All Chapters of ตกหลุมรักแม่สื่อตัวร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

เพราะไม่คิดว่าหญิงสาวชาวบ้านเช่นนางจะก่อฟืนแล้วจะมีสภาพเช่นนี้ หนิงเฉิงจึงเอ่ยถามถึงเรื่องหาซื้อคนกับท่านหมอโยว"เรื่องนี้ข้าจัดการให้ พวกเจ้าอยากได้กี่คน" ทั้งสองสบตากันอย่างไม่รู้ว่าจะหาคนกี่คนดี หมอโยวจึงโบกมือ เขาเรียกบ่าวที่ติดตามเข้ามาและสั่งให้ไปหาคนมาหนึ่งครอบครัว"หาคนจากที่ใดเจ้าคะ" จือลู่ถามขึ้นอย่างสงสัย"ทาสหลวงมีขายอยู่ที่ตลาดค้าทาส พวกเจ้าไม่เหมาะที่จะเข้าไปให้คนของข้าไปจัดการก็พอ" จือลู่ลืมไปเลยว่ายุคนี้ยังมีการซื้อขายทาสกันอยู่ นางจึงพยักหน้าอย่างเข้าใจ แม้จะไม่อยากได้ทาสแต่ก็คงต้องยอมรับตามวิถีของคนยุคนี้ผ่านไปเพียงหนึ่งชั่วยามบ่าวของท่านหมอโยวก็พาคนมาหกคน มีบุรุษสามคนและสตรีสามคน "มากถึงเพียงนี้เลยหรือเจ้าค่ะ"จือลู่เอ่ยขึ้น"ไม่มาก ไม่มาก เรือนของเจ้าใหญ่โต มีคนช่วยเท่านี้ก็นับว่าเพียงพอ" หมอโยวส่งหนังสือสัญญาให้จือลู่ นางจึงให้หนิงเฉิงนำเงินมาให้ท่านหมอโยว เมื่อเห็นว่าหมดเรื่องท่านหมอโยวจึงได้ขอตัวกลับไป "พวกท่านลุกขึ้นเถิดเจ้าค่ะ" จือลู่กล่าวอย่างเกรงใจ เพราะพวกเขาล้วนอายุมากกว่านางกับน้องชายเสียอีก คงมีเพียงบุตรทั้งสองชายหญิงที่มีอายุใกล้เคียงกับทั้งคู่แต่ก็มา

แต่จือลู่ที่ไม่คิดว่าตนจะต้องออกเรือนก็ไม่ได้คิดอันใดตั้งแต่แรก เพียงอยากหาสิ่งใดทำ นางที่เป็นแม่สื่อ แถมยังได้แต่งหน้าเจ้าสาวในอาชีพที่นางรักอีกนับว่าอาชีพนี้ก็ไม่ได้แย่เกินไป หากป้าจูไม่เอ่ยเตือนนางเสียก่อนนางคงไม่ได้บอกป้าจิ่วในเรื่องนี้เงินก้อนแรกที่นางได้จากป้าจิ่วเป็นเงินห้าสิบตำลึงนับว่ามากนัก หากเทียบกับค่าจ้างของแม่สื่อคนอื่น หนิงเฉิงเห็นพี่สาวมีความสุขจึงไม่ได้เอ่ยห้าม บ่าวในเรือนก็ช่วยคุณหนูของตนเช่นกันจือลู่อายุล่วงเข้าสู่วัยปักปิ่น นางจัดเลี้ยงขึ้นภายในจวนเท่านั้น โดยมีป้าจูเป็นคนช่วยปักปิ่นให้นาง เพราะนางไม่ได้สนใจเรื่องความเป็นนายหรือบ่าวอาเยว่เมื่อแต่งเข้ามาเป็นสะใภ้ตระกูลจิ่วนางก็เปิดร้านขายของต่างถิ่นดั่งเช่นที่จือลู่ได้เคยแนะนำให้กับท่านป้าจิ่วไว้ กิจการของนางค้าขายได้กำไรงาม จนสหายของป้าจิ่วที่กำลังมองลูกสะใภ้ต่างก็สอบถามว่านางหาลูกสะใภ้เช่นนี้จากที่ใดป้าจิ่วจึงได้แนะนำจือลู่ให้ทุกคนได้รู้จัก แต่นามที่นางใช้เป็นแม่สื่อคือ 'อ้ายเสิ่น' (กามเทพ) ทุกครั้งที่นางออกไปพบฮูหยินทั้งหลายเพื่อสอบถามความต้องการของแต่ละคนนางจะปิดบังใบหน้าตนเองอยู่เสมอ ถึงจะเปิดใบหน้าให้ได้เ

