Все главы นางโจรขโมยใจองค์ไท่จื่อ: Глава 21 - Глава 30

คนทั้งงานต่างพากันตกใจเมื่อฝูงผึ้งป่าที่จู่ๆ ก็บินมาเล่นงานที่เป่าหยุนเซียนเพียงคนเดียว ลู่จื่อหยางมองหน้าองค์ไท่จื่อที่ดูตกใจ ก่อนที่เขาจะรู้สึกแปลกใจที่จื่อหยางดูไม่เดือดร้อนกับเรื่องนี้“ช่วยด้วย โอ๊ยย เจ็บไปหมดแล้ว ข้าจะตายแล้ว ช่วยด้วย โอ๊ยย”ซินเหยาเห็นว่าคนเริ่มจะมามุงดูแล้ว และหนึ่งในนั้นมีคนที่รู้ว่านางมีวิชาพวกนี้ นางจึงรีบส่งฝูงผึ้งกลับ ก่อนที่ทุกคนจะเห็นว่าใบหน้าของเป่าหยุนเซียนบวมและฝูงผึ้งนั้นทิ้งร่องรอยเอาไว้ที่ใบหน้านางซึ่งดูแล้วน่ากลัวยิ่งนัก“รีบพาท่านหญิงไปที่ห้องเร็วเข้า เรียกหมอมาด้วย”องค์ไท่จื่อตะโกนสั่งการก่อนที่เขาจะเดินมาสมทบกับลู่จื่อหยาง“นี่มันเรื่องอะไรกัน เหตุใดผึ้งนั่นโจมตีแค่หยุนเซียนเพียงผู้เดียว เจ้ารู้ใช่หรือไม่”“เสด็จพี่ ข้าจะไปรู้ได้เช่นไรพ่ะย่ะค่ะ ข้าก็นั่งอยู่กับท่าน”“อาเหยา ฝีมือเจ้าหรือไม่”“ท่านพ่ออย่ากล่าวหาข้าสิเจ้าคะ ข้ามิได้เป่าขลุ่ยเสียหน่อย ดูสิเจ้าคะ ข้าก็ถูกต่อยด้วย”หลิวอ๋องมองบุตรสาวก่อนที่นางจะปฏิเสธเสียงแข็งว่าไม่ได้ทำ เขาเองก็ไม่อยากคาดคั้นเพราะเรื่องนี้ไม่มีที่มาที่ไป หากเรื่องนี้นางถูกพาดพิง คงจะเป็นเรื่องใหญ่เป็นแน่ ที่สำคัญ

“ท่านว่าอย่างไรนะ อะไรคือซินเหยาไม่อยู่จวน นางไปไหนกัน”“เรียนคุณชายลู่ คุณหนูใหญ่เดินทางไปร่วมงานประลองประจำปีที่สำนักเพ่ยเฉิงจัดขอรับที่เขาเซียนซี นางออกเดินทางไปสองวันแล้วนะขอรับ”“ไปแล้วงั้นหรือ ขอบคุณ”องค์ชายแปดเดินออกมาจากจวนอ๋องด้วยความแปลกใจและหมดแรง สายตาของเขาเปลี่ยนเป็นโมโหขึ้นทันทีเมื่อสืบรู้มาว่าคณะศิษย์ของเพ่ยเฉิงออกเดินทางไปเมื่อสองวันที่แล้วเช่นกัน เหตุใดนางไม่เคยบอกเขาสักคำว่านางจะไปที่เขาเซียนซี นั่นแสดงว่า นางจะต้องเดินทางกลับไปพร้อมกับ…“ซ่งจินเย่กล้ามาวุ่นวายกับผู้หญิงของข้า เหยาเหยา ข้าบอกเจ้าแล้วว่าอย่าทำแบบนี้”เมื่อเขาเดินเข้ามาที่ตำหนักองค์ไท่จื่อจึงเรียกเขามาดื่มชาด้วยกันที่ห้องหนังสือ“เจ้าไปโมโหเรื่องใดมา อย่าบอกว่าทะเลาะกับคุณหนูไป๋มา”“นางไม่อยู่จวนพ่ะย่ะค่ะ”“มิน่าล่ะ ถึงได้โมโหกลับมา แล้วเหตุใดเจ้าไม่รอนางกลับเล่า”“นางไปที่สำนักเพ่ยเฉิง เขาเซียนซีแล้วเมื่อสองวันก่อน”“เขาเซียนซี สำนักเพ่ยเฉิง”“เสด็จพี่ เหตุใดท่านทำสีหน้าเช่นนั้น”“ข้ารู้สึกคุ้นชื่อนี้ หมิงกงกง ท่านไปเอารายงานบนโต๊ะข้าให้ทีสิ”หมิงกงกงเดินไปเอามาตามคำสั่ง องค์ไท่จื่อเปิดอ่านดูก่อนที่

