All Chapters of นางโจรขโมยใจองค์ไท่จื่อ: Chapter 61 - Chapter 70

“อันนี้สวยดี เอาอันนี้สิ ของเจ้าเลือกได้หรือยัง ข้าซื้อให้”“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านอา ท่านใจดีที่สุดเลย”“ก็เงินพ่อเจ้าทั้งนั้น ไม่ต้องเกรงใจ”เมื่อพวกเขาจ่ายเงินแล้ว ชาวบ้านรอบๆ ตัวต่างเริ่มกรูกันเข้ามาเพื่อจะเบียดพวกเขาออกไปดูนอกถนนพร้อมกับส่งเสียงตะโกนจนซินเหยาเกือบจะล้ม ฮ่าวหลานจับนางเอาไว้ได้“พวกเขารีบไปไหนกันเจ้าคะ ข้าเกือบจะล้มอยู่แล้ว”“เร็วๆ เข้าองค์หญิงแคว้นเหวยหน่วนมาถึงแล้ว เข้าประตูเมืองมาแล้ว กระโจมนางงามมากเลย”“ดูเหมือนว่าจะมีแขกบ้านแขกเมืองมานะ เห็นพ่อเจ้าบอกว่าเมื่อเดือนก่อนฮ่องเต้ได้รับพระสนมต่างแคว้นเข้าวังมา เป็นที่ถกเถียงกันในวังหลังไม่น้อยเลย เพราะพระสนมใหม่งดงามยิ่งนัก”“ท่านอา ข้าอยากเห็นขบวนที่ว่าเจ้าค่ะ ข้ายังไม่เคยเห็นขบวนของแคว้นอื่นๆ มาก่อนเลย”“ไปสิ ระวังด้วย คนมากเดี๋ยวจะหลงเอา มานี่ เดินตรงนี้ บนนี้เห็นชัดกว่า”ฮ่าวหลานพาหลานสาวของเขาเดินขึ้นบันไดหน้าร้านเครื่องเขียนที่ปิดประตูเอาไว้ข้างหนึ่งเลยทำให้มีที่ว่างพวกเขาจึงยืนดูและมองเห็นขบวนอย่างชัดเจนขึ้น“นั่นไง มาแล้วเจ้าค่ะ กระโจมสีขาว สวยจังเลยเจ้าค่ะ”“อืม งดงามจริงๆ ด้วย”ฮ่าวหลานเพียงแค่กอดอกและยืนมองตา

“แล้ว ผู้ที่องค์หญิงจะเลือก…”“ถ้าบอกตามตรงก็มีเสด็จพี่ กับข้าเท่านั้นที่พอจะเป็นตัวเลือกของนางได้”“ข้าเข้าใจแล้ว ที่ท่านมาในวันนี้ เพียงมาบอกเรื่องนี้กับข้าเช่นนั้นหรือเพคะ”“ใช่ ข้ามาบอกเรื่องนี้กับเจ้า ว่าไม่ว่าอย่างไร ข้าก็ไม่ยอมแต่งงานกับสตรีอื่น หากไม่ใช่เจ้า”ไป๋ซินเหยาไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดนี้ออกจากปากเขา เรื่องนี้มันใหญ่เกินกว่าที่เขาและนางจะตัดสินใจได้มิใช่หรือ แต่ในขบวนต้อนรับ เขาวิ่งมากอดนางท่ามกลางสายตาผู้คนมากมายในขบวนต้อนรับ และยังพานางขึ้นม้าตัวเดียวกันกับเขาก็มิได้สนใจสายตาของผู้ใดในเมืองหลวงเลย“แต่ว่าเรื่องนี้ ท่านไม่สามารถตัดสินใจด้วยตัวเองได้”“ก่อนหน้านี้ที่ท่านต้องรีบกลับมา ก็เป็นเพราะเป่าหยุนเซียนทำเรื่องไว้มิใช่หรือเจ้าคะ ท่านพ่อบอกข้า”“ออ เรื่องนั้นกลายเป็นเรื่องเล็กไปเลย จะว่าไปมันเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของเรื่องราวเท่านั้น”“หมายความว่าเช่นไรเจ้าคะ”"นางกลับมาถึงก็มาฟ้องฮองเฮาเรื่องที่ถูกอาจารย์ลี่คุณและข้าไล่ลงจากเขา ฮองเฮาใช้เรื่องนี้มาหาเรื่องเสด็จพ่อและทะเลาะกันในห้องทรงอักษรจนเกิดเป็นเรื่องใหญ่โต ลุกลามไปจนถึงลงไม้ลงมือกับพระสนมโม่เฟย ทำให้เสด็จพ่อทรงกร

