Semua Bab หนี้รักภรรยาจำเป็น: Bab 41 - Bab 50

บทที่ 20...เวลาผ่านไปสองวันที่กอหญ้านอนหลับพักผ่อน ลูกแฝดของเธอยังคงนอนอยู่ในตู้อบ โดยที่ทุกคนผลัดกันไปแอบดูอยู่ทุกวัน เธอลืมตาขึ้นมาก็เห็นหญิงสาวศีรษะอินที่นั่งปอกผลไม้อยู่ข้าง ๆ อย่างตั้งใจ เธอขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะส่งเสียงเรียกหญิงสาวที่เธอนั้นเห็นว่าเป็นน้องสาวไปแล้วด้วยน้ำเสียงที่บางเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน“เว่ยเอิน”“ตื่นแล้วหรอพี่หญ้า … หิวไหม พี่กินน้ำไหม”“อื้อ”“ค่อย ๆ นะ”“คนอื่นไปไหนกันหมดหรอ”“อ่อ สองคนนั้นกำลังถกเถียงกันเรื่องชื่อของเด็ก ๆ พอหาข้อสรุปกันไม่ได้ก็วิ่งแจ้นกันไปดูเด็ก ๆ ที่ห้องอบแล้วค่ะ”“เดี๋ยวสักพักพี่ต้องลงไปที่ฝ่ายทะเบียนใช่ไหม”“เรื่องนี้คุณราชันย์จัดการเรียบร้อยหมดแล้วค่ะ”“ปอร์เช่ยอมหรอ”“ทีแรกก็ไม่ยอม เว่ยเอินเลยไล่ไปทั้งคู่เลย”“ขอบคุณนะลำบากแย่เลย”“พี่กอหญ้าพักผ่อนให้มาก ไม่ต้องห่วงเรื่องอื่น ถึงสองคนนั้นจะดูพึ่งพาไม่ได้ทะเลาะกันตลอด แต่พอเป็นเรื่องของเด็ก ๆ เขาเข้าขากันดีมาก”“หมอได้บอกไหมว่าจะออกจากตู้อบเมื่อไหร่ พี่อยากไปหาลูก”“หมอแจ้งว่าเบื้องต้นคือหนึ่งสัปดาห์ ถ้าแข็งแรงดีก็กลับได้ แต่ถ้ายังไม่ดีพอก็ต้องอบต่ออีก”“งั้นเราก็ต้องตั้งชื่อเด็ก ๆ แล

บทที่ 21...ราชันย์เดินกลับเข้ามาข้างเตียงคนไข้ที่ในใบหน้าของหญิงสาวหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง เขานั่งลงบนเตียงเล็กน้อย มือหนาลูบไล้ใบหน้าของเธออย่างอ่อนโยน“กอหญ้า ผมต้องกลับไทยสักพักนะ คุณและลูกต้องดูแลตัวเองดี ๆ ระหว่างนี้ผมจะให้ธันวาบินกลับมาดูแลคุณ”เขาก้มลงจุมพิตที่ใบหน้ามนที่นอนอยู่บนเตียงเบา ๆ ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เป็นเวลาเดียวกับที่เว่ยเอินเองก็เดินเข้ามาในห้องพอดี“ดูแลพี่สาวของเธอให้ดี ส่วนนี่เบอร์ติดต่อฉัน หากมีอะไรติดต่อฉันได้ตลอด”“คุณราชันย์ไม่ต้องห่วงค่ะ พี่หญ้ากับเด็ก ๆ เว่ยเอินจะดูแลให้เป็นอย่างดี”“อื้อ”ราชันย์พยักหน้ารับ ก่อนจะเดินออกไปทันที ขายาว ๆ ของเขาก้าวฉับ ๆ มายังห้องที่เด็กน้อยทั้งสองของเขานอนอยู่ ห่างกันแค่กระจกใสกั้น เขายืนมองเด็กน้อยในรถเข็นที่มีแสงไฟส่องทั้งสองคันของเขาอย่างโหยหา ความรู้สึกที่บอกไม่ถูกของเขากำลังบั่นทอนให้จิตใจของเขาไม่อยากออกไปจากที่นี่เลยแม้แต่วินาทีตืด ตืด“ว่าไงธันวา”“เลขาคุณมาคัสแจ้งว่าจะเข้าไปที่โรงงานเอง กำลังบินมาไทย”“อืม ฉันกำลังจะกลับ .. ธันวา นายช่วยกลับมาดูแลกอหญ้าหน่อยได้ไหม”“ทำไมซื้อหวยไม่ถูกวะ ไม่ต้องห่วง เ

บทที่ 22...แดดอ่อน ๆ ลอดส่องเข้ามาตามช่องว่างของผ้าม่าน กระทบเปลือกตาที่หนักอึ้งของหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า เปลือกตาของเธอค่อย ๆ ขยับเปิดขึ้นทันที เธอลุกขึ้นนั่งบิดไล่ความเมื่อยขบเล็กน้อย ก่อนจะหันไปยิ้มหวานให้กับเด็กน้อยที่นอนดิ้นดุ๊กดิ๊ก อยู่ข้าง ๆ“อรุณสวัสดิ์ลูกสาว ลูกชายของมี๊”เธอยิ้มอ่อนโยนให้กับเด็กทั้งสองก่อนจะก้มลงหอมแก้มยุ้ย ๆ ที่โผล่พ้นออกมาจากผ้าห่อตัวเพียงเล็กน้อย ทั้งสองคนยังคงหลับอย่างสบายอารมณ์ตามประสาเด็กแรกเกิด กอหญ้ารู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากที่ลูกของเธอไม่ใช่เด็กที่เลี้ยงยากหรืองอแง เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนยังนอนหลับเธอก็เตรียมจัดการทำธุระส่วนตัวทันทีอุแว๊!อุแว๊!แต่เหมือนเด็ก ๆ จะไม่คิดเช่นนั้น ยังไม่ทันที่เธอจะเดินก้าวขาเข้าห้องน้ำ เสียงเจ้าหนูก็ร้องขึ้นมาราวกับว่ากลัวแม่จะหายไปอย่างไรอย่างนั้น เธอเดินกลับมาอย่างไม่ต้องคิด อุ้มลูกชายที่ร้องไปอ้าปากงับผ้าไปมานั่งปลายเตียงก่อนจะเปิดเสื้อยืดสีขาวตัวโคร่ง พร้อมกับอุ้มให้ลูกชายเข้าเต้า เด็กน้อยลืมตาขึ้นมามองหน้าเธอจ้องตาแป๋ว ถึงแม้จะฟังที่คุณหมอบอกมาบ้างแล้วว่าเด็กเพิ่งคลอดจะมองยังไม่ชัด แต่เธอรู้สึกได

