All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวร้ายในยุค 80: Chapter 31 - Chapter 40

บทที่ 10.1คิดบัญชีกู้เหยียนมองชายหนุ่มที่แขนอาบเลือดด้วยสายตาไม่พอใจเล็กน้อย เมื่อตอนกลางวันเขาเห็นคนแซ่เย่ผู้นี้มารับเฉินซิ่วลี่ขึ้นรถไปในใจก็รู้สึกไม่พอใจอยู่ในที หากแต่เขาเคารพความคิดและการตัดสินใจของเฉินซิ่วลี่เสมอย่อมไม่ตำหนิเธอทว่านั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะยินดีที่ชายคนนี้พาเธอไปพบเจอเรื่องอันตราย“เขตก่อสร้างเป็นพื้นที่อันตราย คุณไม่ควรพาคุณเฉินกับเด็กๆ ไปนะครับ ส่วนแผลไม่ลึกมากไม่ต้องเย็บ แค่ทำแผลกินยาก็พอครับ”เย่ชิงเหวินขบกรามแน่น แม้คำพูดของคนตรงหน้าจะสุภาพและใบหน้าจะนิ่งสงบ แต่เขาสังเกตเห็นว่าภายใต้แว่นสายตาทรงกลม ดวงตาของอีกฝ่ายมีแววขุ่นเคืองไม่พอใจอยู่ในที“คุณเฉินเป็นเจ้าของบ้าน ไปตรวจงานด้วยตัวเองมีตรงไหนไม่ควรหรือครับ คุณหมอกู้”เย่ชิงเหวินไม่ใช่พวกที่จะสงบปากยอมคน เมื่อถูกตำหนิก็เอ่ยปากโต้ในทันที กู้เหยียนที่กำลังมัดผ้าพันแผลให้เขาพลันช้อนดวงตามองลอดแว่น ก่อนจะขยับมือออกแรงดึงรั้งผ้ามัดกดลงบนแผลมากกว่าปกติด้วยสีหน้าเรียบเฉย“โอ๊ย! นี่คุณ...”“ผ้าพันแผลต้องมัดให้แน่น ไม่อย่างนั้นจะหลุดในภายหลัง อดทนหน่อยนะครับ”เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นบนกรอบหน้าของเย่ชิงเหวิน ดวงตาค

บทที่ 10.3คิดบัญชีเย่ชิงเหวินเร่งขับรถตามเฉินซิ่วลี่ออกมา ก่อนจะหยุดรถขวางทางเธอเอาไว้ มือของเฉินซิ่วลี่บีบคันเบรกจนตัวโก่ง ตวัดสายตาขุ่นมองคนที่ลงจากรถลงมาด้วยความไม่พอใจ“คุณเย่! นี่คุณขับรถยังไงของคุณ”“เรามีเรื่องต้องคุยกันขึ้นรถ”เฉินซิ่วลี่อ้าปากค้างตอนอ่านนิยายบทบาทแบบนี้ของพระเอกให้ความรู้สึกกร้าวใจจนเธอเผลอจิกหมอน ไม่คิดว่าเมื่อได้พบเจอกับตัวกลับให้ความรู้สึกแตกต่างโดยสิ้นเชิง ข่มขู่ บังคับ เอาแต่ใจเหอะ ! บทแบบนี้เชิญเขาไปเล่นกับแม่นางเอกบัวขาวเถอะ อย่ามาวุ่นวายกับภรรยาตัวร้ายอย่างเธอเลย“ขอโทษนะคะคุณเย่ แต่ฉันคิดว่าระหว่างเราไม่มีอะไรต้องพูดคุยกันเป็นการส่วนตัว หรือหากคุณมีธุระที่ต้องการพูดคุยกับฉันจริงๆ ก็เชิญพูดได้เลยค่ะ ต้องขออภัยด้วยแต่ฉันไม่สะดวกไปกับคุณ”“เฉินซิ่วลี่... นี่เธอ!”เย่ชิงเหวินเกิดมาพร้อมด้วยเงินทอง อำนาจ คำพูดของเขาหากบอกว่าขาวแม้ตรงหน้าจะเป็นสีดำก็ยังไม่มีใครกล้าคัดค้าน ทว่าหญิงสาวตรงหน้าคนนี้กลับไม่เหมือนคนอื่น ในใจของเขาพลันเกิดความรู้สึกอยากเอาชนะขึ้นมาในทันที ร่างสูงโปร่งสูดลมหายใจเข้าและผ่อนออกพยายามควบคุมโทสะในใจตนเองก็แค่หญิงสาวคนหนึ่ง หากเขาจ

บทที่ 11.1บางอย่างที่เปลี่ยนไปเฉินซิ่วลี่มองแปลงผักที่ลุงอวี้ขึ้นให้ด้วยความปลาบปลื้ม ก่อนจะหันไปขอบคุณอีกฝ่ายและมอบซาลาเปาหนึ่งถุงให้เขาเป็นการตอบแทน“หมอกู้ หมอกู้ อยู่หรือไม่”เสียงคุ้นหูดังขึ้นเฉินซิ่วลี่ขมวดคิ้วเรียวในทันที เธอจำได้แม่นว่านี่เป็นเสียงของหม่าอิงหง ทว่าอีกฝ่ายมาที่นี่ทำไม หรือว่าคนพวกนี้จะไม่ยอมรามือจึงตามมาหาเรื่องเธอถึงที่นี่ ในใจของเฉินซิ่วลี่รู้สึกเป็นห่วงเด็กๆ ขึ้นมาในทันที รีบวางถุงเมล็ดผักกาดในมือแล้วออกไปที่หน้าบ้าน แต่เมื่อเห็นว่าหม่าอิงหงประคองหลี่อันอันเดินเข้าไปในสถานพยาบาลหมู่บ้านก็ผ่อนลมหายใจยาวอย่างโล่งใจ“คุณนายหลี่ คุณหนูหลี่ มีอะไรหรือครับ”“หมอกู้ช่วยตรวจอาการของอันอันให้หน่อย เธอถูกนางเฉิน...”หลี่อันอันเห็นว่าแม่กำลังจะพาดพิงถึงเฉินซิ่วลี่ก็รีบสะกิดห้าม นั่นเพราะยังจดจำท่าทีปกป้องเฉินซิ่วลี่ของกู้เหยียนในวันแยกบ้านได้ไม่ลืม หากคิดจะเข้าไปนั่งในใจของชายหนุ่มเธอจะต้องวางตัวให้น่าสงสารกว่าเฉินซิ่วลี่“เอ่อ... หญิงชั่วน่ะ เป็นหญิงชั่วหน้าหนาคนหนึ่งทำร้ายอันอัน หมอกู้คุณช่วยดูอันอันของพวกเราที”กู้เหยียนยกมุมปากเล็กน้อย มือหนาขยับแว่นสายตาให้เข้าท