“เรื่องบางอย่างก็ไม่ใช่ว่าพวกเราต้องเข้าใจ เอาล่ะพี่สะใภ้ กลับกันก่อนเถิด ข้าจะได้ไปรับเซียวจุน เขาน่าจะมาถึงเมืองหลวงก่อนค่ำวันนี้แล้ว”“ได้สิข้าสั่งให้เด็กๆ จัดห้องพักสำหรับแขกให้เขาแล้ว อยู่ใกล้ๆ ห้องท่านจะได้สะดวก”“ขอบคุณพี่สะใภ้”พวกเขาขึ้นรถม้าเพื่อกลับมายังจวนอ๋อง เมื่อมาถึงหน้าจวน ฮ่าวหลานก็พบว่าเซียวจุนที่พึ่งเดินทางมาถึงเมืองหลวงแล้วได้ยืนรอเขาอยู่ที่หน้าจวนอ๋องแล้ว เขาจึงให้ไป๋ชิงอีพระชายาท่านอ๋องเข้าไปในจวนก่อน และตัวเขาจึงเดินออกมารับเซียวจุน“คารวะผู้อาวุโสฮ่าว”“เซียวจุน เจ้าควรจะเรียกข้าว่าอาจารย์ถึงจะถูก บัดนี้เจ้าเป็นศิษย์ข้าแล้ว มิใช่คนของอ้ายเฟย หรือศิษย์ไร้สำนัก”“ขอรับอาจารย์ ศิษย์ขอคารวะอาจารย์”“ช่วงที่อยู่เมืองหลวง เจ้าก็พักอยู่กับข้าที่จวนอ๋องนี่ก่อน เอาไว้กลับไปที่เจียงหยางแล้วเราค่อยกลับขึ้นเขากัน”“ขอรับอาจารย์ แต่ว่าจวนอ๋องนี้ ข้าเป็นคนนอก มันอาจจะไม่เหมาะหรือไม่ขอรับ”“ไม่ต้องห่วงหรอก เจ้าเป็นศิษย์ข้า ข้าเป็นผู้ดูแลเจ้า แค่ไม่ทำความเดือดร้อนให้ข้าก็ไม่มีปัญหา เซียวจุน หลังจากนี้ เจ้าจงตั้งใจฝึกวิชา รักษาตัวเอง ฟื้นฟูพลังกายพลังใจ ปล่อยวางเรื่องในอดีตให้

