Все главы นางโจรขโมยใจองค์ไท่จื่อ: Глава 31 - Глава 40

“ผู้อาวุโส นี่ท่าน…”“ตาข้ามิได้บอด แต่ข้าอยากเตือนท่านหน่อย เรื่องบางเรื่องก็รอมิได้ คนบางคนหากไม่แย่งชิงก็ไม่ได้มา"“ข้ามิได้คิดอะไรกับท่านหญิงขอรับ ข้ามีคนในใจอยู่แล้ว เพียงแต่นาง….”“คุณชาย ไม่สิ องค์ชายแปด ความจริงใจเท่านั้นที่จะเอาชนะทุกสิ่งได้ ข้าหวังว่าท่านจะเลือกได้ถูกนะ”“แต่ว่า คนในใจของนาง มิใช่ข้า”“เรื่องบางเรื่องอาจจริง เรื่องบางเรื่องก็ไม่จริง ท่านจะแยกไม่ออกเชียวหรือ ลองใช้ใจสัมผัสดูสิ เอาล่ะ ข้าขอตัวไปพักผ่อนก่อน เรื่องเวทีก็ฝากท่านด้วยก็แล้วกันนะคุณชายลู่”“ผู้อาวุโสโปรดวางใจข้าจะจัดการให้ขอรับ”“พี่ซินเหยา ได้ข่าวว่าพี่ถูกเสาเวทีล้ม เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ”ถงถงวิ่งมาด้วยความตกใจขณะที่สืออ้ายที่กำลังพันแผลให้ซินเหยาตกใจไปด้วย“ถงถง ข้าตกใจหมดเลย มาไม่ให้สุ้มให้เสียง”“ขอโทษทีสืออ้าย นี่ต้องพันทั้งแขนเชียวหรือ แล้วนิ้วท่าน…”“ไม่เป็นไร แค่ดามนิ้วเอาไว้น่ะ เจ้าไม่ต้องห่วงหรอก อย่างมากข้าก็แค่ไม่ลงสนามเท่านั้น”“ซินเหยา ข้าเอายามาให้เจ้า ยานี่ช่วยรักษาแผลกระดูกได้ผลชะงัดนัด”“ขอบคุณพี่อี้หานเจ้าค่ะ แต่ว่าสืออ้ายทายาและพันแผลให้ข้าแล้ว เอาไว้ข้าจะทาพรุ่งนี้นะเจ้าคะ”“เสา

“ท่านพี่จื่อหยาง นี่ท่าน…”“องค์ไท่จื่อเสด็จ…”จื่อหยางลุกขึ้นพร้อมๆ กับทุกคนในสนามประลองเมื่อขบวนเสด็จมาถึงโดยที่ไม่สนใจหยุนเซียนอีก ไม่มีประโยชน์ที่จะต่อปากต่อคำกับนางเมื่อพิธีการต่างๆ ผ่านไป ก็ถึงเวลาที่ทุกสำนักจะเริ่มทำการจับสลากเพื่อเลือกคู่ประลอง โดยแพ้คัดออกจนได้ผู้ชนะเป็นคนสุดท้ายที่ไร้พ่าย“คู่แรก สำนักซินอี้ กับ ฉีกวง”ผ่านการประลองไปเกือบห้าคู่ ก่อนที่ต้องหยุดลงเพราะพายุฝนจึงได้ทำการหยุดชั่วคราวและให้ทุกสำนักกลับเรือนพัก และมาประลองต่อในวันพรุ่งนี้“พี่อี้หาน ท่านเยี่ยมมากเลย กระบวนท่าที่ท่านซัดใส่สำนักซินอี้ท่าเดียวจบนั่น”“โชคดีที่ฝนตกก่อน มิเช่นนั้นเขาอาจจะแย่เอาได้”"แต่อย่างไรก็ต้องยอมรับความพ่ายแพ้ไป เขาเองก็พอจะรู้ว่าสู้ไม่ได้แต่แรกแล้วล่ะ พี่อี้หาน ข้าชักกลัวท่านเสียแล้วสิขอรับ"“พี่จินเย่ถ่อมตัวเกินไป ฝ่ามือท่านที่จัดการกับสุ่ยอี้จากอ้ายเฟยก็ไม่ธรรมดา วันนี้ข้าเลื่อมใสท่านจริงๆ”“ดีเลย วันนี้พวกท่านชนะมาทั้งคู่ มา ใช้ชาแทนสุรา ดื่มฉลองให้พวกท่านกับชัยชนะรอบแรก ดื่ม"""ดื่ม""ค่ำคืนนี้ยังคงมีฝนตกอยู่ ทำให้ไป๋ซินเหยานอนไม่หลับ คิดทบทวนเรื่องเมื่อคืนนี้ ตกลงเป็นเรื่อง

