บททั้งหมดของ SET. ร้อนรัก: บทที่ 1 - บทที่ 10

บทที่ 1.1 พิธีแต่งงานหวังชิงเยี่ยนเม้มริมฝีปากบางเดินตามตู้หรงชุนออกจากหอสราญรมย์ก้าวขึ้นรถม้าอย่างว่าง่าย จะอย่างไรตัวนางก็เป็นเพียงหญิงนางโลมผู้หนึ่งแม้จะถูกไถ่ถอนตัวตั้งแต่คืนบุปผาแรกแย้มก็มิอาจสลัดสถานะหญิงสาวที่เติบโตในหอนางโลม ภายหน้าให้พยายามแค่ไหนก็มีสถานะเป็นได้เพียงอนุเท่านั้น ดังนั้นเพื่อชีวิตที่สงบสุขของตนในภายหน้า หวังชิงเยี่ยนจำเป็นต้องเกาะความโปรดปรานของตู้หรงชุนเอาไว้ให้มั่น“นายท่านตู้ ข้าทำสิ่งใดไม่ถูกใจท่านหรือเจ้าคะ เหตุใดท่านจึงต้องเว้นระยะห่างราวกับรังเกียจข้าเพียงนี้”เสียงหวานสั่นเครือเอ่ยอย่างมีจริตเกินวัยปลุกเร้าให้หัวใจของตู้หรงชุนสั่นไหว เพียงแต่เขารู้สถานะตนเองดีว่ามิอาจแตะต้องบุปผางามดอกนี้ จำต้องกลืนน้ำลายฝืดลงคอ เบนสายตาหลบความงามที่เกินตัวนางแล้วเอ่ยเสียงแหบพร่า“ขออภัยแม่นางหวัง วันนี้ที่ข้ามาไถ่ตัวแม่นางมิใช่เพื่อรับมาเป็นภรรยาตนเอง ดังนั้นขอแม่นางโปรดระวังกิริยาด้วย”ไม่ได้ไถ่ถอนนางมาเป็นภรรยาตนเอง เช่นนั้นย่อมต้องส่งนางไปเป็นภรรยาผู้อื่น หวังชิงเยี่ยนไม่ได้คิดน้อยใจอะไร อย่างไรเสียชะตาของนางชาตินี้ก็เกิดมาเพื่อใช้ร่างกายปรนเปรอความสุขให้บุรุษ ด

คำเตือน : เนื้อหามีความรุนแรง ข่มขู่ด้วยคำพูดและการกระทำ กรุณาใช้วิจารณญาณในการอ่านบทที่ 1.3การกลับมาของคุณชายใหญ่“หากนางไม่เข้ามาก็สังหารนางทิ้งเสีย”สิ้นคำสั่งเลือดเย็นประโยคนี้ สองบุรุษหน้าเรือนก็ชักกระบี่ออกจากฝักในทันที หวังชิงเยี่ยนเบิกตากว้างรีบหมุนตัวสาวเท้าเข้าไปหยิบตะกร้าขนมบนโต๊ะหินหน้าเรือนในทันที“เข้าเจ้าค่ะ! ข้าจะเข้าไป! เข้าไปเดี๋ยวนี้เลยเจ้าค่ะ”แม้จะหวาดกลัวและไม่อยากพบพานปีศาจกระหายโลหิตเพียงใด แต่หวังชิงเยี่ยนย่อมหวาดกลัวตนเองไร้ลมหายใจมากกว่า ดังนั้นเมื่อบุรุษหน้าเรือนเก็บกระบี่เปิดประตู นางก็ไม่ลังเลรีบก้าวเท้าเข้าไปในทันทีทว่าก้าวขาเข้าประตูมานั้นไม่ยากเย็น ที่ยากเข็ญคือก้าวเดินต่อไปหวังชิงเยี่ยนตัวสั่นหวาดกลัวจนแม้แต่ลมหายใจก็เผลอกลั้นเอาไว้ สองขาหนักอึ้งราวถูกยึดตรึงไม่สามารถก้าวเดินต่อได้จริงๆ“หากมีขาแต่เดินไม่ได้ เช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องมี”ไม่จำเป็นต้องมี หมายถึงหากนางไม่เดินไปหาเขา เขาจะตัดขานางใช่หรือไม่ หวังชิงเยี่ยนพลันตื่นตกใจ ไม่รอให้คนหลังม่านได้เอ่ยเป็นรอบที่สอง ขาเล็กก็เดินในทันที มือเรียวเปิดม่านลูกปัด ก้าวเข้าไปในห้องด้านใน ทว่ากวาดสายตาจนทั่

