บททั้งหมดของ หนี้รักภรรยาจำเป็น: บทที่ 51 - บทที่ 60

“ก็เป็นธรรมดา”“ธรรมดาตรงไหน ที่ได้ยินมาคุณราชันย์ไม่น่าจะใช่คนที่หนุบหนับแบบนี้เลยนี่นา”“ฉันก็คิดเหมือนเธอแหละยัยเปี๊ยก ราชันย์มันไม่น่าจะเป็นคนแบบนี้ แต่ก็นะ อย่างที่เห็น”ทั้งสองคนที่ยืนดูราชันย์ที่กำลังง่วนอยู่กับการซักเสื้อผ้าตัวเล็ก ๆ นั่น ถึงแม้ว่าเสื้อผ้าจะถูกปั่นอย่างอัตโนมัติไปหมดแล้ว แต่ราชันย์ก็ยังไม่ยอมออกห่างจากตรงนั้น ยังคงยืนมองผ้านในตู้ปั่นที่หมุนทำงานไปตามการตั้งค่าเท่านั้น“เว่ยเอิน มันหยุดแล้วต้องทำยังไงต่อ”“คุณราชันย์เอาออกจากตู้นั้นทั้งหมด มาใส่ตู้นี้ค่ะ”“เรียบร้อย แล้วยังไงต่อ”“ปิดฝา แล้วกดตรงนี้ เสร็จแล้วกดนี่ แล้วรอเหมือนเดิมค่ะ”“แบบนี้หรอ แล้วก็แบบนี้ โอ๊ะ! เครื่องหมุนแล้ว”“มันยุ่งยากใช่ไหมคะ ครั้งหน้าให้เว่ยเอินทำให้ดีกว่าค่ะ”“ไม่เห็นจะยุ่งยากตรงไหน...แล้วอีกอย่าง จะแทนตัวเองว่าหนูเหมือนที่คุยกับกอหญ้าก็ได้นะ”“ได้หรอคะ คุณราชันย์ไม่ถือใช่ไหมคะ”“อืม”ดวงตาที่หนักอึ้งของกอหญ้า ถูกเปิดขึ้นมาก็ต้องตกใจ เพราะล่าสุดจำได้ว่าลูกชายยังกินนมเธออยู่ข้าง ๆ แต่ก็ต้องแปลกใจอีกครั้งเมื่อเธอเห็นผ้านวมผืนหนา ที่คลุมร่างกายเธอไว้ หันไปมองที่เตียงเล็ก ก็เห็นเด็ก ๆ นอน

เขาอุ้มเด็กน้อยพาดบ่า และอีกมือหนึ่งใช้ดันรถเข็นที่มีลูกสาวนอนหลับอยู่ เข้ามาในบ้าน เว่ยเอินที่ได้ยินเสียงตาหนูร้องก็รีบวิ่งหน้าตั้งมาหาราชันย์“คุณหนูเป็นอะไรคะคุณราชันย์”“ฉันก็ไม่รู้ นอนอยู่ดี ๆ ตื่นมาก็ร้องเอา ๆ นมก็ไม่ยอมกิน เธอดูยัยหนูให้ทีนะ จะพาตาหนูไปหากอหญ้า”“ได้ค่ะ ๆ คุณราชันย์รีบไปเถอะค่ะ”เขาหยิบผ้าและขวดนมแบบลวก ๆ แล้วอุ้มลูกชายเดินก้าวขายาว ๆ ออกจากบ้านทันที กอหญ้าบอกว่าจะไปดูดอกไม้ที่ตลาด เดิมทีเขาจะไปด้วย แต่เธอบอกอยากสูดอากาศ แต่ต้องมีคนดูลูกแฝด จะให้เว่ยเอินดูคนเดียวก็เกรงว่าจะไม่ไหว เขาจะไปเองกอหญ้าก็บอกว่ากลัวไม่ถูกใจ เขาจึงต้องรับบทพ่อบ้านเลี้ยงลูกไปโดยปริยายเขาเดินตรงลงมาไม่นานมากนักก็ถึงตลาดริมทะเลสาบ มองซ้าย มองขวาหาผู้หญิงร่างเล็กที่คุ้นตา แต่ก็ไร้วี่แววของเธอแอ๊!ลูกชายก็ไม่มีท่าทีจะหยุดร้อง เขาเดินเข้ามาในตลาดได้ครึ่งทาง ก็เห็นร่างเล็ก ๆ ที่คุ้นตาของคนที่ขึ้นชื่อว่าเมีย กำลังยืนเลือกต้นไม้อยู่ เขาปรี่เข้าไปหาเธอทันที กอหญ้าที่ได้ยินเสียงเด็กร้องก็หันมาด้วยความไว ใบหน้าของเธอตกใจอย่างเห็นได้ชัดที่เห็นราชันย์ เดินหน้าตั้งด้วยใบหน้าเหลอหลาเข้าไปหาเธอ“ตาหนู

