All Chapters of เกิดใหม่ครานี้ ไม่ขออยู่เคียงข้างท่านอีก: Chapter 11 - Chapter 20

หอบหายใจแรง... นางฝันอะไรกัน!? เหตุใดในฝันนั้น นางจึงเป็นหญิงที่มีชื่อว่า เซียวหยางมี่ และเหตุใดฮ่องเต้หวังเฟิ่ง จึงปรากฏอยู่ในฝันของนาง?วันนั้นมู่หรงเซียวไม่อาจข่มใจให้สงบได้เลย ความฝันเมื่อคืนยังติดค้างอยู่ในหัว ทั้งที่มันควรเป็นเพียงความฝัน แต่มันกลับชัดเจนราวกับเป็นเรื่องจริง ความรู้สึกที่ได้รับ ทุกสัมผัส ทุกอารมณ์ ทุกการสนทนา นางสัมผัสได้ทั้งหมด ราวกับว่านางเคยผ่านมันมาด้วยตัวเองนางพยายามคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพียงความบังเอิญ แต่เมื่อความคิดนั้นไม่อาจคลี่คลาย นางจึงเลือกทำในสิ่งที่ช่วยให้นางสงบลงได้เช่นการแอบหนีออกนอกวังองค์หญิงน้อยเปลี่ยนชุดเป็นอาภรณ์บุรุษ สวมหมวกปีกกว้างเพื่ออำพรางใบหน้า ก่อนจะใช้วิชาตัวเบาปีนข้ามกำแพงวังออกไปทางทิศตะวันตกวันนี้ตลาดยังคงคึกคักเช่นเคย กลิ่นขนมอบใหม่ลอยมาตามลม พ่อค้าแม่ขายส่งเสียงเรียกลูกค้า แขกแปลกหน้าจากต่างแคว้นเดินสวนกันไปมา บางคนเป็นนักเดินทาง บางคนเป็นขุนนางจากแคว้นอื่นที่เดินทางมาค้าขายมู่หรงเซียวตั้งใจจะเดินเที่ยวให้สบายใจ แต่ยังไม่ทันจะเดินพ้นไปจากหน้าร้านขายพัด เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง"องค์หญิงมู่หรงเซียว?"นางหยุดฝีเท

"...""ข้าจะให้ความสำคัญกับเจ้าเพียงผู้เดียว แม้ในวันข้างหน้าข้าจะต้องแต่งสตรีจากตระกูลอื่นเพื่อคานอำนาจ แต่เจ้าจะเป็นเพียงคนเดียวที่ข้ามอบหัวใจให้"ในที่สุด เซียวหยางมี่ก็แต่งเข้ามาเป็นพระชายาขององค์ไท่จื่อแต่นางคิดผิด...ไม่นานนัก เขาก็ผิดสัญญาแม้นางไม่ได้ตั้งความหวัง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวัง"ข้าต้องรับนางเข้ามา หวังว่าเจ้าจะใจกว้างพอจะเข้าใจ"น้ำเสียงของหวังเฟิ่งฟังดูเย็นชาอย่างที่นางไม่เคยสัมผัสมาก่อน"ในเมื่อเจ้าไม่สามารถรักษาเสด็จแม่ได้ เจ้าก็ควรหลีกทางให้หลิวหงหลันเสีย""ท่าน...""อย่าทำให้ข้าลำบากใจเลย นางเป็นคนของข้า ข้าย่อมต้องเก็บนางไว้เคียงข้าง"หัวใจของเซียวหยางมี่เหมือนถูกฉีกออกเป็นเสี่ยงๆ นางมองบุรุษที่เคยให้คำมั่นต่อหน้านาง ด้วยแววตาว่างเปล่า"เช่นนั้น เราสองคนก็คงไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก"นางกล่าวเสียงเรียบ ก่อนจะค้อมศีรษะและหมุนกายจากไป"เจ้าอย่าทำตัวเป็นเด็กไม่รู้ความนะ เซียวหยางมี่""พระองค์ผิดสัญญาก่อน หม่อมฉันคงไม่มีสิ่งใดจะพูดอีก"หวังเฟิ่งกัดฟันแน่น กำพระหัตถ์จนเส้นเลือดปูดขึ้น"ที่ผ่านมา เจ้าเห็นเราว่าเป็นอะไร?""หม่อมฉันไม่เคยเห็นพระองค์เป็นสิ่งใด นอกจ