สาวใช้มิได้พูดอันใด นางพาจือลู่ไปยังห้องรับรองที่ใช้แต่งหน้า"มาแล้วหรือ แม่นางเสิ่น เจ้าพบอาหยางแล้วหรือยัง" ฮูหยินท่านเจ้าเมืองที่นั่งรออยู่ภายในห้องก็เอ่ยถามขึ้น"เพียงมองจากด้านนอกเท่านั้นเจ้าค่ะ" จือลู่ตอบตามความจริง"ข้าอยากให้เจ้าช่วยหาภรรยาที่เหมาะสมกับอาหยางให้" จือลู่จึงพยักหน้ารับว่านางเข้าใจแล้วอาหยางที่ฮูหยินท่านเจ้าเมืองเรียกคือ หลานชายของนางที่มาจากเมืองหลวง ท่านแม่ของเว่ยหยาง เป็นน้องสาวของฮูหยินท่านเจ้าเมือง มารดาของเขากังวลเรื่องที่บุตรชายไม่ยอมหาลูกสะใภ้ให้นาง พอนางจัดงานเลี้ยงน้ำชาเพื่อดูตัวบุตรชายก็ปฏิเสธเสียทุกครั้งจึงจนใจไม่รู้จะจัดการเช่นใด เมื่อเว่ยหยางต้องเดินทางมาเรื่องงานที่เมืองเป่ยหาน และได้รู้จากพี่สาวว่ามีแม่สื่อมือทองที่เมืองเป่ยหาน นางจึงฝากจดหมายมาให้ฮูหยินท่านเจ้าเมืองช่วยเหลือ"เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ แล้วนิสัยของคุณชายเว่ยเป็นเช่นไรเจ้าคะ"ฮูหยินท่านเจ้าเมืองถอนหายใจก่อนจะเล่าเรื่องหลานชายให้จือลู่ฟัง เว่ยหยาง บุรุษหนุ่มวัยยี่สิบสี่หนาว สนใจเพียงเรื่องตำราและวรยุทธ แม้แต่สตรีที่งามล่มเมืองก็ยังไม่ปรายตามองเมื่อฟังจบจือลู่ก็ขมวดคิ้ว "มีเพียงเท่านี้หรื

เว่ยหยางที่หันมาสบตาตอนที่จือลู่กำลังมองน้องชายอย่างชื่นชมพอดี เมื่อจือลู่หันไปเห็นเช่นนั้นนางก็เผลอถลึงตาใส่เว่ยหยาง พอเห็นสายตาของเว่ยหยางเปลี่ยนไปนางก็รีบหันหน้าหนีทันที"ข้าต้องเห็นหยกอีกชิ้นก่อนถึงจะบอกพวกเจ้าได้" เว่ยหยางหันกลับมาสนใจหนิงเฉิง"ข้าขอบอกท่านตามตรง สินเดิมที่ติดตัวท่านแม่มา ท่านลุงใหญ่กับท่านป้าสะใภ้ล้วนแล้วแต่เก็บไปเสียหมด ข้าไม่รู้ว่านางขายไปแล้วหรือยัง" เว่ยหยางที่ได้ยินเช่นนั้นก็เกิดความตึงเครียดขึ้นมา หากไม่มีหยกอีกชิ้นก็ไม่อาจยืนยันอันใดได้"เช่นนั้นพวกเจ้าพาข้าไปพบท่านลุงของพวกเจ้าได้หรือไม่" "ไม่ได้" ก่อนที่หนิงเฉิงจะพูดอันใด จือลู่ก็เอ่ยแทรกออกมา"พวกข้าทำหนังสือตัดขาดกับท่านลุงแล้ว อีกอย่างหากใครไปวุ่นวายกับอีกฝ่ายต้องเสียเงินสองร้อยตำลึง ข้าไม่อยากจ่าย" ความจริงคือจือลู่ไม่อยากไปตามหาหยกที่ไม่รู้ว่ามีจริงหรือไม่ หากพวกเขาอยากหาก็ให้ไปหากันเอง"เช่นนั้นเจ้าบอกเรือนของท่านลุงเจ้ากับข้า" หนิงเฉิงจึงอาสาพาไป แต่เขาจะรออยู่ที่เรือนของท่านปู่ชุย จือลู่มองค้อนน้องชายที่ยุ่งไม่เข้าเรื่อง น้องชายนางไปแล้วนางจะไม่ไปได้อย่างไร ทั้งหมดจึงนัดกันว่าจะไปพรุ่งนี้แทน

เมื่อจบเรื่องแล้ว หมอโยวกับเว่ยหยางก็กล่าวลาท่านหัวหน้าหมู่บ้านและพาสองพี่น้องกลับไปที่จวนในเมือง ตลอดทางทั้งคู่ต่างตกอยู่ในความคิดของตนเองในหัวของจือลู่มีแต่ เป็นไปได้อย่างไร แล้วทำไมถึงเชื่อว่าศพที่เห็นเป็นเมียกับลูกตัวเองส่วนหนิงเฉิงก็ไม่เข้าใจว่าคนที่เขาคิดมาตลอดว่าเป็นบิดา แต่กับเป็นเพียงทหารในปกครองของบิดาที่แท้จริงเท่านั้น หากทั้งคู่นึกถึงความทรงจำเก่าๆให้ดีก็จะพบว่ามารดาของตนมิได้ร่วมห้องนอนเดียวกับจางเหล่ยถึงภายนอกจะบอกทุกคนว่าเป็นสามีภรรยา แต่ในความเป็นจริงจางเหล่ยก็ให้ความเคารพจ้าวเหยียนอยู่ตลอดเวลา ครั้งที่จางเหล่ยตกเขาเสียชีวิตจ้าวเหยียนเพียงแค่เสียใจแต่มิได้หลั่งน้ำตาออกมา หลังจากนั้นที่สองพี่น้องคิดว่ามารดาตรอมใจ ความจริงแล้วจ้าวเหยียนป่วยเรื้อรังจากตอนที่นางหนีมือสังหารจนมาคลอดหนิงเฉิงทำให้ร่างกายของนางบอบช้ำจนไม่อาจรักษาได้แล้วพ่อบ้านฉินกับป้าจูยืนรอรับสองพี่น้องหน้าจวน เมื่อเห็นทั้งคู่กลับมาถึงด้วยสีหน้าหมองคล้ำต่างก็เข้าไปหาด้วยความเป็นห่วง"คุณหนู คุณชาย บ่าวเตรียมอาหารไว้เรียบร้อยแล้วให้ขึ้นโต๊ะเลยหรือไม่เจ้าคะ" จือลู่พยักหน้ารับ"คุณชายเว่ยกับท่านหมอจะทานข้าว