Semua Bab ข้ากลายมาเป็นนางร้ายที่ถูกฆ่า: Bab 131 - Bab 140

“พวกเราไปกันเถอะ”ถึงบุรุษทั้งสองจะยังสับสนอยู่ แต่เมื่ออ๋องหนุ่มให้องครักษ์คนสนิทรั้งอยู่ที่นี่เพื่อดูแลเหล่าสตรี พวกเขาก็พอเดาออกว่าสตรีที่เดินไปขึ้นรถม้าก่อนหน้านี้มิใช่สตรีที่เพิ่งดวลสุรากับพวกเขายามนี้ในใจของเว่ยหลิงเฮ่อกลับเปลี่ยนไป เขาเดินตามเสด็จอาไปด้วยความเดือดดาลที่ปะทุขึ้นมา ครั้นนึกขึ้นมาได้ว่าก่อนหน้านี้เสด็จอาของเขาบอกว่าจะพาเขาไปจัดการกับคนที่คิดทำร้ายว่าที่พระชายาของเขา ถึงเจ้าของตำหนักบูรพาจะยังไม่รู้ว่าเว่ยเหวินเซียนวางแผนไว้อย่างไร ทว่าการที่คนผู้นั้นกล้าคิดสังหารสตรีนางนั้นทั้งที่รู้ว่านางจะมาเป็นพระชายาของเขาในอนาคตก็ทำให้โทสะในใจของเขาเพิ่มสูงขึ้นอย่างรวดเร็วบุรุษที่กำลังขุ่นเคืองจึงตั้งมั่นในใจ ‘ข้าจะไม่มีทางปล่อยให้พวกเจ้ามีชีวิตรอดไปทำร้ายพระชายาตัวจริงของข้าแน่นอน’บุรุษหนุ่มทั้งสามคนควบม้ามาตามทางที่รถม้าของอ๋องหนุ่มใช้เดินทางไปยังเมืองหลวง พร้อมด้วยทหารตระกูลเผิงจำนวนหนึ่งกับองครักษ์จากตำหนักบูรพา ส่วนองครักษ์ของเว่ยชินอ๋องทั้งหมดบวกกับทหารตระกูลเผิงที่เหลืออยู่ถูกสั่งให้คุ้มครองสตรีทั้งสามโด

เมื่ออ๋องหนุ่มเห็นเผิงเจียวเจี๋ยควบม้าจากไป จึงหันไปกระซิบกับองครักษ์ของตนเพื่อสั่งการเรื่องบางอย่าง ก่อนจะหันกลับมาหาหลานชายของตนเอง“เสด็จอา เช่นนั้นข้าจะตามท่านไปจัดการคนตระกูลหยางเอง” เว่ยหลิงเฮ่อเอ่ยอาสา เมื่อเห็นว่ามีเพียงตนเองที่ยังไร้ประโยชน์“เรื่องนั้นไม่จำเป็น ตอนนี้ข้ามีเรื่องอื่นให้เจ้าทำ” พูดจบเว่ยเหวินเซียนก็เดินเข้าไปใกล้บุรุษอายุน้อยกว่า แล้วเอ่ยกระซิบเรื่องที่ต้องการให้เจ้าของตำหนักบูรพาทำเมื่อได้ยินคำสั่งของผู้เป็นอา เว่ยหลิงเฮ่อก็พยักหน้าขึ้นลงอย่างช้า ๆ เพื่อตอบรับคำสั่งของบุรุษอายุมากกว่า ครั้นรู้ว่าตนเองต้องทำอันใดเจ้าของตำหนักบูรพาก็ไม่รีรอเดินไปสั่งลูกน้องของตนให้ปิดปากเรื่องในวันนี้ ก่อนจะขึ้นหลังม้าแล้วควบกลับเมืองหลวงในระหว่างที่ควบม้ากลับเมืองหลวง เจ้าของตำหนักบูรพาก็นึกไตร่ตรองถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น ทำให้บุรุษสายเลือดมังกรรู้ว่าการที่เขานั่งอยู่ในตำแหน่งองค์รัชทายาทได้อย่างมั่นคงในตอนนี้ ไม่ใช่เพราะมีขุนนางน้อยใหญ่เข้าข้างเขา แต่เป็นเพราะเสด็จอากับเสด็จพ่อของเขาที่คอยปกป้องเขาอยู่อย่างลับ ๆถึงเว่ยหลิงเฮ่อจะไม่พอใจที่เสด็จอากับเสด็จพ่อมีความลับก

