All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวร้ายในยุค 80: Chapter 111 - Chapter 120

เซียวจูอินนั่งสรุปแผนงานประจำเดือนเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นที่หน้าบ้าน“หมอเซียว นอนหรือยังมีเหตุฉุกเฉินครับ”น้ำเสียงเรียกด้วยความรีบร้อนพร้อมบอกสถานการณ์ของกู้เหยียนทำให้เซียวจูอินรีบออกมาเปิดประตูในทันที“มีเรื่องอะไรหรือคะ”“มีดินถล่มที่เชิงเขาท้ายหมู่บ้านทางเหนือ”เชิงเขาท้ายหมู่บ้านทางเหนือ นั่นไม่ใช่เขตไร่ชาที่ถังซานดูแลอยู่หรือไง“มีใครเป็นอะไรไหมคะ”“มีคนบาดเจ็บ 3 คนครับ คุณรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าผมจะไปเอาอุปกรณ์ช่วยเหลือฉุกเฉินอีก 5 นาทีเจอกันที่หน้าสถานพยาบาลนะครับ”“ค่ะ”เพราะต้องออกพื้นที่เซียวจูอินจึงต้องเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่รัดกุม ใช้เวลาราวครึ่งชั่วโมงเธอก็มาถึงที่เกิดเหตุ ตอนนี้ฝนหยุดตกแล้วตรงหน้ามีชายหนุ่มบาดเจ็บสองคนกับหญิงชราหนึ่งคน และหนึ่งในคนบาดเจ็บก็คือ…“คุณถัง!”เซียวจูอินขยับเท้าเดินไปหาเขาโดยอัตโนมัติ ในใจเกิดความร้อนรนขึ้นมาในทันที“คุณถัง คุณเจ็บตรงไหนบ้าง”“ผมไม่เป็นไร น่าจะแค่ขาหัก”เพราะตอนที่เข้าไปช่วยคน บ้านที่ถูกดินถล่มทับไปครึ่งหลังเกิดพังลงมากะทันหัน ทำให้ขาซ้ายของเขาถูกคานไม้หล่นทับ ทว่าตอนที่เซียวจูอินกำลังจะประเมินอาการของเขาเสียงของกู้เหยียนก็ดังขึ้

ร่วมสองเดือนแล้วที่หลี่อันเฉิงถูกเรียกตัวกลับไปทำภารกิจ เฉินซิ่วลี่แม้จะใช้ชีวิตในแต่ละวันเป็นไปอย่างปกติ แต่คล้ายบางสิ่งในชีวิตกลับขาดหายไป ในทุกวันเธอมักจะเผลอทอดสายตามองไปที่ประตูรั้วบ้านอยู่บ่อยๆ ราวกับรอคอยการกลับมาของใครบางคนรอ... ทำไมต้องรอกัน คนเจ้าเล่ห์แบบนั้นไม่อยู่ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไงสายฝนโปรยปรายอย่างหนักหน่วงพร้อมกับเสียงฟ้าที่ร้องลั่น จนเฉินซิ่วลี่ต้องลุกจากเตียงมาปิดหน้าต่างห้องนอน“พี่สะใภ้! พี่สะใภ้!”เสียงเรียกที่ดังอยู่หน้ารั้วบ้านทำให้เฉินซิ่วลี่และทุกคนในบ้านต่างลงมาที่ชั้นล่าง“อาเผย คุณมาได้ยังไงกัน”เฉินซิ่วลี่เอ่ยถามด้วยความสงสัยก่อนจะให้หวังรั่วซีไปเอาผ้าขนหนูและน้ำอุ่นมาให้เขา“ที่เชิงเขาท้ายหมู่บ้านเกิดดินถล่ม คนเล่ากันว่าพี่ซานไปช่วยคนงานที่ติดอยู่ในบ้านจนขาหักตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล”“ตอนนี้ดึกมากแล้วฝนก็ตกหนัก พรุ่งนี้พวกเราค่อยไปเยี่ยมเขาน่าจะดีกว่า”“แต่พรุ่งนี้มีสอบปลายภาค เด็กๆ หยุดเรียนไม่ได้นะ”“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะรีบกลับมาก่อนโรงเรียนเลิก แล้วค่อยพาเด็กๆ ไปเยี่ยมพี่ซานภายหลังอีกที”เช้าวันต่อมาหลังจากที่เด็กๆ ไปโรงเรียนแล้วเฉินซิ่วลี่ก็รีบเข้าเมือ

“ฉันมาขอพบคุณนายหลง”จ้าวหลินเพ่ยเอ่ยบอกกับทหารหน้าบ้านนายพลหลง ด้านหลังของเธอมีเย่ชิงเหวินและเฉินซิ่วลี่ยืนอยู่ด้วยอาการร้อนรน“ไม่ทราบว่าคุณนายจ้าวได้นัดคุณนายไว้ไหมครับ”จ้าวหลินเพ่ยเป็นอดีตภรรยาของเย่หย่งเทียน พ่อค้ารายใหญ่ของเมืองดังนั้นจึงเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวาง เมื่อเธอมาขอพบกวางหว่านชิงภรรยาสาวของท่านนายพลหลง นายทหารหน้าบ้านจึงไม่ต้องตรวจสอบประวัติให้ยุ่งยาก เพียงถามเรื่องการนัดหมายล่วงหน้าเท่านั้น“ไม่ได้นัด นายแค่ไปรายงานว่าฉันมีเรื่องของเฉินซิ่วลี่จะมาคุยกับคุณนายหลงก็พอ”“ครับ”หลังจากที่นายทหารด้านหน้าเข้าไปรายงานห้านาทีต่อมาก็มาเชิญจ้าวหลินเพ่ยและผู้ติดตามทั้งหมดเข้าไปด้านใน ทันทีที่ได้พบหน้ากันเฉินซิ่วลี่ก็รีบเล่าปัญหาของเธอให้อีกฝ่ายฟังในทันที“ฉันจะแจ้งท่านนายพลให้ติดต่อหัวหน้าหลี่โดยด่วน เธอกับคุณเย่รออยู่ที่นี่ก่อน คุณนายจ้าวด้วยนะคะเพื่อความปลอดภัยอยู่ที่นี่ด้วยกันก่อน”เฉินซิ่วลี่นั่งรั้งรอด้วยความร้อนรน ดวงตาเรียวมองเข็มนาฬิกาที่เดินไปทีละวินาทีแล้วอดที่จะกังวลห่วงใยเด็กน้อยทั้งสองไม่ได้“ทุกอย่างต้องเรียบร้อย เด็กๆ ต้องปลอดภัยเชื่อผมนะ”เย่ชิงเหวินจับมือที่ส

