ร้อนรักพี่สามีแม่ทัพ : บทที่ 1.3 การกลับมาของคุณชายใหญ่

คำเตือน : เนื้อหามีความรุนแรง ข่มขู่ด้วยคำพูดและการกระทำ กรุณาใช้วิจารณญาณในการอ่าน

บทที่ 1.3

การกลับมาของคุณชายใหญ่

“หากนางไม่เข้ามาก็สังหารนางทิ้งเสีย”

สิ้นคำสั่งเลือดเย็นประโยคนี้ สองบุรุษหน้าเรือนก็ชักกระบี่ออกจากฝักในทันที หวังชิงเยี่ยนเบิกตากว้างรีบหมุนตัวสาวเท้าเข้าไปหยิบตะกร้าขนมบนโต๊ะหินหน้าเรือนในทันที

“เข้าเจ้าค่ะ! ข้าจะเข้าไป! เข้าไปเดี๋ยวนี้เลยเจ้าค่ะ”

แม้จะหวาดกลัวและไม่อยากพบพานปีศาจกระหายโลหิตเพียงใด แต่หวังชิงเยี่ยนย่อมหวาดกลัวตนเองไร้ลมหายใจมากกว่า ดังนั้นเมื่อบุรุษหน้าเรือนเก็บกระบี่เปิดประตู นางก็ไม่ลังเลรีบก้าวเท้าเข้าไปในทันที

ทว่าก้าวขาเข้าประตูมานั้นไม่ยากเย็น ที่ยากเข็ญคือก้าวเดินต่อไปหวังชิงเยี่ยนตัวสั่นหวาดกลัวจนแม้แต่ลมหายใจก็เผลอกลั้นเอาไว้ สองขาหนักอึ้งราวถูกยึดตรึงไม่สามารถก้าวเดินต่อได้จริงๆ

“หากมีขาแต่เดินไม่ได้ เช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องมี”

ไม่จำเป็นต้องมี หมายถึงหากนางไม่เดินไปหาเขา เขาจะตัดขานางใช่หรือไม่ หวังชิงเยี่ยนพลันตื่นตกใจ ไม่รอให้คนหลังม่านได้เอ่ยเป็นรอบที่สอง ขาเล็กก็เดินในทันที มือเรียวเปิดม่านลูกปัด ก้าวเข้าไปในห้องด้านใน ทว่ากวาดสายตาจนทั่วห้องกลับไร้เงาคน เช่นนั้นแล้วเสียงที่นางได้ยินเมื่อครู่มาจากที่ใดกัน

“เข้ามา!”

เสียงเข้มดุดันดังมาจากห้องข้างเมื่อหวังชิงเยี่ยนเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าเป็นห้องอาบน้ำขนาดใหญ่ ไอน้ำจางๆ ลอยคละคลุ้ง เท้าเล็กค่อยๆ เดินอย่างระมัดระวัง จนกระทั่งสายตามองเห็นแผ่นหลังกว้างพิงอยู่ที่ขอบสระน้ำขนาดกลาง ลำคอของหวังชิงเยี่ยนก็พลันแห้งผาก อย่างไรนางก็เป็นสตรีวัยออกเรือนอีกทั้งยังเติบโตในหอนางโลมเรียนรู้เรื่องชายหญิงตั้งแต่สิบขวบยามเห็นเรือนร่างเปล่าเปลือยของบุรุษร่างกายจึงตื่นตัวง่ายกว่าสตรีทั่วไป

“เข้ามาขัดหลังให้ข้า”

หรานหมิงอวี้เอ่ยบอกอย่างหงุดหงิดใจ หากไม่ใช่เพราะมารดาบ่นเรื่องเนื้อตัวที่สกปรกของเขามีหรือที่เขาจะต้องเรียกให้สตรีน่ารำคาญใจผู้นี้เข้ามาขัดตัวให้

“จะ... เจ้าค่ะ”

