All Chapters of ข้ากลายมาเป็นนางร้ายที่ถูกฆ่า: Chapter 91 - Chapter 100

เผยตั้นเยี่ยนเงียบเพื่ออ่านสีหน้าของหลินเยว่ฉี แต่เพียงหญิงสาวเห็นว่าเผยฮูหยินกำลังจะขยับปากจึงไม่รอช้า ชิงเปล่งเสียงดังขวางไม่ให้สตรีวัยกลางคนได้เอ่ย“นั่นก็เพราะใต้เท้าเผยยังไงล่ะเจ้าคะ ใต้เท้าเผยเอาแต่โทษท่านแม่ของข้าว่าอบรมข้าไม่ดี แต่ท่านเคยคิดหรือไม่ว่าหลายปีมานี้ใต้เท้าเผยมิเคยเลี้ยงดูข้าด้วยความรักเลยสักนิด หากใต้เท้าเผยเลี้ยงข้าด้วยความรักและหวังดีเหมือนน้องสาม ข้าจะเกิดความอิจฉาริษยาอย่างนั้นหรือ เพราะคนเราจะอิจฉาอะไรคนอื่นสักอย่างก็เพียงเพราะเห็นว่าตนเองไม่มีหรือมีไม่เท่าคนคนนั้น และสิ่งที่ข้าไม่มีนั่นก็คือความรักจากคนเป็นพ่ออย่างไรล่ะ”สีหน้าของหลินเยว่ฉีแดงจนแทบคั้นเลือดออกมาได้ ความเดือดดาลในร่างกายแผ่ออกมาจนไม่อาจปิดบังผู้ใดเอาไว้ได้อีก เพราะไม่เพียงถูกเผยตั้นเยี่ยนด่าครั้งแล้วครั้งเล่า ยังถูกหญิงสาวเอ่ยตัดหน้าราวจงใจไม่ให้นางได้โต้กลับส่วนใบหน้าของเผยจือคุนบ่งบอกถึงความรู้สึกผิดที่ทวีมากขึ้นกว่าเก่า เขาได้แต่นิ่งเงียบก้มหน้าหลบตาเผยตั้นเยี่ยนไม่เอ่ยอันใด แม้จะรู้ว่ายามนี้ภรรยาของเขาไม่อาจระงับอารมณ์ได้แล้วก็ตามเผยจือชิ่นไม่เค

ในขณะที่จ้องมองบุรุษทั้งสองประคองสตรีวัยกลางคนไปนั่ง หญิงสาวก็ไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้วว่า หากนางแก้แค้นตอนนี้จะทำให้นางเสียเรื่องใหญ่ ยามนี้นางจะสร้างคำครหาใด ๆ ให้คนอื่นมาฉวยโอกาสไม่ได้ นางจึงต้องยืดเวลาจัดการคนเหล่านี้ไปก่อน ‘ตั้นเยี่ยนขอเพียงการแต่งงานของข้าราบรื่น ความแค้นของเจ้าข้าต้องสะสางให้แน่’“เผยฮูหยินท่านบอกว่าท่านฆ่ามารดาของข้าเพื่อแก้แค้นให้กับบุตรของท่าน เรื่องนี้ข้าเข้าใจท่าน ชีวิตหนึ่งสูญเสียต่อให้ขอโทษกี่พันครั้งและชดเชยด้วยเงินทองเท่าใดก็ไม่อาจชดเชยได้ แต่หากว่าเงินทองที่มารดาของข้าให้ท่านไปไม่อาจชดเชยได้ เช่นนั้นหลังจากที่ท่านฆ่ามารดาของข้าแล้วไยมิคืนเงินทองเหล่านั้นเล่า ปากของท่านเอาแต่เอ่ยว่าเงินทองมากมายเท่าใดก็ไม่อาจชดเชยได้ แต่มือของท่านกลับกำของเหล่านั้นเอาไว้แน่น ในเมื่อชีวิตแลกด้วยชีวิตไปแล้ว เช่นนั้นเงินเหล่านั้นของท่านแม่ที่ให้เผยฮูหยินไป เผยฮูหยินก็คืนข้ามาแล้วกัน หากท่านจำไม่ได้ว่ามีอันใดบ้าง ข้าจะไปเอาสมุดบัญชีของท่านแม่ที่จวนท่านตามาเปิดให้ท่านดูดีหรือไม่”เผยตั้นเยี่ยนแสร้งทำหน้านิ่งทั้งที่ใจเต้นรัว เพร

