All Chapters of นางโจรขโมยใจองค์ไท่จื่อ: Chapter 51 - Chapter 60

ไป๋ซินเหยาเอามือทาบปาก นึกตกใจกับสิ่งที่พึ่งจะได้ยิน นี่มันเรื่องอะไรกัน เจินฟางหรู แม้ว่าซินเหยาจะรู้ว่านางลุ่มหลงบุรุษรูปงาม แต่ก็ไม่คิดว่านางจะใช้วิธีนี้เพื่อครอบครอง ไป๋ซินเหยามองไปที่ลู่จื่อหยาง หนึ่งในบุรุษที่ฟางหรูเคยหมายปองก่อนหน้านี้ เขามองนางกลับมาอย่างรู้ทัน“ข้าไม่มีทางตกหลุมพรางโง่ๆ เช่นนั้น อย่าได้มองข้าเช่นนั้นเชียวนะ”“ข้ายังไม่ทันพูดอะไรเสียหน่อย”“ข้ามองตาเจ้าก็รู้ว่าเจ้าคิดสิ่งใดอยู่”“รู้มากเสียจริง”“เอาล่ะแม่นางเจิน เรื่องของเจ้ากับคุณชายเซียว ข้าจะถือว่าเป็นเรื่องส่วนตัวของพวกเจ้า แต่ว่าวิชามารที่เจ้าฝึกอยู่นั้น เจ้าเรียนจากคัมภีร์ หรือว่าเป็นเติ้งเสี่ยวหลุนเป็นผู้สอนกันแน่”“ข้าย่อมฝึกกับอาจารย์แน่นอน เคล็ดวิชาในคัมภีร์นั่น อาจารย์เพียงแค่ฝากให้ข้าเก็บรักษาเอาไว้เท่านั้น มิได้สั่งให้เปิด และเหมือนท่านจะรู้ว่ามีคนจ้องจะขโมย เลยให้คัมภีร์ข้ามาสองเล่ม เอาไว้หลอกคนที่คิดจะขโมยอย่างไรเล่า เสียดาย ที่นางไม่ฝึกจนเส้นลมปราณแตกเท่านั้นเอง”“เจ้ารู้อยู่แล้วว่าจะมีคนขโมยคัมภีร์ อืม พวกเจ้าก็ไม่ธรรมดา แต่ข้าเองก็รู้อยู่แล้วว่าเจ้าจะต้องรอให้ไป๋ซินเหยาไปขโมยคัมภีร์ ข้าเลยให

“ไม่ใช่นะเหยาเหยา เรื่องอาจารย์ของเจ้า นั่นข้าต้องรีบทำข้าแค่ยังไม่ได้มีเวลาบอกเจ้าเท่านั้นเอง”“แต่เรื่องคัมภีร์ท่านมีเวลาแต่ไม่บอกข้า”“อาเหยา เจ้าควรโตได้แล้ว เรื่องแบบนี้คุณชายลู่ต้องรีบดำเนินการ หากมัวแต่บอกเจ้าทุกเรื่อง นอกจากจะไม่ทันการแล้ว อาจจะเสี่ยงให้อีกฝ่ายมีเวลาระวังตัว เจ้าน่ะไม่ควรว่ากล่าวเขาในเรื่องไร้เหตุผลเช่นนี้”“อาจารย์ ท่านก็เข้าข้างเขาไปด้วย”“ข้ามิได้เข้าข้างผู้ใด ข้าแค่พูดเรื่องจริงที่เห็นก็เท่านั้น ข้าเองก็มีหลายเรื่องที่มิได้พูด ไม่ได้บอกผู้อื่น ไม่แปลก ตัวเจ้าเองก็ไม่เห็นจะบอกคุณชายลู่เรื่องต่อโลกันตร์นี่ ใช่หรือไม่”“นั่นมัน!!…ข้าต้องรีบนี่เจ้าคะ หากมิเช่นนั้น…”“เจ้าเข้าใจหรือยัง เอาล่ะ ข้าต้องขอตัวไปรักษาศิษย์พี่ลี่คุณก่อน พวกเจ้าก็…ค่อยๆ คุยกันไปนะ อาเหยา สิ่งที่อยู่ตรงหน้าย่อมสำคัญเสมอข้าสอนเจ้ามาโดยตลอดว่าให้มีสติแล้วเจ้าจะเห็นทุกอย่างชัดขึ้น เจ้าจำได้หรือไม่”“จำได้เจ้าค่ะ”“ดี ถ้าเช่นนั้นข้าขอตัวก่อน คุณชายลู่ขอตัว”“เชิญผู้อาวุโสขอรับ”ฮ่าวหลานเดินจากมา ระหว่างนั้นไป๋ซินเหยากับลู่จื่อหยางก็เดินกลับไปที่เรือนพัก เขาหันกลับมายังเห็นลู่จื่อหยางที่เดิน

เขาเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตานางออกและดึงนางเข้ามากอด“เหยาเหยา เจ้ามิใช่ตัวถ่วงข้า ตลอดชีวิตที่ผ่านมาไม่ว่าจะในนามองค์...ชาย หรือลู่จื่อหยาง ข้าไม่เคยต้องนึกห่วงผู้ใดมาก่อน เจ้าเป็นคนแรกที่ทำให้ข้ารู้สึกว่าตัวเองก็มีหัวใจ”“ท่านจะไม่บาดเจ็บขนาดนี้ หากว่าไม่ต้องปกป้องข้า”“ข้าไม่นึกเสียใจเลยสักนิด ข้าเคยเจ็บหนักกว่านี้”เขาเริ่มนึกถึงเรื่องราวตอนเด็กที่ต้องหลบซ่อนตัวจากการลอบทำร้ายหลายครั้งในฐานะองค์ไท่จื่อที่ทั้งอายุเยาว์และเสด็จแม่พึ่งสิ้นพระชนม์พอโตขึ้นก็ถูกพระสนมเลี้ยงดู รับคำสั่งจากฮ่องเต้ให้หาอาจารย์ทุกสาขาวิชามาสอนเขาเพื่อให้เหมาะสมกับตำแหน่งองค์ไท่จื่อทั้งการบริหารงาน วรยุทธ เพลงดาบ อักษร และกลยุทธ์การศึก รวมไปถึงการนำสตรีมาเพื่อให้เขาเสพสมด้วยในฐานะที่จะต้องเป็นองค์รัชทายาทเพื่อสืบทอดอำนาจจากพระบิดาเขาในตอนนั้นเมื่อถูกจัดการทุกอย่างราวหุ่นเชิด จึงเริ่มจะไร้ความรู้สึกไปเรื่อยๆ ขอเพียงอยากได้สิ่งไหน เขาก็จะใช้อำนาจและกำลังต่อสู้เพื่อแย่งมาจนกระทั่งพิษของไอร้อนในตัวกำเริบ ซึ่งเป็นพิษที่เขาและท่านแม่ได้รับพร้อมกัน เสด็จพ่อจึงได้ปรึกษาหลิวอ๋องว่าบนเขาเซียนซีมีอาจารย์ลี่คุณที่จะช่วยเ

