All Chapters of ข้ากลายมาเป็นนางร้ายที่ถูกฆ่า: Chapter 101 - Chapter 110

“พระชายาเพคะ ลุกขึ้นเช็ดหน้าแต่งตัวเถอะเพคะ ท่านอ๋องเสด็จมาถึงจวนแล้วเพคะ” ลี่มี่เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสตรีลืมตาตื่น“ไหนท่านอ๋องของพวกเจ้าล่ะ?” เผยตั้นเยี่ยนหันมองไปรอบ ๆ ห้องแต่กลับไม่เห็นบุรุษที่สาวใช้ทั้งสองกล่าวถึง“ท่านอ๋องอยู่ที่ห้องโถงใหญ่เจ้าค่ะ” เหมิงเหมิงรีบตอบหญิงสาวที่เพิ่งตื่นอย่างรวดเร็วใบหน้าของเผยตั้นเยี่ยนเต็มไปด้วยความสับสนสงสัยในเจตนาการมาเยือนของเว่ยเหวินเซียน แต่นางก็ไม่คิดเอ่ยถามอันใดให้มากความ เพราะหากบุรุษผู้นี้อยากให้นางรู้คงบอกนางก่อนแล้วมิใช่ว่ามาเยือนถึงจวนโดยที่ไม่บอกไม่กล่าวเช่นนี้เมื่อหญิงสาวแต่งตัวเสร็จก็เดินไปยังห้องโถงโดยที่ไม่รีบไม่ร้อนอันใด เพราะนางคาดว่าบรรยากาศในห้องโถงยามนี้คงน่าอึดอัดมากพอควร ถึงอาจจะไม่เป็นอย่างที่คิดแต่อย่างน้อยคนในห้องโถงคงหายใจไม่ทั่วท้องเป็นแน่ หญิงสาวจึงคิดอยากให้คนแซ่เผยนั่งเสียวสันหลังในใจอยู่ไม่เป็นสุขนานขึ้นอีกหน่อยเพียงหญิงสาวเดินก้าวเท้าเข้ามาภายในห้องโถงสิ่งที่นางคาดไว้ล้วนไม่ผิด คนแซ่เผยคนอื่น ๆ เมื่อเห็นเผยตั้นเยี่ยนยังคงมีสีหน้าไม่ต่างจากเดิม

เขาหรี่ตาลงมองนางอย่างจับผิดแต่ทว่ากลับไม่อาจจับโกหกนางได้เลยแม้แต่น้อย ทำให้เขารู้สึกผิดขึ้นในใจที่ไม่เอ่ยถามหญิงสาวก่อน แต่ครั้นคิดได้ว่าคืนนั้นที่เขาเอ่ยถามความจริงจากนางเรื่องตราพยัคฆ์ก็ไม่อาจจับพิรุธนางได้เช่นกัน จึงคิดว่านางกำลังพูดคำลวงให้เขาใจอ่อนอีกแล้ว“เจ้าไม่ต้องร้องขอบทลงโทษจากข้าหรอก เพราะข้าจะตอบสนองสิ่งที่เจ้าทำเอาไว้ให้สาสมจนเจ้าต้องร้องขอความตายจากข้าแน่นอน หากตอนนี้ไม่ติดว่าเสด็จพี่เพิ่งประกาศพระราชทานงานแต่งให้เจ้ากับข้า และเสด็จแม่เพิ่งมอบของรับขวัญให้เจ้าในฐานะลูกสะใภ้ ข้าอยากจะเฆี่ยนเจ้ากับคนในตระกูลของเจ้าแล้วแห่ประจานรอบเมืองหลวงให้ถูกประชาทัณฑ์จนตายเสียตอนนี้จริง ๆ ที่กล้าขโมยตราพยัคฆ์แถมยังยืมมือข้าจัดการคุณหนูตระกูลอวี๋และคุณหนูตระกูลหยางราวกับข้าโง่เขลาให้เจ้าจูงจมูกใช้ได้ตามใจ”เพียงพูดจบเขาก็เพิ่มแรงที่มือขึ้นอีก แต่เมื่อได้ยินเสียงหลุดร้องของนางบ่อยครั้งขึ้นเขาจึงปล่อยนางให้เป็นอิสระ ก่อนที่จะผลักนางให้ถอยห่างออกจากตัวเขาพร้อมกับหมุนตัวหันหน้าหนี ทว่าหญิงสาวที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวกลับล้มลงจนก้นกระแทกพื้น นางเผลอร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บ ‘โ

