All Chapters of ทะลุมิติกลับมาอยู่ที่เดิมยุค60: Chapter 31 - Chapter 40

เหอเสี่ยวหงเลือกซื้ออาหารทะเลแห้งมาหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นปลิงทะเลแห้ง หมึกแห้ง กุ้งแห้ง ยังมีแมงกระพรุนแห้งอีกที่เหอเสี่ยวหงซื้อมาหลายชั่ง เพราะโจวเหวินหลงบอกว่าปกติของไม่ได้เยอะแบบนี้เนื่องจากพวกเธอไม่ได้เอาตะกร้ามา เหอเสี่ยวหงจึงให้สามีไปหาซื้อมาใส่ของก่อน หากมีที่มืด ๆ หรือบริเวณนั้นไม่มีใคร เหอเสี่ยวหงจะเอามาเก็บใส่มิติไว้เอง เธอซื้ออาหารทะเลแห้งมาอย่างละห้าชั่ง ตะกร้าที่โจวเหวินหลงไปซื้อมาจึงเต็มพอดี เหอเสี่ยวหงเลยต้องไปหาที่เอาของเก็บใส่มิติโดยบอกเด็ก ๆ ว่าฝากคนเอาไปส่งที่บ้านแล้วเดินดูของอื่น ๆ ในเทศกาลไม่ถึงชั่วโมงของก็เต็มไม้เต็มมืออีกแล้ว เหอเสี่ยวหงได้ของมาหลายอย่าง แต่ส่วนมากก็จะเป็นของเล่น กับตุ๊กตาของเด็ก ๆ ที่โจวเหวินหลงพาไปซื้อระหว่างที่เหอเสี่ยวหงหาที่เก็บของใส่มิติ มีขนมและของกินอีกหลายอย่างที่ได้กลับมาด้วย เดินต่ออีกรอบเหอเสี่ยวหงก็ชวนทุกคนกลับ เพราะตอนเย็นจะไปดูหนังกัน ต้องพักเก็บแรงไว้ตอนกลางคืนอีกเกือบ ๆ เที่ยงทุกคนจึงได้พากันกลับบ้าน วันนี้เด็ก ๆ สนุกกันมาก อาจจะเพราะไม่เคยเห็นกัน เหอเสี่ยวหงก็ไม่ได้ห้าม เข้าร้านนี้ออกร้านนั้นแทบจะตลอดทางที่เดินเที่ยว แต่ถ้าเ

ตามที่โจวเหวินหลงบอกมา บ้านหลังข้าง ๆ เป็นจางหม่าเหอที่มาเลือกก่อนใคร จางหม่าเหอนั้นพักอยู่คนเดียวเพราะยังไม่มีครอบครัวส่วนหลังถัดไปจากบ้านพักของจางหม่าเหอที่อยู่ฝั่งเดียวกัน เป็นบ้านของรุ่นน้องของโจวเหวินหลงที่ชื่อว่าซิวหรง โจวเหวินหลงเล่าว่าเขาย้ายเข้ามาพร้อมภรรยาและลูกอีกสามคน รวมกันแล้วบ้านหลังนี้มีคนย้ายมาอยู่ห้าคนเนื่องจากบ้านพักแบ่งเป็นฝั่งละสามหลัง อีกสามบ้านจึงอยู่ตรงข้ามกัน หลังที่อยู่ตรงข้ามกับบ้านพักของพวกเธอเป็นบ้านพักของจางเปาจิ้ง ซึ่งเป็นสหายของโจวเหวินหลง เขาย้ายเข้ามากับภรรยาและลูกสามคนเช่นกันบ้านหลังตรงกลางที่อยู่ตรงข้ามกับบ้านพักของจางหม่าเหอ โจวเหวินหลงบอกเป็นบ้านพักของลูกน้องในสังกัดเขา ย้ายเข้ามาพร้อมกับภรรยาและลูกอีกสามคนเหมือนกันส่วนหลังสุดท้ายเป็นบ้านพักของฟางหลี่เฟย สหายอีกคนของโจวเหวินหลงที่เธอยังไม่เคยเห็น เขาเป็นคนที่กลับมาคนสุดท้ายจึงไม่ได้เลือกบ้านพักเอง ย้ายมาพร้อมกับภรรยาและลูกอีกสองคนโจวเหวินหลงบอกกับเธออีกว่าภรรยาสหายของเขาน่าจะอายุพอ ๆ กับเหอเสี่ยวหง หากว่างก็ลองไปชวนคุยกันได้ เพราะจะได้รู้จักกันไว้ อีกอย่างคนอื่น ๆ ก็เพิ่งจะย้ายเข้ามา พวกเขาย่