มู่หรงเซียวชะงัก หัวใจเต้นกระหน่ำโดยไม่รู้ตัว นาง... นางเคยเห็นสตรีผู้นี้มาก่อนแม้จะไม่มีความทรงจำใดเกี่ยวกับหลิวหงหลันในชีวิตนี้ แต่เพียงแค่สบตากับนาง ความรู้สึกเกลียดชังที่อธิบายไม่ได้ ก็พลันพวยพุ่งขึ้นมาในอกนางจำได้...หลิวหงหลัน คือผู้หญิงในความฝัน คนที่อยู่เบื้องหลังการล่มสลายของเซียวหยางมี่ นางเป็นสตรีที่ทำลายชีวิตของนางในอดีตมู่หรงเซียวรีบสะกดกลั้นความรู้สึกทั้งหมดไว้ ก่อนจะย่อตัวลงอย่างสง่างาม เอ่ยเสียงเรียบ"คารวะฝ่าบาท และเชื้อพระวงศ์ทุกท่าน ข้ามู่หรงเซียว องค์หญิงแห่งแคว้นเจียงหนาน มาในฐานะราชทูตเพคะ"แม้จะพยายามทำตัวสงบเสงี่ยม แต่สีหน้าของหลิวหงหลันกลับ หมองคล้ำลงอย่างเห็นได้ชัดพระสนมผู้งดงามกำฝ่ามือแน่น จิกเล็บลงบนผิวเนื้อตัวเองจนขึ้นรอยแดง แววตาที่มองมู่หรงเซียวเต็มไปด้วยความ ไม่พอใจอย่างถึงที่สุด"..."ไม่ใช่แค่หลิวหงหลัน พระสนมอีกสองนางที่อยู่ด้านข้างก็มองนางอย่างไม่เป็นมิตร แม้พวกนางจะมิได้แสดงออกอย่างชัดแจ้ง เท่าหลิวหงหลัน แต่ก็เห็นได้ชัดว่า การปรากฏตัวของนางไม่เป็นที่ต้อนรับในวังหลังแห่งนี้เพราะในตอนนี้ ตำแหน่งจักรพรรดินีของต้าชิง ยังคงว่างอยู่ และการที่องค์จักร

ดวงตาเต็มไปด้วยความพรั่นพรึง เซียวหยางมี่เฝ้าสงสัยมาเนิ่นนานว่ามีบางสิ่งผิดปกติภายในจวนองค์ไท่จื่อ ทว่าสวามีของนางกลับหลงใหลพระสนมคนใหม่จนไม่สนใจฟังคำเตือนของนางเลย จนกระทั่งวันนี้ที่นางตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ทุกอย่างจึงปรากฏชัดเสียงหัวเราะแหลมเล็กดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน“เจ็บปวดมากใช่หรือไม่?”เงาร่างของหญิงสาวผู้หนึ่งก้าวเข้ามาใกล้ แววตาที่มองลงมามีแต่ความเย้ยหยันกับความพึงพอใจ หลิวหงหลันในอาภรณ์งดงามย่อตัวลงช้าๆ เอียงคอเล็กน้อย ก่อนเอื้อมนิ้วเรียวเย็นเฉียบเชยคางของคนที่นอนจมกองเลือดขึ้นมา“แต่ข้าสามารถทำให้เจ้าเจ็บปวดได้มากกว่านี้อีกนะ พระชายา”เซียวหยางมี่กัดฟันแน่น แววตาฉายชัดถึงความตกตะลึง ไม่อยากเชื่อว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดคือคนผู้นี้“เจ้า... เจ้าทำสิ่งนี้ลงไปทำไม” เสียงของนางแหบพร่าเต็มไปด้วยความสั่นสะท้าน “ข้าเคยทำอะไรให้เจ้ากัน?”พระสนมคนงามแย้มรอยยิ้ม ทว่าดวงตากลับเย็นชา“เจ้าตั้งครรภ์บุตรขององค์ไท่จื่อ แล้วจะไม่ให้ข้าคิดกำจัดเจ้าได้อย่างไร?”เซียวหยางมี่แข็งค้างไปทั้งร่างนางปกปิดเรื่องครรภ์มาตลอด เพราะต้องการสืบหาความจริงเกี่ยวกับพิษประหลาดที่ฮองเฮากำลังเ

หลังจากที่เขาเดินออกไป น้ำตาของเซียวหยางมี่ก็หลั่งริน นางสะอื้นไห้ด้วยความเจ็บปวด นางตอบเขาไปตามที่สมองรับรู้และเข้าใจมาตลอดตั้งแต่เด็ก นางถูกพร่ำสอนให้ภักดีต่อราชวงศ์ แม้จะเป็นถึงพระชายา แต่สิ่งที่ได้รับการอบรมสั่งสอนมาตลอดก็คืออย่ามอบหัวใจให้แก่สวามีของตน!อย่าให้ความรู้สึกมาทำลายหน้าที่!นางทำทุกอย่างในฐานะพระชายา ในฐานะสตรีขององค์ไท่จื่อ ในฐานะผู้ที่ถูกกำหนดให้ต้องรับใช้มังกร และหากมีสิ่งใดที่นางทำผิดพลาด...ก็คือการปกป้องบุตรในครรภ์ไม่ได้เซียวหยางมี่ค่อย ๆ ลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า สติของนางขาดสะบั้นลงไปแล้วตั้งแต่วินาทีที่สูญเสียทุกสิ่งนางหยิบผ้าแพรผืนหนึ่งขึ้นมา ผูกมันไว้กับขื่อ ดวงตาที่เคยงดงามสะท้อนเพียงความว่างเปล่าหากท่านหมดรักข้าอย่างแท้จริง...หากทุกสิ่งที่เคยมีจบลงแล้ว...ข้าก็จะลืมทุกอย่างเช่นกันไม่ว่าชาติภพไหน... ก็อย่าได้พานพบกันอีกเลยทันใดนั้น ความฝันของมู่หรงเซียวพลันสะดุดลง ร่างของนางสะดุ้งเฮือก หอบหายใจหนักหน่วง ภาพของเซียวหยางมี่ที่ห้อยอยู่กับผ้าแพรยังคงติดตรึงในดวงตาแสงสว่างพลันพวยพุ่งออกจากแท่นศิลาศักดิ์สิทธืโอบล้อมมู่หรงเซียวราวกับต้องการพันธนาการนางไว้ สาย