บททั้งหมดของ เกิดใหม่ครานี้ ไม่ขออยู่เคียงข้างท่านอีก: บทที่ 21 - บทที่ 30

มู่หรงเซียวกำมือแน่น ความเจ็บปวดจากอดีตประหนึ่งหนามแหลมที่ทิ่มแทงลงไปในใจของทั้งสองฝ่าย นางเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ถึงความทรงจำเดิมจะกลับมา แต่ร่างกายนี้และวิญญาณนี้เป็นของมู่หรงเซียว องค์หญิงแห่งแคว้นเจียงหนาน หาใช่เซียงหยางมี่!”ดวงตาสีทองของหวังเฟิ่งไหวระริกไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะเอ่ยนามหนึ่งที่แสนคุ้นเคย“เซียวหยางมี่...”“ข้าเป็นคนของเจียงหนาน และจะเป็นเช่นนั้นตลอดไปเพราะฉะนั้นฝ่าบาทโปรดให้เกียรติข้า... และแคว้นเจียงหนาน ของข้าด้วย”ความเงียบโรยตัวราวกับม่านหมอกปกคลุมบรรยากาศ หวังเฟิ่งจ้องมองนางนิ่ง ก่อนที่ริมฝีปากจะแค่นรอยยิ้มบางๆ“ดี เช่นนั้นเราจะได้เห็นกันว่าเจ้าจะหนีจากข้าไปได้อีกนานแค่ไหน...”จากนั้น เขาก็ค่อยๆ คลายมือออก ปล่อยให้มู่หรงเซียวหลบหนีไปอีกครั้ง แต่ในใจของเขานั้นกลับเต็มไปด้วยแผนการที่จะทำให้นางกลับคืนมาเพราะครั้งนี้... เขาไม่มีวันปล่อยนางไปอีกเป็นครั้งที่สองหวังเฟิ่งถอนหายใจ ก่อนจะผละกายออกไป เขาต้องถอยไปตั้งหลัก ไม่ใช่เพราะยอมแพ้ แต่เพราะต้องหาวิธีทำให้นางยอมเปิดใจอีกครั้ง แม้จะรู้ดีว่าหลังจากที่เซียวหยางมี่ฟื้นคืน

หลิวหงหลันแอบมองเขามาตั้งแต่วัยเยาว์ ตั้งแต่สมัยที่ยังเป็นองค์ไท่จื่อในสำนักศึกษา นางพยายามเข้าหาเขา พยายามแสดงความภักดี แต่องค์ชายหวังเฟิ่งกลับมีเพียง "เซียวหยางมี่" อยู่ในสายตาเสียงของเสนาบดีหลิวชาง บิดาของนางในวันนั้นยังดังก้องอยู่ในหัว"หากเจ้าไม่อาจเป็นที่รัก ก็จงเป็นผู้ควบคุมเสียเอง"ด้วยเหตุนี้นางจึงถูกผลักดันเข้าสู่วังหลังในฐานะพระสนม เพื่อนำอำนาจของตระกูลหลิวของอดีตฮองเฮามาค้ำจุนบัลลังก์ของต้าชิงแต่แล้วสิ่งที่นางได้รับกลับเป็นเพียงความเย็นชา เพราะในพระทัยของฝ่าบาทนางเป็นได้เพียงเงา ไม่สิ... ต้องกล่าวว่า ตลอดหลายปีที่ผ่านมาไม่มีสตรีนางใดเคยได้ร่วมคืนวสันต์กับฝ่าบาทเลย นอกจาก ‘เซียวหยางมี่’ เพียงผู้เดียว"ไม่ว่าจะเป็นหลิวหงหลัน หรือเหล่าพระสนมที่ถูกส่งเข้าวังหลังมามากมาย ล้วนแต่เป็นเพียงหุ่นเชิดไร้ค่าในตำหนักที่เงียบเหงา มีไว้เพื่อคานอำนาจกับตระกูลต่างๆแม้ภายนอกจะดูเหมือนจักรพรรดิทรงมีวังหลังที่พรั่งพร้อม แต่แท้จริงแล้ว ไม่มีสตรีใดเคยได้ครอบครองพระองค์ ไม่มีผู้ใดเคยได้รับแม้แต่สัมผัสแห่งความรักสตรีที่ตายจากไปเมื่อสิบหกปีก่อน กลับเป็นเพียงคนเดียวที่เคยได้ครอบครองราตรีอันอบอุ