หลายเดือนที่ผ่านมา เหอเสี่ยวหงไม่ได้ติดต่อกับใครเลย ยกเว้นเวลาไปขายสบู่ในตลาดมืด ส่วนสหายหลังจากเรียนจบก็แยกย้ายไปมีครอบครัวไม่ได้ติดต่อกัน ตั้งแต่ย้ายมาที่นี่เหอเสี่ยวหงไม่เคยออกจากบ้านพักหากไม่มีโจวเหวินหลงไปด้วยยิ่งตั้งแต่มีคนเข้ามาพักในบ้านพักที่เคยว่าง เหอเสี่ยวหงยิ่งไม่อยากออกจากบ้านเลย แต่วันนี้ต่างออกไป ฟางลี่จูภรรยาของจางลี่เฟย สหายของโจวเหวินหลงชวนออกมานั่งถักไหมพรมที่หน้าบ้าน อันที่จริงหล่อนก็มาชวนหลายครั้งแล้ว เพียงแต่เหอเสี่ยวหงคัดลอกภาษาและทำแบบฝึกหัดให้ลูกสาวอยู่ จึงไม่ได้ออกมานั่งถักไหมพรมด้วยที่ผ่านมาจึงมีเพียงฟางลี่จูกับอี้หลินหลินเท่านั้นที่ออกมานั่งถักไหมพรมด้วยกัน เหอเสี่ยวหงที่นั่งคัดหนังสืออยู่หลายวันจึงคิดที่จะพาลูกสาวออกไปเล่นกับคนอื่น ๆอันที่จริงตั้งแต่มีคนเข้ามาพักในเขตบ้านพัก เด็ก ๆ ก็ออกมาเล่นด้วยกันแล้ว เพียงแต่เหอเสี่ยวหงไม่ได้ออกมาก็เท่านั้น อีกอย่างเธอก็ควรที่จะมีสหายไว้พูดคุยบ้างโจวเหวินหลงออกไปทำงานแล้ว ลูกสาวก็ช่วยเหอเสี่ยวหงเก็บถ้วยชามไปล้าง หลังจากนั้นเก็ออกไปเล่นกับเด็กคนอื่น ๆ ในเขตบ้านพัก เหอเสี่ยวหงตักโยเกิร์ตสตรอว์เบอร์รี่ที่ทำไว้เมื่อคืน

