All Chapters of ข้ากลายมาเป็นนางร้ายที่ถูกฆ่า: Chapter 81 - Chapter 90

เพียงร่างกายของบุรุษวัยกำหนัดกับหญิงสาววัยออกเรือนได้เสียดสีสัมผัสกันไม่นานนัก อารมณ์ความปรารถนาของบุรุษก็ถูกส่งมอบให้อีกฝ่ายได้รู้สึกตาม ความวาบหวามที่แล่นผ่านเรือนร่างของคนทั้งสอง ทำให้ความต้องการที่จะสัมผัสอีกฝ่ายและให้อีกฝ่ายได้สัมผัสมีมากขึ้น ความละอายจึงค่อย ๆ มลายหายไป ทั้งสองเริ่มที่จะแสดงความรู้สึกออกมาให้อีกฝ่ายรับรู้หญิงสาวครางเสียงหวานออกมาจากลำคอเมื่อถูกมือหนาของบุรุษหนุ่มกอบกุมพร้อมดูดดึงอกอวบอิ่มบางคราก็ตวัดลิ้นเล่นกับยอดปทุมถันสีชมพูอ่อน เพียงครู่เดียวมือหนาใหญ่ข้างหนึ่งของอ๋องหนุ่มก็ลูบไล้ไปตามส่วนโค้งเว้าของสรีระของหญิงสาวจนไปถึงเนินโหนกนูนที่เปราะบาง เขาลูบวนเนินเนื้ออย่างเนิบนาบก่อนจะใช้ปลายนิ้วลากผ่านเบา ๆ ที่รอยแยกกลางกลีบบุปผางามขึ้นลงช้า ๆ ก่อนจะแหวกกลีบบุปผาทั้งสองข้างออกแล้วใช้นิ้วสะกิดติ่งเกสร ทำให้หญิงสาวสั่นสะท้านด้วยความเสียวซ่านจนไม่อาจหักห้าม เสียงครางแผ่วเบาหลุดออกมาจากลำคอของหญิงสาวเป็นระยะเสียงครางที่สะท้อนความรู้สึกของหญิงสาวกระตุ้นความกำหนัดในตัวของบุรุษหนุ่มให้สูงขึ้น เมื่อมือหนาสัมผัสได้ถึงความชุ่มชื้นจากช่องทางรักเขาก็ไม่อาจรอช

“อื้มมมม เสียวเหลือเกินเพคะท่านอ๋อง” ร่างบางเอ่ยเสียงหวานหู“ข้าก็เสียวจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว” เสียงของเขาหอบเหนื่อยขาดห้วงเพียงได้ยินเช่นนั้นหญิงสาวก็ไม่รอช้า มือสวยยกขึ้นเกาะบ่าแกร่งไว้ นางเร่งจังหวะรัวเร็วขึ้นส่วนบุรุษหนุ่มก็เด้งเอวสวนถี่ขึ้นกว่าเก่า ต่างฝ่ายต่างเติมเต็มเชื้อเพลิงราคะให้แก่กันอย่างไม่มีใครยอมใคร เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังถี่ขึ้นเรื่อย ๆโพรงเนื้อด้านในเกร็งกระตุกเมื่อความเสียวซ่านท่วมท้นจนสู่จุดสูงสุด “หม่อมฉันไม่ไหวแล้วเพคะ” หญิงสาวหวีดร้องอย่างสุขสม ในเวลาเดียวกันอ๋องหนุ่มก็ไม่อาจกลั้นน้ำเหนียวข้นที่อยู่ในแก่นกายเอาไว้ได้อีกต่อไป เสียงคำรามต่ำถูกเปล่งออกมาพร้อมกับน้ำขาวขุ่นที่พุ่งเข้าสู่โพรงรักคับแน่น ก่อนที่ร่างของบุรุษหนุ่มจะกระตุกอีกสองสามคราหญิงสาวยกสะโพกขึ้นลงอีกสามสี่ครั้งราวกับจะรีดน้ำที่อยู่ในแท่งเอ็นเนื้อให้หมดสิ้นจนหยดสุดท้าย ก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นแต่ทว่าบุรุษหนุ่มกลับไม่ยินยอม เขาโอบเอวบางให้นางนั่งอยู่ท่านั้น ก่อนที่จะจุมพิตลงบนหน้าผากอย่างแผ่วเบาและตามด้วยจูบปากของนาง ปลายลิ้นอันเร่าร้อนสอด

“ฮูหยิน เจ้าคิดมากไปแล้ว เจ้าคิดว่าสำนักศึกษาต้องลงทุนเท่าใด จะทำจะเลิกง่าย ๆ ได้อย่างนั้นหรือ?” เผยจือคุนเอ่ยอย่างใจเย็น“นั่นสิท่านแม่ ถึงแต่ก่อนเยี่ยนเอ๋อร์กับพวกเราจะไม่ลงรอยกันนัก แต่ตอนนี้นางโตขึ้นแล้วคิดได้แล้ว จะทำเรื่องทำร้ายคนในครอบครัวไปทำไมกัน” เผยจือชิ่นเอ่ยช่วยบิดาโน้มน้าวมารดา“ใช่ ๆ พวกเจ้าอย่างไรเสียก็มีสายเลือดเดียวกัน ครอบครัวเดียวกันกับนาง แต่ข้าเล่าข้ามีอันใดให้นางต้องเมตตา” หลินเยว่ฉีเอ่ยกับบุตรชายก่อนจะหันมายังสามี“ท่านพี่ท่านคงไม่ลืมหรอกกระมังว่ามารดาของนางตายเพราะเหตุใด หากวันหนึ่งนางรู้เข้าและคิดแก้แค้น ท่านและข้าจะมีทางเลือกอย่างนั้นหรือ” ความจริงเมื่อวันก่อนที่พูดกับเผยตั้นเยี่ยนเผยฮูหยินก็เห็นด้วย แต่เพียงคิดถึงเรื่องที่นางทำไว้กับหลิวเหมยเหมยก็ทำให้นางเปลี่ยนใจทันทีบุรุษทั้งสองคนใบหน้าเศร้าสลดในพริบตาเมื่อพูดถึงหลิวเหมยเหมยฮูหยินคนก่อนที่ตายจากไป“หากไม่มีใครเผลอพูดเยี่ยนเอ๋อร์จะรู้เรื่องได้เช่นไร แต่หากนางได้รู้ก็ถือเสียว่าเป็นชะตากรรมที่ข้าต้องได้รับแล้วกัน&rdqu

