Semua Bab ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวร้ายในยุค 80: Bab 71 - Bab 80

ตอนนี้ไม่เพียงแต่ใจของเฉินซิ่วลี่ที่สั่นระรัว แม้แต่เนื้อตัวก็สั่นเทาจนยากจะควบคุม ไม่ใช่ว่ายังเหลือเวลาอีก 2 เดือนหรือไรกว่าหลี่อันเฉิงจะกลับมา ทำไมตอนนี้เขาถึงมาอยู่ที่ตรงนี้ได้เล่า หากจะบอกว่าเขามาในฐานะกวงซุนหลี่ แต่ที่นี่คือหมู่บ้านต้าหยาง ขยับซ้ายขวาล้วนมีแต่คนรู้จักของเขา หลี่อันเฉิงไม่ใช่คนโง่ เขาย่อมไม่มาปรากฏตัวในสถานที่อันตรายต่อการเปิดเผยตัวตนของเขาแบบนี้แน่นอน ยกเว้นเพียง...ภารกิจของเขาเสร็จสิ้นแล้ว!!“คุณกวง... คุณมาได้ยังไง แล้วยัง...”เย่ชิงเหวินมองใบหน้าคมดุสลับกับพี่ชายต่างมารดาที่ตอนนี้กำลังถูกนายทหารสองคนเข้าจับกุมกดตัวลงแนบกับพื้น ถึงแม้คนในวงการธุรกิจจะไม่ใช่ผู้ขาวสะอาด แต่การจะออกคำสั่งควบคุมทหารของรัฐบาลได้ ถ้าอีกฝ่ายไม่ใช่นายทหารเช่นเดียวกัน ก็ต้องมีผู้หนุนหลังที่มีอำนาจพอตัว“โอ๊ย!”เย่ชิงหยุน ร้องลั่นเมื่อหลังมือขวาถูกรองเท้าทหารชั้นดีกดเหยียบลงมา มุมปากของหลี่อันเฉิงยกขึ้นเล็กน้อย ในแววตามีความสะใจกับความเจ็บปวดที่อีกฝ่ายได้รับ มือที่กล้าทำลายบ้านของเขา ไม่สมควรมีอยู่ เมื่อคิดถึงภาพที่เจ้าของมือใต้ฝ่าเท้าทุบตีบ้านของเขาเมื่อครู่ หลี่อันเฉิงก็ออกแรงเท้ากดบน

“เธอเป็นใครกันแน่ ปลอมตัวเป็นเฉินซิ่วลี่ต้องการอะไร”เฉินซิ่วลี่เบิกตากว้างในใจสั่นระรัว เธอเคยคิดว่าเย่ชิงเหวินนั้นเป็นคนช่างสังเกต และชอบจับผิดที่สุด แต่วันนี้กลับรู้ซึ้งแล้วว่าคนที่น่ากลัวที่สุดก็คือ... หลี่อันเฉิงหากแต่ถึงในใจจะรู้สึกหวาดกลัว แต่เฉินซิ่วลี่ก็ยังคงควบคุมสติเอาไว้ แม้เธอจะเป็นวิญญาณที่ทะลุมิติมา แต่ร่างกายนี้เป็นของเฉินซิ่วลี่ตัวจริง ดังนั้นหากเธอไม่ยอมรับหลี่อันเฉิงย่อมไม่มีทางทำอะไรเธอได้“จะสารภาพดีๆ หรือว่าจะให้ฉันใช้กำลังสอบสวน เธอ!... เป็นสายลับของใครและต้องการอะไร”หลี่อันเฉิงเป็นคนของกองทัพอีกทั้งหน้าที่ส่วนใหญ่ของเขาล้วนเป็นภารกิจสำคัญขององค์กร ดังนั้นสิ่งที่เขาต้องระวังเป็นพิเศษก็คือสายลับของศัตรูที่อาจจะแฝงตัวมาในลักษณะต่างๆ มือหนาข้างหนึ่งบีบเคล้นคางเรียว อีกข้างไล้ไปตามกรอบหน้าสวย หารอยต่อของผิวหน้าที่อาจถูกทำศัลยกรรมตกแต่งขึ้นมาเฉินซิ่วลี่รู้สึกปวดร้าวไปทั้งใบหน้าจากแรงบีบของมือหนา สุดท้ายจึงใช้แรงทั้งหมดที่มีสลัดใบหน้าให้หลุดออกจากการกอบกุมของเขา“หลี่อันเฉิง คุณพูดเรื่องอะไรของคุณ”“ไม่ต้องมาเสแสร้ง!”คนตัวโตข่มขู่ลอดไรฟัน ใบหน้าดุดันจดจ้องเธอนิ่ง