การประลองคู่ที่สองผ่านไปด้วยความรวดเร็ว เมื่อหงสุ่ยใช้วิชาตัวเบาที่ฝึกมาเอาชนะซินอี้ไปได้้ จิตใจของซินเหยาเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จื่อหยางสังเกตได้จากมือที่ชุ่มเหงื่อของนาง เขาจึงหันมาบอกนาง“แม่นางไป๋ เจ้าวางใจเถอะ มีข้าอยู่ ไม่ปล่อยให้พวกนางฆ่ากันได้หรอก”“ยิ่งท่านพูดเช่นนี้ข้าก็ยิ่งวิตกนะเจ้าคะ”“เรารอชมไปก่อน บนเวทีก็มีกรรมการ เจ้าไม่ไว้ใจเขาหรือ เอาเป็นว่า หากดูท่าไม่ดี ข้าจะสั่งหยุดเอง ตกลงหรือไม่ เจ้าจะได้สบายใจขึ้น”“ขอบคุณคุณชายลู่เจ้าค่ะ”“มือเจ้าชุ่มเหงื่อไปหมดแล้ว มา ข้าจะเช็ดให้”“เอ่อ ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าเช็ดเองก็ได้เจ้าค่ะ ขอบคุณ”เขายอมปล่อยมือจากนาง ก่อนจะหันไปที่เวทีประลอง ฟางหรูและถงถงเดินขึ้นบนเวทีพร้อมกัน สายตาของทั้งคู่จับจ้องอีกฝ่ายด้วยความไม่เป็นมิตร กรรมการผู้ตัดสินบนเวทีก็สังเกตเห็น“พวกเจ้าคำนับกันและกัน จำไว้ว่ารักษากฎ กติกาการแข่งขัน หากข้าบอกให้หยุด จงอย่าได้โจมตีต่อ”พวกนางคำนับกัน ก่อนจะเดินกลับมาประจำที่ รอสัญญาณเริ่มประลอง เมื่อเสียงกลองดังขึ้น ทั้งคู่ก็เข้าโจมตีกันทันที ครั้งนี้ฟางหรูเลือกที่จะเข้าโจมตีโดยไม่หลบหลีก ก่อนที่ถงถงจะใช้พลังปราณต้านนางเอา

