All Chapters of SET. ร้อนรัก: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่7ข้าผิดไปแล้วเมื่อกลับถึงจวนตระกูลหราน หวังชิงเยี่ยนก็ขยับตัวลงจากตักของหรานหมิงอวี้ทว่ากลับถูกสายตาดุของเขามองอย่างขุ่นเคือง“เอ่อ... ถึงจวนแล้วเจ้าค่ะ ข้าจะกลับเรือน”“เท้าเจ้าเจ็บ จะลงเดินได้ยังไง”“แต่...”ไม่รอให้นางเอ่ยปากให้มากความหรานหมิงอวี้ก็ขยับตัวอุ้มคนลงจากรถม้าแล้วเดินไปที่เรือนของน้องชายในทันที“คุณชายใหญ่ ท่านเข้าไปไม่ได้นะเจ้าคะ”“ทำไมจะเข้าไม่ได้ ที่นี่เป็นจวนตระกูลหรานข้าเป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลมีที่ใดที่ข้าเข้าไปไม่ได้กัน”หวังชิงเยี่ยนเม้มริมฝีปากบาง ว่ากันด้วยฐานะของเขา สิ่งที่เขาเอ่ยออกมาล้วนเป็นสิ่งที่นางไม่อาจโต้แย้ง หากแต่นางมีสถานะเป็นน้องสะใภ้ ส่วนเขามีสถานะเป็นพี่สามี หากมีใครรู้ว่าเขาเข้ามาในเรือนของนางเช่นนี้ย่อมต้องถูกผู้คนครหา“คุณชายใหญ่ข้าคิดว่าเรื่องนี้ไม่เหมาะสมเจ้าค่ะ”“หากข้าบอกว่าเหมาะสม ผู้ใดจะกล้ากล่าวว่าไม่เหมาะสมกัน”“ข้า!”เสียงสูงแผดก้องจากด้านหลังทำให้แผ่นหลังของหวังชิงเยี่ยนสั่นสะท้าน ร้องเรียกอีกฝ่ายเสียงสั่นเทา“ท่านแม่!”ซูอวี้หลันมองบุตรชายคนโตรังแกลูกสะใภ้คนรองของนางด้วยความขุ่นเคือง แม้รู้ว่าหรานหมิงอวี้เกียจชังหวังชิงเยี่ยน

บทนำสะใภ้ใหญ่ในวันแต่งงานเข้าตระกูลเซี่ยของ เหลียงซินเหยียน พิธีการไม่ทันเสร็จสิ้น เซี่ยเฉินอวี้ ผู้เป็นเจ้าบ่าวก็ถูกเรียกตัวเข้ากองทัพ เจ้าสาวเช่นนางทำได้เพียงมองว่าที่สามีขึ้นม้าศึก ส่งสายตาห่วงใยผ่านผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว ก่อนจะเข้าพิธีแต่งงานโดยมี เซี่ยเฉินซวี่ สวมชุดเจ้าบ่าวแทนพี่ชาย“แม้พิธีการจะติดขัดไปบ้างแต่ตอนนี้เจ้าก็นับเป็นสะใภ้ใหญ่ตระกูลเซี่ยแล้ว ภายหน้าข้ายังต้องฝากเจ้าดูแลลูกหลานตระกูลเซี่ยให้ดี”เหลียงซินเหยียนยิ้มอ่อนโยนเวลานี้นางนับเป็นสะใภ้ใหญ่จวนตระกูลเซี่ยที่มั่งคั่ง ทว่าก็เป็นสตรีที่หญิงสาวทั้งต้าซางต่างพากันสงสารและขบขันในเวลาเดียวกันแต่งงานมิทันเข้าหอก็ถูกเจ้าบ่าวทอดทิ้งแล้ว หึ! ช่างเป็นสตรีน่าสงสารยิ่งนัก“ข้าทราบแล้วเจ้าค่ะท่านแม่ ท่านอย่าได้กังวล ดื่มยาแล้วพักผ่อนให้มากๆ นะเจ้าคะ”เพราะบุตรชายแท้ๆ เพียงคนเดียวถูกเรียกกลับกองทัพกะทันหัน มารดาเช่น หรูซูซิน จึงล้มป่วยมาร่วมเดือนแล้ว เหลียงซินเหยียนผู้เป็นสะใภ้ใหญ่จึงต้องแบกรับหน้าที่ดูแลจวนตระกูลเซี่ยแทนอีกฝ่ายอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง“ตีๆ ตีมันให้หนัก กล้าดีอย่างไรทำเสื้อผ้าชุดใหม่ข้าเปื้อนเช่นนี้”เสียงเอะอะโวยวา

