มองพอหรือยัง

จ้าวเหยียนที่เห็นว่าเขาไม่ได้ทำอันใดก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก นางก้มลงมองบุรุษร่างใหญ่ที่นอนหลับซุกตัวอยู่กับหน้าอกของนาง เพียงไม่นานนางก็หลับตามหนิงห่าวไป

รุ่งเช้าป้าจูก็เข้ามาเรียกจ้าวเหยียนเช่นทุกวัน แต่วันนี้เสียงร้องตกใจของนางก็เรียกให้คนในจวนมาที่หน้าเรือนของจ้าวเหยียน จือลู่และหนิงเฉิงก็รีบมาด้วยความตกใจ

ก็เห็นชินอ๋องที่เพิ่งตื่นกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหัวเตียงอยู่ มารดาของนางก้มหน้าลงอย่างอับอายอยู่ที่ด้านข้าง จือลู่จึงมองมารดาอย่างหยอกล้อ จ้าวเหยียนจึงถลึงตาให้บุตรสาวไปอย่างเขินอาย

"มองพอหรือยัง" ชินอ๋องเอ่ยเสียงเหยียบเย็บ เขากำลังเล้าโลมจ้าวเหยียนอยู่ แต่โดนป้าจูขัดจังหวะจะไม่ให้มีโทสะได้อย่างไร

"เช่นนั้นท่านต้องการสิ่งใด เรียกบ่าวนะเจ้าคะ" ป้าจูรีบร้อนออกไป

หนิงเฉิงที่ยืนตะลึงนิ่งอยู่เพราะไม่คิดว่าเขาจะได้พบเจอหน้าบิดาครั้งแรกในสถานการณ์เช่นนี้ ก็ถูกจือลู่ลากออกไปจากเรือนของจ้าวเหยียน

เมื่อทุกคนออกไปจากห้องหมดแล้ว จ้าวเหยียนก็หันไปมองบุรุษหน้าตายที่มือไม้เริ่มอยู่ไม่สุขอีกครั้งอย่างโมโห

"ข้าจะไปอาบน้ำ ประเดี๋ยวลู่เออร์กับเฉิงเออร์จะมารับมื้อเช้าแล้ว" นางปัดมือของหนิงห่าวออก แล้วก้าวล