All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวร้ายในยุค 80: Chapter 101 - Chapter 110

“อยู่บนเตียงต้องเรียกฉันยังไง เธอลืมแล้วหรือ”หลี่อันเฉิงขยับตัวลุกขึ้นจากกายสาว เฉินซิ่วลี่ถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก คิดว่าเขาคงโกรธจนยอมถอย เมื่อควบคุมอารมณ์ที่พลุ่งพล่านเมื่อครู่ของตนเองได้แล้ว เฉินซิ่วลี่ก็คิดเจรจาเงื่อนไขระหว่างเขากับเธอให้ชัดเจน จะปล่อยให้เขาใช้อภิสิทธิ์แบบนี้บ่อยๆไม่ได้ทว่าไม่ทันลุกขึ้นนั่งพูดคุยเฉินซิ่วลี่ก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเสื้อบนตัวของหลี่อันเฉิงถูกโยนลงมาที่ข้างกายเธอ“คุณหลี่ นะ... นี่คุณจะทำอะไร”“ลงโทษเธอไง”เฉินซิ่วลี่มองมือหนาที่กำลังปลดเข็มขัดออกแล้วรีบลุกขึ้น แต่เพราะข้อเท้ายังเจ็บอยู่ ยืนยังไม่ทันมั่นร่างกายของเธอก็ทรุดลงโชคดีที่ได้แขนแกร่งโอบรับเอาไว้ แต่พริบตาเขาก็จับเธอกดนอนลงบนเตียง พร้อมตวัดเรียวขาขึ้นนั่งคร่อมบนเอวบาง“คุณหลี่ คุณกำลังทำผิดเงื่อนไขใช้กำลังบังคับฉัน”“อีก 8 นาที”หลี่อันเฉิงชูนาฬิกาข้อมือของตนเองขึ้น เฉินซิ่วลี่ใบหน้าซีดเซียวคิดจะโต้แย้งก็ถูกริมฝีปากหนากดแนบปิดเสียงอีกครั้ง มือสากเริ่มปลดกระดุมเสื้อของเธอออก วางมือครอบครองบีบเคล้นอกอวบอิ่มทั้งสองข้าง เฉินซิ่วลี่โมโหตัวเองนักที่ตื่นตัวกับสัมผัสของเขาอย่างง่ายดาย“ลี่ลี่ ฉันต้อง

เช้าวันต่อมาข้อเท้าของเฉินซิ่วลี่ก็ดีขึ้นจนเกือบปกติ เธอเริ่มลงจากเตียงและเดินลงน้ำหนักได้เล็กน้อย ดังนั้นเช้าวันนี้การจัดการเตรียมตัวให้เด็กๆ ไปโรงเรียน จึงเป็นระเบียบไม่วุ่นวายเหมือนเมื่อวาน“เสร็จแล้วลงไปกินข้าวกันเถอะ”“ครับแม่”เด็กๆ ขานรับอย่างว่าง่าย เฉินซิ่วลี่ขยับตัวลุกขึ้น แม้จะยังไม่มั่นคงมากแต่ก็ทรงตัวเดินได้ไม่มีปัญหา“ให้ฉันอุ้มเธอไปข้างล่างน่าจะดีกว่า”“ไม่เป็นไรค่ะ ฉัน...”เฉินซิ่วลี่ปฏิเสธยังไม่ทันจบประโยคหลี่อันเฉิงก็ช้อนตัวเธอเข้าแนบอก ดวงตาเรียวตวัดมองค้อนเขาที่ไม่ฟังเธอ แต่กลับได้รอยยิ้มกว้างตอบกลับมาแทน“สามีห่วงใยภรรยาผิดตรงไหนกัน อาหมิง อาชุน พ่อกับแม่ไปรอข้างล่างนะ”“ครับ”หลังบอกลูกชายทั้งสองเสร็จหลี่อันเฉิงก็พาเฉินซิ่วลี่ลงมาข้างล่าง เช้านี้หวังรั่วซีตื่นแต่เช้ามาทำข้าวต้มปลาไว้รอคนในบ้าน เมื่อเห็นหลี่อันเฉิงพาเฉินซิ่วลี่ลงมาก็รีบเลื่อนเก้าอี้ไว้รอ“รั่วซี มาให้ฉันถักเปียก่อน”เฉินซิ่วลี่เรียกคนที่กำลังจะเข้าครัวไปยกอาหารเช้า ก่อนจะส่งสายตาให้คนตัวโตที่ยืนเฉยๆ ไปทำแทน หลี่อันเฉิงยกมือชี้ที่ตัวเอง เขาเป็นผู้ชาย เป็นหัวหน้าครอบครัว เป็นนายทหารชั้นสูงจะให้ทำเรื

