All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวร้ายในยุค 80: Chapter 91 - Chapter 100

“ถ้าอย่างนั้นต่อไปเป็นเงื่อนไขของฉันบ้าง”น้ำเสียงจริงจังและท่าทางเคร่งขรึมของเขาทำให้เฉินซิ่วลี่เผลอยืนนิ่งรับฟังด้วยความตั้งใจโดยไม่รู้ตัว“ฉันต้องการให้เธอคลอดลูกสาวให้ฉันอีกสักคนสองคน”เฉินซิ่วลี่ได้ยินเงื่อนไขของหลี่อันเฉิงใบหน้าที่รั้งรอฟังอย่างตั้งใจก็พลันเปลี่ยนเป็นมืดครึ้ม หยิบหมอนอิงบนเก้าอี้ข้างเตียงโยนใส่คนหน้าหนา ตะคอกใส่อย่างเดือดดาลไปหนึ่งประโยคก็รีบออกจากห้องไปอย่างไรเธอก็เป็นผู้หญิง มีเรื่องกับเขาในห้องลับตาคน ย่อมมีแต่เสียเปรียบ“ฝันไปเถอะ!”หลี่อันเฉิงรับหมอนมาถือด้วยใบหน้ายิ้มแย้มขบขัน ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ทุกสีหน้า ทุกการกระทำของเฉินซิ่วลี่กลายเป็นตัวแปรความรู้สึกของเขา จมูกโด่งกดลงบนหมอนอิงที่เธอโยนใส่กลิ่นหอมบางๆ ยังติดตรึงชวนให้มุมปากยกสูง หวนคิดถึงกลิ่นกายสาวบนลำคอระหงแล้วร่างกายร้อนผ่าว ก่อนจะสลัดศีรษะไปมาแล้วทิ้งตัวลงนอน...........................................เช้าวันต่อมาขณะที่ทุกคนกำลังร่วมรับมื้อเช้าโดยพร้อมกันหลี่อันเฉิงก็แจ้งเรื่องที่เขาต้องกลับไปทำภารกิจ หลี่หมิงรับฟังด้วยอาการสงบ ขณะที่หลี่ชุนขานรับอย่างเชื่อฟัง ทุกอย่างเป็นเช่นอดีตยามที่เ

“ขอโทษด้วยครับ พวกเราไม่ทันระวัง”หลี่หมิงร้องบอกเสียงราบเรียบ ทว่าในแววตาแข็งกร้าว และเพราะหลี่อันเฉิงจงใจไม่ลงน้ำหนักเท้าให้มากพอจนถึงกับทำให้ข้อเท้าของอีกฝ่ายหัก ดังนั้นชายคนนั้นจึงรีบลุกขึ้นอย่างหงุดหงิดแล้ววิ่งต่อโดยไม่คาดคิดว่าผ่านไปเพียง 50 เมตรเขาก็ล้มลงอีกครั้งและครั้งนี้ก็พบว่าข้อเท้าของเขาหักโดยสมบูรณ์หลี่อันเฉิงไม่ได้สนใจชายคนนั้นเขากับหลี่หมิงหมุนวนเดินกลับไปหาเฉินซิ่วลี่และหลี่ชุน ก่อนที่หลี่อันเฉิงจะปลดปลอกแขนของตนเองออกมารัดเท้าของเฉินซิ่วลี่เข้ากับเท้าของเขาอีกข้าง“คุณหลี่ ทำแบบนี้พวกเราจะแพ้กันทั้งหมดนะคะ”“ถ้าจะแพ้ก็แพ้ด้วยกัน อาหมิง อาชุน ลูกยินดีไหม”“ครับ”เสียงเด็กชายทั้งสองขานรับหนักแน่นโดยพร้อมกัน เรียกไอร้อนในดวงตาของเฉินซิ่วลี่ขึ้นมาในทันที หลี่อันเฉิงวางมือหนาข้างหนึ่งบนบ่าของหลี่หมิง ส่วนอีกข้างโอบประคองคนขาเจ็บ สบดวงตาเรียวของเธอด้วยความมั่นคง“ไม่ต้องกังวลเชื่อใจฉัน ทิ้งน้ำหนักตัวมา”“ค่ะ...”เฉินซิ่วลี่พยักหน้ารับ เธอทิ้งน้ำหนักตัวไปที่หลี่อันเฉิงตามที่เขาบอกแล้วก้าวเดินไปพร้อมกันกับเขาและลูกชายทั้งสอง แม้สุดท้ายพวกเขาจะเข้าถึงเส้นชัยเป็นกลุ่มสุดท้าย

“อาเฉิง ฉันกับอาเหยียนแค่อยากขึ้นไปเยี่ยมอาลี่สักหน่อยก็แค่นั้นเอง นายจะมาขวางทำไม”ถังซานที่ตรงมาที่บ้านของสหายทันทีหลังจากกล่าวปิดงานกีฬาโรงเรียนโวยวายเมื่อถูกเพื่อนรักสั่งห้ามไม่ให้ขึ้นไปเยี่ยมเฉินซิ่วลี่“ฉันก็บอกแล้วไงว่าลี่ลี่เพิ่งหลับไป”“ถึงแม้อาการเบื้องต้นจะเป็นแค่ข้อเท้าพลิก แต่ก็สมควรตรวจเพิ่มอีกสักหน่อย นายให้ฉันไปดูคุณเฉินเถอะ”“ไม่จำเป็น!”แม้แต่เหตุผลทางการแพทย์ของกู้เหยียนก็ไม่สามารถทำให้คนหน้านิ่งยินยอมเลยสักนิด ถังซานลุกขึ้นยืนแล้วขบกรามแน่น ก่อนจะชี้หน้าเพื่อนรักอย่างหงุดหงิด“อาเฉิง นายบอกฉันมาตามตรง นายยังคิดจะ...”ถังซานกวาดตามองหาเด็กๆ เมื่อไม่เห็นพวกเขาอยู่ในระยะสายตาก็โน้มตัวลงไปเอ่ยเสียงเบาแข็งกร้าว“นายยังคิดจะหย่ากับอาลี่อยู่ไหม”หลี่อันเชิงช้อนตาขึ้นมองถังซาน สองมือที่ประสานอยู่บนตักกำเข้าหากันแน่น ขบกรามจนขึ้นสันแล้วเอ่ยเสียงหนักแน่นตอบกลับ“ถ้าฉันบอกว่า ไม่ นายจะยังยุ่งกับเธออยู่ไหม”“อาเฉิง! นี่นาย...”ถังซานคล้ายสองขาอ่อนแรงกะทันหันทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ฟูก ที่ผ่านมาเพราะหลี่อันเฉิงประกาศหนักแน่น อย่างไรก็จะหย่าขาดกับเฉินซิ่วลี่ดังนั้นในใจของถังซานจึงไม่คิ

