All Chapters of ข้ากลายมาเป็นนางร้ายที่ถูกฆ่า: Chapter 121 - Chapter 130

“เจ้านำแบบพวกนี้ไปให้ท่านพี่ชิงหยางเลือกเถอะ ตอนที่ข้าให้ฉุยฉุยไปบอกกับท่านลุงว่าข้าต้องการให้ท่านลุงหาขนสุนัขจิ้งจอกดำให้ ฉุยฉุยบอกกับข้าว่าท่านพี่ชิงหยางก็ให้ท่านลุงหามาตั้งนานแล้วแต่ยังไม่พบสักที เช่นนั้นขนสุนัขจิ้งจอกดำนี้ก็ให้กับคนที่ต้องการมันเถอะ” หญิงสาวเอ่ยพร้อมยิ้มอ่อน ๆเดิมที่เผยตั้นเยี่ยนเห็นว่าเว่ยเหวินเซียนมักชอบไปทำเรื่องเสี่ยงด้วยตนเองบ่อยครั้ง และการแอบแฝงตัวหรือปกปิดตัวตนมักต้องใส่เสื้อผ้าสีดำสนิท และอีกไม่นานจะเข้าเหมันตฤดูแล้ว นางจึงอยากทำชุดคลุมสีดำให้กับเว่ยเหวินเซียนทว่ายามนี้เผยตั้นเยี่ยนคิดว่าหากให้ไปก็เกรงว่าเวยชินอ๋องจะเผาเสียคลุมทิ้ง จึงคิดว่าของที่หายากเช่นนี้อีกทั้งยังแลกมาด้วยชีวิต ถึงจะเป็นชีวิตของสัตว์ก็ตาม ก็ควรจะให้กับผู้ที่เห็นคุณค่าของมันเสวี่ยเฟิงมองหน้าคุณหนูของตนอย่างงุนงงสงสัย จนหัวคิ้วทั้งสองของเขาแทบชนกัน เพราะไม่ง่ายเลยที่จะได้ขนสุนัขจิ้งจอกดำสนิทมา แต่คุณหนูเผยตั้นเยี่ยนกลับยกให้ลูกพี่ลูกน้องอย่างไม่มีท่าทีลังเลเลยแม้แต่น้อย แต่ในเมื่อเป็นคำสั่งของนาย เขาจึงตอบรับโดยไม่คิดถาม“ขอรับ เช่นนั้

เว่ยเหวินเซียนมองดูทหารองครักษ์พาตัวหานสิงเวยไป ก่อนจะลุกจากเก้าอี้แล้วใช้สายตากวาดมองไปรอบ ๆ ก่อนจะมาหยุดสายตาที่สามคนพ่อแม่ลูกแซ่เผย“ในอดีตที่เกิดขึ้นหากพระชายาของข้ามิเอาความ ข้าเองก็ไม่ถือสา แต่นับจากบัดนี้เป็นต้นไป มิว่าผู้ใดทำให้พระชายาของข้าต้องเจ็บปวดจะทางกายก็ดีทางใจก็ดี ข้าจะลากมันผู้นั้นมาลงโทษด้วยตนเอง และมิเพียงเท่านั้นข้าจะจับมันผู้นั้นแห่ให้ทุกคนในเมืองหลวงได้รับรู้ ถึงความกล้าหาญที่กล้าทำร้ายสตรีของข้า” พูดจบเว่ยเหวินเซียนก็สะบัดแขนเสื้อแล้วเดินกลับไปยังเรือนนอนของเผยตั้นเยี่ยนทันทีเมื่อเขาเข้ามาในห้องนอนของภรรยาตัวน้อย บุรุษหนุ่มเห็นฉุยฉุยกำลังนั่งซับเหงื่อให้กับสตรีที่นอนหลับไม่รู้สึกตัวอยู่บนเตียง จึงได้ให้สาวรับใช้ถอยออกมาแล้วตนเองเข้าไปนั่งแทนที่เพื่อเช็ดซับเหงื่อให้เผยตั้นเยี่ยน“พระชายาของข้าความจำเสื่อมตั้งแต่เมื่อใด” เว่ยเหวินเซียนเอ่ยถามออกมาตรง ๆ ในขณะที่มือกำลังซับเหงื่อให้สตรีที่หลับใหลอยู่ เพราะเขาคิดว่าในบรรดาคนรับใช้ทั้งสามฉุยฉุยน่าจะรู้เรื่องของเผยตั้นเยี่ยนมากที่สุด“ทูลท่านอ๋อง ตั้งแต่วันท

