All Chapters of ทะลุมิติกลับมาอยู่ที่เดิมยุค60: Chapter 61 - Chapter 70

ระยะเวลาเกือบยี่สิบปีที่ผ่านมาตั้งแต่ย้ายมาที่ฉงชิ่ง เหอเสี่ยวหงไม่ค่อยกลับไปที่บ้านเกิดเลย และมีเพียงโจวเหวินหลงเท่านั้นที่กลับไปบ่อย เพราะเหอเสี่ยวหงคิดว่ามันไม่จำเป็นต้องเดินทางหลายวันเพื่อกลับไปอยู่ที่นู่น ไม่รู้ว่าจะต้องกลับไปทำไมในเมื่อลูกสาวก็อยู่ที่นี่ แต่เพราะเธอจากบ้านมาหลายปีแล้ว ลูกสาวก็แยกย้ายกันไปเรียน ที่ร้านก็ยังมีพนักงานดูแล หากกลับไปดูบ้านไม่กี่วันคงจะไม่เป็นไรหลังจากหลายวันก่อนที่เหอเสี่ยวหงไปหาหลานสาวเธอจึงคุยกับโจวเหวินหลงเรื่องนี้ ในตอนแรกเขาไม่เห็นด้วย เพราะการเดินทางไปหลายวันทำให้เขาห่วงร้าน แต่เหอเสี่ยวหงก็หาวิธีมาตะล่อมให้เขาพากลับบ้านเกิดจนได้โดยการกลับบ้านในครั้งนี้โจวเหวินหลงขับรถเอง ไม่ขึ้นรถไฟเหมือนทุกครั้งที่กลับไปหาน้องสาว เพราะครั้งนี้มีคนเป็นภรรยาไปด้วยเขาจึงกลัวเธอเหนื่อย เหอเสี่ยวหงบอกเรื่องนี้กับครอบครัวเหอแล้ว และทุกคนอยากไปด้วย แต่เพราะอาสามกับอาสี่นั้นกำลังยุ่ง ๆ เรื่องที่จะลาออกจากกองทัพจึงไปไม่ได้ ส่วนสะใภ้ใหญ่นั้นจะต้องไปดูลูกสาวคนโตจึงไปด้วยไม่ได้เพราะฉะนั้นการกลับบ้านเกิดในครั้งนี้ จึงมีเพียงเหอเสี่ยวหงกับโจวเหวินหลงเท่านั้น เหอเสี่ยวหง

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว แต่เหอเสี่ยวหงกับโจวเหวินหลงที่นอนพักอยู่ในบ้านก็ต้องสะดุ้งตื่น เพราะมีคนมาเรียกเสียงดัง เหอเสี่ยวหงมองหน้าสามีก่อนจะดูนาฬิกาที่เอาติดมาด้วย พบว่าตอนนี้ประมาณสี่โมงเย็น และหากมองออกไปข้างนอกก็ยังมีแสงส่องเข้ามา“เดี๋ยวผมออกไปดูก่อน” โจวเหวินหลงบอกเหอเสี่ยวหงพยักหน้าลุกขึ้นมาแต่งตัว เพราะชุดที่ใส่ในตอนนี้ไม่ได้เรียบร้อย หากออกไปคนอาจจะมองไม่ดี‘เปิดบ้านหน่อยสิ’‘ฉันมาถามข่าวหลานชาย’‘เห็นขับรถคันใหญ่ คงจะรวยสินะ !’‘ใช่ หลายคนเห็นนายขับรถยนต์มา’‘ฉันอยากดูรถ’‘ขอเข้าไปดูรถหน่อย‘ทำไมไม่เปิดล่ะ’‘ใช่ ๆ’‘น้องชายแกอยากคุยด้วย!’‘หลานชายมาทั้งทีเราก็อยากมาถาม’‘ใช่แล้ว’‘ให้อาเข้าไปหน่อย’‘เปิดสิ’‘เอ๊ะ!’ระหว่างที่เหอเสี่ยวหงเปลี่ยนเสื้อผ้า ก็ได้ยินเสียงวุ่นวายข้างนอก เธอไม่รู้ว่าเป็นใครบ้างเพราะจำเสียงไม่ได้ อีกอย่างอีกฝ่ายก็ไม่ได้สำคัญให้เธอจดจำ และใส่ใจ“มีอะไร”เหอเสี่ยวหงออกมาดูหน้าบ้านเพราะยังได้ยินเสียงโต้ตอบกันอยู่ โจวเหวินหลงก็ยืนอยู่แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะคนที่มาเป็นญาติผู้ใหญ่ทั้งนั้น“สะใภ้รอง!” ผู้หญิงแก่ ๆ คนหนึ่งเรียกเธอ“ใครน่ะ” เหอเสี

เหอเสี่ยวหงไล่อ่านรายการบนกระดาษที่จดสิ่งจำเป็นที่ต้องซื้อ เธอจะซื้อของมาไว้ใช้ทำกับข้าวระหว่างที่ยังอยู่ที่หมู่บ้าน และของบางส่วนที่จะให้คนงานกินเหอเสี่ยวหงคุยกับโจวเหวินหลงเรื่องการถอนหญ้าออกจากที่ดิน เพราะตอนที่เข้าไปดูนั้นหญ้าสูงมาก ก่อนจะล้อมรั้วไว้จึงอยากให้ถอนหญ้าออกให้หมด ป้องกันสัตว์ที่จะเข้ามาอยู่อาศัยได้ไม่น้อยก็มาก“เดี๋ยวก่อนจะออกไปซื้อของ เราไปหาเลขาธิการหม่าก่อนนะคะ” เหอเสี่ยวหงบอก“หือ?”“ก็ให้เลขาธิการหม่าหาคนงานให้เราไงคะ” เหอเสี่ยวงหงตอบสามี“ได้”เพราะไม่รู้ว่าถ้าหาเองพวกเธอจะได้คนงานหรือเปล่า เห็นหลายคนเข้าแปลงนาของตัวเองกันหมด อีกอย่างค่าแรงคนงานเท่าไรก็ไม่รู้ สู้ให้เลขาธิการหม่าหาให้จบ ๆ เพราะยังไงเขาคงไม่เอาคนงานที่ทำงานไม่ได้มาให้พวกเธอหรอก“งั้นเราไปกันเลยดีกว่าค่ะ”เหอเสี่ยวหงล็อกบ้านก่อนจะเอารถยนต์ออกมาจากมิติ ตั้งแต่ที่มาถึงหมู่บ้านมันก็ถูกเก็บใส่มิติไว้ ถ้าไม่ออกไปซื้อของมันก็ไม่ได้ออกมาอยู่ข้างนอกแน่ ๆโจวเหวินหลงขับรถไปที่บ้านเลขาธิการหมู่บ้านตามที่ภรรยาบอก เอ่ยสิ่งที่ต้องการไปไม่กี่คำอีกฝ่ายก็พยักหน้ารับรู้แล้ว เหอเสี่ยวหงรออยู่บนรถ โจวเหวินหลงลงไปบอก

