All Chapters of ทะลุมิติกลับมาอยู่ที่เดิมยุค60: Chapter 51 - Chapter 60

วันนี้เหอเสี่ยวหงงดการติว เนื่องจากสองวันก่อนเหอเสี่ยวหงเปิดรับสมัครพนักงาน ที่ร้านมีคนมาสมัครเป็นร้อยกว่าคน จึงต้องให้เด็ก ๆ มาช่วย ถือว่าเป็นการผ่อนคลายด้วยโดยที่วันนี้คนที่จะมาสมัครเป็นพนักงานนั้นเป็นคนที่มาลงชื่อห้าสิบคนแรก ทดสอบรอบละสิบคน หากใครผ่านจะติดประกาศไว้ที่หน้าร้าน ส่วนใครไม่ผ่านก็ต้องมารอดูคนที่ผ่านแล้วว่าจะผ่านแค่ไหน แล้วจะพิจารณาอีกที เหอเสี่ยวหงจะสาธิตการจดรับคำสั่งซื้อ การชงชา การเสิร์ฟ และการเก็บเงินโดยที่ลูกค้าจะเป็นพวกเด็ก ๆ ต้องบอกก่อนว่าการทดสอบนี้ไม่ใช่การฝึกงานผ่าน อันนี้เป็นด่านทดสอบเลือกเข้ามาฝึกงานในร้านเฉย ๆ เท่านั้น“สิบคนแรกที่จะได้เริ่มทดสอบก่อนคนอื่นก็คือคนที่มาลงชื่อก่อน สามารถดูได้ตรงนี้ แล้วก็จะมีเวลาทดสอบด้วย ถ้าใครจะไปที่อื่นก็แนะนำให้มาก่อนเวลาทดสอบครึ่งชั่วโมงค่ะ เพราะถ้าเรียกแล้วไม่มาจะให้คนต่อไปทันที” ซานนีชี้ให้ดูที่กระจกร้านนั้นได้ติดกระดาษลงชื่อพร้อมทั้งเวลาทดสอบไว้ มันเป็นกระดาษแผ่นใหญ่ เพราะฉะนั้นทุกคนจึงไม่ได้มาเบียดกันมาก และเหอเสี่ยวหงก็เตรียมคำพูดให้ลูกสาวหลายอย่างไว้ตอบคำถามหรืออธิบายต่าง ๆ‘โอ้ย ๆ ทำไมต้องมาทำแบบนี้ด้วย ฉันมาก่อ

หลายปีที่ผ่านมาเหอเสี่ยวหงรอวันนี้ที่สุดแล้ว มันคือวันที่ลูกสาวต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัย เกือบยี่สิบปีที่ผ่านมาคนเป็นแม่แบบเหอเสี่ยวหงคอยสอนเพิ่มให้เด็ก ๆ แทบจะตลอดวันนี้เหล่าลูกสาวกับหลาน ๆ ต้องไปสอบเกาเข่า เหอเสี่ยวหงจึงเป็นคนพาไปกับโจวเหวินหลง ส่วนบรรดาพ่อแม่ของหลาน ๆ ตอนแรกก็อยากจะไปด้วย แต่เนื่องจากติดงานกัน เหอเสี่ยวหงจึงต้องเป็นผู้ปกครองให้ชั่วคราวสองวันที่แล้วเหอเสี่ยวหงให้สามีไปซื้อรถมา ใช้เงินไปหลายแสนหยวน นับว่าการซื้อครั้งนี้มีราคาเกือบเท่ากับค่าตึกใหม่ของเธอเลยทีเดียวแต่เหอเสี่ยวหงก็ให้สามีไปซื้อมาเพราะจำเป็นต้องใช้ ส่วนเรื่องขับรถนั้นโจวเหวินหลงขับเป็นอยู่แล้วจึงไม่ใช่ปัญหาโจวเหวินหลงต้องขับรถไปส่งหลาน ๆ ไว้ที่โรงเรียนก่อนจะบอกให้รอ จากนั้นก็กลับมารับภรรยากับลูกสาวไป เนื่องจากรถมันไม่ได้คันใหญ่จึงต้องไปมาสองรอบส่วนเรื่องในร้านวันนี้เหอเสี่ยวหงปล่อยให้จัดการกันเอาเอง เพราะไม่มีเวลาไปดู แต่สะใภ้ใหญ่ก็อาสาจะเข้าไปดูให้ นี่จึงเป็นเหตุผลที่คนว่างงานอย่างสะใภ้ใหญ่ไม่ว่าง ไม่ใช่ว่าสะใภ้ใหญ่ไม่อยากมากับลูก แต่หล่อนมีอาการเหมือนจะไม่สบายด้วยจึงถูกห้ามไปการสอบเกาเข่านั้นเป็นการ