หวังชิงเยี่ยนขานรับอย่างว่าง่าย หากแต่สองขากลับไม่ค่อยเชื่อฟังกว่าจะเดินไปถึงขอบสระได้ก็ใช้เวลานานกว่าปกติ มือเรียวขาววางตะกร้าของว่างลงแล้วหยิบผ้าขัดตัวขึ้นมาพันมือ ค่อยๆ วางลงบนแผ่นหลังกว้างขัดถูให้คนในสระอย่างเบามือ

“แขนพิการหรือไง ออกแรงให้มากหน่อย”

คนถูกดุจนตัวสั่นเม้มริมฝีปากบางออกแรงขัดตัวให้เขามากขึ้น หลังจากออกแรงขัดตัวให้คนในสระจนมั่นใจว่าสะอาดดีแล้วหวังชิงเยี่ยนก็รีบวางผ้าขัดตัวลง

“คุณชาย ข้าขัดหลังให้ท่านเสร็จแล้ว ขอ...”

หวังชิงเยี่ยนเอ่ยไม่ทันจบประโยคข้อมือเล็กจึงถูกมือหยาบกร้านจับ ออกแรงบิดเพียงเล็กน้อยภาพรอบตัวนางก็หมุนคว้าง รู้ตัวอีกคราร่างกายก็ตกกระทบสายน้ำอุ่นกลางสระ เสื้อผ้าที่สวมใส่เปียกชุ่มแนบเนื้อตัวเผยสัดส่วนที่เย้าตาบุรุษ

“คะ... คุณชายจะทำอะไรเจ้าคะ”

“ขัดข้างหลังแล้ว ก็มาขัดข้างหน้าต่ออย่างไรเล่า”

หรานหมิงอวี้ยกมุมปากขึ้นเย้นหยัน นึกถึงเรื่องที่มารดาเร่งรัดให้เขาออกเรือนเพื่อมีทายาทให้ตระกูลหราน และคงเพราะเขาไม่ยอมรับปาก มารดาจึงส่งคนมาให้เขาผลิตทายาทถึงที่เช่นนี้

หวังชิงเยี่ยนเม้มริมฝีปากบางมองใบหน้าคมเข้มดุดันของบุรุษตรงหน้าด้วยใจที่สั่นสะท้าน เอื้อมไปหยิบผ้าขัดตัวมาถือเอาไว้แล้ววางลงบนอกแกร่ง ขัดถูให้เขาเบาๆ

“ไร้เรี่ยวแรงเช่นนี้ เจ้ากำลังขัดตัวให้ข้าหรือกำลังคิดเล้าโลมข้ากันแน่”

หวังชิงเยี่ยนได้ยินคำพูดของหรานหมิงอวี้ก็เงยหน้าขึ้นสบตาเขาส่ายหน้าปฏิเสธด้วยความตื่นตระหนก แม้บุรุษที่หวังชิงเยี่ยนแต่งด้วยจะเป็นเพียงป้ายวิญญาณแผ่นหนึ่งแต่นางก็ถือได้ว่าแต่งเป็นภรรยาของหรานหมิงรุ่ย เป็นสะใภ้รองของสกุลหรานเป็นน้องสามีของบุรุษตรงหน้า ให้แต่เดิมนางเป็นเพียงสตรีในหอนางโลมที่ไร้การอบรมเช่นคุณหนูตระกูลใหญ่ แต่นางก็ไม่ได้ไร้คุณธรรมคิดรวบทั้งพี่ทั้งน้องเป็นสามีเช่นนั้น

“ข้าไม่ได้คิดยั่วยวนคุณชายนะเจ้าคะ ขะ... ข้าแค่... อ่ะ!”