เมื่อกลับมาถึงเรือนนอนสาวใช้ทั้งสองที่เว่ยเหวินเซียนส่งมาก็เตรียมอาหารมากมายเอาไว้รอ หลังจากกินอาหารเสร็จฉุยฉุยก็นำยามาให้ เพียงไม่นานนักหญิงสาวที่นั่งเล่นอยู่บนเก้าอี้โยกก็เผลอหลับไปตะวันยังไม่ทันลับขอบฟ้าบุรุษหนุ่มท่าทางองอาจผ่าเผยแต่กลับทำตัวเยี่ยงโจรก็กระโดดข้ามกำแพงเข้ามาหาหญิงสาวเสียแล้ว นั่นเพราะองครักษ์เงาไปรายงานว่าเผยตั้นเยี่ยนสั่งให้พวกเขาถอยออกจากห้องหนังสือหลังได้รับราชโองการ เรื่องนี้ความจริงก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญมากนักที่องครักษ์ต้องรายงาน แต่เพราะพวกเขากลัวว่าหากเกิดอันใดขึ้นกับพระชายาแม้เพียงเล็กน้อย หัวของพวกเขาจะร่วงลงจากบ่าทั้งที่ยังมิทันได้เอ่ยอันใด จึงได้ส่งคนไปแจ้งเว่ยชินอ๋องให้รู้เอาไว้ก่อน ทว่าองครักษ์เงากลับคาดไม่ถึงว่าเพียงแค่เรื่องเท่านี้จะทำให้ผู้เป็นเจ้านายร้อนใจ จนต้องรีบเร่งจัดการงานแล้วควบม้าเร็วกลับมาทันทีอ๋องหนุ่มถึงจะรู้ว่าฉุยฉุยอยู่ในห้องนอนกับเผยตั้นเยี่ยน แต่เขาก็ไม่คิดรอให้สาวใช้คนสนิทของหญิงสาวออกจากห้องนอนแล้วค่อยเข้ามา เพราะเขารู้ว่าฉุยฉุยต้องรู้เรื่องเมื่อคืนอยู่แล้ว เนื่องจากฉุยฉุยเป็นเสมือนหมอหญิงข้างกายเผยตั้นเยี่ยน และการท

แต่เพียงพ่อบ้านตระกูลหลิวเดินเข้ามาทุกคนต่างแปลกใจ เมื่อในมือมีเพียงกล่องไม้หรูหราเพียงกล่องเดียวที่ขนาดไม่ได้เล็กและไม่ใหญ่มากนักกับจดหมายฉบับหนึ่งวางอยู่ด้านบนกล่องเท่านั้นแน่นอนว่ายามนี้ในจวนตระกูลเผยต้องรักษาความปลอดภัยอย่างเข้มงวด ไม่ว่าของขวัญที่ผู้ใดส่งมาลี่มี่กับเหมิงเหมิงจะต้องตรวจตราและจดบันทึกเอาไว้ หากวันหน้ามีอันใดผิดปกติจะได้ตามสืบความได้ง่าย ถึงแม้มาจากจวนตระกูลหลิวตระกูลเก่ามารดาของเผยตั้นเยี่ยนเองก็ไม่เว้นเหมิงเหมิงยื่นจดหมายให้ฉุยฉุยเป็นคนเปิดออก เพราะอย่างไรการที่ปิดผนึกจดหมายมาย่อมหมายถึงจดหมายนี้มีความลับอยู่ ทั้งสองจึงได้ให้ฉุยฉุยที่ตระกูลหลิวเป็นคนส่งมาอยู่ข้างกายเผยตั้นเยี่ยนเป็นคนเปิด ส่วนกล่องของขวัญลี่มี่เป็นคนเปิดออก เพียงลี่มี่เปิดกล่องออกมาพ่อบ้านจวนตระกูลหลิวก็เอ่ยถึงของขวัญที่อยู่ในกล่องทันที“นี้คือปิ่นทองประดับมุกราตรีแสนหายากที่นายท่านผู้เฒ่าเป็นคนออกแบบสั่งทำด้วยตนเอง นายท่านผู้เฒ่าและนายท่านหลิวสะสมไข่มุกราตรีรอเอาไว้เพื่อวันมงคลของพระชายาเลยนะพ่ะย่ะค่ะ”เพียงได้ยินเช่นนั้นดวงตาของเผยตั้นเยี่ยนก็ปลดปล่อยห

“มีอะไรก็พูดมาเถอะ ทำเช่นนี้ไม่เหมือนเจ้าเลย” ท่าทางอ้อมค้อมทำให้เผยตั้นเยี่ยนรู้สึกว่าสหายผิดปกติไปถึงเผิงซิ่วอิงจะได้ยินเผยตั้นเยี่ยนเอ่ยเช่นนั้น แต่นางก็ยังเกรงใจสหายอยู่ดี เพราะเรื่องที่นางจะเอ่ยให้ช่วยนี้จะถือว่าง่ายก็ง่ายจะว่ายากก็ยาก จึงทำให้นางรู้สึกลำบากใจที่จะพูดออกมาเผยตั้นเยี่ยนเห็นท่าทีของสหายก็รู้ว่าสิ่งที่นางจะเอ่ยคงมีความลำบากใจไม่น้อย จึงเอ่ยถามสหายอีกครั้ง “เจ้ามีเรื่องอันใดก็เอ่ยออกมาตรง ๆ เถอะ หากช่วยได้ข้าจะช่วย หากเกินความสามารถของข้า ข้าก็จะปฏิเสธอย่างไม่เกรงใจ เช่นนั้นเจ้าก็ไม่จำเป็นต้องกลัวว่าจะทำให้ข้าลำบากหรอกนะ”“เช่นนั้นไปคุยกันที่เรือนของเจ้าได้หรือไม่” เผิงซิ่วอิงเอ่ยเมื่อเห็นว่ามีสตรีวัยกลางคนเดินเข้ามาใกล้เผยตั้นเหม่ยหันไปเห็นมารดากำลังเดินมา จึงพอจะเข้าใจได้ว่าเหตุใดเผิงซิ่วอิงจึงจะไปคุยที่เรือนของพี่สาว “คุณหนูเผิงนี่คือท่านแม่ของข้า” เผยตั้นเหม่ยก้าวเท้าเดินไปหามารดาของตนเผิงซิ่วอิงยอบกายลงทำความเคารพผู้อาวุโสกว่า “ข้าน้อยเผิงซิ่วอิง เป็นบุตรคนที่สามของแม่