หลินเยว่ฉีไม่คิดว่าจะได้ยินเผยตั้นเยี่ยนเรียกสามีและบุตรชายของนางเช่นนี้ การที่หญิงสาวคิดจะตัดขาดกับตนเองไม่ได้ทำให้เผยฮูหยินหนักใจ แต่การที่หญิงสาวคิดจะตัดขาดกับสองบุรุษย่อมไม่ส่งผลดีใด ๆ ต่อตระกูลเผยแน่นอนเพราะหากเผยตั้นเยี่ยนตัดขาดกับสองบุรุษแล้ว เผยตั้นเยี่ยนก็ไม่จำเป็นต้องคำนึงถึงตระกูลเผยอีกต่อไป เช่นนั้นเผยตั้นเยี่ยนอาจจะไปแจ้งทางการว่าเผยจือคุนรู้เห็นเป็นใจกับอนุฆ่าฮูหยินเอกหากเป็นแต่ก่อนหลินเยว่ฉีก็ไม่กลัวเพราะยังอ้างได้ว่าเผยตั้นเยี่ยนไม่ชอบนางและมักทะเลาะกับบิดาของตนเองบ่อยครั้งจึงคิดจะใส่ร้ายนาง แต่ยามนี้เผยตั้นเยี่ยนเป็นพระชายาที่ฮ่องเต้แต่งตั้งอย่างเป็นทางการแล้วต่อให้หญิงสาวโกหก ขุนนางที่ตัดสินก็คงเข้าข้างเผยตั้นเยี่ยนอยู่ดี และด้วยเหตุนี้เผยจือคุนก็จะถูกไล่ออกจากขุนนาง มิเพียงเท่านั้นทั้งนางและสามีก็ต้องถูกลงทัณฑ์ตามกฏหมายอีกด้วยหลินเยว่ฉีรู้ว่าหากเผยตั้นเยี่ยนแจ้งทางการจริง ไม่เพียงแค่ส่งผลกับเผยจือคุนและนางเท่านั้น แต่ยังส่งผลถึงบุตรชายบุตรสาวของนางอีกด้วย เพราะเสนาบดีกรมคลังไหลมู่เสวียนคงไม่ยินยอมจะให้บุตรสาวคนรองของเขาแต่งกับบุตรชายของนางอ

ยังไม่ทันที่จ้าวฉือลี่ที่อยู่ในร่างของเผยตั้นเยี่ยนจะหายตกตะลึงกับวีรกรรมอันร้ายกาจของเจ้าของร่าง ดวงตาของนางก็เบิกโตขึ้นมาอีก เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเยว่ฉี“นี่ยังไม่นับเรื่องเล็ก ๆ ที่เจ้าทำลงไปอีกมากมาย แต่ทุกเรื่องที่ผ่านมาข้าพยายามคิดว่าเจ้ายังเยาว์วัยจึงข่มใจไม่ถือสา แต่ที่ข้าไม่อาจทนฝืนคิดได้อีกต่อไปว่าการกระทำของเจ้าเป็นเพราะเจ้ายังเด็กไม่รู้ประสา นั่นก็คือเจ้าพาเหม่ยเอ๋อร์ออกไปนอกจวนโดยหลอกนางว่าเจ้าจะไปหาท่านตาของเจ้า และจะแวะไปซื้อขนมแต่ความจริงคือเจ้าเอานางไปทิ้งไว้ในตลาด หากวันนั้นจูฮูหยินที่ขายไข่ในตลาดไม่เจอเข้าและจำเหม่ยเอ๋อร์ได้วันนั้นข้าอาจต้องเสียลูกไปอีกคนแล้ว” แววตาของเผยฮูหยินสั่นขึ้นมาเมื่อนึกถึงเรื่องในวันนั้นจ้าวฉือลี่จับขมับตนเองทันทีเมื่อรู้สาเหตุที่เผยจือคุนกับหลินเยว่ฉีทำกับเผยตั้นเยี่ยน เพราะหญิงสาวเชื่อสนิทใจว่าหลินเยว่ฉีไม่กล้าพูดโกหกเพื่อใส่ความเผยตั้นเยี่ยน เนื่องจากเรื่องเหล่านี้ล้วนเป็นเรื่องที่เผยตั้นเยี่ยนตัวจริงต้องรู้อยู่แล้วเผยจือชิ่นที่ฟังเรื่องราวทั้งหมดอยู่ด้วยความตั้งใจ เพราะเรื่องของผู้ใหญ่บางเรื่องเขาเ