Все главы นางโจรขโมยใจองค์ไท่จื่อ: Глава 41 - Глава 50

“ท่านเองก็รู้สึกงั้นหรือเจ้าคะ”“ตอนแรกไม่ได้คิดอะไร แต่พอเห็นเขาเข้าไปหาพวกเจ้า ข้าก็เริ่มมั่นใจขึ้น เพียงแต่ เขาจะมาด้วยเรื่องใดนั้น ไม่แน่ใจ เอาเป็นว่าช่วงนี้เจ้าก็ระวังตัวเอาไว้ให้มาก ทางที่ดีอย่าอยู่ห่างข้ามากจะดีที่สุด”“ท่านคงไม่ได้คิดหึงหวงอีกใช่หรือไม่เจ้าคะ”“เจ้าคิดมากไปแล้ว อารมณ์นั้นต้องมีอยู่แล้ว แต่มันไม่เท่ากับความปลอดภัยของเจ้า ข้าเกรงว่าเป้าหมายของเขาจะใหญ่มากกว่านั้น”การประลองของศิษย์หญิงของซินอี้และอ้ายเฟยจบด้วยการชนะของซินอี้ ที่ไปรอคู่ชนะระหว่างถงถงและเจินฟางหรูในการประลองอีกสามวันข้างหน้า และเมื่อการประลองจบลง ก็เป็นการแจ้งเรื่องรายละเอียดรอบรองชนะเลิศสำหรับทีมศิษย์ของสี่สำนักที่เหลือ คือฉีกวง อ้ายเฟย ตงหู และซินอี้ที่จะทำการจับสลากในอีกสองวันข้างหน้าที่ลานประลองพร้อมกัน“ต้องรออีกสองวันจึงจะรู้ว่าจะได้สู้กับผู้ใด ศิษย์พี่แบบนี้เราจะไม่แย่หรือ”“ไม่หรอก เห็นๆ อยู่ว่าเขาตั้งใจให้เราฝึกซ้อมเพื่อรับมือได้ทุกสำนัก ตอนนี้มีเพ่ยเฉิงที่แพ้ไป เหลืออีกสามสำนักที่เราต้องเร่งศึกษากระบวนท่าและขยันฝึกซ้อม”สิงอี้หานเดินนำศิษย์น้องกลับเรือนพัก ก่อนที่จะถึงทางแยกที่สวน เขาก็ใ

“ข้าไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นเสียหน่อย เป็นท่านเองต่างหากที่มาหลงรักข้าเอง”“เจ้าไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร คืนนี้ข้าจะจัดการคนปากแข็งอย่างเจ้า ดูสิว่าจะปากแข็งแค่ไหน”เมื่อพูดจบเขาก็ช้อนร่างของนางไว้ในอ้อมกอด ซินเหยาเองก็มิได้ขัดขืนแต่อย่างใด นางโอบรอบคอผู้ที่อุ้มนางอย่างว่าง่ายและยอมให้เขาวางลงบนเตียง ม่านรอบเตียงถูกดึงออกมาเพื่อคลุมผู้ที่อยู่ด้านใน และลู่จื่อหยางก็เริ่มจัดการโจรสาวอย่างที่เขาพูดเมื่อครู่ทันทีไป๋ซินเหยาตื่นมาตอนเช้าก็พบว่าข้างกายนางว่างเปล่าเฉกเช่นทุกคืนที่ลู่จื่อหยางมาหานาง เขามักจะออกไปตอนก่อนรุ่งสางทุกคืนโดยที่นางยังหลับสนิทอยู่ เพียงแค่วันนี้ เขาปล่อยให้นางเปลือยเปล่าและไม่ได้สวมเสื้อผ้าเอาไว้ให้“คนบ้า นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไป อูย ปวดเอวไปเสียหมด”นางนั่งบ่นพร้อมกับใช้มือทุบๆ รอบเอว เพราะเมื่อคืนนี้กว่าลู่จื่อหยางจะยอมให้นางได้พักผ่อนก็เกือบเข้ายามโฉ่ว (ตี1) ไปแล้ว จำได้เพียงว่านางนอนหอบหมดแรงและเขาเป็นผู้ที่ดึงผ้าห่มมาห่มและกอดนางเอาไว้ก่อนที่จะนอน“จริงด้วย วันนี้ต้องไปหาถงถงนี่นา”ซินเหยาลุกขึ้นไปอาบน้ำและแต่งตัวเดินออกมา นางจึงพบว่าสิงอี้หานมานั่งรอที่ระเบียงหน้าเรือนพ

เมื่อกินข้าวเสร็จแล้ว ทำภารกิจทุกอย่างเสร็จก็ไม่ผิดคาดของไป๋ซินเหยาที่นางต้องอยู่ค้างที่นี่ เพราะลู่จื่อหยางไม่ยอมให้นางกลับเรือนพัก ทั้งคู่สวมชุดนอนและเข้านอน คืนนี้เป็นอีกคืนที่ฝนตกหนัก“คืนนี้ฟ้าร้องเสียงดังจังเลย”“เจ้ากลัวหรือไม่”“ไม่เจ้าค่ะ”เขากระชับนางเข้ามาในอ้อมกอดให้แน่นขึ้น พร้อมกับลูบเรือนผมนุ่มของนางไปด้วย“เหยาเหยา เจ้าเคยคิดอยากจะไปเมืองหลวงบ้างหรือไม่”“ท่านถามข้าแบบนี้ทำไมเจ้าคะ”“ข้าแค่ถามดู หรือว่าเจ้าชอบอยู่ที่เจียงหยางมากกว่า”“ก่อนหน้านี้ข้าก็เคยมีความคิดจะย้ายไปที่อื่นเหมือนกันเจ้าค่ะ ชีวิตข้ามีแต่ท่านแม่ ตั้งแต่ที่บ้านถูกลอบวางเพลิงเมื่อหลายปีก่อน ข้าก็อยากย้าย แต่ท่านแม่ ยินยันที่จะอยู่ที่เจียงหยาง ข้าคิดว่าเป็นเพราะท่านพ่อ นางจึงไม่คิดจะย้าย แม้ว่านางจะตกอยู่ในอันตรายแค่ไหนก็ตาม”“แล้วตอนนี้เล่า เจ้าคิดเช่นไร ข้าอยากรู้”“ในเมื่อท่านแม่ก็กลับไปอยุ่กับท่านพ่อแล้ว และหากว่า…ข้าต้องแต่งงานออกไป ท่านอยู่ที่ใดข้าก็ต้องอยู่ที่นั่นเจ้าค่ะ”“แม้ว่าสถานที่นั้น จะเป็นที่ที่เจ้าไม่คุ้นเคย เต็มไปด้วยกฎระเบียบที่เจ้าไม่ชอบ เจ้าจะทนได้งั้นหรือ”“ท่านคงมิได้ให้ข้าเข้าไปอย