“มีอะไรกันอีก”เหอเสี่ยวหงมองคนตรงหน้าอย่างงงงัน ตอนนี้เธอมาหาย่าโจวตามปกติเพราะกำลังจะกลับฉงชิ่งแล้ว แต่พอมาถึงก็มีเด็กสาวสองคนนั่งข้างเตียงของย่าโจว คนแรกเป็นเสี่ยวจวี่ส่วนอีกคนเหอเสี่ยวหงไม่รู้จัก แต่เห็นอยู่กับนางหลี่ซื่อ ส่วนนางหลี่ซื่อกับโจวมี่ก็ยืนอยู่ข้าง ๆ กันโจวเหวินหลงลงจากรถตามมาทีหลัง มองหน้าเหอเสี่ยวหง เขาเป็นคนสกุลโจว มีหรือจะไม่รู้ทันย่าโจวกับแม่เลี้ยงและน้องสาวคนเดียวของเขา“หลิวจาง”“นะคะย่า” เด็กสาวอีกคนคงจะชื่อหลิวจางและหากเรียกย่าโจวว่าย่าหล่อนก็ต้องใช้นามสกุลโจว โจวหลิวจาง? ไม่ใช่ลูกของโจวกว่างหรอกหรือ“หนูก็อยากไปด้วยนะคะ” เสี่ยวจวี่พูดขึ้นเสี่ยวจวี่ดูเหมือนคุณหนูในห้องหอ แต่จริง ๆ แล้วเหอเสี่ยวหงคิดว่าทุกคนตามใจหล่อนเกินไปหล่อนจึงเคยตัว “จะไปทำไม เรียนก็ไม่ได้เรื่อง” ย่าโจวว่า“แต่ย่าบอกว่าถ้าหนูขออะไรก็จะให้นี่คะ!” โจวหลิวจางพูดเสียงดังก่อนจะมองเหอเสี่ยวหง‘อะไร?’ เหอเสี่ยวหงคิดในใจ“ใช่ แม่เคยบอกเองว่าถ้าเสี่ยวจางขออะไรก็จะให้” นางหลี่ซื่อพูดด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้มในวันเกิดสองเดือนก่อนที่บ้านรองโจวจะกลับมา ย่าโจวเป็นคนบอกว่าจะให้ทุกอย่างที่โจวหลิวจางขอ ตอนแ

เหอเสี่ยวหงมองลูกค้าเดินออกจากร้านด้วยท่าทางไม่พอใจ หล่อนไม่ยอมจ่ายค่ากาน้ำชาที่ปัดทิ้งจึงโวยวายอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะถูกเหอเสี่ยวหงเชิญออกจากร้าน และเนื่องจากหล่อนได้จองห้องโดยใช้ชื่อตัวเอง ชื่อของหล่อนจึงถูกบันทึกลงในสมุดต้องห้ามของร้านเพราะมีเหตุการณ์เสียงดัง เหอเสี่ยวหงจึงขอโทษลูกค้าทุกคนโดยให้น้ำชาฟรีโต๊ะละหนึ่งกา และเหอเสี่ยวหงก็ให้หลิวจางเก็บห้องให้เรียบร้อย ส่วนเธอจากที่ตรวจสอบเอกสารอีกรอบก็เดินไปตรงข้ามร้านเพื่อไปหาผู้จัดการหลงผู้จัดการหลงอยู่ที่ร้านน้ำชาร้านหลักกับเฟยหยางอิงและผู้หญิงอีกคน เหอเสี่ยวหงคิดว่าคงจะเป็นพนักงานฝึกหัดของร้านกรุ๊ง กริ๊ง“คุณผู้หญิงรับอะไรดีคะ”ทันทีที่เหอเสี่ยวหงเปิดประตูร้าน พนักงานฝึกหัดก็เดินออกมาต้อนรับ เหอเสี่ยวหงจึงทำตัวเป็นลูกค้า“เอาน้ำชาเฮยเซ่อหนึ่งกาค่ะ” เหอเสี่ยวหงตอบ“เชิญนั่งโต๊ะนี้ได้เลยค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะเอาน้ำชามาให้” พนักงานฝึกหัดเชิญเหอเสี่ยวหงนั่งที่โต๊ะเหอเสี่ยวหงพยักหน้าให้หล่อน ก่อนจะส่ายหน้าให้กับพนักงานชุดแรกของตัวเองที่ทำท่าจะเข้ามาหา ยังไงเธอก็ต้องเป็นคนให้พนักงานผ่านอยู่แล้วก็ต้องให้ทำงานหน่อย“ได้แล้วค่ะ”รอไม่นานกาน้ำชาที