“นั่นมันหน้าที่ของเธอ!”พูดจบหลี่อันเฉิงก็หมุนปลายปืนไปทางฉางเหลียงเหนี่ยวไกปืนระรัวจนกระสุนหมด พร้อมกับพาคนในอ้อมแขนออกวิ่งไปยังที่กำบังด้านข้างฉางเหลียงไม่คิดว่าหลี่อันเฉิงจะบ้าระห่ำไม่กลัวตายถึงเพียงนี้ จังหวะจวนตัวจึงทำได้เพียงดึงรุ่ยจิงเสียมาเป็นเกราะกำบังกระสุน พร้อมกับถอยไปที่กำบังด้านหลัง ดวงตาคมวาวโรจน์มองคนของตนที่ถูกหลี่อันเฉิงสังหารไปเกือบสิบคนในพริบตาแล้วขบกรามแน่น ดูเหมือนฉายานักแม่นปืนอันดับหนึ่งของกองทัพที่หลี่อันเฉิงได้มาจะไม่ใช่เพียงเรื่องคุยโว ทว่าแม่นปืนแล้วอย่างไรคนที่เขาพามาในวันนี้นับสามสิบคน จะจัดการคนคนเดียวไม่ได้ก็ให้รู้ไป“หลี่อันเฉิงถึงนายจะมีฝีมือแต่ตอนนี้นายไม่มีทางหนีแล้ว ส่งคนของฉันคืนมา แล้วฉันจะให้นายตายอย่างสงบ”หลี่อันเฉิงนับกระสุนปืนในมือของตนเอง ที่เหลืออีกเพียงสิบสองนัด แต่อีกฝ่ายมีคนเหลืออีกนับยี่สิบคน ให้วางแผนคำนวณอย่างไรเขาก็ไม่มีทางจัดการกับสถานการณ์นี้ได้“ฉันจะยิงคุ้มกันให้ เธอรีบไปที่จุดนัดพบกับคุณเย่”“แล้วคุณล่ะ เรานัดถอยพร้อมกันไม่ใช่หรือคะ”“ถ้าไม่มีเธอเป็นภาระ ฉันย่อมมีทางหนีของฉัน”เฉินซิ่วลี่เม้มริมฝีปากบางอย่างชั่งใจก่อนจะพยักหน้

หลังสอบปลายภาคเรียบร้อยแล้ว เด็กๆ ก็เข้าสู่ช่วงปิดเทอม หลี่หมิง หลี่ชุนที่นั่งศึกษาตำราเรียนของระดับชั้นประถมสอง หลี่ชุนมองแม่ที่กำลังวุ่นอยู่กับการนวดแป้งทำบะหมี่แล้ววางดินสอลง ขยับมาสนทนากับคนเป็นพี่ด้วยท่าทางจริงจัง“พี่ชาย พี่ว่านอกจากลุงเย่แล้ว ยังมีใครเหมาะสมกับแม่ของเราอีกไหม”เพราะหนึ่งเดือนที่ผ่านมาพวกเขาเห็นคนเป็นแม่จมอยู่กับความเศร้า ดังนั้นจึงคิดวางแผนจับคู่ให้มารดา“ลุงหมอกู้”หลี่หมิงตอบเสียงเรียบสายตายังคงจ้องมองตัวหนังสือในตำราไม่ละ ขณะที่หลี่ชุนขยับตัวนั่งกอดอกพิงขอบเก้าอี้ขบคิดอย่างจริงจัง“คุณลุงเย่ฉลาด มีไหวพริบ และกล้าหาญ ส่วนคุณลุงหมอกู้อบอุ่น อ่อนโยน และมีความรู้ ล้วนดีทั้งคู่แบบนี้เราควรเลือกใครให้แม่ดี”หวังรั่วซีที่กำลังนั่งเย็บชุดส่งขายให้จ้าวเถียนซี มองท่าทางเคร่งขรึมเกินพอดีของหลี่ชุนแล้วนั่งส่ายหัวไปมาอย่างขบขัน โดยไม่คิดว่าหลี่ชุนจะหันมาถามเธอด้วยสีหน้าจริงจัง“พี่รั่วซีล่ะ คิดว่าเราควรส่งเสริมใคร”“เอ่อ... เรื่องนี้เป็นความสุขของพี่ลี่ ฉันว่าให้พี่ลี่เป็นคนเลือกดีไหม”“เธอพูดถูก นายก็หยุดฟุ้งซ่านแล้วเริ่มทำแบบฝึกหัดบทที่ 2 ได้แล้ว”หลี่ชุนได้ยินพี่ชายบอ