Semua Bab ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวร้ายในยุค 80: Bab 41 - Bab 50

บทที่ 12.2ไม่อาจหลีกหนีไปชั่วชีวิตหลังจากที่ปลอบโยนเด็กชายทั้งสองและส่งเขาเข้านอนแล้ว เฉินซิ่วลี่ก็ออกมานั่งทบทวนเรื่องราวต่างๆที่พบเจอในวันนี้แน่นอนว่าการพบเจอกับหลี่อันเฉิงในนั้นป็นเรื่องเหนือความคาดหมาย แต่เมื่อทบทวนเส้นเรื่องในนิยายดูคล้ายว่าเหตุผลที่เย่ชิงเหวินและหลี่อันเฉิงไม่ลงรอยกันตั้งแต่แรกพบนั้น เพราะครั้งหนึ่งพ่อตัวร้ายเคยทำให้การเจรจาต่อสัญญาค้าไม้ของเย่ชิงเหวินล้มเหลว ขณะเดียวกันเย่ชิงเหวินก็ทำให้ภารกิจของเขาถูกเปิดโปงเช่นกันหรือจุดเริ่มต้นของการบาดหมางที่ในนิยายเอ่ยถึงจะเป็นเรื่องราวในวันนี้ใบหน้าของเฉินซิ่วลี่ชาวาบ เพราะหากวันนี้คนที่เข้างานไปกับเย่ชิงเหวินคือของเจ้าของร่างเดิม เมื่อได้พบเจอกับชายที่มีหน้าตาคล้ายคลึงสามีเก่าที่ตายไปแล้ว สิ่งแรกที่เธอจะทำแน่นอนว่าต้องเป็นการเปิดโปงตัวตนของเขาหรือนี่จะเป็นเหตุผลที่หลี่อันเฉิงจับตัวเฉินซิ่วลี่ไปขังไว้ ไม่ใช่เพราะโกรธแค้นเรื่องการกระทำอันฉาวโฉ่ร้ายกาจของภรรยา แต่เพราะโกรธเคืองเรื่องที่เธอเปิดโปงภารกิจของเขาเมื่อนึกมาถึงตรงนี้เฉินซิ่วลี่ก็ใจสั่นระรัว นึกขอบคุณตนเองที่วันนี้ไม่ได้เปิดโปงตัวตนของหลี่อันเฉิง พูดให้ถูกคื

บทที่ 12.4ไม่อาจหลีกหนีไปชั่วชีวิตเฉินซิ่วลี่ปั่นจักรยานกลับบ้านเส้นทางเดิมเช่นทุกครั้ง หากแต่ครั้งนี้กลับพบเจอเรื่องที่แตกต่างจากทุกวัน“แม่! ฉันไม่อยากไป แม่อย่าบังคับฉันเลยนะ”“ไม่ไปได้ยังไง ฉันตกลงยกแกให้เขาไปแล้วยังไงแกก็ต้องไป”เสียงบทสนทนาของหญิงสาวสองคนบนถนนเส้นหลักของหมู่บ้านดังก้องเรียกสายตาของผู้คนโดยรอบให้หยุดมองรวมถึงเฉินซิ่วลี่ด้วย คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย หญิงสาวสองคนนั้นมองดูแล้วคล้ายว่าจะมีสถานะเป็นแม่ลูกกัน เพียงแต่ที่น่าแปลกใจคือ เหตุใดคนเป็นแม่จึงคิดยกลูกสาวที่โตเต็มวัยให้ผู้อื่นเช่นนี้“อาซีช่างน่าสงสารจริงๆ เลย ดูสิอายุแค่ 16 ก็ถูกขายไปเป็นเมียน้อยคนอื่นแล้ว”ดวงตาของเฉินซิ่วลี่เบิกกว้างที่แท้เป็นการขายลูกสาวอย่างนั้นหรือ“นั่นน่ะสิ สะใภ้หวังคนนี้ช่างเกินไปจริงๆ ถึงแม้ว่าอาซีจะเป็นลูกเลี้ยง แต่ก็ไม่เห็นต้องทำกันถึงเพียงนี้”"ไม่ทำแบบนี้บ้านหวังจะเอาเงินที่ไหนแต่งสะใภ้เล่า"เฉินซิ่วลี่ได้ยินบทสนทนาของหญิงชาวบ้านในใจก็รู้สึกเวทนาคนขึ้นมา ขายลูกเลี้ยงแต่งสะใภ้ นี่มันเกินไปหรือไม่ก่อนหน้านี้เฉินซิ่วลี่เคยอ่านนิยายเจอเรื่องราวยากลำบากของผู้อื่นที่ผู้เขีย