มู่หรงเซียวสูดหายใจเข้าลึก พยายามข่มความรู้สึกทั้งหมดลง"เรื่องในอดีตช่างมันก่อน ตอนนี้ท่านต้องช่วยเหลือแคว้นเจียงหนานก่อน ไม่เช่นนั้นข้าจะกลับเจียงหนานบัดเดี๋ยวนี้!"หวังเฟิ่งหัวเราะออกมาอย่างแผ่วเบา ทว่ามันกลับเป็นเสียงหัวเราะที่แฝงไปด้วยความเย้ยหยัน"เจ้าเคยคิดบ้างไหมว่าเจียงหนานสามารถแตกพ่ายได้ทุกเมื่อ? เจ้าคิดน้อยไปแล้ว เสด็จพ่อ เสด็จแม่ และพี่ชายของเจ้าที่นั่นจะเป็นอย่างไรก็ไม่สำคัญเท่าทิฐิของเจ้าใช่หรือไม่?"มู่หรงเซียวชะงักไป นางจะลากครอบครัวของนางมาตายไม่ได้เด็ดขาด นางจะต้องมีสติมากกว่านี้"ใช่สิ เจ้าห่วงทุกคน... ยกเว้นข้าและตัวเจ้าเอง"หวังเฟิ่งนึกตัดพ้ออดีตภรรยาอยู่ในใจไม่ว่าเมื่อใด เจ้าก็ไม่เคยมองว่าข้าเป็นคนสำคัญ...ข้าพยายามเอื้อมมือไปหาเจ้าเสมอ... แต่เจ้ากลับถอยห่างออกไปเรื่อยๆข้าเคยคิดว่าเราสองคนจะเป็นสหายผู้เข้าใจกัน เป็นคู่ชีวิตที่ฝ่าฟันมาด้วยกัน แต่สุดท้ายแล้ว...ข้าเป็นได้เพียง "เงา" ในชีวิตของเจ้าเท่านั้นใช่หรือไม่?ข้ามองเห็นเจ้า... แต่เจ้าไม่เคยมองเห็นข้า"ความเมตตาของข้าที่มีให้เจ้านั้น เจ้ากลับไม่เคยสนใจมันเลย บ้านเมืองและหน้าที่คงจะสำคัญมากสำหรับสตรีใจดำนัก

มู่หรงเซียวนั่งนิ่งอยู่เพียงลำพัง ร่างบางอิงแอบอยู่กับพนักเก้าอี้ไม้ บรรยากาศรอบกายเงียบสงัดจนสามารถได้ยินเสียงลมหายใจของตนเองตลอดเวลาที่ผ่านมา นางคิดเพียงว่าหวังเฟิ่งเป็นฝ่ายที่ไม่เชื่อใจนาง เป็นฝ่ายที่ตัดสินนางไปเอง เป็นฝ่ายที่ปล่อยมือจากนางก่อนแต่ในตอนนี้...เมื่อมองย้อนกลับไป นางเริ่มเข้าใจว่าบางทีตนเองก็อาจจะมีส่วนผิดในเรื่องนี้ด้วยเช่นกันนางไม่เคยพูด ไม่เคยแสดงออกให้เขารู้ว่าความรู้สึกที่นางมีให้เขานั้นมากเกินกว่าคำว่า "หน้าที่" หรือ "พันธะ"ในฐานะของภรรยา นางทำหน้าที่ของตนอย่างสมบูรณ์แบบ ดูแลทุกอย่างที่ควรดูแล อยู่เคียงข้างเขาในวันที่ยากลำบาก แต่นางไม่เคยเอ่ยคำว่ารัก ไม่เคยแสดงออกให้ชัดเจนบางทีที่หวังเฟิ่งตีตัวออกห่างไป อาจเป็นเพราะเขาเองก็ไม่มั่นใจเช่นกันและเมื่อมีคนอย่างหลิวหงหลันมากระซิบให้หวังเฟิ่งสงสัย ในเมื่อหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความกลัว เขาจึงปล่อยให้ความระแวงเข้ามาครอบงำมู่หรงเซียวรู้สึกถึงความร้อนผ่าวที่เอ่อคลออยู่ในดวงตา นางหลับตาลงและปล่อยให้ความเงียบกลืนกินตัวเองไปในท้ายที่สุด ไม่ว่าฝ่ายใดจะเป็นคนผิดมากกว่ากัน มันก็คงไม่สำคัญอีกต่อไปเพราะระหว่างนางกับเขา...ม

เซียวหยางมี่รู้ดีว่าคืนนี้ต้องเกิดสิ่งใดขึ้น แต่ตอนนี้เขาคือสามีของนางแล้ว เรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อนี้คือเรื่องธรรมดาของสามีภรรยานางพยายามตอบรับจุมพิตอันเร่าร้อนของเขา แม้จะยังรู้สึกประหม่าอยู่บ้างจวบจนลมหายใจสุดท้ายเขาฉกชิงเอาไปหมดแล้วริมฝีปากคู่นั้นจึงผละออกมา เหลือเพียงรสสุราจางๆ ในปากของนาง มือข้างหนึ่งของเขาเอื้อมไปด้านหลัง แล้วจับเชื้อผูกเอี๊ยมเอาไว้“เชือกเส้นนี้ ข้าปลดมันได้หรือไม่”“ได้ หากท่านต้องการเช่นนั้น”“เด็กดี ข้าจะอ่อนโยนกับเจ้าให้มาก”น้ำเสียงของเขาฟังดูแหบแห้งเล็กน้อย สายตาของชายหนุ่มมองไปทั่วร่างนวลที่อยู่ในอ้อมกอด กลิ่นกายของนางทำให้เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป เมื่อเอี๊ยมหล่นลงมาบนตักของนาง ทรวงอกอวบอิ่มก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า“งามยิ่ง”ชายหนุ่มประคองร่างของเซียวหยางมี่ให้นอนลง ก่อนจะรีบถอดเสื้อตัวในออก เขาก้มมองร่างขาวผุดผ่องขณะที่ต้องแสงเทียน ก่อนจะก้มหน้าลงไปลิ้มลองปลายยอดอกสีชมพู ร่างของหญิงสาวสั่นไหวเล็กน้อย เมื่ออีกฝ่ายทั้งขบเม้นและดูดกลืนทรวงอกของนางเขาไม่ได้ทำในนางเจ็บสักนิด แต่ทำให้นางรู้สึกว่ามีความปรารถนาบางอย่างกำลังก่อตัวขึ้นมาหวังเฟิ่งกลืนกินทรวงอกคู่งามอย่างห