Semua Bab ตกหลุมรักแม่สื่อตัวร้าย: Bab 41 - Bab 50

เหตุใดถึงได้ฝันอีกแล้ว จ้าวเหยียนได้แต่คิดวนไปวนมา หว่านหว่านที่เห็นอาการผิดปกติของเพื่อนก็ปลอบใจนางให้นางนอนพักเพราะยังไม่เช้า"เหยียนเหยียน วันนี้เธอหยุดพักสักวันเหอะ สีหน้าเธอดูไม่ดีเลย ฉันจะลางานให้เธอเอง" หว่านหว่านผลักให้จ้าวเหยียนนอนลง"หากเธอเบื่อก็ลองอ่านนิยายเรื่องนี้ดู" หว่านหว่านส่งลิงค์นิยายเรื่อง ตกหลุมรักแม่สื่อตัวร้าย ให้จ้าวเหยียน พร้อมเล่าเรื่องคราวๆให้เธอฟัง"เธอว่านางเอกกับน้องชายชื่ออะไรนะ" จ้าวเหยียนหันไปหาเพื่อนสาวแล้วเอ่ยถามอย่างตกใจ"จือลู่กับหนิงเฉิง"เมื่อจ้าวเหยียนได้ยินเธอก็ตกตะลึงและนิ่งเงียบไป คงเป็นเพียงเรื่องบังเอิญเท่านั้น จนหว่านหว่านออกจากห้องไปแล้วเธอก็ยังนั่งคิดอย่างเหม่อลอย ด้วยความสงสัยเธอจึงเปิดเข้าไปดูและซื้อนิยายเพื่ออ่านจ้าวเหยียนไม่รู้ว่าเธอจะตกใจเรื่องใดก่อนดี ทั้งชื่อตัวนิยาย และเรื่องที่สอดคล้องกับความฝันของเธอ ทำให้เธอแทบจะทำอะไรไม่ถูก เมื่ออ่านและได้รับรู้ว่าจือลู่จะถูกทำร้ายจนเสียชีวิตและมีวิญญาณของจือลู่ที่เป็นช่างแต่งหน้าในยุคปัจจุบันเข้าไปแทนจ้าวเหยียนก็ร้องไห้โฮออกมา นางเพิ่งฝันถึงจือลู่ที่เป็นบุตรสาวของนาง ความรู้สึกที่กอดนางยั

เพราะฟ้าเพิ่งจะสว่างทำให้ทั้งสามยังเดินเข้าไปได้ไม่ไกล จ้าวเหยียนใช้ไม้ในมือแหกทางไปด้วย เผื่อจะเจอหัวมันนางจะได้นำมาเผาให้ทุกคนได้กิน เพียงเดินไปได้ไม่ไกลนักก็พบผักป่า ผลไม้ป่า และหัวมันให้พวกนางได้เก็บ หนิงเฉิงรีบก่อไฟ เพราะพวกเขายังไม่ได้กินมื้อเช้า จ้าวเหยียนที่เห็นรอยเท้าไก่ นางจึงเดินไปแหวกพงหญ้าเพื่อหาไข่ไก่ป่า นางได้ไข่ไก่ป่ามาห้าฟองก็ชูขึ้นให้สองพี่น้องได้เห็นอย่างดีใจจือลู่และหนิงเฉิงที่ไม่เคยเห็นมารดายิ้มหัวเราะเช่นนี้ก้เริ่มมีความสุขไปกับนางด้วย มื้อนั้นจบลงด้วยรอยยิ้มเหมือนทั้งสามที่ไม่เคยขึ้นเขา ได้ผจญภัยอย่างสนุกสนานจ้าวเหยียนเริ่มเดินเข้าไปตามที่นิยายได้เขียนบอกไว้ เมื่อนางจะพบต้นไม้ใหญ่ ก็เริ่มใช้มือกำจัดใบไม้ที่หล่นลงมาที่พื้นออกก็พบถังเช่าเช่นที่นิยายบอกไว้จริง"เจอแล้ว ลู่เออร์ หนิงเออร์มาช่วยแม่เร็วเข้า" จ้าวเหยียนร้องอย่างดีใจ จือลู่และหนิงเฉิงรีบเดินเข้าไปดูที่มารดากำลังขุดขึ้นอย่างมึนงง พวกเขาบอกหญ้าหนอนที่มารดาเรียกอย่างไม่เข้าใจ ว่าสิ่งนี้จะใช่สมุนไพรอย่างที่นางบอกจริงหรือ แต่พวกเขาก็ช่วยจ้าวเหยียนขุดตามวิธีที่นางบอกอย่างรวดเร็วตะกร้าทั้งสามที่นำมาแทบจะเ

