All Chapters of ไม่คิดจะรัก: Chapter 21 - Chapter 30

ร่างกายเปลือยเปล่าของทั้งสองแนบชิดกันมากขึ้น ขณะที่ปากก็ยังคงจูบกันไม่ยอมห่าง กัญญ์วราแทบจะหลอมละลายอยู่บนตักของเขาอุณหภูมิของน้ำบวกกับความร้อนในกายทำให้อารมณ์ของทั้งสองพุ่งขึ้นสูงได้อย่างรวดเร็ว“พี่ภูคะ”หญิงสาวเรียกแผ่วเบาเมื่อเขายอมถอนจูบออก สายตาของทั้งสองที่ประสานกันนั้นเต็มไปด้วยไฟแห่งตัณหา“ใบตองรู้ใช่ไหมว่าจากนี้มันจะเป็นยังไง”“รู้ค่ะ แต่ใบตองกลัว”“กลัวอะไร” เขาเกลี่ยไรผมเธอพลางไล้มือไปบนแก้มที่แดงก่ำเพราะความร้อนจากน้ำในอ่างและความเขินอาย“กลัวพี่ภูจะไม่ชอบ ไม่ถูกใจเพราะใบตองไม่เก่ง”“เด็กน้อย เรื่องนั้นมันฝึกกันได้นี่ ถ้าใบตองยินดีจะให้พี่สอนได้ไหม”เธอมองหน้าเขาอย่างลังเลขณะที่เขาก็จับสะโพกของเธอโยกไปกับความแข็งร้อนที่ขยายตัวพร้อมใช้งานอยู่เบื้องล่าง เพียงแค่ได้สัมผัสเพลิงพิศวาสก็โหมกระหน่ำขึ้นอย่างรวดเร็วใบหน้าของทั้งสองก้มเข้ากันอีกครั้ง ภูเมฆาครางในลำคออย่างพอใจที่นักเรียนของเขานั้นกำลังจูบกลับมาอย่างเร่าร้อนและยั่วยวน“เราอยู่ในน้ำนานเกินไปแล้วนะ ขึ้นข้างบนกันเถอะ”พูดจบเขาดันเธอขึ้นจากบ่อน้ำจากนั้นก็รีบเช็ดตัวให้แห้งก่อนจะอุ้มคนที่หมดเรี่ยวแรงจะเดินกลับเข้ามายังห้อ

ภูเขาไฟฟูจิกำลังอวดโฉมอยู่ทางด้านหน้า แม้แสงข้างนอกจะสว่างแล้วแต่ภายในห้องก็ยังคงมืดสลัวเพราะกระจกนั้นกันแสงได้เป็นอย่างดี ทำให้เขาไม่ต้องออกไปนอกห้องก็สามารถเห็นความสวยงามของภูเขาไฟฟูจิได้จากบนเตียงนอน แต่คนที่อยากมาดูนั้นกลับยังไม่ยอมตื่นไม่รู้ว่าเพราะอากาศดีหรือเพราะเมื่อคืนเธอใช้พลังงานไปเยอะกันแน่ เขาจำได้ดีว่าเมื่อคืนตนเองนั้นไปถึงสวรรค์มากที่สุดเท่าที่เคยนอนกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่ใช่ว่าอยากจะหยุดแค่นั้นความรู้สึกอยากยังคงอยู่ในตัวเขาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนและยิ่งยามเช้าแบบนี้อะไรๆ มันก็ตื่นตัวได้ง่ายดายเหลือเกินแต่ก็ต้องอดใจไว้เพราะกลัวว่าวันนี้จะไม่ได้เที่ยวอย่างที่ตั้งใจ ภูเมฆาลุกไปเข้าห้องน้ำจัดการธุระส่วนตัวจนเสร็จ พอออกมาจากห้องน้ำกัญญ์วราก็ตื่นแล้ว“สวยไหม” เขาถามคนที่นั่งมองออกไปนอกห้องด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม“สวยค่ะ สวยมากๆ ไม่คิดเลยว่าจะตื่นมาแล้วเห็นภูเขาไฟแบบนี้ ขอบคุณนะคะพี่ภูที่พาใบตองมาเที่ยว”“ถ้าชอบเรามากันบ่อยๆ ก็ได้นะ”“ไม่เป็นไรค่ะ แค่ได้เห็นครั้งเดียวก็พอแล้ว”“ไหนว่าจะถ่ายรูปไปอวดเพื่อน”“นั้นสิ แต่สภาพตอนนี้ดูไม่ได้เลยค่ะ ขอไ

