All Chapters of ข้ากลายมาเป็นนางร้ายที่ถูกฆ่า: Chapter 111 - Chapter 120

บทสนทนาของสตรีทั้งสามเริ่มไหลลื่นไปเรื่อย ๆ จนตอนนี้ยาที่หญิงสาวกินมาเริ่มหมดฤทธิ์ สีหน้าของนางเริ่มซีดลงเมื่อความเจ็บปวดในร่างกายเริ่มแสดงอาการอีกครั้งสตรีผมสองสีสังเกตเห็นความผิดปกติ แต่เข้าใจว่าอาจเป็นเพราะความเหน็ดเหนื่อยจากการรับมือกับแขกเหรื่อที่มาร่วมอวยพร อีกทั้งยังต้องตื่นแต่เช้าเพื่อเข้าวัง ยังไม่พอยังอยู่ร่วมพูดคุยกับนางจนเกือบหนึ่งชั่วยามอีก จึงได้คิดว่าถึงเวลาอันเหมาะสมที่จะให้หญิงสาวกลับไปพักผ่อนแล้ว“วันนี้ข้ามีความสุขมากจริง ๆ ที่ได้พูดคุยกับพวกเจ้าทั้งสอง แต่งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา อีกประเดี๋ยวข้าก็ต้องเตรียมตัวไปยังสุสานกษัตริย์อีก พวกเจ้าทั้งสองก็กลับไปพักผ่อนเถอะ” เสียงของสตรีผมสองสีเปี่ยมไปด้วยความอบอุ่นหญิงสาวยกยิ้มถึงนางจะอ่านนิยายในอีกโลกมามาก และส่วนใหญ่ตัวละครที่เป็นฮองเฮาและไทเฮามักจะมีท่าทีเคร่งขรึมวางท่าเป็นนางพญาหงส์ที่สูงส่ง แต่ทว่าสิ่งที่นักเขียนบรรยายออกมาก็เป็นเพียงมุมมองไม่กี่ด้านเท่านั้น ซึ่งต่างจากที่นางได้พบเห็นในตอนนี้สำหรับเผยตั้นเยี่ยนสตรีแห่งวังหลังทั้งสองพระองค์ยามที่อยู่ต่อหน้าผู้อื่นก็ไม่ได้ต่างจากนิยายเลย แต่ยามนี้สตรีทั้งสองกลับไม่ต่า

บุรุษหนุ่มรู้ว่าสตรีตรงหน้าพยายามซ่อนความอ่อนแอเอาไว้ นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกว่าตนเองเป็นบุรุษที่น่าสมเพชยิ่งนัก ความรู้สึกผิดแล่นผ่านวาบขึ้นมาตามสันหลังที่ต้องให้สตรีตัวเล็ก ๆ ออกหน้ารับผิดเอาไว้แต่เพียงผู้เดียวเผยตั้นเยี่ยนเห็นสีหน้าของเว่ยหลิงเฮ่อก็รู้ว่าเขารู้สึกเช่นไร แต่นางไม่อาจเสียเวลาอยู่ปลอบใจเขาได้ จึงเอ่ยเจตนาที่เหลืออยู่ให้เสร็จสิ้น“หม่อมฉันไม่อาจอยู่ได้นานนัก และวันนี้ที่ไทเฮาและฮองเฮาทรงอนุญาตให้หม่อมฉันมาหาพระองค์ที่ตำหนักได้ เพราะหม่อมฉันบอกว่าอยากมาชวนองค์รัชทายาทไปชมดอกเบญจมาศที่จวนนอกเมืองของตระกูลเผิงด้วยกัน เพื่อจะสานความสัมพันธ์อันดีเอาไว้ หวังว่าองค์รัชทายาทจะทรงรับปากนะเพคะ”เว่ยหลิงเฮ่อจ้องมองหญิงสาวก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ความรู้สึกผิดรู้สึกสงสารและความเป็นห่วงถาโถมเข้ามาในใจของบุรุษเจ้าของตำหนักจนไม่อาจเอ่ยปฏิเสธได้ ทั้งที่ในใจเขายามนี้ไม่มีกะจิตกะใจไปเที่ยวชมบุปผาใด ๆ ทั้งสิ้น“ได้ข้ารับปาก เจ้าจะไปเมื่อไหร่ก็บอกข้ามาได้เลย”“องค์รัชทายาทสะดวกเมื่อไหร่หรือเพคะ?” เผยตั้นเยี่ยนถาม