“อ้อ! ยังมีอีกเรื่อง เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าข้าไว้วางใจเจ้ามากเพียงใดจึงให้เจ้าอยู่ในตำแหน่งนี้ ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่มีส่วนรู้เห็นกับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้”“กระหม่อมไม่มีส่วนรู้เห็นในเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้แน่นอนพ่ะย่ะค่ะ และกระหม่อมจะไม่มีทางทำให้ฝ่าบาทผิดหวังในตัวกระหม่อม กระหม่อมขอใช้ชีวิตของคนตระกูลเหยียนเป็นเดิมพันพ่ะย่ะค่ะ”“ดี เช่นนั้นเจ้าก็ไปทำตามที่เราสั่งเถอะ”“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะไปทำตามรับสั่งเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ” แม่ทัพผู้บัญชาการใหญ่รักษาเมืองหลวงตอบรับทันที ก่อนจะลุกขึ้นโค้งคำนับแล้วถอยหลังออกไป“เสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ ให้เสด็จอาเป็นผู้จัดการเรื่องนี้ดีหรือไม่ เพราะมือสังหารที่ถูกทหารองครักษ์ของเสด็จอาฆ่าตาย น่าจะทิ้งหลักฐานเอาไว้ไม่มากก็น้อย และป่านี้เสด็จอาคงสืบได้เบาะแสแล้วเป็นแน่”“ได้ ทำตามเจ้าว่า” เหวินหลิงฮ่องเต้ผินพระพักตร์ไปหาขันทีข้างกาย“ไป๋กงกง ส่งคนไปตามเหวินเซียน บอกให้เขากลับเมืองหลวงมาสืบคดี”“พ่ะย่ะค่ะ” ไป๋กงกงรีบต

เช้าวันต่อมา ณ ท้องพระโรงเหวินหลิงฮ่องเต้สาดสายตามองเหล่าขุนนางที่ยืนอยู่ตรงหน้า นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่เขาขึ้นครองราชย์ที่ได้เห็นสีหน้าท่าทางของเหล่าขุนนางที่เป็นไปในทิศทางเดียวกันมากถึงเพียงนี้เก้าในสิบส่วนของขุนนางในท้องพระโรงมีสีหน้าหม่นหมองดุจเมฆฝน ใบหน้าเคร่งเครียดส่อความรู้สึกราวกับกำลังแบกโลกเอาไว้ทั้งใบ หัวคิ้วของแต่ละคนย่นชนกันอย่างไม่รู้ตัว ทำเอาเจ้าของบัลลังก์รู้สึกดีใจเป็นอย่างมากที่เห็นขุนนางของตนเป็นเช่นนี้“ข้าคิดว่าเมื่อคืนพวกท่านจะนอนหลับอย่างสบายใจเสียอีก ที่มีทหารรักษาเมืองหลวงคอยคุ้มกันจวนไม่ให้มือสังหารเข้าไปในจวนของพวกเจ้า ทว่าดูจากขอบตาของพวกเจ้าแล้วข้าคงคาดเดาผิดไปสินะ หากเรื่องของชาวบ้านพวกเจ้าวิตกกังวลกันจนเป็นสภาพเช่นนี้ ต้าเว่ยของข้าคงจะดีมากขึ้นไม่น้อย” ถึงสุรเสียงของฮ่องเต้แห่งต้าเว่ยจะเรียบเฉย ทว่ากลับกดดันให้สีหน้าของเหล่าขุนนางหม่นหมองลงไปอีก“ฝ่าบาททรงเข้าใจพวกกระหม่อมผิดไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ เมืองหลวงวุ่นวายไปทั่วเช่นนี้ จะให้พวกกระหม่อมข่มตาหลับลงได้เช่นใดกันพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท” เสนาบ

ตั้งแต่ก้าวเท้าเดินเข้ามาในเรือนเขาก็รู้แล้วว่าสตรีทั้งหกอยู่ที่บ่อน้ำพุ ถึงยามแรกจะไม่คิดว่าสตรีทั้งหมดจะลงไปแช่ตัว แต่เมื่อเห็นองครักษ์ตะโกนเสียงดัง อีกทั้งเผยตั้นเยี่ยนเดินมาหาเขาเพียงลำพัง จึงทำให้มั่นใจว่าสตรีที่เหลือลงแช่บ่อน้ำพุร้อน ไม่เช่นนั้นคนใช้ทั้งสามจะปล่อยให้เผยตั้นเยี่ยนไปไหนมาไหนโดยไม่เดินตามได้เช่นไรเผยตั้นเยี่ยนรู้ดีว่าไม่อาจขัดขืนบุรุษตัวสูงได้จึงไม่เอ่ยอันใด เพราะนี่คงเป็นวิธีการทรมานนางอย่างหนึ่งที่เขาใช้ ด้วยเหตุนี้นางจึงไม่กล้าที่จะขัดขืนเพราะกลัวว่าจะเป็นเหมือนครั้งก่อนที่ถูกเขากระทำอย่างรุนแรง“ถอยออกไป หากข้าไม่ได้เรียกอย่าคิดเข้ามาใกล้ และอย่าให้ผู้ใดมารบกวนข้ากับพระชายาเข้าใจหรือไม่” เว่ยชินอ๋องหันมาเอ่ยกับองครักษ์ที่เดินตามมาก่อนจะเดินต่อไปยังห้องนอนของตนเองเมื่อมาถึงห้องบุรุษหนุ่มวัยกำหนัดก็มิรอช้าวางหญิงสาวในอ้อมแขนลงบนเตียงอย่างนิ่มนวล ทว่าภาพอุ่นเตียงคราก่อนยังฝังลึกอยู่ในหัวของสตรีร่างบาง ร่างกายจึงสั่นระริกขึ้นมาอย่างไม่อาจหักห้ามได้“กลัวข้าสินะ ต่อไปข้าจะไม่รุนแรงกับเจ้าเช่นนั้นอีก ดีหรือไม่”