Semua Bab ตกหลุมรักแม่สื่อตัวร้าย: Bab 31 - Bab 40

คนร้ายที่จับตัวไว้ได้ ถูกถอดกรามออกเมื่อไม่ให้กัดพิษฆ่าตัวตาย เมื่อสอบสวนจนรู้ว่าให้เป็นผู้สั่งการ ชินอ๋องเร่งออกเดินทางเข้าเมืองหลวงเมื่อมาถึงเมืองหลวงพระองค์มิได้เข้าไปที่วังเป็นอันดับแรก ชินอ๋องส่งบุตรทั้งสองเข้าตำหนักอ๋องและจัดคนให้ดูแล ตัวเขาพาองครักษ์ส่วนหนึ่งลากตัวคนร้ายไปที่จวนเสนาบดีกรมคลังบิดาของเสียนเฟยพอถึงประตูจวน คนเฝ้าประตูยังมิได้บอกเรื่องที่ชินอ๋องมเยือน ประตูจวนเกาก็พังทลายลง เพราะฝีมือขององครักษ์ชินอ๋อง และยังไปลากตัวเสนาบดีรวมถึงคนในจวนทั้งหมดออกมาด้วย"ท่านอ๋อง พระองค์กำลังทำอันใดพ่ะย่ะค่ะ" องครักษ์โยนร่างที่แทบเรียกได้ว่าตายไปแล้วของคนร้ายสามคนออกมาเสียงกรีดร้องของฮูหยินอนุและบุตรของเสนาบดีเกาดังไปทั่ว ชินอ๋องมิได้ตรัสคำใดออกมา พระองค์เดินเข้าไปถีบเสนาบดีเกาเข้าที่ลงเต็มแรงจนกระอักเลือดออกมา"ถวายบังคมชินอ๋องพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทเรียกท่านเข้าวังพ่ะย่ะค่ะ" แต่ก่อนที่ชินอ๋องจะเข้าไปซ้ำ หวังกงกงขันทีข้างกายฮ่องเต้ก็ปรากฏตัวเสียก่อน ความจริงเขาไปพบชินอ๋องที่ประตูเมืองแต่คลาดกันเสียก่อนจึงได้ตามมาจนเหตุการณ์ทั้งหมด"ลากตัวไปด้วย ที่เหลือขังไว้ให้หมด" ชินอ๋องสั่งเสร็จก็เ

จ้าวหยวน พี่ชายของจ้าวเหยียนที่รู้ว่าชินอ๋องพาหลานทั้งสองมาที่จวนตระกูลเจ้าก็รีบกลับจากกรมคลังมาพบทั้งสามทันที เมื่อเห็นหน้าหลานทั้งสอง จ้าวหยวนก็อดที่จะน้ำตาซึมเพราะคิดถึงน้องสาวที่เสียไปมิได้บุตรหลานตระกูลจ้าวเมื่อทราบเรื่องก็มาที่จวนตระกูลจ้าวกันอย่างมากมาย ทุกคนล้วนแล้วแต่ยินดีที่ได้พบจือลู่และหนิงเฉิง แม้แต่ฮูหยินผู้เฒ่าให้ของรับหน้าสองพี่น้องมากมายต่างก็ไม่มีใครนึกอิจฉาสักคน ต่างก็นำของกำนัลมามอบให้ทั้งคู่จนจือลู่คิดไม่ออกว่านางจพขนทั้งหมดกลับเป่ยโจวเช่นไรฮูหยินผู้เฒ่าจ้าวยังรั้งตัวจือลู่และหนิงเฉิงไว้ให้พักอยู่กับนางเสียหลายวัน ชินอ๋องก็มิได้ขัดข้อง เพราะเขายังมีเรื่องที่ต้องจัดการ เมื่อบุตรทั้งสองอยู่ที่จวนตระกูลจ้าวก็ย่อมวางใจได้เช่นกัน เพียงแต่เขาส่งองครักษ์เงาและผู้ติดตามมาให้บุตรทั้งสองแทนฮูหยินผู้เฒ่าจ้าวเมื่อมีหลานทั้งสองมาอยู่พูดคุยก็ช่วยให้คลายความคิดถึงที่มีต่อบุตรสาว นางยังกินข้าวได้มากกว่าปกติอีกด้วย หลานสาวหลานชายตระกูลจ้าวต่างก็พากันมาเที่ยวเล่นอยู่กับทั้งคู่จนสนิทสนม"ลู่เออร์ บิดาเจ้าจะกลับเป่ยโจวเมื่อใด" จือลู่ที่มาพักอยู่จวนตระกูลจ้าวได้หลายวันแล้วท่านยายขอ

