คำขู่

ในค่ำคืนนี้ ณ พระราชวังต้าชิงที่แสนจะเงียบสงัด มู่หรงเซียวที่ตั้งใจจะกลับตำหนักของตนชะงักฝีเท้า นางสัมผัสได้ถึงความเงียบผิดปกติ แต่ทว่า ก่อนที่นางจะก้าวไปได้ไกลกว่านั้น

“หมับ!”

มือใหญ่คว้าข้อมือนางไว้แน่น มู่หรงเซียวเงยหน้าขึ้น และพบว่าตนเองถูกกักอยู่ระหว่างกำแพงเย็นเยียบและร่างสูงของจักรพรรดิ

หวังเฟิ่ง...

ดวงตาสีทองของเขาทอประกายลึกล้ำ จับจ้องนางราวกับจะมองทะลุผ่านหัวใจของนางไปให้ได้

"เจ้าหลบหน้าข้า"

เป็นประโยคเรียบง่าย แต่กลับเต็มไปด้วยแรงกดดันที่ไม่อาจหลีกหนี

มู่หรงเซียวเชิดคางขึ้น ดวงตาไร้อารมณ์ของนางสบกับสายตาคมกริบของเขา ก่อนจะกล่าวออกมาเสียงเรียบ

"ฝ่าบาทคิดไปเอง"

"ข้ารู้ว่าเจ้าโกหก"

ร่างสูงขยับเข้ามาใกล้ สายลมพัดโชยเอากลิ่นหอมประจำกายของเขาแตะต้องปลายจมูกของนาง

"หรือว่าเจ้ายังกลัวข้าอยู่?"

มู่หรงเซียวกำมือแน่น สูดหายใจลึกก่อนเอ่ยตอบ

"หม่อมฉันเป็นราชทูตของเจียงหนาน โปรดให้เกียรติหม่อมฉันด้วย"

"หากข้าไม่ให้ล่ะ?"

มู่หรงเซียวเม้มริมฝีปาก สายตาของเขาทำให้นางรู้สึกเหมือนกำลังถูกกักขังในกรงขังที่มองไม่เห็น

หวังเฟิ่งเอื้อมมือมาสัมผัสปลายเส้นผมของนางก่อนจะกระซิบเสียงเบา

"เจ้าหนีข้าไม่ได