ผู้ที่ถูกถามมองหน้าผู้สนทนากลับโดยมิได้เกรงกลัว ในเมื่อเขากล้าถาม เขาก็กล้าพอที่จะตอบเพื่อให้อีกฝ่ายได้รับรู้อย่างชัดเจน“ผู้อาวุโส ข้าขอตอบท่านตามตรง ก็ดั่งที่ท่านเห็น ซินเหยาเป็นสตรีอยู่ในเรือน อีกทั้งยังเป็นถึงคุณหนูใหญ่ของหลิวอ๋อง พระสหายสนิทของเสด็จพ่อ ท่านที่เป็นอาจารย์ของนางพักอยู่ด้วยกันนั่นเป็นเรื่องที่พอเข้าใจได้ แต่กับคุณชายเซียว ข้าออกจะเป็นห่วง พวกท่านล้วนแต่เป็นบุรุษ ข้าเกรงว่ามันจะไม่เหมาะ”“อาเหยาคงยังไม่ได้บอกพระองค์ ว่าข้าเป็นผู้ใดสินะ”จื่อหยางขมวดคิ้วอย่างนึกสงสัย นี่ฮ่าวหลานต้องการจะบอกอะไรเขากันแน่ หากเขามิใช่อาจารย์ของซินเหยา คงมิได้ยืนอยู่ตรงนี้ ต่อหน้าเขาแน่ๆ“ท่านจะบอกอะไรข้า ท่านมิได้เป็นอาจารย์ของเหยาเหยาเท่านั้นหรอกหรือ นี่หรือว่าท่านคิดกับนางเกินกว่านั้น ผู้อาวุโส ข้าขอเตือนท่าน ข้าไม่มีทางปล่อยนางให้ผู้ใดแน่นอน ท่านเองก็อย่าได้คิดฝันได้อีกเลย”ฮ่าวหลานมองเขาและเพียงส่งยิ้มบางๆ ให้ พร้อมกับหัวเราะเบาๆ ออกมา ทำให้คู่สนทนายิ่งรู้สึกเหมือนว่าถูกดูหมิ่นอยู่ แต่ก็แปลกใจด้วยที่ฮ่าวหลานใจเย็นถึงเพียงนี้“ท่านหัวเราะเรื่องใดกัน ข้าขอบอกท่านไว้ก่อน ถึงแม้ท่านจะมาก

หยุนเซียนเหมือนถูกสาดด้วยน้ำเย็น ไม่ว่าจะเป็นเสียงที่พระชายาพูดและสายตาที่มองมาที่นาง ล้วนทำให้นางรู้สึกว่ากำลังเล่นงานผิดคน พระสนมโม่เฟยยกมือขึ้นกลั้นขำกับคำที่พระชายาหลิวอ๋องตอกกลับหยุนเซียนอย่างเจ็บแสบ นางเริ่มเข้าใจแล้วว่าที่หยุนเซียนไม่อยากให้พวกนางพบกับซินเหยาเพราะเหตุใด “เอาล่ะๆ แม่นางไป๋หากเจ้าได้พบชิงชิงแล้ว ความคิดเจ้าอาจจะเปลี่ยนก็ได้ พระชายา ข้าถูกชะตากับท่านยิ่งนัก หากได้มีโอกาสได้นั่งจิบชาชมดอกเบญจมาศด้วยกันคงจะดียิ่งนัก”“พระสนมเรียกหม่อมฉันได้ทุกเวลาเพคะ หม่อมฉันยินดีร่วมเป็นเพื่อนคุยแก้เหงาให้พระสนมได้ทุกเมื่อเพคะ”“ดียิ่งนัก ข้าเองก็มาจากต่างแคว้น ถือเป็นคนชนบทเช่นกันหากนับว่าอยู่ในเมืองหลวง ข้าเองก็ใช้เวลาปรับตัวค่อนข้างมาก โชคดีที่ได้พระเมตตาจากฝ่าบาท จึงได้อยู่ในวังหลังได้อย่างสบายใจ หากแต่ยังขาดผู้รู้ใจที่ร่วมจิบชาด้วยกันนี่แหละ”พระสนมเหมือนกับเอาน้ำร้อนสาดใส่หยุนเซียนซ้ำเข้าไปอีก ด้วยการตอกย้ำว่านางเองก็มาจากต่างถิ่นที่ถือว่าเป็นชนบทเช่นกัน ทำให้เป่าหยุนเซียนทำตัวไม่ถูก หรือว่านางจะคิดผิดที่เข้ามาตีสนิทกับพระสนม“พระสนมเพคะ ท่านพ่อหม่อมฉันคงเรียกหาแล้ว ขอตัวก