จือลู่ที่ได้ยินคำของบิดานางเกือบจะหลั่งน้ำตาออกมา แต่ก็ตั้งกลั้นไว้ เพราะงานมงคลมิอาจจะหลั่งน้ำตาได้ นางเดินเข้าไปสวมกอดบิดาโดยไม่สนสายตาของแขกใจนงาน ชินอ๋องลูบหลังจือลู่ก่อนจะจูงมือนางส่งให้หนิงเฉิงเพื่อแบกพี่สาวขึ้นหลังไปส่งที่เกี้ยวเจ้าสาว"พี่หญิง ขอหวังว่าท่านจะมีความสุข" หนิงเฉิงบอกพี่สาวที่อยู่บนหลังของเขาด้วยเสียงสั่นเครือ"เฉิงเออร์ ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ยังเป็นพี่สาวของเจ้าตลอดไป" จือลู่กอดคอของน้องชายแน่นขึ้นขบวนของเจ้าสาวเดินออกจากตำหนักอ๋องไปท่ามกลางความตกตะลึงสินเดิมของเจ้าสาว หากจือลู่นำไปทั้งหมดไม่รู้จะสร้างความแตกตื่นมากเพียงใด นางเพียงนำของที่ฮ่องเต้ ตระกูลจ้าว ของบิดานางเพียงเลือกมาแค่ยี่สิบหีบเท่านั้นขบวนวนรอบเมืองหลวงจนไปถึงจวนตระกูลเว่ย เว่ยหยางก็เดินเข้ามารับนางถึงเกี้ยว แม่สื่อส่งผ้าแดงให้ทั้งคู่จับแล้วพากันเดินข้ามกระถางไฟเข้าไป จนถึงลานทำพิธีกราบไหว้ฟ้าดินกว่าจะเสร็จพิธีจือลู่ก็แทบจะแบกมงกุฎบนหัวไว้ไม่ไหว เว่ยหยางจึงพานางไปส่งที่ห้องหอ และให้อีอีที่ติดตามนางมาจัดการเรื่องหาอาหารให้นางได้ทานรองท้องแม่สื่อพาเว่ยหยางเข้ามาภายในห้องเพื่อเปิดผ้าคลุมหน้า ตัดผมของทั

ข่าวใหญ่ในเมืองหลวงที่เกิดขึ้น ก่อนวันที่ชินอ๋องจะออกเดินทางได้ไม่กี่วัน จวนตระกูลลี่ก็มีเรื่องมงคลขึ้น คุณหนูลี่นางไปงานเลี้ยงน้ำชาที่จวนฝู่ของท่านเจ้ากรมพิธีการ ตอนที่ซีเยว่นางเดินเล่นภายในสวนก็ถูกใครไม่รู้ผลักตกน้ำ แต่ก่อนที่นางจะร้องเรียกก็มีบุรุษกระโดดลงมาในน้ำเพื่อช่วยเหลือนางเมื่อนางได้สติจึงได้รู้ว่าบุรุษที่ช่วยนางขึ้นจากน้ำคือ ท่านเจ้ากรมฝู่ บุรุษวัยสี่สิบหนาว ซีเยว่ที่ได้รับรู้นางก็เป็นลดหมดสติไป สุดท้ายนางจำต้องแต่งเพื่อไปเป็นอนุให้ท่านเจ้ากรมฝู่ เพราะชื่อเสียงของนางเสียไปแล้วคงไม่มีบุรุษผู้ใดมาขอนางอีกแน่เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นแผนการของชินอ๋องที่ให้องครักษ์เงาของตนนำตัวท่านเจ้ากรมฝู่ไปโยนลงน้ำเพื่อให้เขาเป็นผู้ช่วยชีวิตของซีเยว่ คนที่ทำให้นางตกน้ำก็เป็นสาวใช้ที่ถูกซื้อตัวไว้แต่เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดจือลู่มิได้รู้เรื่อง นางเพียงแค่รู้ว่าคุณหนูลี่โชคร้ายต้องแต่งเป็นอนุให้กับท่านเจ้ากรมฝู่ ฮูหยินเว่ยก็ต้องมานั่งฟังน้องสะใภ้ที่คร่ำครวญเรื่องของความโชคร้ายของบุตรสาวจนฮูหยินเว่ยเริ่มจะไม่เปิดประตูจวนต้อนรับน้องสะใภ้ขบวนเดินทางของชินอ๋องเพื่อเดินทางกลับเป่ยโจวนั้นยิ่งใ

เพียงคำพูดของนางในวันนั้น หนิงห่าวก็เริ่มขอเสด็จพ่อของเขาเพื่อฝึกวรยุทธ เพื่อวันหนึ่งเขาจะได้แข็งแกร่งจนสามารถปกป้องนางที่เป็นสหายเพียงหนึ่งเดียวของตนได้จ้าวเหยียนเมื่อตื่นขึ้นก็พบว่านางฝันไปอีกแล้ว และครั้งนี้ต่างจากเดิมที่นางจำชื่อของเขาได้ "ฉีหนิงห่าว" นางพึมพำชื่อของเขาเบาๆก่อนจะลุกขึ้นเพื่อไปเตรียมตัวเข้าเวรเช่นเดิมเสียงโทรศัพท์ของจ้าวเหยียนดังขึ้นเมื่อเห็นชื่อที่ปรากฏเธอก็รีบรับอย่างดีใจ"คุณแม่ โทรหาหนูแต่เช้ามีอะไรหรือเปล่าคะ""อาเหยียน วันหยุดนี้ลูกจะกลับบ้านหรือเปล่าจ๊ะ" "คุณแม่หนูคงไม่ได้กลับค่ะ เพื่อนฝากเวรให้หนูอยู่แทน""เอาไว้ว่างก็กลับบ้านมาหาพ่อกับแม่บ้างนะลูก อย่าลืมพักผ่อนให้มากหน่อย" เมื่อคุณแม่ของเธอว่างสายไปแล้วจ้าวเหยียนก็กลับไปทำงานของนางอย่างมีความสุข เพียงได้ยินเสียงของแม่และความห่วงใยที่ท่านส่งให้เธอก็เหมือนได้ชาร์จแบตมีแรงกลับมาทำงานอีกครั้ง"เหยียนเหยียน ข้ามีของให้เจ้า" หนิงห่าวที่เติบโตจนถึงวัยสิบเจ็ดหนาวส่งของในมือเขาให้นาง"เจ้าให้ข้าหรือ" นางมองหยกพกในมือแล้วเงยหน้าขึ้นมองอย่างสงสัย"ข้าต้องไปฝึกที่ค่ายทหาร มิอาจปลีกตัวมาหาเจ้าได้เช่นเดิม เก็บไว้ใ