บทที่ 23...ทางด้านราชันย์ที่กำลังเพลินกับการจิ้มผิวนุ่ม ๆ ของลูกชายลูกสาวอย่างเอาเป็นเอาตาย กับรอยยิ้มที่ฉีกกว้างจนแทบมองไม่เห็นตานั้น อยู่ในสายตาของเธอทุกอย่าง แต่สายตาที่เธอมองเขาก็ช่างราบเรียบเช่นเคย ไม่ยินดียินร้ายหรืออะไรทั้งนั้น“กอหญ้า”“ค่ะ”“ขอโทษนะที่มาช้า ขอโทษที่ไม่ได้ดูแล”ราชันย์พูดไปพร้อม ๆ กับลูบผิวนิ่ม ๆ ของลูกสาวและลูกชายไป เธอเองก็ไม่ได้ตอบอะไรเขาไป ยังคงนั่งนิ่ง ๆ กับตะกร้าผ้าที่ถูกพับจนเรียบร้อยทั้งหมดแล้วเท่านั้น“ขอโทษที่เป็นพ่อที่แย่”“...”“ผมขอโอกาส ที่จะดูแลเธอและลูกได้ไหม”“คุณราชันย์คะ ฉันอยู่มาได้โดยที่ไม่มีคุณ”“...”“และฉันมั่นใจว่าฉันสามารถเลี้ยงเด็ก ๆ ได้ด้วยสองมือของฉัน”“...”“คุณกลับไปอยู่ที่ของคุณเถอะค่ะ”เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไร เพราะตอนนี้เขารับรู้ได้เลยว่า ต่อให้พูดอะไรไปกอหญ้าเองก็คงไม่รับฟังอะไรทั้งนั้น แต่จะโทษเธอก็คงไม่ใช่ ความผิดพลาดในครั้งนี้เกิดจากตัวเขาเอง เขาที่ไม่แม้แต่จะฟังเธอ เขาที่เป็นคนทำร้ายเธอและลูก เป็นเขาเองที่ไม่มีความพยายามพอที่จะดูแลคนที่ได้ชื่อว่าแม่ของลูกเขาแอ๊!แอ๊!เสียงร้องของเด็กน้อยที่กำลังลืมตามาอ้าปากไล่งับ

บทที่ 24...“คุณราชันย์เอายัยหนูมาให้ฉันอุ้มก็ได้นะคะ คุณจะได้ทานข้าวถนัด”“คุณนั่นแหละ เอาตาหนูมาให้ผมอุ้มแล้วคุณก็ไปทานข้าว”“ถ้าฉันให้คุณอุ้ม แล้วคุณอุ้มไหวแน่หรอคะ”“ต้องได้สิ”“งั้นเราก็อุ้มกันคนละคนแบบนี้แหละค่ะ คุณราชันย์ทานได้ใช่ไหม”“ได้สิ คุณทานเถอะไม่ต้องห่วงผม”เว่ยเอินที่เห็นทั้งคู่คุยกันก็ใจชื้นขึ้นมาหนึ่งเปาะ เธออยู่กับกอหญ้ามานาน พอจะรู้นิสัยใจคอ กอหญ้าเป็นผู้หญิงที่เด็ดเดี่ยว แต่ก็ใจอ่อนเช่นเดียวกัน เธอเองก็ลุ้นว่าทั้งคู่จะสามารถสร้างครอบครัวด้วยกันได้ไหม แต่อีกใจก็เป็นห่วงผู้ชายอีกคนที่เฝ้าดูแลกอหญ้ามาตลอดเช่นกันยังไม่ทันที่ความกังวลจะหมดลง ปอร์เช่ก็เดินเข้ามาพอดี เว่ยเอินหันไปยิ้มหวานให้ แววตาของเว่ยเอินที่จับจ้องที่ปอร์เช่นั้นก็นิ่งไปเพราะเธอเห็นความเสียใจที่ออกมาผ่านดวงตาของผู้ชายคนนั้น“พี่ปอร์เช่ทานข้าวค่ะ นั่งเลย ๆ เดี๋ยวเว่ยเอินตักข้าวให้”“โอเค”ปอร์เช่นั่งมองกอหญ้ากับราชันย์ที่ตั้งหน้าตั้งตาทานข้าว แต่เหมือนหลานของเขาจะไม่เอื้ออำนวยสักเท่าไหร่ ข้าวเข้าปากกอหญ้าได้ไม่กี่คำอาร์เดนก็ร้องไห้งอแงขึ้นมา เมื่อได้ยินเสียงอาร์เดนร้อง อลิซเองก็ไม่น้อยหน้าเช่นกัน เล่