“ก็แล้วทำไมคุณไม่ไปนอนดี ๆ ที่ห้องละคะ”“ผมไม่มีห้องหรอก ผมจะนอนโซฟาในห้องคุณ”“คุณจะไปนอนที่โซฟาอีกทำไม บ้านหลังนี้ห้องเยอะแยะคุณก็ไปเลือกสักห้องสิคะ”“ไม่เอา เผื่อคุณจะเรียกใช้ผมตอนกลางคืน เผื่อลูกร้อง เผื่อคุณไม่สบาย ผมจะได้ดูแลคุณกับลูกได้ทัน”กอหญ้าที่เห็นดังนั้นก็ไม่ได้ต่อความยาวสาวความยืด เพราะรู้แน่ชัดว่าไล่ยังไงราชันย์ก็ไม่ยอมลุกไปแน่ เธอจึงปล่อยให้เขานอนแบบนั้นแบบเลยตามเลย ราชันย์เองก็ไม่เห็นว่ากอหญ้าจะผลักไสไล่ส่งก็ขยับท่านอนให้ถนัด เปลือกตาที่หนักอึ้งค่อย ๆ ปิดลงช้า ๆ“มีคนตามหาตัวฉัน เพราะเรื่องพ่อของฉันอยู่ใช่ไหมคะ”“หืม!?”“กอหญ้าได้ยินคุณคุยกับคุณธันวา”“ไม่มีอะไรหรอก เรื่องนี้ผมจัดการได้”“แต่ฉันทำให้คุณเดือดร้อน”“ถ้ากังวลว่าจะเป็นต้นเหตุให้ผมเดือดร้อน งั้นคุณก็มาแต่งงานกับผมสิ ผมจะได้ดูแลคุณได้สะดวกกว่านี้”“คุณราชันย์ คุณจะเห็นเป็นเรื่องเล่น ๆ ไปถึงไหนคะ”“ผมพูดจริงนะกอหญ้า ลูกก็มีด้วยกันแล้ว งั้นเรามาแต่งงานกันเถอะ”“...”“ผมไม่ได้เร่งเอาคำตอบหรอกนะ แต่เรื่องนี้ผมคิดมาดีแล้ว”“ไม่ค่ะ”“...”“กอหญ้าจะไม่แต่งงานกับคุณค่ะ”“ทำไมละ”“กอหญ้าขอโทษนะคะคุณราชันย์ ที่ทำให้