เฉินซิ่วลี่ปั่นจักรยานกลับบ้านด้วยความกังวลใจ เรื่องในวันนี้ทำให้เธอรู้สึกหวาดหวั่นไม่น้อย เพราะไม่สามารถอธิบายที่มาของเงินจำนวนมากเหล่านั้นได้ เธอจึงตกเป็นรองและถูกผู้คนกล่าวหาว่าใช้ร่างกายแลกเงิน ดังนั้นครั้งหน้าหากจะใช้จ่ายเงินคงต้องคิดให้รอบคอบมากกว่านี้“พี่ลี่”หวังรั่วซีที่นั่งคัดแยกผ้าอยู่หน้าบ้านร้องเรียกคนด้วยท่าทางกระตือรือร้น เฉินซิ่วลี่มองผ้าที่อีกฝ่ายคัดแยกแล้วขมวดคิ้วเรียวหวังรั่วซีไม่เพียงคัดแยกเศษผ้าตามขนาดที่เธอบอก แต่ยังจำแนกสีและเนื้อผ้าออกเป็นกลุ่ม ๆ อย่างเป็นระเบียบอีกด้วย คนที่สามารถทำเช่นนี้ได้แน่นอนว่าต้องมีความรู้ในเรื่องการเย็บปักอยู่ไม่น้อย“รั่วซี เธอเย็บผ้าเป็นหรือไม่”“เอ่อ... พอได้ค่ะ”เฉินซิ่วลี่เดินไปดูชุดของอีกฝ่ายที่ตากไว้ข้างบ้าน ทั้งที่ตัวผ้าเป็นเพียงผ้าเนื้อหยาบราคาต่ำแต่กลับถูกดัดแปลงให้สวยงามยิ่งกว่าชุดราคาสูง บนตัวชุดมีรอยปะชุนหลายแห่งแต่กลับถูกเย็บซ่อมแซมได้อย่างกลมกลืนจนไม่เหมือนชุดที่ผ่านการแก้ไข “ชุดนี้เธอตัดเย็บเองหรือ” “ค่ะ”หวังรั่วซีก้มหน้าเอ่ยตอบเสียงแผ่ว มือบางกำเศษผ้าเอาไว้แน่น เธอไม่รู้ว่าตนเองทำอะไรผิด แต่หากเฉินซิ่วลี่จะทุบตีเ

หลี่อันเฉิงหยุดรถยนต์ที่ปากทางเข้าหมู่บ้าน ดวงตาคมดุแข็งกร้าวหันไปมองหญิงสาวที่นั่งหน้าซีดข้างกายเขาด้วยความกังวลอย่างไม่เคยเป็น“ฉันจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยเอง เธอไม่ต้องกังวล”ไม่ต้องกังวล คำนี้เขาใช้หลอกเด็กอยู่หรือไง วันนี้เธอเกือบถูกคนลวงไปทำร้าย และแน่นอนว่านี่เป็นเพราะเธอมีฐานะเป็นภรรยาของเขา“ไม่ต้องกังวล! เกิดเรื่องแบบนี้คุณยังกล้าพูดคำนี้ออกมาได้อย่างไม่ทุกข์ร้อน หลี่อันเฉิงคุณมันคนไร้หัวใจ”เฉินซิ่วลี่ เปิดประตูลงจากรถ เดินอ้อมไปด้านหลังเปิดท้ายรถยนต์หยิบจักรยานและข้าวของทั้งหมดลงมาด้วยความกรุ่นโกรธและหวาดกลัว แม้รู้ว่าโลกใบนี้เป็นเพียงเรื่องราวในนิยายเรื่องหนึ่ง หากแต่ความรู้สึกต่าง ๆ ล้วนเป็นของจริง ความกลัวในใจของเธอตอนนี้ก็เช่นกัน“เฉินซิ่วลี่!”หลี่อันเฉิงเดินลงจากรถมาขวางทางคน ทว่าเฉินซิ่วลี่กลับตวัดสายตามองเขาอย่างขุ่นเคือง สายตาที่ 6 ปีมานี้ไม่มีใครกล้าใช้กับเขา หรือหากมีคนเหล่านั้นก็ล้วนหมดลมหายใจไปหมดแล้ว“ฉันไม่สนใจว่าคุณกำลังทำภารกิจอะไรอยู่ แต่หากเกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก ต่อให้ต้องหนีไปยังประเทศอื่นฉันก็จะพาลูกไป”เฉินซิ่วลี่รู้ดีว่าการหนีไปจากหลี่อันเฉิงโดยท

เย่ชิงเหวินลงจากรถยนต์มายืนรอคนด้วยความกังวลว่าเฉินซิ่วลี่อาจจะไม่มาตามที่บอก“คุณเย่”เสียงสดใสเอ่ยทักจากด้านหลัง เมื่อหันไปตามเสียงเรียกก็พบว่าเป็นเฉินซิ่วจู คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแน่น เขามั่นใจว่าตนเองไม่ได้รู้จักกับหญิงสาวคนนี้เป็นการส่วนตัว แต่ไม่รู้เพราะอะไรทุกครั้งที่พบเจอเธอมักแสดงท่าทีสนิทสนมกับเขาราวกับรู้จักกันมานาน“ครับ”ท่าทีขานรับอย่างห่างเหินของเย่ชิงเหวินทำให้เฉินซิ่วจูรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย มองใบหน้าคมคายของเขาแล้วหวนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อห้าปีก่อนในตอนนั้นเธอเป็นหญิงสาวเพียงคนเดียวในหมู่บ้านที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ เดิมทีเธอต้องรับการหมั้นหมายและแต่งกับหลี่อันเฉิง แต่อนาคตที่สดใสกำลังรอเธออยู่ จะให้เธอทิ้งทุกอย่างเพื่อหลี่อันเฉิงได้อย่างไร แผนการยั่วยุปั่นหัวเฉินซิ่วลี่จึงเกิดขึ้นสตรีโง่คนนั้นแค่ได้ยินว่าจะต้องถูกขายไปเป็นเมียน้อยชายชรา ก็ไม่เลือกวิธีการ จับว่าที่พี่เขยลากเข้าห้องจนฟ้าสางจึงยอมเปิดประตูแน่นอนว่าการกระทำนี้ของเฉินซิ่วลี่ทำให้เฉินซิ่วจูมีข้ออ้าง หนีความเจ็บช้ำ เข้าเมืองไปเรียนในระดับมหาวิทยาลัย โดยไม่มีใครตำหนิเพียงแต่เมื่อเข้าไปยังสถานศึกษาระดับมหาวิท