ดวงตาของนางแดงก่ำ สายตาของนางสั่นไหวถึงแม้จะมีน้ำตาไหลออกมานางก็เก็บเสียงร้องเอาไว้เงียบ ปากที่บวมเจ่อยังคงมีคราบเลือดติดอยู่ ในใจของเขารู้สึกเจ็บขึ้นมาอีกครั้ง เขาจึงถอดแก่นกายออกก่อนจะพลิกตัวไปนอนด้านข้างของนาง“วันนี้หม่อมฉันรับบทลงโทษพอหรือยังเพคะ” หญิงสาวเอ่ยเสียงสั่นเครือ“พอแล้ว” น้ำเสียงหงุดหงิดปนลำคานหญิงสาวหยัดตัวลุกขึ้นนั่ง พร้อมดึงผ้าห่มมาห่อตัวเอาไว้ ก่อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกล้า ๆ กลัว ๆ“เช่นนั้นหม่อมฉันกลับได้แล้วใช่หรือไม่เพคะ”ขณะที่หญิงสาวข้างกายลุกขึ้นบุรุษหนุ่มก็เหลือบเห็นรอยแดงช้ำขนาดใหญ่ที่แขนของนาง“เจ้าถามเช่นนี้หรือว่าเจ้าอยากอยู่ให้ข้าลงโทษอีก” เว่ยเหวินเซียนเอ่ยเสียงขรึม พลางลุกขึ้นหยิบอาภรณ์ของตนเองที่กองอยู่ที่พื้นมาสวมใส่หญิงสาวมองดูเสื้อผ้าของตนเองที่ถูกบุรุษหนุ่มเจ้าของจวนฉีกขาด แต่ไม่ทันได้เอ่ยอันใดบุรุษหนุ่มก็ตะโกนขึ้นเสียงดังขณะที่นั่งรินสุราใส่จอก“สิงเวย ไปบอกลี่มี่ให้นำชุดมาให้พระชายา” เพียงเอ่ยจบเขาก็ยกจอกสุราขึ้นดื่ม&ldq

เพียงเห็นว่าเผยตั้นเยี่ยนนั่งบนรถม้าดีแล้ว บุรุษหนุ่มก็รีบออกมาจากข้างในรถม้าอย่างรวดเร็ว เมื่อออกมาก็เห็นสีหน้าคนรับใช้ของหญิงสาวที่รออยู่ด้านนอก บุรุษหนุ่มก็กระแอมออกมาเสียงดังพร้อมตีหน้าขรึม ก่อนจะลงมาแล้วกล่าวสั่งคนของตนด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว“ต่อไปนี้ไม่ว่าพระชายาจะไปทำอันใดที่ไหนกับใคร ต้องมีเจ้าคนใดคนหนึ่งอยู่ข้างกาย ข้าไม่อนุญาตให้พระชายาทำอันใดโดยที่ข้าไม่รู้อีกเข้าใจหรือไม่”“เพคะ” เหมิงเหมิงกับลี่มี่ตอบรับคำสั่งของผู้เป็นนายพร้อมกันเพียงได้ยินคำตอบอ๋องหนุ่มก็สะบัดชายแขนเสื้อแล้วเดินเข้าไปภายในจวนทันที เมื่อเจ้าของจวนเดินไปฉุยฉุยก็รีบขึ้นรถม้าแล้วเข้าไปหาผู้เป็นนายอย่างรวดเร็ว ก่อนเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง“คุณหนูเป็นอะไรหรือไม่เจ้าคะ”“ข้าไม่เป็นไร เจ้าล่ะโดนทำร้ายหรือไม่” เผยตั้นเยี่ยนถามกลับ“ข้าก็ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ” ขณะตอบสายตาของนางก็สำรวจไปทั่วเรือนร่างของผู้เป็นนาย ถึงภายนอกจะไม่บาดเจ็บแต่การที่ผู้สูงศักดิ์ผู้นั้นอุ้มคุณหนูของนางออกมาทำให้สาวรับใช้ไม่อาจวางใจได้ จึงคิดจะจับชีพจรของผู้เป็นนายทว่ากลับถูกปฏิเสธ“เจ้าไม่ต้องตรวจชีพจรให้ข้าหรอก เดี๋ยวกลับไปถึงเจ้าต้มยาห้ามครรภ

การเข้าวังวันนี้ในฐานะพระชายาเผยตั้นเยี่ยนสามารถนำผู้ติดตามเข้าไปได้เพียงแต่หญิงสาวคิดว่านางจะต้องหาโอกาสพูดคุยกับเว่ยหลิงเฮ่อให้ได้ หากนำคนเข้าไปด้วยแน่นอนว่าลี่มี่กับเหมิงเหมิงย่อมต้องตามเข้าไปแน่นอน เช่นนั้นโอกาสที่ว่าก็จะน้อยลงไปอีก นางจึงตัดสินใจไม่นำใครเข้าไปด้วยทั้งนั้น โดยอ้างว่ายามนี้นางยังไม่ได้เข้าพิธีหากนางใช้บารมีของพระชายาตั้งแต่ได้รับราชโองการอาจทำให้ผู้อื่นมองไม่ดีสาวรับใช้ทั้งสามจึงไม่กล้าเอ่ยอันใดปล่อยให้เผยตั้นเยี่ยนเข้าวังไปเพียงลำพัง เพียงหญิงสาวเดินผ่านประตูวังเข้าไปก็มีคนจากตำหนักฉู่ซิวกงมารอรับ เมื่อหญิงสาวมาถึงตำหนักฉู่ซิวกงก็เห็นเหล่าพระสนมมากมายที่มาถวายพระพรยามเช้า ถึงปกติมู่หรงไทเฮาจะไม่ให้พระสนมเหล่านี้มาถวายพระพรเช้า แต่ทว่าวันนี้เจ้าของตำหนักฉู่ซิวกงจะเสด็จออกจากวังเหล่าพระสนมย่อมต้องมาน้อมส่งเป็นเรื่องธรรมดา เนื่องจากช่วงเวลาที่จะเสด็จจริงนั้นมู่หรงไทเฮาไม่อยากยุ่งยากจึงไม่ได้ให้ใครไปส่งเสด็จเมื่อเผยตั้นเยี่ยนเข้ามาในห้องโถงหลักของตำหนักก็ทำความเคารพเจ้าของตำหนักและเหล่าสตรีของเหวินหลิงฮ่องเต้ตามพิธีในขณะที่หญิงสาวกำลังคารวะอย