All Chapters of หนี้รักภรรยาจำเป็น: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 5...“ไปทำอะไรให้กินหน่อย หิว”“ในตู้มีแต่อาหารแช่แข็งนะคะ”“อืม”อาการมึนหัวที่ยังไม่หายดี ตีวนไปมาแทบคลื่นไส้ แต่เธอก็ลุกขึ้นเดินออกไปเปิดตู้เย็นหยิบอาหารแช่แข็งมาสองกล่อง ก่อนจะเอาเข้าไมโครเวฟจัดการอุ่นเป็นที่เรียบร้อย เทออกจากกล่องใส่จาน นำมาวางให้ราชันย์พร้อมน้ำเปล่าอีกหนึ่งแก้ว ราชันย์ที่เดินมามองอาหารในจาน สลับกับใบหน้าของกอหญ้าเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจ แล้วนั่งลงทานอาหารเงียบ ๆ กอหญ้า ค่อย ๆ นั่งลงตักอาหารในจานทานเงียบ ๆ เช่นกัน“ทุกวันตอนเช้าทำอาหารด้วย หน้าที่เก็บกวาดห้องเป็นของเธอ ทุกอย่างที่แม่บ้านทำเธอเอาไปทำทั้งหมด”“ค่ะ”“ช่วงค่ำไปที่กาสิโน เดี๋ยวจะมีคนสอนงานเธอเอง”“ค่ะ”“แล้วอย่าทำให้ฉันโมโห อย่าคิดหนี อย่าทำตัวน่ารำคาญ อย่าหาว่าฉันไม่เตือน”“ค่ะ”เขาพูดก่อนจะเดินไปหยิบโน๊ตบุ๊คมานั่งที่โซฟาตัวใหญ่กลางห้อง พอเห็นโซฟาตัวนั้น หน้าขอเธอก็แดงระเรื่อขึ้นสมองพรางนึกไปถึงค่ำคืนอันเร่าร้อนที่ราชันย์ปรนเปรอเธอ เขาหันมามองเธอและขมวดคิ้วสงสัยที่เธอยืนนิ่ง ๆ แล้วมีอาการหน้าแดงก่อนที่เขาจะหลุบตาลงไปมองที่โซฟาแล้วหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ให้เธออีกครั้ง“มาทบทวนความหลังกับโซฟาตัวนี้หน่อ

บทที่ 6...อื๊อ~“เอ๊ะ! คุณราชันย์”“ทำไมไม่อาบน้ำ”ราชันย์ไม่พูดเปล่า มือหนาที่ซุกซนกำลังลูบไล้เรียวขาของเธอไปด้วย ทำให้กอหญ้ามีอาการประหม่าเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ ดันตัวเองลุกจากที่นอนมานั่งมึน ๆ นิ่ง ๆ“ฉันเผลอหลับไปค่ะ คุณราชันย์หิวไหมคะเดี๋ยวฉันไปทำอะไรให้ทาน”“หิว..แต่เหมือนว่าผมจะไม่ได้หิวข้าวนะ คุณพอจะช่วยเลี้ยงอาหารมื้อพิเศษนี้ให้ผมได้ไหมกอหญ้า”สายตาที่ราชันย์มองหญิงสาวตรงหน้ามันช่างเร่าร้อนจนแทบจะสามารถแผดเผาให้คนที่อยู่ตรงหน้าละลายไปกับที่นอนได้อย่างง่ายดาย เธอหน้าแดงราวกับสีของผลเชอรี่สุกอย่างช่วยไม่ได้ ถึงแม้นี่จะไม่ใช่ครั้งแรกแต่ทุกครั้งที่เธอมองราชันย์ร่างกายของเธอก็รู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ อย่างควบคุมไม่ได้ทุกครั้ง ยิ่งทำให้ความคิดไม่รักดีผุดเรื่องราวน่าอับอายขึ้นมาอีกหลายต่อหลายฉาก ก่อนที่ทุกอย่างจะเตลิดไปมากกว่านี้เธอจึงต้องสลัดความฟุ้งซ่านนี้ออกไป“เอ่อ..เดี๋ยวฉันไปทำอะไรให้ทานนะคะ”พูดจบเธอก็เด้งตัวโดดลงจากที่นอนมุ่งหน้าเดินไปเข้าครัวทันทีโดยไม่สนใจบุคคลด้านหลังแต่อย่างใด ราชันย์ที่เห็นการกระทำของเธอก็ได้แต่ยิ้มเล็ก ๆ อย่างขบขันกับท่าทางของหญิงสาวตรงหน้า หากมีคนอื่นมาเห

