All Chapters of เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ: Chapter 51 - Chapter 60

บทที่ 50 บทนำเล่ม 2 โรงเตี๊ยม “ปุกปุย”ณ ยอดเขาสูงเสียดฟ้า สถานที่ที่ครั้งหนึ่งเคยรุ่งเรืองที่สุด มั่งคั่งที่สุด และแข็งแกร่งที่สุด...“หรือว่า ดินแดนแห่งนี้จะจบลงในรุ่นของข้ากัน...” หลวงจีนชรา เฝ้ามองลงไปยังเบื้องล่าง ซึ่งตอนนี้ที่ที่เคยเต็มไปด้วยผู้คนนับพันนับหมื่น แต่หลังจากที่กาลเวลาล่วงเลยไปแล้วหลายพันปี ที่แห่งนี้ก็เหลือเพียงแค่หลวงจีนอยู่ไม่กี่ร้อยคนแล้ว...“อาจารย์ปู่...”“หลายปีมานี้ข้าเอาแต่ฝันถึง การมาถึงของผู้ช่วยเหลือ ที่จะนำพาวัดเส้าหลินเราให้เจริญรุ่งเรืองอีกครั้ง”“แต่ว่าอาจารย์อาก็ออกไปนั้นหลายปีแล้วนะขอรับ”“8 ปีแล้ว ครบ 8 ปีแล้ว”“อาจารย์ปู่ขอรับ ต่อให้ท่านอาจารย์อาจะเป็นเพียงแค่พระปราบมาร ที่มิได้ห่มจีวรนุ่งเหลือง แต่ถึงอย่างนั้นท่านอาจารย์อ่าก็ต้องกลับมาภายใน 2 ปีนี้อยู่ดี”“ข้าเองก็ได้แต่หวังว่านิมิตที่ขาฝันถึงจะเป็นจริง เพราะตัวข้าเองก็เหลือเวลาอยู่บนโลกใบนี้อีกไม่มากแล้ว ได้แต่หวังว่าดวงตาคู่นี้จะได้เห็นวัดเส้าหลินของเรากลับมารุ่งเรืองอีกครั้งในสักวัน”“...”“เจ้ากลับลงไปเถิด ข้าขออยู่ที่นี่ต่ออีกสักพักนึง”“ข้าทราบแล้วขอรับ”มองไปยังแผ่นหลังที่นั่งอึ้งของศิษย์

บทที่ 52 อีกสักครั้ง “ยะ..อย่า อย่าเข้ามา”แม้ว่าร่างกายอย่างไร้ซึ่งเรี่ยวแรง กับความเจ็บปวดมากมายมหาศาลที่กำลังกดทับลงมาจนแทบจะครองสติไม่ไหว แต่ถึงอย่างนั้นเด็กหญิงก็พยายามที่จะยันกายลุกขึ้นมา ร้องห้ามไม่ให้เด็กๆเข้ามาใกล้ เพราะนอกจากมันจะไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นแล้ว แต่มันจะยิ่งเกิดการสูญเสียที่สูญเปล่าแต่ก็เหมือนกับว่าร่างกายของนางนั้นไม่เป็นใจ ถึงจะพยายามร้องตะโกนสักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่มีเสียงใดๆ เล็ดรอดออกมาจากปากของนางแม้แต่คำเดียว“เร็วเข้า รีบไปปกป้องคุณหนูเร็วเข้า”“ทุกคนช่วยกันปกป้องคุณหนู”“คุณหนูช่วยพวกเรามามากแล้ว ถึงคราวที่พวกเราต้องช่วยขนหนูบ้างแล้ว”“อย่าให้สิ่งที่พวกเราเรียนรู้มาในช่วงหลายวันนี้สูญเปล่า”“ทุกคนพยายามไปปกป้องคุณหนูเร็

บทที่ 54 ความเสียใจ“แก... เป็นไปได้ยังไงกัน แก่เป็นมันนี่เอง!”ในทันทีที่สายฟ้าสีทองวาดผ่านลงบนร่างของมัน อดีตร่างของจางเหว่ยที่ตอนนี้ไหม้เกรียมแทบจะดำเป็นตอตะโก ก็แผดเสียงคำรามออกมาด้วยความโกรธ เมื่อมันสามารถจำได้แล้วว่าเจ้าหมาสีทองนี่มันคือตัวอะไรกันแน่‘แกบังอาจนัก! กล้าดียังไงถึงมายุ่งเกี่ยวกับนายของข้า!!’“ทำไมสัตว์อสูรระดับเซียนอย่างแกถึงมารับใช้นังเด็กนี่กัน” เมื่อเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยโทสะของอีกฝ่าย ร่วมกับที่ตัวมันในตอนนี้แทบจะไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ร่างไหม้เกรียมจึงได้พยายามเบี่ยงเบนความคิดของอีกฝ่าย เพื่อที่จะเอาชีวิตรอดจากจากเจ้าราชันสีทองอีกครั้ง‘นั่นมันเรื่องของข้า! แต่ตอนนี้เจ้าตายไปได้แล้ว กลับลงไปในหลุมของเจ้าซะ บนโลกนี้ไม่ใช่ที่ที่สัตว์นรกอย่างเจ้าจะขึ้นมาได้ รีบตายตายแล้วกลับลงไปได้แล้ว!!’“...”เมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังเร่งพลังสายฟ้าสีทองออกมาจนถึงขีดสุด ความคิดของเจ้าสัตว์นรกก็ได้หมุนวนแล่นไปมาด้วยความเร็วสูงสุดเท่าที่มันจะทำได้ เพื่อที่จะค้นหาเส้นทางการเอาชีวิตรอด...ขนาดเป็นในช่วงเวลาที่มันแข็งแกร่งที่สุด ก็ยังไม่อาจที่จะสร้างรอยขีดข่วนให้อีกฝ่ายได้เลย แต่ในตอนนี้เป็นตอ

