All Chapters of ไม่คิดจะรัก: Chapter 11 - Chapter 20

การได้ฟังเรื่องราวของภูเมฆาจากรุ่นพี่ทำให้กัญญ์วราปลื้มในตัวชายหนุ่มมากขึ้น ไม่ใช่เพราะเขาหล่อหรือรวยแต่เพราะชอบที่เขาเป็นคนขยันและสร้างตัวขึ้นมาได้ด้วยตนเองถึงแม้ไม่มีแรงสนับสนุนจากครอบครัวก็ตามในทุกวันที่อยู่ร่วมกันนอกจากกัญญ์วราจะทำหน้าที่แม่บ้านได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง เธอตื่นนอนแต่เช้าทำความสะอาดบ้านและห้องนอนของชายหนุ่มขณะที่เขาลงไปออกกำลังกาย จากนั้นก็เตรียมอาหารเช้าง่าย พอตกเย็นก็แวะซื้อของสดที่ซุเปอร์มาร์เก็ตเพื่อมาทำอาหารให้เขา อันที่จริงกัญญ์วราก็อยากไปซื้อของในตลาดสดมากกว่าเพราะราคาถูกกว่ากันมาก แต่บริเวณที่เธออยู่นั้นไม่มีตลาดสดเลย ถ้าจะนั่งรถไปซื้อก็คงกินเวลาไปมาก และภูเมฆาก็เป็นคนบอกให้เธอซื้อที่นี่เพราะประหยัดเวลาได้มากขณะที่กำลังคิดว่าจะเมนูอะไรให้กับเจ้านายสำหรับมื้อเย็นพี่ฟ้าก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาจนทุกคนในแผนกตกใจ“ข่าวใหญ่ๆ”“ข่าวอะไรฟ้า วิ่งหน้าตื่นมาเชียว”“ฟ้าได้ยินแผนกวิศวะคุยกันว่าบอสของเราโดนแทง”“อะไรนะคะพี่ฟ้า ใครโดนแทง” กัญญ์วราภาวนาให้ตนเองหูฟาด“ก็บอสของเรานะสิ โดนแทง”“ใครแทงคะ แล้วเจ็บมากไหม”“คนงานเมาทะเลาะกันแล้วบอสไปห้ามก็เลยโดนแทง ตอนนี้กำลังพาไ

ภูเมฆาหลับไปนานพอสมควร เขารู้สึกตัวตื่นอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงกัญญ์วรากลับเข้ามา“ใบตองเหรอ” เขาถามออกไปทั้งที่ยังไม่ลืมตา“ใบตองเองค่ะพี่ภู ขอโทษนะคะที่ทำเสียงดังจนพี่ตื่น”“เอาน้ำให้หน่อยได้ไหมคอแห้งมากเลย”“ได้ค่ะ ใบตองซื้อน้ำส้มมาด้วย คั้นสดๆ เลยนะคะ” เธอส่งน้ำส้มขวดเล็กให้ก่อนจะเดินกลับมาเก็บของที่เพิ่งซื้อมาเข้าตู้เย็น“อร่อยดีไม่เปรี้ยวอย่างที่คิดนะ”“ถ้าชอบเดี๋ยววันหลังใบตองจะซื้อให้อีกนะคะ ไหนๆ ที่ภูก็ตื่นมาแล้วใบตองจะถามว่าเย็นนี้อยากกินอะไรคะ”“เอาเหมือนตอนกลางวันก็ได้นะ อร่อยดี”“ไม่เบื่อเหรอคะ”“ยังไม่เบื่อนะ” ภูเมฆาเป็นคนกินง่ายไม่ว่ากัญญ์วราจะทำเมนูไหนเขาก็ทานได้หมด“ได้ค่ะ ว่าแต่พี่ภูมียาก่อนอาหารไหมคะ เดี๋ยวใบตองดูให้ค่ะ” เมื่อเห็นเขาจะลุกจากโซฟากัญญ์วราเลยรีบเดินมาหยิบถุงย่าที่อยู่บนโต๊ะทานข้าว เธอเปิดถุงยาของเขาดูอีกครั้งเมื่อเห็นว่าไม่มีก็เก็บเข้าที่เดิม“ไม่มีใช่ไหม”“ไม่มีค่ะ”กัญญ์วราลงมือทำอาหารเย็นอีกครั้งนอกจากจะมีข้าวผัดกุ้ง ต้มจืดเต้าหู้หมูสับแล้วเธอยังเพิ่มฉู่ฉี่กุ้งอีกอย่างเพราะเห็นว่ากุ้งที่ซื้อมายังพอทำได้อีกเมนู“อาหารพร้อมแล้วค่ะพี่ภู” กัญญ์วราเดินไป

