Tous les chapitres de : Chapitre 51 - Chapitre 60

นางก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใดนางถึงได้ย้อนกลับมาในวันที่นางเสียชีวิตลงอีกครั้ง จือลู่ก็ประสบเคราะห์กรรมเช่นเดียวกัน นางก็มีกล่องที่ติดตัวนางมาด้วยแต่เป็นเครื่องประทินโฉมหนิงห่าวที่ฟังเรื่องราวของจ้าวเหยียนจบเขาก็ดึงนางเข้ามากอด พร้อมกับซุกหน้าลงร้องไห้โดยไร้เสียง เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าเขาเกือบจะเสียนางไปแล้วจริงๆ ตอนนั้นที่รู้ว่านางกับจือลู่สิ้นชีวิต ไม่ว่าจะมือสังหารหรือขุนนางฝ่ายรองชายรองเขาล้วนแล้วแต่ไม่เหลือทางรอดไว้สักคนแม้ในตอนนี้ยังจะมีพวกที่กลับตัวทันแต่หากมีวันใดที่กล้าคิดร้ายเขาจะขุดรากถอนโค่นไม่ให้เหลือสักคน เสนาบดีเซี่ย กับเซี่ยซูมี่รอเขาก่อนเถิด แค้นนี้เขาย่อมคืนให้แน่นอนหนิงห่าวเมื่อสงบสติอารมณ์ได้แล้ว เขาก็เดินไปหาจือลู่ที่เรือนกับจ้าวเหยียน เมื่อนางออกมาต้อนรับ หนิงเฉิงก็ดึงบุตรีเข้ามากอด พร้อมพึมพำว่า"พ่อขอโทษ พ่อขอโทษ ต่อไม่จะไม่มีเรื่องอันใดเกิดขึ้นกับเจ้าอีกแล้ว" จือลู่หันไปหาจ้าวเหยียนที่อยู่ด้านหลัง นางเลิกคิ้วขึ้นเพื่อขอคำตอบ"แม่บอกพ่อเจ้าเรื่องกล่องเครื่องประทินโฉมแล้ว" จือลู่อ้าปากค้างอย่างตกตะลึง"ข้า ข้า" นางยังไม่ได้เตรียมใจเพื่อบอกเรื่องนี้กับชินอ๋องเล

จ้าวเหยียนเมื่อเห็นสีหน้าของหมอที่ไม่ยอมเรียนกับนางตั้งแต่แรกก็เรียกพวกเขาเข้ามาและเริ่มสอนให้อย่างใจกว้าง ทำให้หมอทุกคนถึงกับคุกเข่าลงเพื่อขอโทษและขอบคุณนาง ไม่มีหมอคนใดที่จะนำวิชาของตระกูลตนมาสอนคนอื่นเช่นนางแน่นอน"พวกท่านอย่าได้คิดเช่นนั้น หากมีคนรู้เพิ่มย่อมเป็นผลดี ทุกท่านก็สามารถนำวิชาที่ข้าสอนไปสอนศิษย์และลูกหลานของท่านได้" คำพูดของจ้าวเหยียนเหมือนเสียงสวรรค์ ทุกคนพร้อมใจกันโคกศีรษะคำนับนางชินอ๋องจ้องมองภรรยาของเขาอย่างภูมิใจ ยิ่งได้เห็นรอยยิ้มของนางตลอดเวลาที่สอนเขายิ่งหลงรักนางมากขึ้นไปอีกจ้าวเหยียนเข้าออกค่ายทหารอยู่เกือบสองเดือนที่นางต้องเข้าสอนหมอทหาร ส่วนจือลู่นางสอนเพียงสองอาทิตย์สายลับก็ต้องออกไปทำหน้าที่ของตนแล้วเมื่อกลับถึงเรือนนางก็เตรียมเรื่องอุปกรณ์การรักษาให้ได้มากที่สุดแล้วส่งไปที่ค่ายทหาร หากต้องออกรบในเร็ววันจะได้ไม่ฉุกละหุกนัก หมอทุกคนที่เห็นอุปกรณ์ที่พระชายาพระราชทานให้ก็ซาบซึ้งใจ เพราะของที่มากมายเพียงนี้ต้องใช้เงินที่มากเพียงใด และคงหาได้ยากมากนักชินอ๋องกลับมาถึงตำหนักก็เรียกจ้าวเหยียนและบุตรทั้งสองให้พาพบโดยด่วน เพื่อแจ้งเรื่องที่จะเกิดสงครามในเร็ววัน

ชินอ๋องไม่รอคำตอบเขาดึงจ้าวเหยียนเข้ามาในอ้อมอก และชักกระบี่และฟันลงไปที่แขนของทหารที่ลอบเข้ามาทั้งสองข้าง เสียงร้องของทั้งสองคนเรียกให้คนอื่นรีบมาดู"ลากพวกมันไป" องครักษ์ของชินอ๋องเข้าไปถอดกรามก่อนที่ทั้งคู่จะกัดพิษในปากชินอ๋องพาจ้าวเหยียนไปส่งที่กระโจมและกำชับให้องครักษ์ของตนคอยดูแลนางที่หน้ากระโจมก่อนที่เขาจะไปสอบสวนสายลับของแคว้นหนานทั้งสองคนนับจากนั้นจ้าวเหยียนนอกจากมีพานเยว่ติดตามแล้วก็มีองครักษ์ของชินอ๋องอีกสองคนค่อยติดตามนาง เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นชินอ๋องจึงเร่งออกรบเร็วขึ้น เรื่องเสบียงก็ไม่ต้องกังวล จือลู่นางส่งมาให้ไม่ขาด แถมยังมีของบิดามารดาและเว่ยหยางอีกสองคันรถด้วยจ้าวเหยียนเมื่อเห็นของที่จือลู่ส่งมาให้ก็หลุดหัวเราะออกมา เพราะนางส่งกันแดดและครีมบำรุงมาให้จ้าวเหยียนด้วยเสียมากมาย ชินอ๋องมองพระชายาของตนดูของที่บุตรีฝากมาให้อย่างมึนงง เมื่อรู้ว่าคือสิ่งใดเขาก็อดที่จะส่ายหัวไม่ได้แต่ที่เขาไม่พอใจคือนอกจากตนและจ้าวเหยียนจะได้ของจากจือลู่แล้ว เว่ยหยางก็ยังได้ด้วย เพียงแต่ของเว่ยหยางเป็นเสื้อกันหนาวและผ้าห่ม ชินอ๋องที่เห็นก็แทบจะเข้าไปแย่งมาเก็บไว้แต่ก็โดนจ้าวเหยียนดึงรั