ฟ้ายังไม่สางจ้าวเหยียนก็ลุกเตรียมตัวเพื่อไปให้ทันเกวียนที่ทางเข้าหน้าหมู่บ้าน ทั้งสามแบกตะกร้าที่ด้านในใส่ถังเช่าไว้แล้วนำผักป่าปิดทับไว้ด้านบนเพื่อไม่ให้ชาวบ้านที่ช่างสงสัยสอบถาม"โอวโยว ข้าก็นึกว่าใคร น้องสะใภ้ที่น่าสงสารของข้านี่เอง" จ้าวเหยียนมองไปที่นางกงซื่อ นางคิดว่าคงได้เจอจนออกจากหมู่บ้านเสียแล้วเพราะทั้งสามคนแม่ลูกน้อยครั้งนักที่จะออกมายุ่งกับชาวบ้าน แต่หากบ้านใดขอความช่วยเหลือจ้าวเหยียนก็ไม่เคยจะเพิกเฉยจึงทำให้นางที่เป็นแม่หม้ายไม่โดนชาวบ้านดูแคลนหรือรังแก และทุกครั้งที่ของในเรือนขาดจะเป็นหนิงเฉิงที่ออกไปซื้อที่จากร้านค้าของชาวบ้านเสียมากกว่าจ้าวเหยียนมิได้ตอบนางแต่กลับพาบุตรทั้งสองเดินไปที่ทางเข้าหมู่บ้านแทน"เพ้ย ข้าพูดกับเจ้าอยู่มิได้ยินหรือ""ได้ยิน แต่ข้าต้องรีบไป""เหอะผักป่าของเจ้าจะขายได้มากน้อย สู้แต่งงานใหม่เสียยังดีกว่า" จ้าวเหยียนหันไปมองนางกงซื่อเหมือนมองคนโง่ตามความทรงจำเดิมจางเหล่ยตายได้ไม่กี่เดือน นางกงซื่อก็คิดจะหาพ่อหม้ายมาให้นางแต่งเสียแล้ว เพราะนางไม่ยินยอมจึงได้ทะเลาะกันใหญ่โตจนท่านลุงชุยต้องออกหน้าปกป้องสามคนแม่ลูกต้าอู๋กับนางกงซื่อจึงได้ถอยไปจ้าวเ

วันต่อมาชาวบ้านก็มารอที่หน้าเรือนของนางอย่างคับคั่ง จ้าวเหยียนจึงบอกทุกคนไว้ก่อนว่าหากหาไม่เจอหรือเจอน้อยขออย่าได้กล่าวโทษนาง เพราะนางก็ไม่รู้ว่ายังมีเหลือหรือไม่"ข้าไม่ทางให้คนใดกล่าวโทษพวกเจ้าสามคนแม่ลูกแน่" เมื่อท่านลุงชุยรับปากทั้งหมดก็เริ่มออกเดินทาง"เหอะ พวกนางคงเก็บมาจนหมดแล้วถึงได้กลัวชาวบ้านต่อว่า" นางกงซื่อที่เดินตามหลังก็พูดขึ้นด้วยเสียงอันดัง"หากพี่สะใภ้คิดว่าจะเสียเวลาไม่ต้องไปก็ได้เจ้าค่ะ" จ้าวเหยียนนางหันไปตอบกลับ"เหอะ หากเจ้ามีน้ำใจคงมาบอกตั้งแต่วันแรกที่เจ้าพบแล้ว" ชาวบ้านบางคนเริ่มมองทั้งสามอย่างแคลงใจ"หากเจ้ายังไม่หุบปากก็ไม่ต้องไป ดีเพียงใดที่อาเหยียนยังมาบอกชาวบ้าน" ท่านปู่ชุยตวาดขึ้นอย่างเหลืออด เมื่อคนอื่นเห็นเช่นนั้นก็เริ่มเดินออกห่างจากนางกงซื่อ เพราะกลัวจะโดนห้ามไม่ให้ขึ้นไปด้วยแต่คนหน้าหนาอย่างนางกงซื่อหรือจะสนใจคำดุด่าเพียงไม่กี่คำ นางยังคงพึมพำต่อว่าจ้าวเหยียนไปเรื่อยๆ เมื่อไม่มีใครสนใจนาง นางจึงได้หยุดพูดไปเองบุรุษหนุ่มจึงเดินนำหน้าเพื่อเปิดทางและคอยระวังสัตว์ป่าให้ชาวบ้าน เพียงไม่นานทั้งหมดก็เดินขึ้นมาถึงที่พวกจ้าวเหยียนพาบุตรทั้งสองขุดหาหญ้าหนอน

จ้าวเหยียนเมื่อถึงเวลาที่นางจะพาหนิงเฉิงไปสำนักศึกษาก็ถูกจือลู่ลากตัวไปแต่งหน้าให้นางในห้องของจือลู่ จ้าวเหยียนจึงไม่ขัดบุตรสาวที่ขอร้องนางหลายครั้งก็ยอมนั่งให้นางแต่งให้ดีดี"ท่านแม่ ข้าไปเองดีกว่าขอรับ" หนิงเฉิงที่เห็นมารดาเดินออกมาจากห้องพี่สาวก็เหม่อมองอย่างตกตะลึง ก่อนจะเอ่ยขึ้น หากให้มารดาที่งดงามเช่นนี้ออกไปนอกเรือนคงไม่ดีแน่"ไปเถิด" จ้าวเหยียนไม่เห็นถึงความกังวลของหนิงเฉิงก็ลากบุตรชายไปที่รถม้าส่วนจือลู่นางแยกตัวไปหาซื้อร้านค้าและคนงานที่ตลาดค้าทาสจึงไม่ได้ไปกับจ้าวเหยียนและหนิงเฉิงเมื่อถึงสำนักศึกษา จ้าวเหยียนก็เดินนำบุตรชายไปที่ด้านใน เพื่อพูดคุยเรื่องเข้าเรียน หนิงเฉิงออกไปทำแบบทดสอบกับอาจารย์ จ้าวเหยียนจึงนั่งรอที่ด้านนอกกับท่านป้าจูเพียงไม่นานเขาก็เดินยิ้มออกมา เพราะอาจารย์รับเขาเข้าเรียนเรียบร้อยแล้ว จ้าวเหยียนจึงเดินเข้าไปจ่ายค่าเล่าเรียนและพาหนิงเฉิงไปหาซื้อตำราและเครื่องเขียนสองแม่ลูกเดินลงจากรถม้าก็ถูกสายตาของชาวบ้านจับจองอย่างไม่วางตา จนหนิงเฉิงเร่งให้มารดารีบเดินเข้าไปภายในร้าน จ้าวเหยียนและท่านป้าจูอดที่จะขำออกมาไม่ได้ เพราะอาการของหนิงเฉิงเหมือนคนที่กำลังหวง