“แต่คุณกำลังทำผิดเงื่อนไขของฉัน”“10 นาที”คิ้วเล็กขมวดเข้าหากันแน่น แม้จะมีความมืดขวางกั้นแต่หลี่อันเฉิงก็สัมผัสได้ถึงความสงสัยและต่อต้านของคนใต้ร่าง“หาก 10 นาทีต่อจากนี้เธอยังยืนยันคำเดิม ฉันจะยอมถอยแต่โดยดี”ไม่รอให้เฉินซิ่วลี่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ หลี่อันเฉิงก็จู่โจมทาบทับตัวลงแนบชิด ริมฝีปากร้อนสัมผัสริมฝีปากนุ่มแผ่วเบาอ่อนโยน เมื่อเฉินซิ่วลี่เม้มริมฝีปากต่อต้านไม่ให้เขารุกล้ำเข้าไปหลี่อันเฉิงก็ไล้ริมฝีปากไปตามพวงแก้มและลำคอระหง“คุณขี้โกง ไม่มีนาฬิกาฉันจะจับเวลาได้ยังไง”เสียงเล็กร้องต้านทั้งที่เริ่มหายใจผิดจังหวะ“ที่ข้อมือซ้ายฉันมีนาฬิกา ไม่โกงเธอแน่นอน”เสียงแหบพร่ากระซิบบอกที่ข้างใบหูเล็ก พร้อมกับขบเม้มดูดดึงติ่งหูนุ่ม เฉินซิ่วลี่ขนลุกไปทั้งตัวเมื่อหลี่อันเฉิงกดเน้นฝากรอยรักไว้บนผิวกายสาว ตั้งแต่กกหูไล่ลงมาตามลำคอขาว มือเรียวรีบจับข้อมือซ้ายของเขามาแล้วถอดนาฬิกาข้อมือของเขาออกมาดูเวลา และเพราะนาฬิกาข้อมือของเขาเป็นรุ่นใหม่ที่มีความพิเศษสามารถเรืองแสงได้ในที่มืด ดังนั้นเฉินซิ่วลี่จึงสามารถดูเวลาได้แม้ในห้องจะไม่มีแสงเลยสักนิดก็ตาม21.20 น. อีก 10 นาทีเท่านั้น เธอต้องอดทนไว้หลี

หลี่อันเฉิงเดิมทีคิดว่าการจัดการจับเด็กสองคนแต่งตัวไปโรงเรียนนั้นไม่ใช่เรื่องยากอะไร แต่ไม่คิดว่าขณะที่กำลังติดกระดุมเสื้อช่วยหลี่หมิง หลี่ชุนที่อาบน้ำเสร็จก็วิ่งมาหาเขาพร้อมร้องบอกอย่างร้อนใจว่าถุงเท้าของเขาหายไปหนึ่งข้าง โบที่ผูกคอก็หาไม่เจอ หลี่อันเฉิงจึงต้องเร่งแต่งตัวให้หลี่หมิงแล้ววิ่งไปที่ห้องของหลี่ชุนช่วยเขารื้อหาถุงเท้าและโบที่ผูกคอจนเสื้อผ้ากระจายเต็มห้องจึงพบข้าวของที่หายไป แต่แต่งตัวให้หลี่ชุนเสร็จหลี่หมิงก็ร้องเรียกให้เขาช่วยหาตำราเรียนระดับประถม 2 ที่หายไป“อาหมิงลูกอยู่ประถม 1 จะเอาตำราเรียนประถม 2 ไปทำไม”“ศึกษา เตรียมตัว วางแผนล่วงหน้าเป็นสิ่งที่ดีไม่ใช่หรือครับ”หลี่อันเฉิงถอนหายใจยาว คำพูดเหล่านี้ล้วนเป็นเขาที่สอนแก่เด็กๆ ไม่คิดว่าวันนี้จะถูกย้อนกลับคืนมา เมื่อไม่อาจโต้แย้งที่ทำได้ก็คือช่วยเด็กชายหาของหลังจากค้นชั้นหนังสือทั้งหกชั้นของหลี่หมิงลงมาในที่สุดก็หาตำราที่หลี่หมิงต้องการเจอ“พี่ชายได้เวลาอาหารเช้าแล้วพวกเรารีบลงไปกันเถอะ”หลี่ชุนที่เตรียมพร้อมแล้วเดินมาเรียกพี่ชาย หลี่อันเฉิงถอนหายใจยาวยกมือขึ้นปาดเหงื่อ แค่เตรียมตัวให้พวกเขาไปโรงเรียน เหตุใดจึงวุ่นวายถึงเ