“หากคุณกล้าคิดทำเรื่องไม่ดีกับฉัน ฉันเอาคุณตายแน่”ถังซานมองท่าทางขู่ฟ่อราวกับแมวตัวน้อยของเซียวจูอินแล้วอดที่จะขบขันในใจไม่ได้ ถึงแม้เซียวจูอินจะมีวิชาการต่อสู้ป้องกันตนเอง แต่หากเขาคิดเรื่องไม่ดีกับเธอจริงๆ หญิงสาวตัวเล็กแบบเธอจะรับมือเขาได้อย่างไร แน่นอนว่าทั้งหมดเขาเพียงแค่คิดไม่ได้เอ่ยออกมาเพื่อสร้างปัญหาให้ตนเอง “ผมให้คนไปยืมชุดของพี่สะใภ้มาให้คุณแล้ว คุณอาบน้ำล้างตัวรอไปก่อนก็แล้วกัน”ถังซานเอ่ยพร้อมกับเปิดประตูห้องน้ำให้เซียวจูอิน หญิงสาวพยักหน้ารับมองห้องน้ำที่อยู่ในบ้านพักส่วนตัวของเขาด้วยอาการระแวงอยู่ในที ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปแล้วปิดประตูลงกลอนอย่างแน่นหนา ยังไม่ลืมสำรวจรอบๆ ห้องว่ามีรูให้คนด้านนอกลอบมองเข้ามาหรือไม่ จนกระทั่งแน่ใจว่าปลอดภัยแล้วจึงถอดเสื้อผ้าที่เปรอะเปื้อนของตนเองออก“สบู่ก้อนใหม่อยู่ในลังซ้ายมือ คุณแกะใช้ได้เลยนะครับ”ถังซานตะโกนบอก อย่างไรเซียวจูอินก็เป็นผู้หญิงให้เธอใช้สบู่ก้อนที่เขาใช้แล้วคงไม่เหมาะสมนัก ความใส่ใจเล็กๆ นี้ของเขาทำให้ความรู้สึกด้านลบที่เซียวจูอินมีต่อเขาลดลงไปโดยที่เธอไม่รู้ตัว มุมปากสวยยกยิ้มหยิบสบู่ก้อนใหม่มาใช้อย่างสบายใจ ทว่าถู

ถังซานเดินออกมาจากไร่ด้วยเนื้อตัวมอมแมมแต่ก็ต้องสะดุดตากับหญิงสาวที่นั่งอยู่หน้าบ้านพักของเขา“หมอเซียว คุณ... มาทำอะไร”“ฉันเอาชุดมาคืนค่ะ”เซียวจูอินลุกขึ้นยิ้มกว้างส่งถุงกระดาษที่ด้านในใส่ชุดของพี่สะใภ้ถังซานเอาไว้คืนให้เขา ถังซานร้อนผ่าวไปทั้งตัวภาพในห้องน้ำเมื่อวันวานซ้อนทับบนเรือนร่างของเซียวจูอิน เขายื่นมือไปรับถุงกระดาษคืนด้วยอาการมือสั่นน้อยๆ ทว่าคล้ายร่างกายของเขาจะอ่อนแรงชั่วขณะ ทันทีที่เซียวจูอินปล่อยมือ ถุงกระดาษก็ร่วงลงพื้นในทันที“ขะ... ขอโทษครับ”ถังซานเอ่ยบอกด้วยอาการประหม่า ก้มลงเก็บของแต่ทว่ามือบางก็วางซ้อนทับลงมาบนหลังมือหนา ร่างกายของเขาเกร็งไปชั่วขณะรีบดึงมือของตนและถุงกระดาษกลับคืนพร้อมกับลุกขึ้นก้าวถอยหลัง สูดลมหายใจเข้าและผ่อนออกเพื่อขับไล่ไอร้อนบนหน้า เซียวจูอินมองท่าทางของเขาแล้วอมยิ้มน้อยๆ นึกถึงคำแนะนำของเฉินซิ่วลี่พี่ซานเป็นคนซื่อและขี้อายมาก หากคุณชอบเขาจริงๆ ต้องเป็นฝ่ายลงมือเองค่ะลงมือเอง? หมายถึง... จับเขาขึ้นเตียงแล้วจัดการเองหรือคะคิดถึงประโยคคำถามนี้ของตนเองแล้วเซียวจูอินก็ได้แต่อับอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี แม้จะบอกว่าตอนนั้นเธอไม่ได้ตั้งใจคิดแบบนั

วันต่อมาถังซานตื่นเช้าเข้าไร่ตามปกติ ช่วงนี้ใกล้หน้าฝนแล้วเขาต้องเร่งมือเพื่อให้ต้นชาพร้อมสำหรับการแตกยอดอ่อน ดังนั้นทั้งวันจึงวุ่นวายอยู่ในไร่แม้แต่มื้อกลางวันก็ไม่ได้กิน กว่าจะกลับบ้านพักตะวันก็จวนตกดินอยู่เต็มที สองขาเร่งสาวเท้ากลับบ้านพัก และทันทีที่มาถึงสายตาของเขาก็กวาดมองไปที่เก้าอี้หน้าบ้าน และพื้นที่โดยรอบ เพื่อหาคนที่บอกว่าจะมาทว่ากวาดมองจนทั่วก็พบเพียงความว่างเปล่าคนตัวโตถอนหายใจยาวพลางนึกสงสัยตัวเอง นี่เขาเป็นอะไรไปทำไมต้องรอเซียวจูอินด้วย ถังซานถอนใจอีกรอบก่อนจะเดินเข้าบ้านไปล้างเหงื่อล้างไคลออกจากตัว เพียงแต่อาบน้ำยังไม่ทันเสร็จเสียงเล็กคุ้นหูก็ดังขึ้นที่หน้าบ้าน“คุณถัง!”ดวงตาคมเบิกกว้างหัวใจเต้นระรัว ยินดีอย่างไร้สาเหตุ“คุณถัง! กลับมาหรือยังคะ”“ครับ ผมกลับมาแล้ว”ถังซานรีบขานรับตอบ เร่งเอาสบู่ถูตัวจนก้อนสบู่หลุดมือตกหาย แต่เขาไม่ได้สนใจ เวลานี้เพียงกังวลว่าคนหน้าบ้านจะไม่ได้ยินเสียงตอบรับของเขาแล้วกลับไปเสียก่อน ดังนั้นจึงรีบล้างตัวแล้วนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมาเปิดประตู“หมอเซียว!”เซียวจูอินที่กำลังจะปั่นจักรยานไปยังบ้านพักคนงานเพื่อดูอาการเด็กน้อยเสี่ยวซือพลันห