All Chapters of เกิดใหม่ครานี้ ไม่ขออยู่เคียงข้างท่านอีก: Chapter 1 - Chapter 10

“เจ็บ”เสียงของสตรีเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาจากตำหนักเย็นที่อยู่ด้านท้ายสุดของวังหลวง ร่างอ่อนแอของ “เซียวหยางมี่” สั่นเทาด้วยความเจ็บปวดร่างกายและจิตใจที่ได้รับจากการสูญเสียบุตรในครรภ์เปรียบดั่งคมมีดที่กรีดลึกลงในใจ ชีวิตของนางอับแสงลงทุกขณะ สำนึกเดียวที่ยังหลงเหลือ คือภาพอดีตอันขมขื่นที่ฉุดนางให้ร่วงหล่นสู่จุดต่ำสุดของโชคชะตา"องค์ไท่จื่อ ท่านให้คำมั่นกับข้าได้หรือไม่ หากข้ายอมแต่งงานกับท่าน ท่านจะดีกับข้า จะดูแลข้าเพียงผู้เดียว จะไม่มีผู้ใดมาแทนที่ข้าได้"เซียวหยางมี่รู้อยู่แก่ใจว่าการแต่งงานกับเชื้อพระวงศนั้นย่อมมิอาจครอบครองสวามีไว้เพียงลำพัง ยิ่งเป็นองค์ไท่จื่อแห่งแคว้นต้าชิง นางยิ่งไม่อาจหวังถึงความมั่นคงแต่ถึงกระนั้นเซียวหยางมี่ก็ยังอยากยึดถือสิ่งใดสิ่งหนึ่งไว้เป็นหลักประกัน ด้วยนางเป็นถึงบุตรีของราชครู นางมีทั้งศักดิ์และศรี หากเขาให้คำตอบที่นางมิอาจยอมรับได้ เช่นนั้นนางก็จะปฏิเสธการแต่งงานนี้"ข้ารับปากเจ้า... ในฐานะบุรุษที่ชื่อหวังเฟิ่ง หาใช่องค์ไท่จื่อแห่งแคว้นต้าชิง"ด้วยคำมั่นในวันนั้นขององค์ไท่จื่อ นางจึงต้องมาจมอยู่กับความทุกข์ระทมเช่นวันนี้...ตอนแรกหวังเฟิ่งทำตามคำมั่นส

ทันทีที่ได้ยินชื่อแคว้น มู่หรงเซียวพลันขมวดคิ้ว"คุณชายน้อย ไม่ทราบว่าเคยเดินทางไปแคว้นต้าชิงหรือไม่?"ศิลปินรูปงามเอ่ยถามด้วยความสนใจใคร่รู้"แน่นอนว่าย่อมไม่เคยไป"มู่หรงเซียวตอบอย่างตรงไปตรงมา มิได้โกหกแต่อย่างใด นางไม่เคยออกจากเมืองหลวงของแคว้นเจียงหนานด้วยซ้ำ สำหรับพระธิดาองค์เดียวที่ประสูติจากฮ่องเต้และฮองเฮา แล้ว แค่ได้เดินเล่นในตลาดก็นับว่ามากเกินพอแล้ว...หลังจากเป็นแบบวาดภาพเหมือนเสร็จ ทั้งสองก็แยกย้ายกันไปตามเส้นทางของตนมู่หรงเซียว ใช้ความว่องไวปีนรั้วกลับเข้าวังอย่างคล่องแคล่วโดยไร้ผู้ใดล่วงรู้ นางยืดตัวขึ้นปัดฝุ่นบนอาภรณ์ พลางยิ้มอย่างภาคภูมิใจที่แผนการลอบออกจากวังสำเร็จไปได้ด้วยดี"องค์หญิง!"เสียงหนึ่งดังขึ้น ก่อนที่ ชิงหลิง ข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์จะก้าวเข้ามาประชิดตัว ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด"เพคะ! หากผู้ใดล่วงรู้ขึ้นมาว่าท่านหนีออกไปนอกวัง จะให้หม่อมฉันทำอย่างไรเพคะ!"มู่หรงเซียวหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะยักไหล่"ข้ากลับมาแล้วมิใช่หรือ? อีกอย่าง ข้าสัญญาแล้วว่าจะไม่ให้ใครจับได้"แม้จะเอ่ยอย่างไม่ยี่หระ แต่ก็ต้องทนฟังชิงหลิงบ่นเป็นระยะเวลาหนึ่งเค่อเต็มๆ ก่อนที่นา

