ร้อนรักพี่สามีแม่ทัพ : บทที่ 1.1 พิธีแต่งงาน

บทที่ 1.1  

พิธีแต่งงาน

หวังชิงเยี่ยนเม้มริมฝีปากบางเดินตามตู้หรงชุนออกจากหอสราญรมย์ก้าวขึ้นรถม้าอย่างว่าง่าย จะอย่างไรตัวนางก็เป็นเพียงหญิงนางโลมผู้หนึ่งแม้จะถูกไถ่ถอนตัวตั้งแต่คืนบุปผาแรกแย้มก็มิอาจสลัดสถานะหญิงสาวที่เติบโตในหอนางโลม ภายหน้าให้พยายามแค่ไหนก็มีสถานะเป็นได้เพียงอนุเท่านั้น ดังนั้นเพื่อชีวิตที่สงบสุขของตนในภายหน้า หวังชิงเยี่ยนจำเป็นต้องเกาะความโปรดปรานของตู้หรงชุนเอาไว้ให้มั่น

“นายท่านตู้ ข้าทำสิ่งใดไม่ถูกใจท่านหรือเจ้าคะ เหตุใดท่านจึงต้องเว้นระยะห่างราวกับรังเกียจข้าเพียงนี้”

เสียงหวานสั่นเครือเอ่ยอย่างมีจริตเกินวัยปลุกเร้าให้หัวใจของ

ตู้หรงชุนสั่นไหว เพียงแต่เขารู้สถานะตนเองดีว่ามิอาจแตะต้องบุปผางามดอกนี้ จำต้องกลืนน้ำลายฝืดลงคอ เบนสายตาหลบความงามที่เกินตัวนางแล้วเอ่ยเสียงแหบพร่า

“ขออภัยแม่นางหวัง วันนี้ที่ข้ามาไถ่ตัวแม่นางมิใช่เพื่อรับมาเป็นภรรยาตนเอง ดังนั้นขอแม่นางโปรดระวังกิริยาด้วย”

ไม่ได้ไถ่ถอนนางมาเป็นภรรยาตนเอง เช่นนั้นย่อมต้องส่งนางไปเป็นภรรยาผู้อื่น หวังชิงเยี่ยนไม่ได้คิดน้อยใจอะไร อย่างไรเสียชะตาของนางชาตินี้ก็เกิดมาเพื่อใช้ร่างกายปรนเปรอความสุขให้บุรุษ ดังนั้นอีกฝ่ายจะเป็นใครล้วนไม่สำคัญ

“ข้าเข้าใจแล้วจะไม่ทำให้นายท่านตู้ผิดหวังแน่นอนเจ้าค่ะ”

“เอ่อ... เสื้อชุดใหม่วางอยู่ที่ด้านข้างแม่นาง รบกวนแม่นางผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย”

เอ่ยจบตู้หรงชุนก็ขยับตัวออกไปจากรถม้า จะอย่างไรเขาก็เป็นบุรุษผู้หนึ่ง ความงามที่ยากจะปฏิเสธนี้ของหวังชิงเยี่ยนหากยังไม่รีบหลบหลีกเกรงว่าตนเองอาจเผลอทำเรื่องผิดมหันต์ลงไป

“ขอบคุณนายท่านตู้”

“แม่นางมิต้องให้เกียรติข้าถึงเพียงนี้ เรียกข้าว่าพ่อบ้านตู้เถิด”

“เจ้าค่ะ พ่อบ้านตู้”

สิ่งที่หวังชิงเยี่ยนถูกพร่ำสอนมาตั้งแต่ก้าวเท้าเข้าหอสราญรมย์ก็คือการคล้อยตามอย่างว่าง่าย และไม่ทำตัวให้บุรุษเบื่อหน่าย ยามนี้นางถูกตู้หรงชุนไถ่ถอนตัวออกมาแล้วไม่ว่าอีกฝ่ายจะเอ่ยให้นางทำอะไร หวังชิงเยี่ยนก็ยินยอมพร้อมใจทำทั้งสิ้น