หลังจากกัญญ์วราออกไปจากห้องนอนแล้วภูเมฆาก็เริ่มคิดตามที่เธอพูด ตอนนี้เขาสร้างเนื้อสร้างตัวได้แล้ว ขาดก็แต่สร้างครอบครัว แต่ชายหนุ่มกลับรู้สึกว่าการอยู่คนเดียวแบบนี้ก็ไม่เดือดร้อนถึงแก่ไปจะไม่มีใครดูแลแต่จะต้องกลัวเรื่องนั้นทำไมในเมื่อเขามีเงินมากพอที่จะจ้างคนมาดูแลกี่คนก็ได้ภูเมฆาไม่อยากเจ็บกับความรักอีกแล้ว เขาเลือกที่จะใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ ไม่อยากผูกมัดกับใคร แม้ว่าในกลุ่มเพื่อนจะมีคนที่แต่งงานและมีครอบครัวที่อบอุ่นแล้วแต่ภูเมฆาก็ยังนึกภาพตัวเองไม่ออกเลยว่าจะเป็นหัวหน้าครอบครัวได้อย่างไร ในเมื่อตั้งแต่เติบโตมาครอบครัวของเขาก็ไม่เคยอบอุ่นเลย และนี่ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่เขาไม่อยากมีครอบครัวชายหนุ่มเอาชามไปเก็บจากนั้นก็กลับมาจัดการธุระส่วนตัวในห้องน้ำ เขาลังเลว่าจะอาบน้ำดีหรือเปล่าแต่ก็นึกขึ้นได้ว่ากัญญ์วราสั่งเอาไว้เขามองตัวเองในกระจกแล้วหัวเราะที่เชื่อคำพูดของคนที่จ้างมาเพื่อทำงานบ้านให้อันที่จริงภูเมฆาก็ไม่ได้มองว่ากัญญ์วราเป็นลูกจ้างเท่าไหร่เขามองเธอเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง และก็เผลอคิดว่าคงดีไม่น้อยที่เธอจะอยู่กับเขาแบบนี้ไปตลอดทางด้านกัญญ์วราก็นั่งทำงานไปด้วย อีกมือก็คอยจับโทรศัพท

สามเดือนที่ภูเมฆาให้กัญญ์วราเข้ามาอยู่ด้วย ทั้งสองคนสนิทกันมากขึ้น เขาพูดคุยกับเธอได้ทุกเรื่องอย่างสบายใจ จากคนที่ชอบอยู่เดียวกลับกลายเป็นว่าถ้าไม่เห็นกัญญ์วราเขาก็จะมองหาตลอด จนบางครั้งก็ลืมนึกไปว่าเธอก็อยากมีพื้นที่ส่วนตัวบ้างแต่กัญญ์วราเองก็ไม่ต่างกัน ถ้าเขานั่งทำงานในห้องไม่ยอมออกมาก็เป็นเธอเองที่เข้าไปนั่งอ่านหนังสือหรือนอนเล่นโทรศัพท์บนโซฟาในห้องทำงานของเขามันเป็นความเคยชินอย่างหนึ่งที่ต้องทานอาหารเช้าและอาหารค่ำด้วยกัน แม้จะมีบ้างที่เขาออกไปดื่มกับเพื่อนแต่ก็ยังคงกลับมาค้างที่คอนโดทุกคืน“ปีใหม่หยุดตั้งหลายวันไปเที่ยวกันดีไหมวะ เราไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันนานแล้วนะ” ธนสิทธิ์เอ่ยชวนเพื่อนที่นัดกันมาดื่มเป็นประจำทุกคืนวันศุกร์“ไม่ล่ะ กูว่าจะพาเด็กไปเที่ยว” เมคินตอบพลางยกแก้วขึ้นมาดื่ม “มึงพูดเหมือนมึงมีแฟนเลยนะไอ้คิน หรือว่ามึงแอบมีแล้วไม่บอกพวกกู” “มึงสองคนก็น่าจะรู้นะว่ากูไม่ชอบผูกมัด เรื่องมีแฟนเป็นตัวเป็นตนคงยากว่ะ” เมคินเป็นคนชอบสนุกและเบื่อง่ายเขาเลยไม่คิดจริงจังกับผู้หญิงคนไหน “แล้วยังไง ไม่ชอบผูกมัดแต่จะพาเขาไปเที่ยว ผู้หญิงร้อยทั้งร้อยเขาก็ต้

ช่วงบ่ายของวันอาทิตย์ขณะที่ภูเมฆานั่งทำงานอยู่ในห้องโดยมีกัญญ์วราเข้ามานอนอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาเสี่ยงโทรศัพท์ของหญิงสาวก็ดังขึ้นทำให้ต้องรับออกมารับข้างนอกห้องเพราะกลัวจะรบกวนการทำงานของชายหนุ่ม หญิงสาวกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งหลังจากเวลาผ่านไปไม่ถึงห้านาที “ใบตองถ้าอยากออกไปเที่ยวเพื่อนก็ไปได้นะ” เราตั้งแต่มาอยู่ด้วยกันที่นี่เขาก็ไม่เคยเห็นหญิงสาวออกไปเที่ยวไหนกับเพื่อนๆ เลย “พี่ภูคิดว่าเพื่อนใบตองชวนไปเที่ยวเหรอคะ” “พี่เดาถูกใช่ไหมล่ะ” “เขาโทรมาชวนไปเที่ยวจริงๆค่ะ แต่ไม่ใช่เพื่อน” “ถ้าไม่ใช่เพื่อนก็คงจะเป็นแฟนใช่ไหม” “ไม่ใช่อีกเหมือนกันค่ะ คนที่โทรมาชวนไปเที่ยวเป็นพี่ที่โมเดลลิ่งที่ใบตองเคยทำงานพริตตี้ให้เขาค่ะ” “จะไปทำงานอีกแล้วเหรอ” “ครั้งนี้ไม่ได้ไปเป็นพริตตี้ค่ะ ใบตองไม่รู้จะอธิบายยังไง คือใบตองเคยรับงานเพื่อนเที่ยวไว้ แต่ก็ไม่คิดว่าจะมีคนสนใจค่ะ” “มันคืองานอะไร” กัญญ์วราอธิบายลักษณะงานให้เขาฟังตามที่ตนเองได้รู้มาแต่ก็ยังไม่เคยรับงานสักครั้งเพราะส่วนใหญ่คนที่เรี