“ฟางหรู เจ้าหยุดนะ!!”“ซินเหยา นี่เจ้าเข้ามาทำไม จะทำผิดกฎงั้นหรือ”“ฟางหรู เจ้าเล่นผิดกฎตั้งแต่แรกแล้ว ครั้งแรกใช้ผ้าล้อมเพื่อจัดการคู่ต่อสู้ ครั้งนี้ กล้าใช้วิชานอกรีตเลยเชียวหรือ”“นังตัวดี อย่ามากล่าวหาข้านะ วิชานอกรีตอะไรกัน”“ถ้าเช่นนั้นเจ้าบอกข้ามาสิ ว่ากระบวนท่าที่เจ้าใช้เมื่อครู่ มันคือวิชาจากที่ใด สำนักเรามิได้สอนกระบวนท่านี้ อีกห้าสำนักก็มิได้มีกระบวนท่าที่โหดเหี้ยมเหมือนวิชามารแบบนี้เช่นกัน”“ซินเหยา ในเมื่อเจ้าหาเรื่องเองก็อย่าโทษข้าก็แล้วกัน”ฟางหรูออกกระบวนท่าใหม่ ไป๋ซินเหยาหลบนางไปได้สองกระบวนท่าเท่านั้น เพียงท่าที่สาม นางก็ถูกซัดที่อกจนนางกระเด็นออกไป เป็นลู่จื่อหยางที่กระโดดขึ้นมารับนางเอาไว้ เจินฟางหรูจะเข้ามาซ้ำ เขาจึงซัดมีดบินออกไปตัดผ้าของนางทิ้ง ที่จริงชุดหลากสีที่นางใส่ มิใช่เพียงใส่เพื่อความสวยงาม แต่เอามาเพื่อซ่อนอาวุธ“ขนนกหัสดิน เจ้าฝึกวิชามาร เจินฟางหรู การประลองนี้จบแล้ว เจ้าแพ้เพราะทำผิดกฎ”“พวกท่านคอยจับผิดข้าสินะ ได้ งั้นข้าก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจพวกเจ้าแล้ว”“เหยาเหยา เจ้าหลีกไป!! ข้าจัดการนางเอง”เขาหันกลับเข้าไปรับลูกดอกขนนกพิษของฟางหรูที่ยิงออกมา ลู่

“ข้าฮ่าวหลาน ท่านออกไปพักก่อน ข้าพึ่งรักษาเส้นลมปราณให้ท่านไปสองส่วน ตรงนี้ปล่อยเป็นหน้าที่ข้าเอง”“แต่ว่า..”“เชื่อข้าเถิด พลังของท่านตอนนี้ สู้เขาไม่ได้หรอก ลงไปดูซินเหยาเถอะ”“ขอบคุณ”ลู่จื่อหยางค่อยๆ เดินลงมา เขารีบวิ่งไปหาไป๋ซินเหยาที่นอนหมดสติทันที เขาจับมือนางไว้ สิงอี้หานกำลังทำการรักษานางอยู่“คุณชายลู่ ท่านนั่งลงก่อน เป็นเช่นไรบ้างขอรับ ท่านผู้นั้นคือ….”“อาจารย์ของเหยาเหยา บุรุษลึกลับบนเขาทางเหนือ ฮ่าวหลาน”“เขานั่นเอง ท่านดื่มนี่ก่อนขอรับจะช่วยให้ดีขึ้น ยาสมานลมปราณ”“คุณชายซ่ง แผลของเจ้า…”“ไม่เป็นไรแล้วขอรับ ท่านรีบดื่มก่อน ข้าจะไปช่วยพี่อี้หานรักษาซินเหยา”“นางเป็นเช่นไรบ้าง”“ก็…นางเสียพลังไปมาก และถูกซัดอย่างแรงในตอนสุดท้าย ตอนนี้พวกเรา…”“ข้าเอง”“เดี๋ยว คุณชายลู่ แต่ว่าท่านยังไม่ได้ดื่มยา คุณชาย ..”เขารีบหันกลับไปดูซินเหยาทันที นางยังคงหมดสติอยู่ สิงอี้หานที่เหงื่อออกเพราะใช้พลังในการรักษาไปมากมีถงถงคอยเช็ดเหงื่อให้ ก่อนที่เขาจะเริ่มคลายออก“คุณชายสิง ท่านเหนื่อยแล้ว พักเถิด”“อีกประเดี๋ยวนางก็น่าจะฟื้นขอรับ คุณชายลู่ คนผู้นั้นคือใครขอรับ”“อาจารย์ของซินเหยาน่ะพี่อ