ไม่มีงานเลี้ยงใดไม่เลิกรา เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อพวกเขาจบจากงานเลี้ยงอำลาที่สนุกสนาน ก็ถึงเวลาที่ต้องส่งทั้งห้าสำนักกลับ บางคนก็กอดคอกันร้องไห้ บางคนก็ร่ำลากันด้วยดี ถงถงและสิงอี้หานก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน“ข้าจะแวะไปเยี่ยมเจ้านะ”“เดินทางปลอดภัยนะเจ้าคะ”“เจ้าก็เช่นกัน ถงถง สัญญากับข้า เจ้ารอข้านะ แคว้นจ้าวกับเมืองเยี่ยนไม่ได้ไกลกันมาก”“ข้ารู้แล้วเจ้าค่ะ ท่านไปได้แล้ว อาจารย์ท่านรออยู่นะเจ้าคะ”เขายื่นปิ่นปักผมอันใหม่ให้นางเป็นปิ่นไม้แกะสลัก ถงถงมองหน้าเขาอย่างงงๆ“ปิ่นไม้กฤษณา ข้าทำเองกับมือ ทำตอนอยู่ที่นี่ ของหมั้น ข้าจองเจ้าเอาไว้ก่อนเก็บไว้ให้ดีรอข้านะถงถง”“ท่าน…พี่อี้หาน..ข้าจะรอท่านเจ้าค่ะ”“ซินเหยา พี่จินเย่ พวกเจ้าทั้งสามคนด้วย ระหว่างที่อยู่ที่นี่ข้าสนุกมาก หากไม่มีพวกท่าน ชีวิตที่มาเพื่อประลองคงน่าเบื่อสุดๆ วันหน้าหากมีโอกาสคงได้พบกันอีก ขอลา”“พี่อี้หาน ถงถง อย่าลืมคิดถึงพวกเราด้วยนะ เดินทางปลอดภัยนะ”“พี่ซินเหยา ทั้งน้ำใจและมิตรภาพของท่าน ข้าจะไม่มีวันลืมเลยเจ้าค่ะ ข้าคงคิดถึงท่านมากๆ เลย”“เด็กโง่ อย่าร้องไห้สิเดี๋ยวเราก็ได้เจอกัน เอาไว้เจ้ามาเมืองเจียงหยางก็แวะไปหาข้าที

“นั่นเป็นเรื่องบังเอิญ เขารับเจ้าทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าเจ้าคือผู้ใด จนเขามาทราบจากอาจารย์ลี่คุณนั่นแหละ เขาถึงรับเจ้าเพื่อเป็นศิษย์ และสอนวิชาที่เขาฝึกทั้งหมดให้เจ้า แม้แต่วิชาลับสุดยอดอย่างเรียกต่อโลกันตร์ก็สอนเจ้า”“ข้าอยู่กับเขาตั้งหลายเดือน แต่เขาไม่เคยปริปากบอกข้าว่าข้าเป็นหลานในไส้ของเขา แล้วงานประลองครั้งนี้เขาก็ช่วยข้ากับจื่อหยางเอาไว้ เขามีโอกาสตั้งมากมายที่จะบอกกับข้าแต่กลับไม่พูดอะไรเลย ท่านแม่ท่านคิดว่าเขายังโกรธท่านอยู่หรือไม่เจ้าคะ”“แม่ว่าเวลาจะช่วยเยียวยาทุกอย่าง การที่ครั้งนี้เขายอมกลับมาที่จวนอ๋องพร้อมกับเจ้า นั่นแสดงว่าเรื่องในอดีตในหัวใจเขาคงคลี่คลายไปแล้ว”“แล้วข้าควรจะทำตัวเช่นไรดี แล้วนี่ข้าจะต้องเรียกเขาว่าอย่างไรเล่าเจ้าคะ เรียกอาจารย์เช่นเดิม หรือว่าให้เรียกว่าท่านอา ท่านแม่ เหตุใดพวกท่านทำเรื่องยุ่งยากให้ข้าอีกแล้ว”“ลูกแม่ จะเรียกอาจารย์ก็ดี เรียกท่านอาก็ได้ เจ้าไม่ต้องกังวลไปหรอก เจ้าสะดวกเรียกเช่นไรก็เรียกเถิดนะ ท่านอาเขาไม่ถือสาเจ้าหรอก”“เรื่องในใต้หล้านี้ช่างน่าปวดหัวเสียจริงๆ อยากออกบวชศึกษาพระธรรมเสียให้รู้แล้วรู้รอดไป”“ดูเจ้าสิ ขึ้นเขาไปไม่กี่วัน คิดจะ