ลู่จื่อหยางเดินเล่นจนรู้เส้นทางลัดระหว่างเรือนพักของเขาไปยังเรือนพักริมน้ำตกของซินเหยาแล้ว พอตะวันตกดินเมื่อไหร่ เขาก็จะไปหานางทันที เสี่ยวหลุนสืบมาแล้วว่านางพักอยู่คนเดียวในฐานะแขกของอาจารย์ลี่คุณ มิใช่ศิษย์ในสำนักที่พักอยู่ที่เรือนพักรวมเขาเดินมาถึงระเบียงที่พวกนางนั่งเล่นกันเมื่อช่วงบ่าย ก่อนจะค่อยๆ เปิดหน้าต่างห้องนางและเดินเข้าไป แต่กลับถูกสายผ้าพันผูกตัวเขาและดึงขึ้นจนเกือบถึงเพดาน เขามองลงมาก็พบว่าไป๋ซินเหยายืนอยู่ และหันกลับมาหาเขาด้วยสายตาที่โมโหอย่างที่สุด“ข้าก็คิดว่าขโมยที่ไหน ที่แท้ก็ท่านนี่เอง มีธุระอะไรกับข้าหรือเพคะ องค์ชายแปด”“เหยาเหยา เจ้าปล่อยข้าลงไปก่อนสิ เหตุใดต้องวางกับดักแบบนี้ เจ้าระแวงผู้ใดกัน”“ก็เห็นๆ กันอยู่มิใช่หรือ พระองค์ลักลอบเข้าห้องผู้อื่น ถึงจะเป็นตัวแทนองค์ไท่จื่อ ก็มิควรทำแบบนี้นะเพคะ”“เหยาเหยา ข้าจะนับถึงสาม ปล่อยข้าลงไปเดี๋ยวนี้”“ในเมื่อพระองค์รนหาที่เอง งั้นคืนนี้ก็อยู่ท่านี้ก็แล้วกันเพคะ ขอตัว”“เหยาเหยา กลับมานี่นะ”เขาหรี่ตามองร่างเล็กที่เดินไปอีกห้องหนึ่งที่เป็นห้องนอนของนาง ตอนนี้ด้านนอกฝนเริ่มตกหนักแล้ว ซินเหยาวางตะเกียงลงข้างเตียงและถ