บทที่ 11.3บางอย่างที่เปลี่ยนไปเฉินซิ่วลี่นำเงินหยวนที่ได้รับมาจากการขายจักรยานให้เกาหย่ง เก็บใส่ไว้ในถุงผ้าก่อนจะยัดซ่อนไว้ในไส้หมอนอีกครั้ง ตอนนี้คำนวณดูแล้วเธอมีเงินเก็บรวมๆ กันร่วม 4,000 หยวน อนาคตในภายหน้าย่อมไม่กลัวความลำบากอีกต่อไปแต่ถึงจะมีเงินแล้วก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะไม่ต้องหาเงินเพิ่ม เพียงแต่บนฝ่ามือยังมีแผลทำให้เฉินซิ่วลี่ไม่สามารถทำซาลาเปาไปขายให้ถังซานได้เช่นเดิม ดังนั้นจึงเอาเวลาทั้งวันอยู่กับกองเศษผ้าเริ่มจัดการเย็บโบว์ติดผมอย่างขะมักเขม้น ผ่านไปสามวันโบว์ติดผมร่วมสามร้อยชิ้นก็เสร็จสิ้นเฉินซิ่วลี่คำนวณราคาคร่าวๆ เธอตกลงราคาซื้อขายโบว์ติดผมกับแม่ค้าขายผ้าไว้ที่ 2 ชิ้น 1 เหมา ตอนนี้เธอมีโบว์ติดผม 300 ชิ้น ย่อมเปลี่ยนเป็นเงินได้ประมาณ 15 หยวน หักค่าอุปกรณ์ต่างๆ แล้วก็ยังคงเหลือที่ 12 หยวน นับว่าทำเงินได้ดีเลยทีเดียวและถึงแม้ร้านผ้าที่ตกลงซื้อขายไว้จะรับซื้อโบว์ติดผมของเธอเพียง 50 ชิ้น อีก 250 ชิ้นก็สามารถนำไปขายที่ร้านอื่นได้ อย่างไรเสียที่นั่นก็คือตัวเมือง ย่อมต้องมีร้านค้าที่ยินดีรับซื้อโบว์ของเธอแน่นอนเมื่อมองเห็นตัวเงินแม้จะเป็นเพียงในความคิด แต่ก็ทำให้เฉินซิ่

บทที่ 12.1ไม่อาจหลีกหนีไปชั่วชีวิต“แล้วถ้าผมไม่ปล่อย! คุณจะทำไม!”ไม่เพียงแต่พูดโต้กลับอย่างไม่เกรงกลัว หลี่อันเฉิงยังกระชับอ้อมแขนโอบกอดคนให้แน่นมากขึ้น เฉินซิ่วลี่พลันขมวดคิ้วเรียวเพราะความอึดอัดยกมือขึ้นวางดันอกเขาออกห่างด้วยท่าทางต่อต้านเมื่อสัมผัสได้ถึงแรงผลักจากฝ่ามือเล็ก หลี่อันเฉิงก็ก้มมองคนในอ้อมแขนด้วยสายตาไม่พอใจเธอกล้าผลักไสเขาหรือ...ที่ผ่านมาขอเพียงมีโอกาสเฉินซิ่วลี่มักจะฉกฉวยอยากสัมผัสแนบชิดกับเขาเสมอ ทว่าเพียงห้าเดือนที่เขาแจ้งข่าวการตายของตนเองไป หญิงสาวก็เปลี่ยนท่าทีเป็นเช่นนี้แล้ว ช่างน่าโมโหจริงๆ“เฉินซิ่วลี่อย่าได้ลืมสถานะตนเอง”แม้น้ำเสียงที่ใช้เอ่ยออกมาจะแผ่วเบา ทว่าเฉินซิ่วลี่ก็สัมผัสได้ถึงความเกรี้ยวกราดไม่พอใจอยู่ในทีของเขา มือเรียวที่ผลักไสพลันหยุดชะงัก ไม่กล้าออกแรงดิ้นรนต่อต้านเขาอีกเพียงแต่ไม่ต่อต้านก็ไม่ได้หมายความว่าเธอยินยอมแต่เพราะรู้ดีว่าพ่อตัวร้ายหลี่อันเฉิงคนนี้มีนิสัยเจ้าคิดเจ้าแค้นและไม่ยอมคน ดังนั้นการสร้างปัญหากับเขาย่อมไม่ส่งผลดีต่อตัวเธอในอนาคต ครั้งนี้เฉินซิ่วลี่จึงยอมถอยให้เขาหนึ่งก้าว เธอสูดลมหายใจเข้าพยายามข่มกลั้นความโกรธเคืองในใจ