“พ่อ!”หลี่ชุนร้องเรียกเสียงดังลั่นก่อนจะวิ่งไปหาคนเป็นพ่อ หลี่อันเฉิงยิ้มกว้างทรุดตัวลงอ้าแขนโอบกอดลูกชายเข้าสู่อ้อมอก สายตาที่แข็งกร้าว ใบหน้าที่บึ้งตึง พลันเปลี่ยนเป็นอบอุ่นอ่อนโยนในทันที“พ่อ!... เป็นพ่อจริงๆ พ่อยังไม่ตาย!”เสียงเล็กร้องไห้สะอื้นด้วยความยินดีโอบกอดร่างสูงแน่น หลี่อันเฉิงกระชับกอดตอบพลางตบแผ่นหลังลูกชายคนเล็กเบาๆ“พ่ออยู่นี่แล้ว อาชุนไม่ต้องร้องนะ”หลี่หมิงขมวดคิ้วเล็ก แม้ในใจยินดีที่คนเป็นพ่อกลับมา และอยากเข้าไปโอบกอดเขาด้วยความคิดถึงเช่นกัน หากแต่เมื่อเห็นสายตาของแม่ที่มองตามน้องชายไปด้วยความเศร้าบางๆ สองเท้าเล็กก็ชะงักอยู่กับที่ หันกลับมาหาคนเป็นแม่แทน“แม่ครับวันนี้ครูชิงสอนทำขนม ผมเก็บกลับมาให้แม่ครับ”เฉินซิ่วลี่ดวงตาแดงก่ำ หลี่หมิงเป็นเด็กพูดน้อย ไม่ช่างเจรจาออดอ้อนเหมือนคนเป็นน้อง ทว่ากลับเป็นคนที่ใส่ใจคนรอบข้างอยู่เสมอ “อาหมิงของแม่ทำเองกับมือต้องอร่อยแน่ๆ”ฝ่ามือขาวยื่นไปรับขนมจากลูกชาย เพียงแต่เมื่อวางขนมลงบนมือของแม่ คิ้วเล็กก็ขมวดแน่นขึ้นทำไมที่ข้อมือของแม่ถึงมีรอยแดงราวกับถูกผูกมัด เมื่อเลื่อนสายตามองที่ใบหน้าและลำคอก็ยังพบรอยช้ำอีกหลายจุด “คนร้ายท

“เรื่องอะไร!”“เรื่องที่นายจะหย่ากับอาลี่ยังไงเล่า”หลี่อันเฉิงกำมือแน่น ดวงตาคมตวัดมองสหายที่ยืนยิ้มกว้าง อีกทั้งยังชวนเขาพูดคุยเรื่อง หย่าภรรยา ด้วยท่าทีเรียบเฉยราวกับกำลังบอกเล่าเรื่องราวของผู้อื่นที่ไม่ใช่เขา“ฉันจำได้ว่านายแต่งกับอาลี่เพราะต้องการลูกสักคนสองคน อนาคตจะได้มีคนไหว้หน้าหลุมศพ ตอนนี้อาหมิง อาชุนก็โตแล้ว อย่างนั้นเรื่องหย่าภรรยาที่นายคิดไว้ก็น่าจะจัดการให้เรียบร้อยได้แล้วใช่หรือไม่”หลี่อันเฉิงนั้นรู้จักนิสัยสหายดี ถังซานนั้นเป็นคนซื่อ โดยเฉพาะกับสหายสนิท คิดอ่านอย่างไรก็บอกออกมาหมดไม่ได้มีเจตนาร้ายแอบแฝงอะไร คนแบบนี้จะกล่าวว่าดีก็ดี แต่จะไม่ให้โมโหนั้นก็ทำไม่ได้ “อาซานวันนี้ฉันมีเรื่องสำคัญต้องเร่งเข้าไปจัดการในเมือง เรื่องนี้เอาไว้ค่อยคุยกันครั้งหน้าจะดีกว่า”หลี่อันเฉิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดอย่างไร้เหตุผล ทว่าถังซานกลับไม่ทันสังเกตเห็น อาจเพราะตั้งแต่เยาว์วัยสหายคนนี้ก็ไม่เคยพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเลยสักครั้ง ยิ่งภายหลังเขาเข้าเป็นทหารในกองทัพไม่เพียงแค่น้ำเสียงที่แข็งกร้าว แม้แต่ท่าทางก็หยาบกระด้างไปด้วย “อาเฉิง ฉันรู้ว่านายมีหน้าที่ทางทหารที่สำคัญ ฉันถึงได้อยา

“เธออยากได้อะไร”คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเล็กน้อย มุมปากยกยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะโน้มตัวลงไปหาคนข้างๆคนที่เอ่ยถามพลันนั่งนิ่งตัวเกร็ง ไม่คิดว่าเพียงแค่เขาเสนอค่าตอบแทนให้ สตรีน่าโมโหก็จู่โจมถึงตัวเช่นนี้ หากแต่สิ่งที่เขาคาดไม่ถึงก็คือ มือเรียวที่โอบพาดตัวเขานั้นไม่ได้มีเจตนาโอบกอดเล้าโลมเช่นอดีต แต่เป็นดึงรั้งเข็มขัดนิรภัยให้เขา พร้อมกับเอ่ยเสียงจริงจัง“คำขอโทษค่ะ”ถึงแม้เธอจะไม่คิดยินยอมเขาเช่นอดีต แต่เฉินซิ่วลี่ก็ไม่คิดจะใช้ไม้แข็งหักดิบเพียงอย่างเดียว อย่างไรก็ยังต้องอยู่ร่วมชายคา หากคนข้างๆ รู้จักปรับตัวเธอก็จะยอมผ่อนปรนลงให้ แต่หากเขาไร้จิตสำนึกโดยกมล เช่นนั้นก็ไม่ต้องคิดเจรจากันอีกหลี่อันเฉิงได้ยินความต้องการของเฉินซิ่วลี่มือหนาก็กำเข้าหากันแน่น สบดวงตาเรียวที่อยู่ห่างเพียงคืบด้วยความแข็งกร้าวไม่ยินยอม เขาเป็นใคร เธอเป็นใคร กล้าดีอย่างไรให้เขาเอ่ยคำขอโทษ เพียงแต่เมื่อคิดถึงภาพที่เธอสะพายกระเป๋าราวกับจะจากไปเมื่อครู่ในใจของหลี่อันเฉิงก็เกิดความหวาดหวั่นขึ้นมาสายหนึ่งเฉินซิ่วลี่เห็นท่าทีไม่ยินยอมถอยของเขาก็ถอนหายใจอีกครั้ง ขยับตัวกลับมาบังคับพวงมาลัยรถยนต์ เรื่องบางเรื่องก็ยากจะแก้ไข