ไป๋ซินเหยามองตามหลังลู่จื่อหยางที่เดินออกไปด้วยความรู้สึกเจ็บแปลกๆ ที่หัวใจ แต่เป็นนางที่เป็นคนตัดความสัมพันธ์นี้เอง ตอนนี้ไม่มีสิทธิ์ที่จะเสียใจสองวันก่อนการประลองวันนี้สำนักฉีกวงและอีกห้าสำนักต่างมาร่วมกันเพื่อรอรับเสด็จองค์ไท่จื่อที่จะเดินทางมาเพื่อเปิดการแข่งขันการประลอง ไป๋ซินเหยาที่ยืนข้างๆ อาจารย์ลี่คุณและอีกด้านหนึ่งคือลู่จื่อหยาง ด้านหลังพวกเขาไปเป็นศิษย์ของสำนักเพ่ยเฉิง และอีกฝั่งคือบรรดาอาจารย์และศิษย์ห้าสำนักที่เหลือ“นี่ คนที่ยืนข้างๆ อาจารย์ของเพ่ยเฉิงคือผู้ใดกันหรือ”“ไม่รู้ แต่งดงามมากเลยว่าหรือไม่”“พวกท่านเงียบๆ กันหน่อย ศิษย์พี่ สำรวมเสียบ้าง ก็แค่สตรีคนเดียว จะอะไรนักหนา”“แค่สตรีงั้นหรือ แล้วเหตุใดสำนักเราไม่ทำให้บุรุษอื่นเหลียวมองได้เช่นนางกันเล่า นี่ถงถงเจ้ามองดูรอบๆ สิ สายตาบุรุษส่วนใหญ่พวกเขามองไปที่ใดกัน”ถงถงศิษย์ของสำนักตงหูมองไปรอบ ๆ ก็พบว่าพวกบุรุษจากสำนักต่าง ๆ ล้วนแต่มองมาที่สตรีผู้นั้นจริง ๆ จนนางต้องหันไปมองตามสายตาเหล่านั้นก็ต้องยอมรับว่านางงดงามดั่งว่าจริง ๆ“ข้าเห็นด้วยกับท่าน นางงดงามจริง ๆ”“ใช่ไหมเล่า เจ้าดูสิแต่ว่านางมิได้อยู่ด้านหลังที่ศิษย์

ลู่จื่อหยางเดินกำถุงหอมในมือกลับไปที่ห้องพักของเขาก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกรอบ เขาไม่สามารถสลัดสายตาของนางที่หันมามองเขาด้วยความน้อยใจ เสียใจตอนที่เขาผลักนางออกไปได้เขาจึงตั้งใจจะเดินไปเพื่อขอบคุณและขอโทษนางจึงได้เห็นว่านางทำถุงหอมตกเอาไว้ แต่เมื่อไปถึง กับเห็นว่านางกำลังสนทนากับบุรุษต่างสำนักหลายคนกับศิษย์น้องที่เรือนพัก“เจ้ามันคนไม่รู้จักพอ ไป๋ซินเหยา ข้าไม่จำเป็นต้องมีเยื่อใยใดๆ กับเจ้าอีกต่อไป”เขาโยนถึงหอมนั่นไปที่โต๊ะ และล้มตัวลงนอนพักอีกรอบ ไข้เขาเริ่มลดลงเมื่อเช็ดตัวและดื่มยาที่นางยกมาให้ แต่ด้วยความที่นอนมากไปทำให้เขานอนต่อไม่ได้ ร่างกายที่ผ่านการฝึกยุทธมาทำให้เขาหายป่วยได้รวดเร็ว ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบถุงหอมที่โยนทิ้งไว้บนโต๊ะ มาสอดเอาไว้ที่ใต้หมอนและเดินออกไปจากห้องเพื่อไปหาองค์ไท่จื่อ“ดีขึ้นแล้วหรือ เหตุใดรีบลุกขึ้นมาล่ะ”“ดีขึ้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ”องค์ไท่จื่อหันไปมองสีหน้าของจื่อหยางที่บอกว่าดีขึ้น แต่ดูท่าทางเขายังคงหงุดหงิดอยู่“สีหน้าก็ดูดีขึ้นอยู่หรอก แต่เหตุใดดูเจ้าจะอารมณ์ไม่ดีล่ะ”“ไม่มีอะไรพ่ะย่ะค่ะ ท่านดูอะไรอยู่”“กำหนดการวันเปิดประลองน่ะ น่าสนใจดีนะ เจ้าไม่อยากลองหน่อยหร