บทที่ 56 ฟื้น“นี่ก็ 3 วันแล้วนะ คุณหนูยังไม่ฟื้นเลย อากาศก็เย็นลงมากแล้วด้วย ไม่รู้ว่าคุณหนูอยากให้พวกเราทำอะไรบ้าง ก่อนที่หน้าหนาวจะเข้ามาถึงจริงๆ” เสียงของใครคนหนึ่งที่กำลังพูดคุยตอนเช้า ในขณะที่ดวงตะวันกำลังจะโผล่พ้นเส้นขอบฟ้า“คุณหนูไม่เป็นไรจริงๆหรือเจ้าคะท่านแม่ ทำไมถึงได้หลับไปนานขนาดนี้” จางหลัวกล่าวกับผู้เป็นมารดาด้วยความกังวล “ทุกคนทั้งเป็นห่วง ทั้งอยากมาหาคุณหนูกันแทบทุกคนเลยเจ้าค่ะ ถ้าหากว่าท่านพ่อไม่ได้ห้ามเอาไว้แล้วล่ะก็ ป่านนี้ทุกคนคงมารุมล้อมคุณหนูกันหมดแล้ว”“แต่แม่ว่าคุณหนูคงไม่เป็นอันใดหรอก เพราะว่าทั้งแม่ทั้งพ่อและทุกๆคนเองก็ต่างเห็นด้วยว่า คุณหนูเหมือนจะแค่หลับไปเนื่องจากความอ่อนเพลียเท่านั้น เพราะจากที่พวกเจ้าทุกคนได้เล่าให้แม่และคนอื่นๆฟังในช่วงเวลาสำคัญคุณหนูคงจะสามารถปลุกพลังแต่เดิมของนางให้ตื่นขึ้นมาได้ มันจึงไม่แปลกอะไรเลยที่นางจะหลับไปนานขนาด เนื่องจากนางพยายามที่จะเค้นพลังออกมาถึง 2 ครั้ง 2 ครา ลำพังแค่นางไม่มีไข้หรือแสดงสภาวะการอ่อนเพลียจนเกินขีดจำกัด แค่นั้นก็ถือว่าดีมากแล้ว...”จางเยียนยิ้มกล่าวพลางทอดสายตามองออกไปยังแปลงมันขนาดใหญ่ ที่ผู้เป็นอาจารย์ข

บทที่ 58 พลังที่ตื่นขึ้นโดยสมบูรณ์ไม่รู้ว่าผ่านไปนานมากแค่ไหน แต่เด็กหญิงก็ยังคงกอดร่างของจางต้าพังเอาไว้ทั้งน้ำตา และยังคงร่ำไห้ออกมาจนน้ำตาแทบจะเป็นสายเลือด นางยังคงพยายามซึมซับความเสียใจ ความรู้สึกผิด และความรู้สึกต่างๆมากมายที่เกิดขึ้นในเวลานี้ให้ได้มากที่สุด เผื่อว่าสักวันหนึ่งนางจะไม่ทำให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมา เพื่อเป็นเครื่องเตือนใจว่าไม่ว่า จะเกิดอะไรขึ้น นางก็จะไม่ยอมประมาทให้เกิดเรื่องราวแบบนี้ขึ้นอีกแล้วเพราะการสูญเสีย...มันเจ็บปวดจนเกินกว่าที่นางจะรับได้ไหวเมื่อย้อนกลับไปในห้วงความทรงจำที่เพื่อนตัวแสบมอบให้ ช่วงเวลาที่นางเคยลืมเลือนไป ถึงแม้มันจะผ่านไปนานแสนนานมากแล้ว แต่ภาพของคนที่นางรักทั้ง 2 คน ที่ต้องถูกพรากชีวิตไปต่อหน้าต่อตาภาพของคนที่ต้องการเพียงแค่เศษเงิน จากกลุ่มคนที่มีอำนาจถึงขนาดกล้าที่จะเข่นฆ่าผู้คนเป็นผักเป็นปลา ราวกับว่าชีวิตของคนที่นางรักนั้นไม่ได้มีค่าอะไรเลย...นั่นคือสิ่งที่นางรู้สึกเสียใจมานานแสนนาน เป็นความเคียดแค้นที่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่อาจจะลบออกมาจากใจ...แต่เปล่าเลย...นางคิดผิดมาโดยตลอด...มันไม่สำคัญว่าคนที่นางรักนั้นมีค่าสำหรับใครหรือเปล่า