หวังชิงเยี่ยนเอ่ยไม่ทันจบประโยค หรานหมิงอวี้ก็ใช้มือข้างหนึ่งโอบรัดดึงรั้งนางเข้าแนบอก พร้อมกับใช้มืออีกข้างจับคางเล็กบีบจนปลายนิ้วยาวจมหายไปในแก้มนุ่ม

“หน้าตาไม่เลว เช่นนี้คงคลอดบุตรที่ถูกใจให้ท่านแม่ได้”

หรานหมิงอวี้เอ่ยพรางใช้ดวงตาพินิจพิจารณาสตรีในอ้อมแขน ใบหน้าเรียวงาม ผิวกายละเอียดนุ่มมือ รูปร่างได้สัดส่วนตามแบบสตรีที่บุรุษพึงใจ เพียงได้แนบชิดก็กระตุ้นอารมณ์บุรุษของเขาให้ตื่นตัวในทันที

คลอดบุตร นี่หรานหมิงอวี้คงไม่คิด...

“เคยหรือยัง”

แน่นอนว่าคำถามนี้หวังชิงเยี่ยนย่อมเข้าใจดี ใบหน้าเล็กส่ายไปมา ไม่ใช่เพียงเพื่อปฏิเสธคำถามของเขา แต่นางยังปฏิเสธเรื่องการคลอดบุตรให้เขาด้วย หากแต่เพราะถูกอีกฝ่ายบีบพวงแก้มเอาไว้จึงไม่อาจอธิบายสถานะของตนเองได้

“อ่ะ! อุนอายอ่า”

เสียงหวานร้องสั่นเครือห้ามไม่ได้ศัพท์ในลำคอเมื่อเสื้อตัวนอกถูกเขาปลดออก อกอวบถูกมือหยาบกร้านอีกข้างวางทาบเคล้นคลึงผ่านอาภรณ์ที่เปียกชุ่ม

“อย่าช้าหรือว่าอย่าเอาแค่รอบเดียว”

หวังชิงเยี่ยนแม้จะเติบโตในหอนางโลม แต่เพื่อให้ร่างกายนี้บริสุทธิ์และไร้เดียงสากับสัมผัสบุรุษ หม่าชิงหลันจึงไม่เคยให้เหล่าหญิงงามได้สัมผัสรสรักของบุรุษจริงๆ สักครั้ง ดังนั้นยามที่ถูกหรานหมิงอวี้สัมผัสแนบชิดเช่นนี้ร่างกายของหวังชิงเยี่ยนจึงสั่นสะท้านตื่นตัว

“สู้มือดีขนาดนี้ คงทนไม่ไหวแล้วล่ะสิ”

หรานหมิงอวี้ออกแรงบีบอกอวบอิ่มที่แข็งต้านมือเขา ก่อนจะเลื่อนลงปลดปมเชือกกางเกงตัวในของนางจนหลุดไปกองที่ข้อเท้าเล็ก

“อ่ะ... อื้ม... อุนอาย”

หรานหมิงอวี้มองใบหน้าที่เปลี่ยนสีของสตรีตรงหน้าแล้วร่างกายของบุรุษก็ยิ่งเร่าร้อน ยิ่งได้ยินเสียงหวานร้องครวญในลำคอ ก็ยิ่งทำให้เขาตื่นตัว จับนางหมุนกายแนบชิดแผ่นหลังกับอกแกร่ง ใช้มือหนึ่งปิดริมฝีปากเล็ก อีกมือปลดเปลื้องเสื้อผ้าบนตัวนางออกจนเหลือเพียงเรือนร่างขาวเนียน

หวังชิงเยี่ยนส่ายหน้าไปมาดิ้นรนให้ริมฝีปากหลุดจากฝ่ามือหนาเพื่ออธิบายสถานะของตนเอง หากแต่ยิ่งนางพยายามดิ้นรน หรานหมิงอวี้ก็ยิ่งออกแรงกดปิดริมฝีปากบางเอาไว้

“ข้าไม่ชอบสตรีเสียงดัง”

หวังชิงเยี่ยนตัวเกร็งสะท้านเมื่อนิ้วยาวหยาบค่อยๆ สอดเข้ากลางกายสาว

“อ้าขาออกจะได้ไม่เจ็บมาก”

.......................................