บทที่ 7...“ทำไมต้องอยากรู้อะไรที่ไม่เกี่ยวกับงานด้วยวะ”“ก็กูตื่นเต้น ว่ากูกำลังจะมีน้องสะใภ้หรือเปล่านี่หว่า”“ไม่ใช่แม่บ้าน”“เห้ย! งั้นก็น้องสะใภ้!”“นั่นก็ไม่ใช่”“อ่าว! เหี้ยไรเนี่ย”“จะบอกว่าไง ก็ไม่ได้เป็นอะไรที่สำคัญขนาดนั้น.. พอดีลูกหนี้กูไม่มีเงินใช้ แล้วเอาตัวลูกสาวมาใช้หนี้ .. เธอก็มีฐานะแบบนั้นแหละ”“กูไม่โอเคนะราชันย์ ถ้ามึงจะทำกับผู้หญิงแบบนี้ มึงขืนใจเขาหรอ”“กูไม่เคยขืนใจใคร มึงก็รู้”“แล้วมึงจะทำไงต่อไป มึงก็รู้ว่าคนแบบพวกเราศัตรูเยอะขนาดไหน”“แต่เธอไม่ใช่จุดอ่อนของกูไงมังกร เธอก็เป็นแค่นางบำเรอถึงเวลาก็หายไป ก็เท่านั้น กูไม่ได้คิดอะไรมากกว่านี้”“พูดเรื่องอะไรกันอยู่หรอเฮีย”ทั้งราชันย์และมังกรที่กำลังคุยกันโดยที่ไม่ได้ยินเสียงการเปิดประตูเข้ามาของพราวฟ้าและกอหญ้า ต่างก็ชะงักและกลืนน้ำลายลงคอทั้งคู่ที่รับรู้ว่าไม่ได้มีแค่เขาสองคน กอหญ้าที่ยืนเฉย ๆ อยู่ด้านหลังพราวฟ้าไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่เธอได้ยินเกือบทุกคำที่ทั้งคู่คุยกัน แม้จะได้ยินแค่ช่วงท้าย ๆ เพราะพราวฟ้าบอกว่าลืมกระเป๋าเงินไว้ขอขึ้นมาเอาก่อนแม้จะรู้ว่าฐานะของตัวเองคืออะไรแต่เมื่อได้ยินกับปากของเขา มันทำให้ห

บทที่ 8...‘ความรู้สึกอึดอัดนี้มันคืออะไรเนี่ย แล้วทำไมคุณราชันย์ต้องมายืนทำหน้ายักษ์จ้องเขม็งแบบนี้ด้วย ไม่เห็นจะเข้าใจเลย’เธอลุกขึ้นเพื่อที่จะเดินไปห้องน้ำ เพราะเริ่มจะรับไม่ไหวกับบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้ ทันทีที่เธอลุกขึ้นนั้น สายตาดุ ๆ ก็หันขวับมาจ้องเธอทันที ทำให้กอหญ้าได้แต่ลุกขึ้นมายืนนิ่ง ๆ ไม่กล้าแม้แต่จะก้าวขาออกจากตรงนั้น“จะไปไหน”“ไปห้องน้ำค่ะ”“ไปสิ”ทันทีที่เธอได้ยินการอนุญาตจากบุคคลตรงหน้า เท้าน้อย ๆ ก็รีบก้าวฉับ ๆ ออกมาอย่างไม่คิดชีวิต เธอก้าวเท้าด้วยความเร็วเพื่อที่จะออกมาจากที่ตรงนั้นเดินตรงดิ่งมาที่ห้องน้ำหญิงที่อยู่ไม่ไกลมาก เมื่อเธอเข้ามาทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว มือน้อย ๆ ก็ควักมือถือออกมาเช็กนิดหน่อย ก็เห็นว่ามีข้อความจากปอร์เช่เธอเดินออกจากห้องน้ำโดยที่มือของเธอก็ยังง่วนอยู่กับการตอบข้อความของเพื่อนสนิท ทันทีที่เธอเดินพ้นประตูห้องน้ำออกมาเล็กน้อยก็ต้องชะงักเท้าเล็ก ๆ เพราะสายตาที่จ้องมือถือนั้นเห็นเท้าของผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนขวางทางอยู่เบื้องหน้า กลิ่นน้ำหอมผู้ชายอ่อน ๆ นี้ไม่ผิดแน่ เธอเงยหน้าออกจากจอมือถือเล็กน้อยก็ต้องหน้าซีดเป็นไก่ต้ม เมื่อคนที่ยืนอยู่ตรงห

บทที่ 9...พราวฟ้าที่นั่งอยู่ข้าง ๆ กอหญ้านั่งมองสาวตัวเล็ก ๆ ที่เล็กกว่าเธอมาก เธอดูเหมือนเด็กเล็ก ๆ ที่ไม่น่าจะต้องมาเจอชะตากรรมอะไรแบบนี้เลยสักนิด กอหญ้าลืมตาขึ้นมาเห็นพราวฟ้า ก็ยิ้มหวานให้ เธอลุกขึ้นมานั่งนิ่ง ๆ เห็นจานผลไม้มากมายวางอยู่บนโต๊ะ“ผลไม้ที่สวนหรอคะพี่พราว”“อันนี้ไม่ใช่จ๊ะ พี่ลงไปซื้อมาเมื่อกี้เอง ทานสิ”กอหญ้ามองนิ่ง ๆ ก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธ ก็มันรู้สึกไม่อยากกินจริง ๆ นี่นา พราวฟ้ามองกอหญ้านิ่ง ๆ ก่อนจะลุกเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบจานมะม่วงที่ถูกหั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆ เอามาวางให้กอหญ้าและคอยแอบมองปฏิกิริยาของเธออย่างตั้งใจกอหญ้าเองนั้นเมื่อเห็นมะม่วงกลับรู้สึกอยากอาหารขึ้นมาซะอย่างนั้น เธอหยิบมะม่วงชิ้นโตออกมากัดรสชาติที่ได้ถึงจะไม่เปรี้ยวมากมายแต่ก็มีรสชาติเปรี้ยวแฝงอยู่ เธอทำหน้าเหยเกนิดหน่อย ก่อนจะกัดต่ออย่างอารมณ์ดี กอหญ้าดูทีวีไป พรางหยิบมะม่วงกินไปด้วย โดยที่พราวฟ้าเองก็นั่งอยู่ข้าง ๆ พราวฟ้าที่เห็นกอหญ้ามีอาการแบบนี้เธอจึงหยิบมะม่วงในจานขึ้นมากัดหนึ่งคำ ก็ต้องคายทิ้งเพราะมันเปรี้ยวมากถึงมากที่สุดทำไมกอหญ้าถึงทำหน้าว่าเปรี้ยวแค่เล็กน้อยเท่านั้น กอหญ้าหันมามองพราวฟ้าที