หลังจากสอบเสร็จก็ต้องรอผลสอบและผลที่เลือกมหาวิทยาลัยไว้แล้วว่าจะผ่านไหม ระหว่างรอผลออกทุกคนก็เข้ามาช่วยที่ร้านเหมือนเดิมอีกไม่ถึงสิบวันร้านก็จะได้เปิด หลังจากที่ปิดไปนานถึงสามเดือน วันนี้เหอเสี่ยวหงลงมาทำงานที่ร้านน้ำชาที่ตึกใหม่ สองคูหานี้ไม่มีกระจกเหมือนร้านแรก เพราะเหอเสี่ยวหงอยากให้ได้สัมผัสบรรยากาศภายในร้านส่วนชั้นสองก็มีบันไดขึ้นไป แต่ชั้นสามนั้นขึ้นได้แค่ด้านหลังร้าน เพราะเหอเสี่ยวหงใช้เป็นห้องนอนวันนี้เหอเสี่ยวหงกับลูกสาวอยู่ที่ร้านใหม่ ข้างหลังร้านจะมีห้องและเหอเสี่ยวหงจะใช้เป็นห้องทำของว่างส่วนโจวเหวินหลงกับหลาน ๆ เข้าไปดูแลพนักงานใหม่ และคิดค้นเมนูใหม่พร้อมเข้าไปเช็กสต็อกของเหอเสี่ยวหงเอาหม้อเหล็กกับกระทะและของที่ใช้ทำขนม พวกแป้ง ไข่ นม เนย จากมิติออกมาไว้ก่อนคนอื่น ๆ จะตื่น นอกจากนี้ยังมีของอีกหลายอย่างที่เอาออกมาของว่างอย่างแรกที่เหอเสี่ยวหงคิดจะทำนั้นก็คือขนมไข่ และตอนนี้ไม่มีเตาอบจึงยังไม่สามารถทำอะไรได้มากจุดเตาต้มหม้อนึ่งเอาไว้ให้มันร้อน เวลาอบขนมเค้กจะได้ไม่ต้องรอหม้อร้อนเหอเสี่ยวหงร่อนแป้งใส่กระทะตามสูตรที่เคยเขียนไว้ มันเป็นสูตรที่เคยทำกินเมื่อหลายปีที่แล้ว

