All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวร้ายในยุค 80: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 7.2อย่างนั้นไม่สู้พวกเราแยกบ้านหลังจากกินบะหมี่จนอิ่มท้อง เฉินซิ่วลี่ก็เดินไปที่ร้านขายอุปกรณ์เครื่องเขียน เธอเลือกซื้อสมุดราคาระดับกลางห้าเล่มและดินสอพร้อมยางลบอีกสามแท่ง“เด็กๆ ใกล้เข้าโรงเรียนแล้ว เธอซื้อมากอีกสักหน่อยก็ได้ เดี๋ยวฉันจ่ายให้ ถือเป็นของขวัญให้พวกเขา”ถังซานยกเด็กๆ มาอ้างเพราะรู้ดีว่าหากไม่พูดเช่นนี้ เฉินซิ่วลี่คงไม่ยอมให้เขาซื้อของให้อีก“พี่ซาน วันนี้คุณ ซื้อของให้พวกเรามากเกินไปแล้ว หากยังจ่ายเงินให้อีกฉันก็คงเป็นลูกหนี้รายใหญ่ของคุณแล้ว”“ฉันเป็นคนซื้อให้เอง เธอจะมาเป็นหนี้ได้อย่างไร แต่ถ้าหากเธออยากชดใช้จริงๆ อย่างนั้นเธอก็ใช้ด้วยอาหารวันละ 3 มื้อ คิดมื้อละ 1 หยวนเป็นอย่างไร”ถึงถังซานจะพูดเช่นนั้นแต่เฉินซิ่วลี่ก็ไม่คิดรับเงินจากเขาเพิ่ม คนที่แอบตามติดสังเกตเด็กๆ กำมือแน่น ทั้งให้ตัดเย็บชุดใหม่ ทั้งให้ชดใช้ด้วยอาหาร 3 มื้อ ถังซานเห็นเฉินซิ่วลี่เป็นภรรยาในบ้านของตนเองหรือยังไง เคยลิ้มรสมือของผู้หญิงคนนี้หรือยัง หึ! ขนาดเขาที่เป็นทหารยังต้องขอเข้าครัวปรุงอาหารกินเองเลย สหายน่าโมโหนี่กลับกล้าเอ่ยปากฝากท้องไว้กับเธอถึง 3 มื้อ ไม่อยากมีชีวิตยืนยาวแล้วหรือไง“ไ

บทที่ 7.4อย่างนั้นไม่สู้พวกเราแยกบ้าน“หยุดนะ!”เฉินซิ่วลี่พูดพร้อมกับวิ่งเข้าไปใช้เท้ายันคนตรงหน้า หม่าอิงหงที่ไม่ทันระวังตัวเสียหลักล้มลงกระแทกพื้นร้องโอดครวญลั่น ก่อนจะชี้นิ้วด่าคนด้วยคำหยาบคายมากมาย“เฉินซิ่วลี่แกกล้าถีบฉันเหรอ!”“โอว้คุณนายหลี่! เป็นคุณเเองหรือคะขอโทษด้วย ฉันไม่คิดว่าหญิงแก่ใจร้ายที่ทุบตีเด็กๆ จะเป็นย่าของพวกเขา"จะเป็นย่าของพวกเขา เฉินซิ่วลี่จงใจเน้นคำท้ายประโยค ชาวบ้านที่มามุงดูอยู่นอกรั้วต่างพากันฉะเง้อดูเรื่องสนุกด้านใน บางคนยังวิ่งไปแจ้งผู้ใหญ่บ้านถังด้วย หม่าอิงหงถูกคนกระซิบนินทาก็ขบกรามพยุงร่างที่ปวดไปทั้งตัวของตนเองลุกขึ้นชี้หน้าคนที่กำลังนั่งกอดปลอบเด็กๆ"นางผู้หญิงชั้นต่ำ สารเลว ฉวยโอกาสตอนฉันกับอันอันไม่อยู่แอบคบชู้ ยังกล้ามาว่าฉันอีกเหรอ"ในยุคนี้การคบชู้นั้นเป็นความผิดร้ายแรงและเรื่องที่น่าอับอายมาก เมื่อหม่าอิงหงประกาศออกมาเช่นนี้ผู้คนก็เริ่มซุบซิบนินทาเฉินซิ่วลี่กันซึ่งหน้า"คุณกล่าวหาฉันเช่นนี้ออกจะร้ายแรงไปหน่อยหรือไม่”ตอนนี้เฉินซิ่วลี่ไม่สนใจคำซุบซิบของชาวบ้าน แต่ที่เธอสนใจก็คือหากเรื่องนี้ถูกพ่อตัวร้ายหลี่อันเฉิงรู้เข้า ให้เธอทำดีแค่ไหนเขาก็ค

บทที่ 8.2ลงทุนวันนี้รับผลกำไรวันหน้าเพราะได้ถังซานนำรถเกษตรในไร่มาช่วยขนข้าวของ เฉินซิ่วลี่จึงสามารถย้ายทุกอย่างเข้าบ้านพักของเจ้าหน้าที่ประจำสถานพยาบาลหมู่บ้านได้ทันก่อนฟ้ามืด“วันนี้ขอบคุณพี่ซาน กับผู้ใหญ่ถังมากนะคะ คุณหมอกู้ด้วยค่ะ ถ้าไม่ได้พวกคุณช่วยเหลือฉันกับเด็กๆ คงลำบากมาก”เฉินซิ่วลี่เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงซาบซึ้งใจ เดิมทีเธอคิดว่าเจ้าของร่างเดิมร้ายกาจถึงเพียงนั้น หากเกิดเรื่องใดๆ ขึ้นทุกคนคงเมินหน้าหนี เหมือนกับที่ตระกูลเฉินบ้านเดิมของเจ้าของร่างทำในเวลานี้“อาลี่ หากเธอต้องการความช่วยเหลืออย่าได้ลืมว่ามีฉันอยู่”ถังซานเอ่ยบอกเสียงหนักแน่น ดวงตาคมมองหญิงสาวและเด็กๆ ด้วยความห่วงใย ก่อนจะตวัดสายตามองไปยังสหายร่วมชั้นเรียนที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอ“อาเหยียน หวังว่านายจะดูแลเธอให้ดี อย่าได้ลืมว่าเธอเป็นภรรยาของอาเฉิง”“ฉันย่อมไม่ลืมว่าคุณเฉินเป็นภรรยาของอาเฉิง และเขาได้ตายไปแล้ว”กู้เหยียนเอ่ยเสียงหนักแน่นตอบกลับ โดยจงใจเน้นคำว่า ตาย อย่างชัดเจน แววตาที่มักอ่อนโยนอยู่เป็นนิจมองผ่านแว่นกลมไปยังสหายด้วยความแข็งกร้าวไม่หวั่นเกรง ความรู้สึกที่ถังซานมีต่อเฉินซิ่วลี่นั้นเขาที่เป็นผู้ชายเช่นเ

บทที่ 8.4ลงทุนวันนี้รับผลกำไรวันหน้าเฉินซิ่วลี่กลับมาถึงสถานพยาบาลหมู่บ้านก็เห็นกู้เหยียนกำลังยุ่งอยู่กับการตรวจคนไข้ ทว่าให้เขายุ่งแค่ไหนก็ไม่ละทิ้งลูกชายฝาแฝดของเธอ ดวงตาเรียวมองผ้าห่มผืนหนาที่ปูบนพื้นเย็นๆ รองให้หลี่หมิงและหลี่ชุนนั่งคัดตัวอักษรอย่างใส่ใจ ในใจของเฉินซิ่วลี่ก็รู้สึกซาบซึ้งน้ำใจนี้ของกู้เหยียนจริงๆทว่าความใส่ใจที่เธอชื่นชมนี้ของกู้เหยียนกลับทำให้คนอื่นเข้าใจสถานะของเธอและกู้เหยียนผิดโดยที่เฉินซิ่วลี่ไม่รู้ตัว“ไม่เจอแค่สามเดือนคุณหมอมีลูกชายโตขนาดนี้แล้วหรือคะ”เสียงของคนไข้รายหนึ่งเอ่ยกระซิบถาม กู้เหยียนไม่เพียงแต่ไม่ปฏิเสธแต่ยังยิ้มรับจนผู้คนหลงคิดว่าเด็กชายด้านหลังเป็นลูกของเขาจริงๆ“อาหมิง อาชุน”เมื่อได้ยินเสียงเรียก เด็กชายทั้งสองก็ขานรับและรีบเก็บข้าวของไว้อย่างเป็นระเบียบก่อนจะลุกขึ้นเอ่ยลากู้เหยียนอย่างสุภาพ“แม่กลับมาแล้ว พวกเราขอตัวก่อนนะครับ”หลี่ชุนเดินมาบอกกู้เหยียนด้วยท่าทีสดใส ยังเผื่อรอยยิ้มกว้างไปให้คนไข้ที่รอตรวจของเขาอีกด้วย นิสัยอ่อนโยนน่ารักราวกับถอดแบบกู้เหยียนมาเช่นนี้ ต่อให้เด็กน้อยหน้าตาไม่เหมือนเขาเลยสักนิด ผู้คนก็ยังเชื่อว่าพวกเขาเป็นพ่

บทที่ 9.2เส้นเรื่องที่ผิดพลาดวันต่อมาเย่ชิงเหวินก็พาผู้ใหญ่บ้านถังนั่งรถยนต์ส่วนตัวมาพบเฉินซิ่วลี่ตามนัดหมาย ผู้คนที่สถานพยาบาลหมู่บ้านต่างพากันมาลอบมองด้วยความตื่นตาตื่นใจ แต่เฉินซิ่วลี่ที่ทะลุมิติมาจากยุคที่รถยนต์มีมากกว่ารถจักรยานย่อมไม่รู้สึกอะไร ทว่าแววตาที่สงบไร้ความตื่นเต้นและท่าทีที่ไม่มีความสนใจต่อรถยนต์ของเธอ ทำให้ความภาคภูมิใจของเย่ชิงเหวินถูกบั่นทอนลงไปเล็กน้อย ในใจเกิดความสงสัยขึ้นมา หรือว่าหญิงสาวคนนี้จะเคยมีรถยนต์ จะเป็นไปได้อย่างไร เท่าที่เขารู้มาในหมู่บ้านชนบทแห่งนี้ไม่มีใครมีรถยนต์เลยสักคัน เฉินซิ่วลี่จะเคยครอบครองรถยนต์ได้อย่างไรกัน“สวัสดีค่ะผู้ใหญ่บ้านถัง คุณเย่”เฉินซิ่วลี่เอ่ยทักทายคนทั้งสองก่อนพาพวกเขาไปนั่งด้านในบ้าน ผู้ใหญ่บ้านถังมองบ้านพักสำหรับเจ้าหน้าที่ประจำสถานพยาบาลหมู่บ้านแล้วนึกเห็นใจหญิงสาวตรงหน้าอยู่ไม่น้อย แม้ว่าตระกูลหลี่จะไม่ได้ร่ำรวยมากแต่เพราะถือครองที่ดินอยู่หลายผืน ผู้คนในหมู่บ้านหลายคนก็ล้วนเช่าที่ดินของพวกเขาทำกิน บางผืนยังมีสัญญาเช่าระยะยาวรายปี เช่นที่ดินติดเขาทางทิศใต้ที่ทางตระกูลถังของเขาเช่าปลูกชา ดังนั้นจึงกล่าวได้ว่าตระกูลหลี่เป็น