“อาสี่!”เหอเสี่ยวหงอุทานก่อนจะอุ้มลูกสาววิ่งไปหาคนที่ร้องเรียกเธอ“เสี่ยวหงจริง ๆ ด้วย!” อาสี่พูดเสียงดังด้วยความดีใจอาสี่มีชื่อว่าเหอหมิงกั้ว ปีนี้อายุสามสิบต้น ๆ จากบ้านมาหลายปี แต่ที่เหอเสี่ยวหงจำได้ก็เพราะหน้าตาอาสี่ไม่ได้เปลี่ยนไปสักนิด และตอนนี้มีสิ่งเดียวที่เปลี่ยนไปนั้นก็คือร่างกายที่ผอมลง อาสี่พาเธอกับลูกสาวคนเล็กมานั่งโต๊ะที่ว่างและอยู่ห่างจากโต๊ะที่มีคน“นี่คือ” อาสี่ถามก่อนจะชี้มาที่ลิ่วนีอาสี่ของเหอเสี่ยวหงนั้นเคยเห็นแค่เอ้อร์นีกับซานนี เพราะตอนที่อาสี่จากไปแล้วไม่ได้กลับไปที่บ้านอีก เป็นตอนที่เหอเสี่ยวหงกำลังตั้งท้องอู๋นีอยู่“ลูกสาวคนเล็กของฉันค่ะ โจวลิ่วหง ลิ่วนี” เหอเสี่ยวหงบอกคนเป็นอาก่อนจะพูดกับลูกสาว“สวัสดีตาสี่สิจ๊ะ” เหอเสี่ยวหงยิ้มทั้งน้ำตา“สะ…สวัสดีค่ะ ตาสี่” ลิ่วนีเดินมาหลบหลังเหอเสี่ยวหง เพราะไม่เคยเจอเหอหมิงกั้ว“ทำไมอาสี่ถึงได้มาอยู่ที่นี่ได้คะ”ถ้าเหอเสี่ยวหงจำไม่ผิด อาสามกับอาสี่เป็นทหารที่ประจำการอยู่ที่จี๋หลิน แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ แล้วตอนนี้อาสามอยู่ที่ไหน?“ละ…แล้ว อาสามล่ะค่ะ” เหอเสี่ยวหงพูดอย่างติดขัดโดยปกติแล้วอาสามกับอาสี่จะตัวติดกัน ไปไ

โจวเหวินหลงเลิกงานกลับมาเกือบจะมืดแล้ว เหอเสี่ยวหงบอกให้ไปเช่าห้องอยู่ไม่กี่วันในอำเภอก็ไม่เอา ต้องออกไปทำงานก่อนเช้ามืด เพราะต้องไปให้ทันเวลาทำงาน กว่าจะเลิกงานแล้วกลับบ้านมันก็มืดพอดีบ้านใหญ่นั้นกินข้าวเย็นไปแล้ว เพราะพี่ชายใหญ่โจวต้องกินยาหลังอาหาร ส่วนเหอเสี่ยวหงกับลูกสาวรอโจวเหวินหลงกลับมาค่อยกินวันนี้เหอเสี่ยวหงซื้อข้าวต่อจากสะใภ้ใหญ่มาหลายชั่ง กะว่าน่าจะเพียงพอเวลาที่อยู่ที่นี่ จากนั้นก็ผัดทะเลใส่ไข่เป็นอาหารเย็นวันนี้“ผมซื้อซาลาเปามาด้วย” โจวเหวินหลงว่าก่อนจะเอาซาลาเปาออกจากห่อกระดาษสี่ห้าลูก“ลิ่วนีกินไหมจ๊ะ” เหอเสี่ยวหงชี้ไปที่ซาลาเปา แล้วตักข้าวใส่ถ้วยให้โจวเหวินหลงตั้งแต่ที่ลูกสาวไปเรียน เหอเสี่ยวหงจะทำซาลาเปาไว้กินทุกวัน ไม่ใช่ว่าพอไม่มีลูกสาวอีกสามคนแล้วพวกเธอจะประหยัด แต่เหอเสี่ยวหงทำไว้เวลาที่หิวหรือเอาไว้รองท้องรอกินข้าว เช่นนั้นแล้วลิ่วนีถึงชอบซาลาเปามาก กินได้ทุกวัน วันละหลายลูกเลย เพราะเหอเสี่ยวหงไม่ได้ทำลูกใหญ่ลิ่วนีพยักหน้า โจวเหวินหลงจึงยื่นซาลาเปาที่เอาออกจากห่อกระดาษให้ จากนั้นก็กินข้าวเย็นกันกินเสร็จเหอเสี่ยวหงก็เอาจานชามไปล้างเหมือนที่เคยทำ ล้างเสร็จก็