“ซินเหยา คือข้า…. นี่เจ้าถามตรงๆ แบบนี้เลยงั้นหรือ”“เจ้าค่ะ ก็ท่าทางท่านมันแสดงออกชัดเจนขนาดนี้ ว่าแต่ ถงถงรู้หรือไม่”“ข้าก็ไม่เข้าใจเรื่องความรู้สึกนี้หรอก ข้ายอมรับว่าตอนแรกที่มาถึง ข้าสะดุดตากับแม่นางเจินมาก ต่อมาเมื่อเจอเจ้า ข้ากลับคิดว่าข้ามีใจให้เจ้า แต่พอได้คบหากันจริงๆ และวันนี้ที่ข้าเห็น หัวใจเจ้าคงมีเจ้าของเสียแล้ว”ซินเหยาหันไปมองหน้าสิงอี้หาน ก่อนจะรีบกลบเกลื่อนความรู้สึก“พี่อี้หาน นี่ข้ากำลังพูดเรื่องของท่านกับถงถงนะเจ้าคะ”“ข้าก็มิได้จะเปลี่ยนประเด็น เพียงแค่พูดให้ฟังเท่านั้น ว่ากับเจ้า ข้าหลงใหลความงดงาม กิริยามารยาท แต่กับถงถง ข้าชอบที่นางเป็นตัวของตัวเอง ไม่ตามแบบใคร เวลาคุยกับนาง เหมือนเวลาจะผ่านไปเร็วมาก และพวกเราก็คุยกันได้ทุกเรื่อง เวลาเห็นนางไม่สบายใจ ข้าก็มักจะเป็นกังวล เวลาเห็นนางยิ้ม ข้าก็มีความสุข หากสิ่งนั้นเรียกว่าชอบใครสักคน ก็คงใช่กระมัง”“ท่านนี่ตรงไปตรงมาดีนะเจ้าคะ ข้าคิดว่าถงถงเองก็คิดแบบเดียวกับท่าน และการที่นางพลาดท่าฟางหรู ก็น่าจะเป็นเพราะเรื่องนี้”“อย่างไรงั้นหรือ”“ฟางหรูมักจะดึงเอาจุดอ่อนของศัตรูมาเล่นงาน ท่านก็ฟังที่สืออ้ายกับอาฟ่านพูดเมื่อค

“เรื่องในราชสำนักช่างดูวุ่นวายจริงเจ้าค่ะ ว่าแต่ เรื่องการประลอง…”“พวกข้าหารือกันแล้วว่า จะให้ทั้งคู่ประลองกันใหม่ แต่ว่าแม่นางอันยังบาดเจ็บอยู่ จึงเป็นปัญหาว่าหากนางหายไม่ทัน อาจจต้องสละสิทธิ์ เรื่องนี้ทำเอาคณะอาจารย์ของตงหูไม่พอใจเจินฟางหรูอยู่เหมือนกัน”“พวกเขามิได้ตัดสิทธิ์เจินฟางหรูงั้นหรือเจ้าคะ”“แม้ข้าจะรู้ว่านางใช้เล่ห์กล หากแต่ว่าอีกสามสำนักที่เหลือก็ยังอยากให้โอกาสเพ่ยเฉิงได้ประลองใหม่ ข้าว่าหากไปตัดสิทธิ์นาง แม่นางอินอาจจะโกรธมากกว่า เพราะหากเป็นข้า คงอยากแก้แค้นนางมากกว่าจะให้นางถูกตัดสิทธิ์ไปง่ายๆ”“เป็นเช่นนั้นจริงเจ้าค่ะ แต่ว่า อาการบาดเจ็บของถงถง ก็ต้องดูว่าภายในสามวันนี้ นางจะหายทันหรือไม่”“นั่นก็อยู่ที่ตัวนางแล้วล่ะ เหยาเหยา แล้วเจ้าล่ะ อยากขึ้นประลองหรือไม่”“ข้ายังไม่ได้ตัดสินใจเจ้าค่ะ เรื่องนี้ สำหรับศิษย์นอกและคนนอก ต้องรอถึงรอบสุดท้ายมิใช่หรือเจ้าคะ ถึงจะขึ้นประลองได้”“ใช่ เห็นว่าเจ้าอยากได้ดอกบัวหิมะสวรรค์สีเงินนั่น ข้าเลยอยากถามดู แต่ว่าหากครั้งนี้เจินฟางหรูชนะคนของตงหูได้อีก มีสิทธิ์มากที่เจ้าจะได้พบกับนาง”“ข้ามิได้กลัวนาง นางไม่เคยชนะข้าได้"“เจ้าอย่าได