มู่หรงเยวี่ยน

เสียงหวานอุทานออกมาอย่างตกใจ คนที่ยืนกอดอกมองนางด้วยสายตาดุกร้าว มิใช่ใครอื่น แต่เป็นองค์ชายมู่หรงเยวี่ยน พระเชษฐาผู้เถรตรงยิ่งกว่าไม้บรรทัดของขุนนางเสียอีก ครั้งนี้นางคงมิรอดถูกลากกลับวังเป็นแน่!

หมดกัน อิสรภาพของวันนี้...แต่มู่หรงเซียวยังไม่ยอมแพ้หรอกนะ

"ละเว้นข้าสักวันได้หรือไม่เพคะ เสด็จพี่?"

มู่หรงเซียวเปลี่ยนน้ำเสียงออดอ้อน ดวงตากลมโตฉายแววอาลัยอาวรณ์

"พรุ่งนี้ข้าต้องเข้าพิธีปักปิ่นแล้ว อาจถูกจับแต่งงานเมื่อใดก็ไม่รู้... ข้าอยากชมทิวทัศน์ของเจียงหนานให้เต็มตาสักครั้งเถิด"

"ไม่ได้!"

แม้คำปฏิเสธของพระเชษฐาจะดูไร้ซึ่งเยื่อใย แต่เจ้าตัวไม่ยอมแพ้ง่ายๆ มู่หรงเซียวเบี่ยงกายเข้าใกล้ ก่อนจะคว้าหมับเข้าที่แขนเสด็จพี่ ของนาง

"ถือว่าข้าขอเถอะเพคะ! หากท่านระแวง เช่นนั้นก็ไปกับข้าก็ได้"

มู่หรงเยวี่ยนขมวดคิ้วมุ่น ดวงเนตรคมกริบฉายแววครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจอย่างจำนน

"ก็ได้..." เสียงทุ้มต่ำตอบรับ

"แต่ห้ามทำตัวซุกซน ไม่เช่นนั้นข้าจะพากลับวังทันที"

"ย่อมได้!"

องค์หญิงตัวแสบยิ้มกว้าง ก่อนจะคล้องแขนพี่ชายแน่นราวกับกลัวเขาจะเปลี่ยนใจ

ค่ำคืนนี้ มู่หรงเซียวได้ลากมู่หรงเยวี่ยนมายังโรงน้ำชาแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นโรงน้ำชาเดียวกับที่นางเคยพบกับศิลปินนิรนามเมื่อหลายสัปดาห์ก่อน

ทว่า บรรยากาศของคืนนี้กลับแตกต่างออกไป เงียบงัน... วังเวง... ราวกับว่าถูกเหมาทั้งโรงน้ำชาอย่างไรอย่างนั้น

ค่ำคืนนี้ โรงน้ำชาจัดการแสดงโดยวงสังคีตจากแคว้นต้าชิง เป็นการแสดงตำนานโศกนาฏกรรมของแคว้นๆ หนึ่ง เรื่องราวของรัชทายาทและพระชายาผู้เป็นดั่งโชคชะตาดอกท้อ

เสียงดนตรีแผ่วเบา ท่วงทำนองชวนสะเทือนอารมณ์ เงาของนักแสดงที่เคลื่อนไหวไปตามบทบาทสะท้อนอยู่ในดวงตาของมู่หรงเซียว

หญิงสาวผู้สวมบทพระชายาที่เพิ่งแท้งบุตรกำลังร่ำไห้ ร่างบางของนางสั่นสะท้าน หยาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มแลดูเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก ดวงตาแฝงไปด้วยความสิ้นหวัง เสียงสะอื้นของนางช่างโศกเศร้าจนหัวใจพลันหน่วงหนัก

มู่หรงเซียวขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว ว่าเหตุใดภาพนี้จึงทำให้นางรู้สึกปวดใจนัก...ทำไมนางต้องร้องไห้ให้กับโชคชะตาของสตรีผู้นั้นด้วย?