ใช้เวลาราวครึ่งชั่วยามรถม้าก็หยุดลงตู้หรงชุนก้าวเท้าลงจากรถม้าหวังชิงเยี่ยนไม่รอให้เขาต้องเอ่ยปากก็ก้าวเท้าตามลงมาอย่างรู้งาน ใบหน้าเรียวเงยขึ้นหน้ามองป้ายประจำจวนด้านหน้า หากแต่เมื่อรู้ว่าถูกพาตัวมาที่ใดคิ้วเล็กก็ขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

จวนตระกูลหราน นี่ไม่ใช่ตระกูลของแม่ทัพบูรพาผู้โหดเหี้ยมเลือดเย็นหรืออย่างไร หรือว่าบุรุษที่ตู้หรงชุนคิดจะมอบนางให้เป็นของกำนัลจะเป็นแม่ทัพหรานผู้เลื่องชื่อผู้นั้น ในใจของหวังชิงเยี่ยนพลันหวาดกลัวสั่นสะท้านขึ้นมา

“รีบไปเถิด พิธีการน่าจะพร้อมแล้ว”

พิธีการ แม้จะสงสัยในคำพูดของพ่อบ้านตรงหน้าและหวาดกลัวต่อผู้เป็นเจ้าของจวน แต่หวังชิงเยี่ยนก็ก้าวเท้าตามเขาไปอย่างเชื่อฟัง คิ้วเรียวขมวดมุ่นเมื่อเห็นว่าภายในเรือนตกแต่งด้วยผ้าขาวไว้ทุกข์ และในที่สุดนางก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมด ที่แท้ตู้หรงชุนไม่ได้ไถ่ถอนนางเพื่อมอบเป็นของกำนัลให้ใคร แต่ไถ่ถอนนางมาเป็นฮูหยินน้อยแต่งให้กับคุณชายรองหรานหมิงรุ่ยที่ป่วยตายไปแล้วนั่นเอง

หวังชิงเยี่ยนมองป้ายวิญญาณที่เข้าพิธีแต่งงานกับตนด้วยสายตาสับสน นางควรยินดีที่นับจากนี้จะได้เป็นฮูหยินเอกของคุณชายรองหราน หรือควรเสียใจที่สามีของนางผู้นี้ไม่ทันคำนับฟ้าดินก็สิ้นลมตายจากไปแล้วกันดี

“ไม่ว่าก่อนหน้านี้เจ้าจะมีสถานะใด ในเมื่อเจ้าแต่งเข้าสกุลหรานแล้ว เจ้าก็คือคนสกุลหราน”

ซูอวี้หลันผู้เป็นมารดาของหรานหมิงรุ่ยเอ่ยบอกเสียงแผ่ว เพราะต้องการให้บุตรชายเดินทางไปปรโลกอย่างสงบ นางจึงได้จัดพิธีแต่งงานนี้ขึ้นมา แม้ตระกูลหรานจะเป็นที่เคารพยำเกรงของผู้คน ทว่าสตรีสูงศักดิ์ตระกูลใดกันเล่าจะยอมแต่งให้กับบุรุษที่เหลือเพียงป้ายวิญญาณเช่นบุตรชายของนาง เมื่อไร้หนทางมารดาเช่นนางจึงทำได้เพียงให้คนไปไถ่ตัวหญิงนางโลมมาผู้หนึ่งเพื่อแต่งเข้ามาเป็นสะใภ้รองอย่างจำใจ

“ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ”

สิ่งที่ตระกูลใหญ่กังวลล้วนเป็นเรื่องของหน้าตาและชื่อเสียงหวังชิงเยี่ยนแม้ไม่ได้เป็นคุณหนูจากตระกูลผู้ดี แต่ศาสตร์ใดที่สตรีควรเรียนรู้หม่าชิงหลันล้วนสอนหญิงสาวในหอสราญรมย์มาทั้งหมด ดังนั้นไม่เพียงมีความงามที่เย้ายวนบุรุษ พวกนางยังมีความสามารถตรึงใจพวกเขาด้วย เพียงแต่นับจากนี้คนที่หวังชิงเยี่ยนต้องใช้ความสามารถเหล่านั้นตรึงใจกลับไม่ใช่บุรุษ แต่เป็นซูอวี้หลันผู้มีสถานะเป็นแม่สามีของนาง

............................................