไปตามชื่อเคล็ดวิชาของมัน มันคือเคล็ดวิชาที่ทำให้ผู้ที่ฝึกฝนสำเร็จจนสมบูรณ์ สามารถมีชีวิตต่อไปได้นานนับอนันต์ โดยการใช้เพียงแค่ลมหายใจหนึ่งลมหายใจเท่านั้นส่วนที่ว่าทำไมเคล็ดวิชานี้ ถึงสามารถฝึกฝนได้เพียงแค่ตัวนางกับเพื่อนของนางเท่านั้น เพราะว่ารายละเอ

บทที่ 68 ตู้เย็นเวอร์ชั่นอัพเกรด! (2)“ถ้าเช่นนั้นแล้วพวกเราทุกคนกลับไปที่หมู่บ้านกันเถิดขอรับ ในระหว่างที่กำลังวางแผนการก่อสร้าง คุณหนูไปอยู่บ้านของข้าก่อนก็ได้ขอรับ บ้านของข้ามีห้องว่างมากมาย เดี๋ยวพวกเราช่วยกันเก็บกวาดอีกที่หนึ่งก็สามารถเข้าอยู่ได้ทันทีขอรับ” จางหลงยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อได้ยินว่านางเซียนน้อยตกลงปลงใจที่จะไปอยู่ในหมู่บ้าน“ได้เจ้าค่ะ”เยว่หัวที่ยังไม่ชินกับร่างกายในตอนนี้เท่าไหร่นัก พยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วยพลางหันไปมองเจ้าสัง “เช่นนั้นเราก็ไปกันเถอะ เจ้าล่วงหน้าไปรอข้าที่หมู่บ้านก่อนก็ได้เลย เดี๋ยวข้าขอเดินไปพร้อมกับทุกคนก็แล้วกัน”ฮูมมเจ้าสังตอบรับก่อนที่จะลุกขึ้นเดินมาหาผู้เป็นนาย โดยที่ไม่ลืมเหลือบมองชายชราครั้งหนึ่งก่อนจากไป“ทุกท่านเดินล่วงหน้าไปก่อนได้ไหม ข้าเรื่องที่จะพูดคุยกับท่านอาจารย์ก่อนสักหน่อยนึง”“ขอรับ/เจ้าค่ะ” ทุกคนเมื่อเห็นท่าทางจริงจังของชายชรา ก็ล่วงหน้าจากไปก่อน“ท่านมีอะไรอย่างนั้นหรือ หรือว่าได้คำตอบที่ข้าถามไปเมื่อวานแล้ว”“ใช่แล้วขอรับ ก็คิดว่าข้าได้คำตอบหลังจากที่คิดมาทั้งคืนแล้ว”“แล้วท่านเห็นว่าอย่างไรเห็นด้วยกับที่ข้าพูดหรือไม่”“ตัวข้า