บทที่ 1.2หน้าที่พี่สะใภ้“ข้าได้ยินว่าเจ้าให้อาซวี่มาพักที่เรือนใหญ่”หรูซูซินเอ่ยถามน้ำเสียงแหบพร่า เหลียงซินเหยียนยิ้มกว้างตักยาป้อนอีกฝ่ายด้วยท่าทางสงบนิ่ง นางคาดการณ์ไว้แล้วว่าอย่างไรเสียเรื่องที่นางปกป้องเซี่ยเฉินซวี่จากการถูกโจวหมิงอวี้รังแกก็ไม่อาจปกปิดมารดาสามีได้ ดังนั้นยามถูกถามไถ่เหลียงซินเหยียนจึงไม่รู้สึกตื่นตกใจ ออกจะรู้สึกว่ามารดาสามีถามนางช้าไปด้วยซ้ำ เพราะนับดูนี่ก็เข้าวันที่สามแล้วที่เซี่ยเฉินซวี่มาพักที่เรือนของนาง“ข้าเพียงให้น้องเล็กมาพักชั่วคราวระหว่างซ่อมแซมเรือนเล็กเจ้าค่ะ”เหลียงซินเหยียนตอบกลับพร้อมกับวางถ้วยยาในมือลง ใช้ผ้าไหมนุ่มซับมุมปากให้คนป่วยบนเตียงอย่างใส่ใจแล้วเอ่ยเสียงราบเรียบนอบน้อม“ท่านพี่ไม่อยู่ น้องสาวทั้งสามก็ออกเรือนไปหมดแล้ว ในจวนเหลือเพียงน้องเล็กเพียงคนเดียว ในฐานะพี่สะใภ้หากข้าดูแลไม่ดีผู้คนภายนอกรู้เข้าอาจตำหนิสกุลเซี่ยได้เจ้าค่ะ”หรูซูซินไม่เคยสนใจว่าลูกอนุผู้นั้นจะเป็นอยู่อย่างไร ดังนั้นขอเพียงไม่สร้างความเดือดร้อนให้นางและความเสื่อมเสียให้ตระกูลเซี่ย อีกฝ่ายจะเป็นจะตาย จะอยู่ที่ใดล้วนไม่สำคัญ“เช่นนั้นก็จัดการให้ดี”“เจ้าค่ะ”.......

บทที่ 2.2การกลับมาของน้องสามียามตะวันคล้อยต่ำ ท้องฟ้าไม่ทันมืดมิดสายฝนก็โปรยปรายลงมาอย่างหนักหน่วง เซี่ยเฉินซวี่เดินเข้ามาที่เรือนเล็กข้างสระบัว ดวงตาคมกวาดมองรอบห้องอย่างคุ้นเคย หยิบตำราเล่มเก่าของเขาออกมาจากชั้นแล้วนั่งลงที่เบาะนุ่ม ยามที่ใช้ปลายนิ้วเปิดหน้าตำรามุมปากของเขาก็ยกขึ้น นึกถึงช่วงชีวิตเมื่อหลายปีก่อน แล้วยกมือของตนเองขึ้นมองด้วยความคะนึงหาสัมผัสอันอ่อนโยนของใครบางคน ใครบางคนที่ครั้งหนึ่งเคยฉุดรั้งเขาขึ้นมาจากโคลนตมอันต่ำต้อยหากแต่ในขณะที่กำลังคิดถึงวันเวลาในอดีตแสงเทียนด้านข้างโต๊ะเตี้ยก็ไหววูบ คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแน่น นับจากที่เขาสอบได้ระดับจอหงวนและเป็นบัณฑิตหนุ่มผู้ที่ฝ่าบาทโปรดปราน ชีวิตที่เคยไร้คนเหลียวแลก็ถูกผู้คนใส่ใจในทันที ยามกลางวันมีบุรุษมากมายเข้ามาตีสนิทหวังคบหา ยามกลางคืนมีสตรีมากหน้าเข้ามาแนบชิดหวังเคียงคู่ ทว่าไม่ว่าสตรีใดเขาก็ไม่ปรารถนาให้เคียงข้าง ไม่แม้แต่จะยินดีให้ผู้ใดจับมือ เว้นเพียง...“น้องเล็ก”เสียงหวานคุ้นเคยทำให้ใบหน้าคมที่แสดงสีหน้าขุ่นเคืองแปลเปลี่ยนเป็นสงสัย เงยขึ้นมองไปยังประตูเรือน ภาพสตรีในชุดไว้ทุกข์สีขาวเนื้อตัวเปียกปอนพลันปรากฏอยู่

บทที่ 3.1คืนพิรุณโปรย“เฉินซวี่ เจ้าจะทำอะไรข้า!”มุมปากของเซี่ยเฉินซวี่ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ขยับตัวแทรกเข้ากลางกายสาว แล้วม้วนกระโปรงตัวยาวของนางขึ้นไปกองไว้ที่เอวบาง กำยึดเรียวขาขาวขนาบเอวหนาทั้งสองข้าง มองบุปผาที่ฉ่ำวาวแล้วเอ่ยเสียงแหบพร่า ขยับเอวหนา“ทำให้เจ้าเป็นภรรยาข้าอย่างไรเล่า”เหลียงซินเหยียนไม่ทันได้ตั้งสติเอ่ยถามต่อร่างกายก็สั่นสะท้านปวดร้าวไปทั้งตัว กลางกายสาวคล้ายฉีกขาดริมฝีปากบางกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด“บัดซบ!”เซี่ยเฉินซวี่สบถเสียงกร้าวลอดไรฟันเมื่อไม่สามารถแทรกตัวเข้าประสานเข้าเป็นหนึ่งเดียวกับเหลียงซินเหยียนได้อย่างสุดทาง ทั้งที่เขาเตรียมความพร้อมให้กับนางแล้วแท้ๆ นับเป็นครั้งแรกที่เขาหงุดหงิดกับขนาดความเป็นบุรุษที่เกินตัวของตนเอง“น้องเล็กข้าเจ็บ เจ้าเอาออกก่อนได้หรือไม่”เมื่อได้ยินเหลียงซินเหยียนเรียกขานตนเองว่าน้องเล็กในใจของเซี่ยเฉินซวี่ก็เกิดคลื่นความขุ่นเคืองขึ้นมาในทันที มือหนาจับเรียวขาขาวแน่นจนเป็นรอยมือ พร้อมกับขยับแยกขานางจนสุดเพื่อให้เขาได้สอดแทรกประสานกายเข้าฝังตัวตน ก่อนจะกดเอวหนาจู่โจมประสานเป็นหนึ่งเดียวกับคนใต้ร่างครั้งเดียวสุดทางรัก“อร๊าย!... เจ็บ น้อ