เมื่อถึงห้องทรงอักษรของฮ่องเต้ หวังกงกงก็รีบพาชินอ๋องเข้าไปด้านใน ฮ่องเต้ที่เห็นน้องชายที่ไม่ได้พบหลายปีก็เรียกให้เข้าไปหาอย่างเร็ว แต่ก่อนที่ทั้งคู่จะได้พูดคุยกัน เสียงร้องของเสียนเฟยที่ดังอยู่หน้าตำหนักก็ดังเข้ามาถึงด้านใน"พระองค์จะทำให้นางเงียบเสียงลงหรือให้กระหม่อมช่วยทำให้นางเงียบ" ชินอ๋องหมุนจอกน้ำชาเล่นแล้วถามด้วยเสียงเหนื่อยหน่าย"หวังกงกง" ฮ่องเต้รีบโบกมือให้หวังกงกงไปจัดการส่งเสียนเฟยกลับตำหนักและอย่าได้เสนอหน้ามาอีก"เกิดเรื่องอันใดขึ้นน้องห้า" ชินอ๋องเล่าเรื่องที่เสนาบดีเกาส่งมือสังหารไปลอบทำร้ายเขาและครอบครัวให้ฮ่องเต้ฟัง"เหอะ โง่เขลานัก" ฮ่องเต้สบถขึ้นเสียงดัง เพราะเหตุการณ์แย่งชิงบัลลังก์ทำให้เสนาบดีเการอดพ้นหายนะมาได้ แต่ดันหาเรื่องตายไม่เลิกฮ่องเต้เขียนพระราชโองการสั่งให้ประหารเสนาบดีเกา และยึดทรัพย์จวนเกาพร้อมทั้งเนรเทศคนในตระกูลทั้งหมด โทษฐานลอบสังหารเชื้อพระวงศ์เมื่อได้ยินราชโองการของฮ่องเต้ ชินอ๋องก็มีสีหน้าที่ดีขึ้น เขายังร่วมดื่มสุรากับพี่ชายอยู่นานสองนาน พูดคุยเรื่องที่ผ่านมาและเรื่องที่หาจ้าวเหยียนและบุตรทั้งสองพบกลับถึงตำหนักก็พบว่าจ้าวเหยียนนางเข้านอนเร

ฮองเฮาที่ต้องการผูกสัมพันธ์กับชินอ๋องจึงอยากได้จือลู่มาเป็นพระชายาให้กับองค์ชายรอง เพราะฮ่องเต้ย่อมถามความคิดเห็นของชินอ๋องเรื่องแต่งตั้งองค์รัชทายาทหากองค์ชายรองได้แต่งจือลู่ ชินอ๋องย่อมต้องเข้าข้างบุตรเขยของตนเพื่อให้บุตรสาวได้ขึ้นเป็นฮองเฮาในอนาคต เมื่อเห็นว่าชินอ๋องจะขอตัวกลับแล้ว ฮองเฮาจึงพูดเรื่องหมั้นหมายขึ้นมาอีกครั้ง"กระหม่อมยังมิคิดให้ลู่เออร์ออกเรือนพ่ะย่ะค่ะ" ชินอ๋องตัดบทด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา ก่อนจะพาจ้าวเหยียนและบุตรทั้งสองกลับตำหนัก"ท่านพี่ข้าคิดว่าฮองเฮาคงไม่ยอมหยุดเรื่องของลู่เออร์" จ้าวเหยียนเอ่ยด้วยความกังวล"มีข้าอยู่นางจะทำอันใดได้" ชินอ๋องกอดปลอบจ้าวเหยียน เขามองออกไปด้านนอกหน้าต่างรถม้าอย่างใช่ความคิดเว่ยหยางที่รู้เรื่องฮองเฮาต้องการทาบทามจือลู่ให้องค์ชายรองก็ร้อนใจจนมาที่ตำหนักอ๋องแต่เช้า"เปิ่นหวางไม่ได้เรียกเจ้ามิใช่หรือท่านแม่ทัพเว่ย" เขาปรายตามองบุรุษหน้าหนาที่ร้อนใจมาที่ตำหนักแต่เช้า"กระหม่อมมีเรื่องอยากทูลพระองค์พ่ะย่ะค่ะ" ชินอ๋องเดินนำเว่ยหยางไปที่ห้องตำรา เพราะเขารู้ดีว่าเว่ยหยางมาด้วยเรื่องอันใด"ว่ามา" ชินอ๋องนั่งลงแล้วเอ่ยถามโดยไม่ได้หันไปมองเว่ย