บทที่ 2.2 รสรักบุปผาแรกแย้ม หรานหมิงอวี้ขยับตัวขึ้นอุ้มหญิงสาวที่สิ้นแรงกลับเข้าไปในเรือนนอน แม้ร่างกายของเขาจะยังเรียกร้องและปรารถนาครอบครองนางอีกสักสองสามครา แต่เมื่อเห็นอาการบาดเจ็บจากการถูกเขาจู่โจมระลอกสุดท้ายของเขา แม่ทัพหนุ่มผู้เร่าร้อนก็ทำได้เพียงข่มกลั้นหักห้ามใจตัวเองเอาไว้“ข้าจะตามหมอมาดูเจ้า”ตามหมอ หวังชิงเยี่ยนที่หมดแรงจนแทบสิ้นสติพลันเบิกตากว้างรีบคว้าข้อมือหนาเอาไว้ในทันที“ไม่ได้เจ้าค่ะ”“อาการบาดเจ็บของเจ้าหากไม่รักษาอาจล้มป่วย”หวังชิงเยี่ยนเม้มริมฝีปากบางเรื่องนี้นางรู้ดี ทว่าก็ไม่อาจให้เขาตามหมอมาดูอาการตนเองได้ ไม่เช่นนั้นแล้วหากเรื่องที่นางกับพี่สามีลักลอบมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งรู้ถึงหูแม่สามีตัวนางคงไม่อาจอยู่ในสกุลหรานได้อีก“ข้า... อายเจ้าค่ะ คุณชายท่านอย่าบอกเรื่องนี้กับใครได้ไหมเจ้าคะ”แม้จะดูเป็นเหตุผลที่ไร้เดียงสา ทว่านอกจากประโยคนี้หวังชิงเยี่ยนก็ไม่รู้จะหาเหตุผลใดมาเอ่ยห้ามหรานหมิงอวี้ได้อีก“เช่นนั้นข้าจะให้คนไปซื้อยามาให้”หรานหมิงอวี้ไม่ใช่บุรุษเรื่องมาก นางไม่อยากให้เรื่องยุ่งยากเขาก็ไม่คิดทำให้เรื่องวุ่นวาย“ขอบคุณ คุณชายเจ้าค่ะ”หรานหมิงอวี้ออกไป

บทที่ 4ปรนนิบัติพี่สามี NCหวังชิงเยี่ยนเดินตัวสั่นมาหยุดที่หน้าเรือนของคุณชายใหญ่หรานสองขาเรียวสั่นสะท้านเล็กน้อย นางไม่ใช่สตรีไร้เดียงสาในห้องหอย่อมรู้ว่าความต้องการอันแท้จริงที่หรานหมิงอวี้ให้นางมาเอาของคืนด้วยตนเองถึงเรือนเช่นนี้คืออะไร เพียงแต่แรกเริ่มเรื่องระหว่างนางกับพี่สามีผู้นี้เกิดจากความเข้าใจผิดพลาด เพื่อให้ภายหน้านางสามารถอยู่ในตระกูลหรานต่อได้อย่างสงบสุข วันนี้หวังชิงเยี่ยนจำต้องเจรจาทำความเข้าใจกับเขาให้ชัดเจน“ขะ... ข้ามาพบคุณชายใหญ่”ทหารหน้าประตูเรือนมองสตรีที่พวกเขาตามหามาร่วมเดือนด้วยความตื่นตกใจ หากแต่ไม่ทันได้สอบถามหาข้อเท็จจริงจากอีกฝ่ายเสียงเข้มดุดันก็ดังออกมาจากในเรือนใหญ่“ให้นางเข้ามา”หรานหมิงอวี้เอ่ยพรางยกมุมปาก จุดกำยานที่หัวเตียงแล้ว ปลดเสื้อตัวนอกออกจากกายเหลือเพียงกางเกงตัวในเนื้อบางเบา ตั้งแต่ที่พ่อบ้านตู้นำของว่างมาส่ง เขาก็เริ่มสงสัยกับรสชาติขนมที่รู้สึกคุ้นเคย ทว่าให้คิดอย่างละเอียดแค่ไหน เขาก็ไม่เคยคาดเดาว่าสตรีผู้ที่เขาร่วมรักอย่างเร่าร้อนผู้นั้น จะเป็นน้องสะใภ้นางโลมผู้นี้“น้องสะใภ้มาเอาของเหตุใดยังยืนเฉยอยู่หน้าประตู หรือต้องให้พี่สามีเช่นข้

บทที่ 6สะใภ้ผู้ว่าง่ายไม่รู้เพราะโชคชะตาหรือวาสนา ก่อนวันงานเลี้ยงชมจันทร์ที่จวนตระกูลฉินหรานหมิงอวี้ก็กลับมาพอดี ซูอวี้หลันจึงให้เขาไปร่วมงานเลี้ยงพร้อมกับหวังชิงเยี่ยน“เยี่ยนเอ๋อร์อย่าได้ลืมเรื่องที่เราคุยกัน”“ข้าทราบแล้วเจ้าค่ะ ยังจดรายชื่อพวกนางมาด้วย”หวังชิงเยี่ยนมองกระดาษใบเล็กที่สะใภ้รองจดรายชื่อว่าที่สะใภ้ใหญ่เอาไว้ด้วยความพอใจ ยามที่ส่งนางขึ้นรถม้าจึงยิ้มกว้างด้วยความยินดีหรานหมิงอวี้มองท่าทีของมารดากับน้องสะใภ้แล้วขมวดคิ้วเข้ม ทุกครั้งที่เขากลับมาที่จวนมารดามักหาเรื่องมากมายดึงรั้งไม่ให้เขาออกจากประตูตระกูลหราน หากแต่วันนี้ไม่เพียงไม่ห้ามปรามยังส่งเสริมเขาอีกด้วย“ตอนข้าไม่อยู่ ที่จวนเกิดเรื่องอันใดขึ้น”“ทุกอย่างสงบดีขอรับ”“เช่นนั้นท่านแม่กับหวังชิงเยี่ยนคุยเรื่องอะไรกันไว้”“ฮูหยินจะให้ฮูหยินรองทาบทามหาฮูหยินใหญ่ขอรับ”ฮูหยินใหญ่ สำหรับจวนตระกูลหรานแล้วสถานะนี้คือสถานะภรรยาของเขา ดวงตาคมตวัดมองรถม้าที่กำลังเคลื่อนตัวด้วยสายตากรุ่นโกรธ หากแต่ไม่ทันเข้าไปซักถามคนในรถม้าให้ชัดเจน ประตูจวนตระกูลฉินก็อยู่เบื้องหน้าหวังชิงเยี่ยนในชุดสีม่วงอ่อนก้าวลงจากรถม้า โดยมีบ่าวชายช