คำพูดของสตรีตรงหน้าบวกกับน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจ ทำให้บุรุษตัวสูงราวถูกตบอย่างแรงจากบุรุษร่างกำยำ ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาจนจุกอยู่ในอก เขารู้ว่าต่อให้พร่ำขอโทษนางเป็นร้อยเป็นพันครั้ง นางก็ไม่ยินดีที่จะฟังและไม่คิดยกโทษให้ เนื่องจากครั้งนี้มิใช่ครั้งแรกที่เขาทำผิดต่อนาง เว่ยเหวินเซียนจึงคิดใช้การกระทำเป็นเครื่องพิสูจน์ เพราะคงเป็นการดีกว่ามานั่งอธิบายให้เอ่ยคำทำร้ายจิตใจกันไปเรื่อย ๆ เช่นตอนนี้เผยตั้นเยี่ยนเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้โต้ตอบกลับจึงเอ่ยต่อ “อีกอย่างเมื่อวานตอนที่เสวี่ยเฟิงมารายงานหม่อมฉัน ท่านอ๋องก็ทรงได้ยินความชั่วของหม่อมฉันในวัยเด็กไปแล้วมิใช่หรือเพคะ เช่นนั้นครั้งนี้หม่อมฉันลงมือเองน่าจะเป็นผลดีต่อท่านอ๋องนะเพคะ เมื่อถึงเวลาที่ท่านอ๋องสังหารหม่อมฉันจะได้ไม่ต้องเสียเวลาหาข้ออ้างมาอธิบายให้ไทเฮาและเหล่าขุนนางฟัง ท่านอ๋องเพียงบอกไปว่าหม่อมฉันเป็นสตรีที่อกตัญญูเผาบ้านทำลายทรัพย์สินตระกูล อีกทั้งยังฟ้องศาลเอาผิดบิดาผู้ให้กำเนิดและมารดาผู้เลี้ยงดู มิเพียงเท่านั้นยังเป็นสตรีจิตใจชั่วช้าพาน้องสาววัยเยาว์ไปปล่อยทิ้งให้หลงทาง สตรีเช่นนี้ย่อมไม่สมควรได้เป็นพระชายา แต่เพรา

“การแข่งขันในครั้งนี้ไม่เร่งร้อนหาผู้ชนะ ขอเพียงตลอดงานเลี้ยงในวันนี้ผู้ใดที่ดื่มสุราได้มากที่สุดก็จะถือเป็นผู้ชนะ แต่หากผู้ใดอาเจียนหรือสลบไปก่อนจะถือว่าแพ้ทันที เช่นนั้นหวังว่าทุกคนจะประมาณตนเองได้ ส่วนรางวัลของผู้ชนะคือจะมีสิทธิ์ขออะไรก็ได้จากคนแพ้โดยที่คนแพ้จะต้องห้ามปฏิเสธ และทำตามคำขออย่างเต็มใจไม่คิดแค้นต่อกันในภายหลัง มิทราบว่ามีผู้ใดไม่พอใจกับกฎการแข่งขันนี้หรือไม่ หรือว่ามีผู้ใดรู้ตัวว่าจะแพ้และกลัวจะต้องทำตามคำขอของผู้ชนะ ก็สามารถถอนตัวก่อนที่จะเริ่มแข่งขันได้เลยนะเจ้าคะ” เผิงซิ่วอิงเอ่ยพลางกวาดตามองเหล่าบุรุษทั้งสามหญิงสาวจากตระกูลเผิงรู้ว่าบุรุษทั้งสามต้องยอมรับกติกาอย่างแน่นอน เพราะหากไม่ยอมรับก็จะเท่ากับตนเองแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มแข่ง บุรุษทุกคนล้วนกลัวเสียหน้ามีหรือจะไม่เห็นด้วยกับกฎและรางวัลที่นางตั้งขึ้นซึ่งการที่สตรีแซ่เผิงตั้งกฎนี้ขึ้นมา นางก็ได้คำนวณทุกอย่างเอาไว้แล้ว อีกทั้งยังหาวิธีให้พี่ชายของนางชนะการดวลสุราในครั้งนี้อีกด้วย เผิงซิ่วอิงใช้ช่วงเวลาที่กำลังปรับเปลี่ยนสถานที่ใหม่ ไปหาฉุยฉุยเพื่อถามหายาที่ช่วยให้ไม่เมา ซึ่งถือว่าสวร

“เจียวเจี๋ยก็แค่เสนอความคิดเห็นด้วยความหวังดีเท่านั้น เสด็จอาอย่าทรงเป็นกังวลไปเลย ตราบใดที่เสด็จอาดูแลตั้นเยี่ยนได้ดี พวกเราก็เป็นบุรุษใจกว้างพอที่จะให้ตั้นเยี่ยนอยู่กับบุรุษที่ดีกับนาง ทว่าหากไม่ใช่” เว่ยหลิงเฮ่อหยุดไม่พูดต่อปล่อยให้บุรุษอายุมากกว่าคิดเอง“เช่นนั้นพวกเจ้าก็มีชีวิตให้นานอีกหน่อย เผื่อจะมีโอกาสได้ดูแลนาง” สุรเสียงของเขาเย็นยะเยือกเมื่อบุรุษแซ่เว่ยทั้งสองปะทะฝีปากกันคนที่นั่งอยู่ตรงกลางก็รู้สึกกระอักกระอ่วนอย่างบอกไม่ถูก แต่ยังถือว่าฟ้ายังมีเมตตาที่ส่งฉุยฉุยเข้ามาทำลายบรรยากาศนี้ลง“ท่านอ๋อง น้ำแกงสร่างเมาได้แล้วเพคะ”ฉุยฉุยนำถ้วยใส่น้ำแกงสร่างเมาวางบนโต๊ะของบุรุษทั้งสาม ก่อนจะรีบออกไปจากบริเวณนั้น เพราะนางก็รับรู้ได้ถึงบรรยากาศอันน่าอึดอัดลอยอยู่ทั่วบริเวณเมื่อบุรุษทั้งสามดื่มน้ำแกงสร่างเมาเสร็จ เว่ยเหวินเซียนจึงคิดว่าถึงเวลาที่จะทำตามเป้าหมายของการมาที่นี่ให้สำเร็จเสียที“ในเมื่อเหล่าสตรีไปกันหมดแล้ว พวกเราก็มาสะสางเรื่องในใจให้จบลงตรงนี้เถอะ เจียวเจี๋ยเจ้ากลับไปบอกท่านผู้เฒ่าเผิง