เว่ยหลิงเฮ่อคิดละเอียดถี่ถ้วนแล้วว่าหากเขาอยู่ในตำแหน่งองค์รัชทายาทโดยที่ให้สตรีผู้หนึ่งมาแบกรับผิดแทน เขาคงมิอาจเป็นองค์รัชทายาทและกษัตริย์ที่ดีได้ในอนาคต และหากเขาต้องเป็นองค์รัชทายาทอย่างละอายใจก็มิสู้เป็นเพียงองค์ชายธรรมดาคนหนึ่งยังดีเสียกว่าถ้อยคำตรงไปตรงมาเปิดเผยผสมกับน้ำเสียงหนักแน่นของบุรุษอายุน้อยกว่าทำให้เว่ยเหวินเซียนเริ่มสับสน แต่ทว่ายามนี้ร่างกายของสตรีที่อยู่ในอ้อมกอดร้อนสูงขึ้นเรื่อย ๆ เขาจึงไม่อาจอยู่ต่อปากกับบุรุษเจ้าของตำหนักได้“วันนี้ข้าไม่มีเวลามาสืบสาวว่าใครพูดจริงหรือพูดเท็จ วันหน้าหากข้าว่างจะต้องมาถามเจ้าให้กระจ่างอย่างแน่นอน” อ๋องหนุ่มร้อนใจพอ ๆ กับอุณหภูมิในร่างของหญิงสาว เขาจึงคิดจะใช้วิชาตัวเบาเพื่อพาหญิงสาวไปให้ฉุยฉุยดูอาการ แต่ยังไม่ทันไรเสียงของบุรุษเจ้าของตำหนักบูรพาก็ดังขึ้นทำให้เขาหยุดชะงักทันที“พวกเจ้าทั้งหมดฟังคำสั่งข้า หากคุณหนูใหญ่ตระกูลเผยยังไม่ได้ให้หมอหลวงรักษา ใครก็ห้ามพานางออกจากตำหนักนี้ไปเป็นอันขาด” สุรเสียงทรงพลังสั่งการลูกน้องตนเองน้ำเสียงของเว่ยหลิงเฮ่อสั่งการอย่างหนักแน่นจนไม่อาจ

เมื่อได้ยินคำถามของอ๋องหนุ่ม สาวรับใช้ก็ยิ่งรู้สึกชังหนังหน้าของบุรุษตรงหน้ามากขึ้นไปอีก ‘ตีสีหน้าซื่อทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แสดงให้ใครดูกัน? หรือว่าท่านอ๋องยังไม่รู้ว่าคุณหนูรู้แล้วว่าท่านอ๋องส่งคนมาข่มขู่! เช่นนั้นก็ดี’“ท่านอ๋องจะทรงตรัสถามไปทำไมหรือเพคะ ตอนนี้มิว่าใครจะทำร้ายคุณหนูก็ถือว่าช่วยผ่อนแรงท่านอ๋องมิใช่หรือเพคะ?” ฉุยฉุยเอ่ยขึ้นเมื่อคิดแผนบางอย่างขึ้นมาได้“นางคือพระชายาของข้า ข้าจะลงโทษนางเอง นอกนั้นไม่มีสิทธิ์ เช่นนั้นเจ้าบอกข้ามาใครกันที่บังอาจมาข่มขู่พระชายาของข้า” อ๋องหนุ่มแสร้งเอ่ยเสียงขรึม เว่ยเหวินเซียนไม่อาจเสียหน้าต่อหน้าสาวใช้ได้ แต่ก็อยากรู้ว่าใครข่มขู่ผู้หญิงของตน‘ยังไม่รู้จริง ๆ สินะว่าลูกน้องของท่านทำงานพลาด เช่นนั้นข้าจะดูสิว่าท่านอ๋องจะลงโทษลูกน้องเช่นไร’ ในเมื่อเว่ยชินอ๋องทรงบอกว่าเขามีสิทธิ์แต่เพียงผู้เดียวที่จะลงโทษคุณหนูของนาง เช่นนั้นเพื่อระบายแค้นนี้ก็ฉุยฉุยจึงต้องให้ลูกน้องของเว่ยเหวินเซียนรับไป“มิว่าใครข่มขู่ข่มเหงคุณหนูของข้า ท่านอ๋องก็จะลงโทษคนผู้น

เมื่อหานสิงเวยออกไปแล้ว เว่ยเหวินเซียนจึงนึกขึ้นมาได้ว่าตนนั้นตกหลุมพรางของสตรีอ่อนแอตรงหน้าเข้าให้แล้ว จึงเปลี่ยนจากหันหน้ามองหญิงสาวเป็นนั่งตัวตรงหันหน้าไปหาฉากกั้นลม ก่อนจะกระแอมกระไอเสียงดังพร้อมตีหน้านิ่งเอ่ยเสียงเย็นชาไร้ความรู้สึก“ทุกคนออกไปแล้ว คงไม่ต้องลำบากเจ้าเล่นละครแล้วกระมัง”เขาใช้หางตาเหลือบมองหญิงสาว รอยยิ้มของนางถูกคำพูดของเขาช่วงชิงไปในชั่วพริบตา แววตาเศร้าฉายขึ้นแสดงแทนความรู้สึกในใจ สีหน้าหม่นหมองเจือความผิดหวัง เว่ยชินอ๋องถึงกับชะงักนิ่งทำตัวไม่ถูกเมื่อเห็นหญิงสาวเป็นเช่นนี้“เมื่อครู่หม่อมฉันหลงคิดว่าท่านอ๋องยังมีความรักหลงเหลือให้หม่อมฉันอยู่เสียอีก ที่แท้ท่านอ๋องก็เพียงแค่เล่นละครเท่านั้น หม่อมฉันเพ้อฝันไปเองทำเรื่องขายหน้าให้ท่านอ๋องขบขันแล้ว” เผยตั้นเยี่ยนเอ่ยพลางก้มหน้าลง ไม่กล้าสู้หน้าบุรุษตรงหน้า ครั้นรู้ว่าการกระทำเมื่อครู่ของบุรุษตรงหน้าเพียงแค่ไหลตามน้ำไปกับนางเท่านั้นความเย็นชาไร้เยื่อใยของเว่ยชินอ๋องที่แสดงออกมาทำให้สตรีเจ้าของเรือนรู้สึกเหมือนถูกกระชากหัวใจมาเหยียบย่ำเล่น ‘เจ้าโง่เองจ