ทั้งที่เป็นเพียงเรื่องเล่า เหตุใดหัวใจของนางกลับบีบรัดอย่างน่าประหลาด แววตาของนักแสดงผู้นั้น ไม่เหมือนกำลังสวมบทบาท แต่ราวกับเป็นความรู้สึกที่ออกมาจากใจจริง

"เสด็จพี่..."

มู่หรงเซียวเอ่ยขึ้นเบาๆ ก่อนจะหันไปหาพระเชษฐา

"การแสดงดีทีเดียว แต่ข้าว่ามันเศร้าเกินไป ข้าไม่อยากโศกเศร้าในคืนนี้... เราไปที่อื่นกันเถอะ"

มู่หรงเยวี่ยนหันมองน้องสาว ดวงเนตรลึกล้ำพินิจพิเคราะห์ ก่อนจะพยักหน้ารับโดยไม่ซักถาม

ในค่ำคืนนี้ นางไม่ได้ต้องการความเศร้าเช่นนี้ นางไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่า เรื่องราวบนเวทีนั้นเป็นเรื่องราวของใครกัน...

"งั้นข้าจะจ่ายค่าอาหาร เจ้าทนไม่ไหวก็ออกไปรอด้านหน้าเสีย และที่สำคัญคืออย่าซุกซน"

มู่หรงเยวี่ยน พูดดักคอไว้ก่อน ด้วยรู้ดีว่าน้องสาวคนนี้มักหาเรื่องปวดหัวมาให้เขาเสมอ

"ข้ารู้แล้ว เสด็จ... เอ่อ พี่ใหญ่"

มู่หรงเซียวเอ่ยกลั้วหัวเราะ ก่อนจะหมุนกายเดินออกไป วันนี้นางยังคงสวมอาภรณ์บุรุษเช่นเดิม ทว่ารูปโฉมของนางกลับงามเกินไปจนมักจะกลายเป็นปัญหา

ขณะเดินออกมายังด้านหน้าโรงน้ำชา กลิ่นหอมประหลาด พลันโชยแตะจมูก นางหยุดชะงักโดยไม่รู้ตัว

หอม... และคุ้นเคยกับมันเหลือเกิน

มู่หรงเยวี่ยนเพียงส่ายพระพักตร์อย่างระอา แต่สุดท้ายก็ยอมพานางออกไป ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี เขาก็ไม่เคยใจแข็งกับน้องสาวคนนี้ได้เลย

มู่หรงเยวี่ยน เป็นโอรสองค์โตของฮ่องเต้และฮองเฮา เป็นองค์ชายที่มีรูปโฉมงดงามสมกับสายเลือดแห่งราชวงศ์ ดวงเนตรเรียวยาวเฉียบคม คิ้วเข้มขับให้พระพักตร์ดูสง่างาม จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมพระโอษฐ์หยักที่มักจะแต้มรอยยิ้มบางๆ ยามทอดพระเนตรพระขนิษฐา

หากกล่าวว่ามู่หรงเซียวนั้นงดงามดุจกลีบดอกท้อแรกแย้ม มู่หรงเยวี่ยนก็คือพยัคฆ์ขาวแห่งราชวงศ์ แข็งแกร่ง สง่างาม น่าเกรงขาม แต่กลับมีเพียงพระขนิษฐาเท่านั้นที่สามารถแผลงฤทธิ์ใส่พระองค์ได้

องค์ชายเติบโตมาพร้อมกับมู่หรงเซียว ความรักใคร่ที่มีให้นางมิได้เจือปนเพียงหน้าที่ของพระเชษฐา แต่เป็นความหวงแหนที่แฝงอยู่ในสายเลือด

เพราะวันหนึ่ง นางจะต้องจากไปสู่อ้อมแขนของบุรุษอื่น เพียงแค่คิด หัวใจของมู่หรงเยวี่ยนก็หนักอึ้งแต่ถึงกระนั้น วันนั้นยังมาไม่ถึง และคืนนี้น้องสาวของพระองค์ก็ยังอยู่เคียงข้าง

หากนางต้องการเห็นเจียงหนานให้เต็มตา... เช่นนั้น พระองค์ก็จะพานางไป