บทที่ 22.2 จุดอ่อน

“เธออยากได้อะไร”

คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเล็กน้อย มุมปากยกยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะโน้มตัวลงไปหาคนข้างๆ

คนที่เอ่ยถามพลันนั่งนิ่งตัวเกร็ง ไม่คิดว่าเพียงแค่เขาเสนอค่าตอบแทนให้ สตรีน่าโมโหก็จู่โจมถึงตัวเช่นนี้ หากแต่สิ่งที่เขาคาดไม่ถึงก็คือ มือเรียวที่โอบพาดตัวเขานั้นไม่ได้มีเจตนาโอบกอดเล้าโลมเช่นอดีต แต่เป็นดึงรั้งเข็มขัดนิรภัยให้เขา พร้อมกับเอ่ยเสียงจริงจัง

“คำขอโทษค่ะ”

ถึงแม้เธอจะไม่คิดยินยอมเขาเช่นอดีต แต่เฉินซิ่วลี่ก็ไม่คิดจะใช้ไม้แข็งหักดิบเพียงอย่างเดียว อย่างไรก็ยังต้องอยู่ร่วมชายคา หากคนข้างๆ รู้จักปรับตัวเธอก็จะยอมผ่อนปรนลงให้ แต่หากเขาไร้จิตสำนึกโดยกมล เช่นนั้นก็ไม่ต้องคิดเจรจากันอีก

หลี่อันเฉิงได้ยินความต้องการของเฉินซิ่วลี่มือหนาก็กำเข้าหากันแน่น สบดวงตาเรียวที่อยู่ห่างเพียงคืบด้วยความแข็งกร้าวไม่ยินยอม เขาเป็นใคร เธอเป็นใคร กล้าดีอย่างไรให้เขาเอ่ยคำขอโทษ เพียงแต่เมื่อคิดถึงภาพที่เธอสะพายกระเป๋าราวกับจะจากไปเมื่อครู่ในใจของหลี่อันเฉิงก็เกิดความหวาดหวั่นขึ้นมาสายหนึ่ง

เฉินซิ่วลี่เห็นท่าทีไม่ยินยอมถอยของเขาก็ถอนหายใจอีกครั้ง ขยับตัวกลับมาบังคับพวงมาลัยรถยนต์ เรื่องบางเรื่องก็ยากจะแก้ไข