บทที่ 28...แสงแดดอ่อน ๆ ลอดผ่านผ้าม่านสีเทาผืนหนาตามแรงของเครื่องปรับอากาศที่ถูกเปิดจนเย็นฉ่ำ แต่ใบหน้าของผู้ที่อยู่บนเตียงขนาดคิงไซต์กลับมีแต่เหงื่อเม็ดโตเต็มกรอบหน้า ราชันย์นอนตัวสั่นอยู่ในผ้าห่มผืนหนา ที่เขาพยายามซุกตัวเข้าไปให้ได้มากที่สุด และมีแค่ใบหน้าและศีรษะเท่านั้นที่โผล่พ้นผ้านวมผืนนั้นออกมาเขาหลับตานอนอยู่ในผ้าห่มอย่างไม่สะทกสะท้าน ใบหน้าเริ่มรื้นสีแดงระเรื่อขึ้นเรื่อย ๆ แต่คนที่อยู่ใต้ผ้านั้นกลับรู้สึกว่าอากาศช่างหนาวมากนัก เปลือกตาที่แสบร้อนและหนักอึ้งเปิดออกอย่างเชื่องช้า เขาความหารีโมตมาเบาเครื่องปรับอากาศ และโยนมันทิ้งอย่างไม่ไยดี และตอนนี้เขายังมีอาการมีนหัวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ราชันย์ไม่ได้สนใจอาการทั่วไปของตัวเองมาหนัก เขาเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งนั้นอีกครั้ง เอื้อมมือหยิบมาถือมาเปิดหน้าจอแชต ไม่มีข้อความจากคนที่เขารอ แต่นั่นก็ไม่อาจทำให้เขาน้อยใจหรืออะไรได้ ราชันย์กดพิมข้อความหากอหญ้าสามสี่ประโยค และเขายังคงรอการตอบกลับของเธอ ผ่านไปไม่นานนักหน้าจอก็แสดงสถานะว่าปลายทางนั้นอ่านแล้วราชันย์ยังคงรอว่าเธอจะตอบว่าอะไร แต่จนแล้วจนรอดก็มีแค่หน้าจอที่แสดงว่าเธออ่านแล้วเท่

“...”“คือเรื่องนั้น เฮียสามารถอธิบายได้ มาหยากับเฮียไม่ได้เกี่ยวข้องกันในฐานะอะไรที่มากไปกว่า...เอ่อ...แบบนั้นแหละ”“...”“แต่กับเธอ ไม่ใช่”“หายโกรธเถอะนะ นะนะ”เขาฝืนตัวเองลุกขึ้นมาด้วยดวงตาที่ปรือจนแทบลืมไม่ขึ้น ทำหน้าออดอ้อนกอหญ้าราวกับลูกแมวตัวน้อย ๆ เธอชั่งใจกับคำตอบของเขา ถึงในใจจะรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่ และไม่รู้ว่าควรจะเชื่อคำพูดเขาไหมแต่ใจลึก ๆ ของเธอก็รู้สึกดีใจอยู่หน่อย ๆ ที่ได้ยิน33คำว่ารักจากปากเขา ที่ได้ชื่อว่าไม่เคยบอกว่ารักใครเลย เธอมองหน้าเขาอย่างชั่งใจ หัวใจซีกซ้ายได้แต่พูดว่าทำตามหัวใจตัวเองเถอะ เพราะเธอรู้ตัวเองอยู่แล้ว ว่ารักเขามากเท่าไหร่ หัวใจซีกขวาก็ได้แต่ต่อต้านว่าอย่าหลงเชื่อคำพูดของเขาง่าย ๆ คนแบบราชันย์จะรักใครจริงเธอนั่งนิ่ง ๆ ผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ ราชันย์เองก็ไม่เร่งเร้าที่จะได้คำตอบ เขานั่งจ้องหน้าเธอด้วยสายตาหวานหยดย้อย ราวกับลูกหมาที่นั่งรอเจ้าของให้ขนม กอหญ้ามองหน้าเขาอีกครั้งพร้อมระบายยิ้มออกมาเล็กน้อย ถึงที่ผ่านมาจะหนักหนาสาหัสไปบ้าง เสียใจไปบ้าง แต่ถ้าเริ่มต้นใหม่ครั้งนี้มันดี เธอก็อยากจะลองมันสักตั้ง“หญ้าก็รักคุณนะคะ”ราชันย์เองก็ตกใจกับคำตอบขอ