แผนการเดินทางที่วางแผนไว้นั้นต้องเปลี่ยนแปลงไปค่อนข้างมาก จากที่คิดว่าจะเดินเล่นรอบๆ ทะเลสาบคาวากุจิโกะก่อนจะไปศาลเจ้าอีกหลายที่ก็เป็นอันว่าทั้งสองเลือกที่จะไปศาลเจ้าอาราคุระ เซ็นเก็นเพื่อขึ้นชมเจดีย์ชุเรโต เจดีย์ขนาดใหญ่สีแดงห้าชั้นซึ่งตั้งอยู่บนเนินเขาที่สามารถมองเห็นเมืองฟูจิโยชิดะและภูเขาไฟฟูจิได้อย่างสวยงาม แต่กว่าจะขึ้นมาถึงด้านบนกัญญ์วราก็เกือบแย่เพราะมีบันไดมากถึง 398 ขั้นแต่เธอก็พยายามเดินขึ้นมาจนถึงเพราะไม่อยากพลาดชมความสวยงาม “ขากลับหนูขี่หลังพี่ลงก็ได้นะ” “ไม่เป็นไรค่ะ หนูไหว” “แต่หน้าหนูซีดมาก จิบน้ำหน่อยนะ” “ขอบคุณค่ะ” ถ้ารู้ว่าจะเหนื่อยและหมดแรงแบบนี้เมื่อเช้าเธอคงไม่ยอมให้พาขึ้นเตียงอย่างแน่นอน “พี่ภูไม่ถ่ายบ้างเหรอคะ เดี๋ยวหนูถ่ายให้” ภูเมฆาแทบจะได้ไม่ได้ถ่ายรูปเพราะส่วนใหญ่จะให้เธอมากกว่า “พี่อยากเก็บรูปหนูไว้เยอะๆ มากกว่า” “แต่หนูอยากถ่ายรูปคู่กับพี่” เสียงนั้นค่อนข้างเบาเพราะกลัวเขาจะไม่พอใจ “พี่เข้าใจแล้ว เดี๋ยวพี่เอาขาตั้งกล้องออกจากเป้ก่อน หนูถือกล้องให้พี่หน่อยนะ”

เครื่องบินลงจอดที่สนามบินสุวรรณภูมิในเวลาเกือบจะห้าทุ่มและกว่าจะรอรับกระเป๋าเสร็จเรียบร้อยกลับถึงคอนโดก็ตีสอง กัญญ์วรามาถึงก็รีบอาบน้ำและเข้านอนเพราะทั้งง่วงทั้งเพลียแต่ยังไม่ทันหลับสนิทก็รู้สึกได้ว่าเตียงนอนยุบตัวลง “พี่ภูมานอนเบียดหนูทำไมคะ” กัญญ์วราถามออกไปแต่ตัวเองกลับขยับเข้าหาความอบอุ่น “ก็อยากนอนด้วย หลับนะครับพี่ง่วงแล้ว” เขากอดกระชับร่างเล็กๆ เข้าหาตัวจูบเบาๆ บนหน้าผากมนก่อนจะหลับตาลงเพราะความเหนื่อยและง่วง กว่าทั้งสองคนจะตื่นก็เป็นสายๆ ของอีกวันซึ่งคนที่ตื่นก่อนก็เป็นกัญญ์วราเพราะต้องรีบมาทำอาหารให้เขาตามหน้าที่ “จะรีบไปไหนพี่ยังง่วงอยู่เลย” “หนูจะไปดูว่าในตู้พอมีอะไรทำเป็นอาหารเช้าได้ไหม” “หนูหิวเหรอ” “เปล่าค่ะ หนูจะทำให้พี่” “อย่าเพิ่งทำเลยเพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ เดี๋ยวออกไปกินข้างนอกก็ได้” “ก็ได้ค่ะ ถ้าพี่ภูยังไม่หิวหนูขอรื้อกระเป๋าก่อนนะคะตอนออกไปข้างนอกจะได้เอาของฝากลงไปด้วยเลย “ได้สิ เดี๋ยวพี่ช่วยนะ” “ไม่เป็นไรค่ะ พี่ภูนอนต่อเถอะ” “ไม่

“เหมาะกับหนูมากๆ เลยนะ” ภูเมฆาจับมือเล็กที่มีแหวนสวมอยู่ขึ้นมาดูระหว่างที่เดินออกจากร้าน “สวยมากและแพงมากด้วยค่ะ แล้วแบบนี้หนูจะกล้าใส่ไหมล่ะคะ ถ้าหายขึ้นมาล่ะแย่เลยนะคะ หนูว่ากลับถึงห้องแล้วเก็บไว้ดีกว่า”“แต่พี่อยากให้ใส่นะ หายก็แค่ซื้อใหม่คนอื่นเห็นจะได้รู้ว่าหนูมีแฟนแล้ว”พอได้ฟังเหตุผลของเขาหัวใจเธอก็พองโต ถึงไม่เคยได้ยินคำบอกรักแต่การแสดงออกของเขาทำให้เธอสัมผัสได้ว่าตอนนี้เขาน่าจะเปิดใจกับตนเองแล้ว“ค่ะ หนูจะใส่ไว้ตลอดเลย”“ดีมากครับ พี่ว่าเราไปหาข้าวกินกันดีกว่า”“ได้ค่ะ หนูก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน”ทานอาหารเสร็จแล้วก็พากันไปซื้ออาหารสดสำหรับเตรียมอาหารระหว่างที่กำลังเลือกซื้ออยู่หญิงสาวคนหนึ่งก็เดินเข้ามาทักทายภูเมฆา“ภู ไม่เจอกันนานเลยนะคะ”“ครับ”“มาซื้อของเหรอคะ พอจะมีเวลาว่างไหมศิอยากคุยด้วยนิดหน่อย”“ผมไม่สะดวกคุยครับสิ”“แต่ศิคุยเรื่องบ้านจัดสรรที่กำลังจะประมูล”“ถ้าเป็นเรื่องงานคุณติดต่อผ่านทางเลขาผมไปนะครับ ตอนนี้มันเป็นเวลาส่วนตัวของผมกับภรรยา”“ภรรยาเหรอคะ”“ใช่ครับ นั่นไงเธอกำลังเดินมาพอดี”“มีอะไรเหรอคะพี่ภู”“พอดีพี่เจอคนรู้จักน่ะ”“สวัสดีค่ะ” ก