เสียงหวานอุทานออกมาอย่างตกใจ คนที่ยืนกอดอกมองนางด้วยสายตาดุกร้าว มิใช่ใครอื่น แต่เป็นองค์ชายมู่หรงเยวี่ยน พระเชษฐาผู้เถรตรงยิ่งกว่าไม้บรรทัดของขุนนางเสียอีก ครั้งนี้นางคงมิรอดถูกลากกลับวังเป็นแน่!หมดกัน อิสรภาพของวันนี้...แต่มู่หรงเซียวยังไม่ยอมแพ้หรอกนะ"ละเว้นข้าสักวันได้หรือไม่เพคะ เสด็จพี่?"มู่หรงเซียวเปลี่ยนน้ำเสียงออดอ้อน ดวงตากลมโตฉายแววอาลัยอาวรณ์"พรุ่งนี้ข้าต้องเข้าพิธีปักปิ่นแล้ว อาจถูกจับแต่งงานเมื่อใดก็ไม่รู้... ข้าอยากชมทิวทัศน์ของเจียงหนานให้เต็มตาสักครั้งเถิด""ไม่ได้!"แม้คำปฏิเสธของพระเชษฐาจะดูไร้ซึ่งเยื่อใย แต่เจ้าตัวไม่ยอมแพ้ง่ายๆ มู่หรงเซียวเบี่ยงกายเข้าใกล้ ก่อนจะคว้าหมับเข้าที่แขนเสด็จพี่ ของนาง"ถือว่าข้าขอเถอะเพคะ! หากท่านระแวง เช่นนั้นก็ไปกับข้าก็ได้"มู่หรงเยวี่ยนขมวดคิ้วมุ่น ดวงเนตรคมกริบฉายแววครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจอย่างจำนน"ก็ได้..." เสียงทุ้มต่ำตอบรับ"แต่ห้ามทำตัวซุกซน ไม่เช่นนั้นข้าจะพากลับวังทันที""ย่อมได้!"องค์หญิงตัวแสบยิ้มกว้าง ก่อนจะคล้องแขนพี่ชายแน่นราวกับกลัวเขาจะเปลี่ยนใจค่ำคืนนี้ มู่หรงเซียวได้ลากมู่หรงเยวี่ยนมายังโรงน้ำชาแห

มิใช่แค่ขันที แม้แต่เหล่าราชทูตและองค์ชายจากแคว้นต่างๆ ก็ล้วนตกตะลึง ในประวัติศาสตร์ไม่เคยมีฮ่องเต้พระองค์ใดเสด็จมาร่วมงานปักปิ่นขององค์หญิงต่างแคว้น!มังกรนั้นสูงส่งเกินไป... จะมาเฝ้าดูการเติบโตของลูกหงส์น้อยได้อย่างไร?นั่นคือสิ่งที่ทุกคนคิด แต่สำหรับฮ่องเต้หวังเฟิ่งแล้วหาได้เป็นเช่นนั้นไม่"คารวะฝ่าบาท"เสียงทุ้มของ “ฮ่องเต้มู่หรงกวง” แห่งเจียงหนานดังขึ้น ดวงเนตรลึกล้ำมองบุรุษเบื้องหน้าด้วยสายตาที่ยากจะประเมิน"ข้าขออภัยที่มิอาจจัดเตรียมการต้อนรับให้สมพระเกียรติ ด้วยไม่คาดคิดว่าฝ่าบาทจะเสด็จมางานปักปิ่นของบุตรสาวข้าด้วยพระองค์เอง"ถ้อยคำแฝงความหมายลึกซึ้ง ทั้งประหลาดใจและคาดการณ์มิถึงทว่า หวังเฟิ่ง เพียงโค้งศีรษะเล็กน้อย สุรเสียงราบเรียบไร้เยื่อใย ทว่าแฝงนัยยะอันลึกซึ้ง"มิเป็นไร เพื่อบุตรสาวของท่าน ข้าหาได้ลำบากไม่"เขามิได้ลำบากจริงๆ เพราะครั้งนี้เขามิได้มาเพียงเพื่อมิตรภาพระหว่างแคว้น แต่มาเพื่อ 'บางสิ่ง' ที่เขาต้องการจากจักรพรรดิผู้นี้ และ 'บางคน' ที่เขาต้องการทวงคืนจากนั้นขันทีของแคว้นเจียงหนานนำเสด็จหวังเฟิ่งไปยังพระที่นั่งที่จัดเตรียมไว้ให้ ข้างกายมีบุรุษในอาภรณ์สีเขียวอ่อ

"ข้าสังเกตเห็นคณะทูตจากต้าชิงแล้ว สายตาของพวกเขาที่มองข้า... ไม่ใช่เพียงความชื่นชม แต่มันคล้ายกับว่าพวกเขาเห็นผี เห็นใครบางคนที่ไม่ควรจะได้พบเห็นอีกต่อไป""องค์หญิงอย่าได้ใส่พระทัย"เจิ้งซวนรีบกล่าวทันที"ไม่มีสิ่งใดเช่นนั้นในต้าชิงพ่ะย่ะค่ะ"แต่คำพูดของเขาฉับพลันและดูเร่งรีบเกินไปเขากำลังโกหก..มู่หรงเซียวจ้องมององครักษ์หนุ่มตรงหน้า ก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆ และการที่เขาต้องโกหกนาง หมายความว่านางต้องคล้ายใครบางคนในต้าชิงอย่างแน่นอนขณะที่ หวังเฟิ่ง กำลังก้าวไปยังตำหนักรับรองอาคันตุกะ ใครบางคนกลับยืนดักรออยู่ก่อนแล้วดวงเนตรคมกริบขององค์ชายมู่หรงเยวี่ยนจับจ้องบุรุษตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจ นับตั้งแต่ที่มังกรจากต้าชิงก้าวเข้าสู่แผ่นดินเจียงหนาน พระองค์ก็รู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่ผิดปกติโดยเฉพาะสายตาที่อีกฝ่ายใช้มองมู่หรงเซียว มันมิใช่สายตาของผู้สูงศักดิ์ที่มองสตรีต่างแคว้น แต่มันเต็มไปด้วยแรงกดดันที่ยากจะอ่านออก และนั่น... ทำให้มู่หรงเยวี่ยนไม่อาจวางใจได้เลย"ไม่ทราบว่าพระองค์ได้รับการต้อนรับอย่างสมพระเกียรติหรือไม่?"มู่หรงเยวี่ยนเอ่ยขึ้นเรียบๆ แม้ในใจจะรู้อยู่แล้วว่าผู้เป็นฮ่องเต้ต้าชิงไม่มีวันถูก