วันนี้เป็นวันที่เหอเสี่ยวหงได้ยินจากโจวเหวินหลงว่าผลคะแนนสอบเกาเข่าจะออก เหอเสี่ยวหงจึงสั่งปิดร้านแต่สำหรับใครที่จองห้องไว้แล้วก็มาได้ปกติ ส่วนขนมไข่ที่สั่งจองไว้ล่วงหน้าตอนเช้าจนถึงกลางวันสามารถมารับได้เลย ในส่วนของตอนบ่ายถ้าไม่มารับถือว่าสละสิทธิ์ไปรับพรุ่งนี้ ซึ่งเธอแจ้งไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว และลูกค้าทุกคนรับทราบกันดีในช่วงเช้าของวันจดหมายแจ้งผลคะแนนสอบเกาเข่าก็มาส่ง และทุกคนก็ยังไม่ได้เปิดอ่าน เพราะต้องทำงานที่ค้างไว้ให้เสร็จ แม้จะตื่นเต้นมากแค่ไหนก็ตาม ซึ่งในตอนเช้าทุกคนช่วยกันทำขนมไข่ ตัดให้เท่ากันและบรรจุใส่ถุงรอคนที่สั่งมารับ และจดหมายทั้งหมดเหอเสี่ยวหงเป็นคนเก็บไว้ เพราะเด็ก ๆ ต้องการให้มาส่งไว้ที่นี่ลูกค้าที่เคยมากินประจำในช่วงเช้าต่างชะโงกหน้าเข้ามามอง แต่เพราะมีป้ายติดไว้หน้าร้านว่าปิดร้านจึงไม่มีคนเดินเข้ามา และบางคนถึงกับเดินเข้ามาถามพนักงานที่อยู่หน้าร้านว่าป้ายบอกว่าปิดร้านแต่ทำไมยังมีคนเข้าไปดื่มชาได้ ซึ่งพนักงานก็ตอบตามที่เหอเสี่ยวหงบอกให้ตอบนั้นก็คือ ใครที่สั่งจองไว้ล่วงหน้าเวลาร้านปิดก็มาได้ปกติ ยกเว้นวันหยุดที่เหอเสี่ยวหงหยุดให้ทุกคน“อีกกี่ชิ้นจ๊ะซานนี” เหอเสี

เป็นครั้งแรกที่ครอบครัวต้องแยกจากกันไกล แต่การแยกกันครั้งนี้ไม่ใช่แยกจากกันไปเลย เพียงแต่แยกย้ายกันมีสังคมใหม่ ๆ ในอนาคตข้างหน้าในตอนที่เข้าเรียนระดับประถม เด็ก ๆ ยังแค่ไปเรียนที่เดียวกัน พักด้วยกัน และในวันหยุดยังกลับมาที่บ้านได้ แต่ในรอบนี้คงจะกลับมาบ่อย ๆ ไม่ได้เพราะต้องไปเรียนต่างถิ่นเหอเสี่ยวหงไม่ได้ไปส่งลูกสาวที่มหาวิทยาลัยสักคน เพราะแต่ละคนนั้นไม่ได้เข้ามหาวิทยาลัยที่เดียวกัน เหอเสี่ยวหงกลัวว่าหากไปส่งคนใดคนหนึ่งที่เหลือก็อาจน้อยใจได้ ถึงแม้สาว ๆ จะไม่พูดก็ตามแต่สำหรับอู๋นีกับคนที่เรียนมหาวิทยาลัยฉงชิ่ง โจวเหวินหลงขับรถไปส่งเองส่วนเหอเสี่ยวหงก็กำชับทุกคนให้ส่งจดหมายมาที่ร้านหากถึงที่หมายแล้ว และเธอก็ยังเตรียมของให้ลูกสาวหลายอย่าง ผ้านวมที่หนา เสื้อผ้า ยาและของใช้ส่วนตัว พวกของกินจะตามไปที่หลังหากส่งที่อยู่มาให้ เพราะเหอเสี่ยวหงคิดว่ามันจะลำบากเกินไปถ้าเอาไปด้วยในตอนที่ยังไม่ได้ที่พักสำหรับหลาน ๆ เหอเสี่ยวหงเตรียมยาให้ เพราะของอย่างอื่นที่บ้านของหลานคงเตรียมไว้ให้แล้ว ส่วนผ้านวมเหอเสี่ยวหงมีไม่พอให้หลานจึงไม่ได้เอาให้ ยกเว้นเสี่ยวยวี่ที่ได้เหมือนเหล่าลูกสาวของเธอทุกอย่างตอ