ไม่อยากแต่งงาน

วันนี้ฮองเฮา “หวงจินเหลียน” ได้แวะมาเยี่ยมเยียน “องค์หญิงมู่หรงเซียว” บุตรสาวของตนถึงตำหนักด้วยความรักใคร่

พระนางทรงฉลองพระองค์สีแดงเหลือบทอง งดงามสูงศักดิ์ ปิ่นปักผมหงส์ทองประดับบนมวยผมอย่างวิจิตร ทุกย่างก้าวสง่างามสมตำแหน่งสตรีผู้เป็นศูนย์กลางแห่งวังหลัง

แม้จะทรงเป็นสตรีวัยกลางคนแล้ว แต่หวงจินเหลียนยังคงความงามอ่อนช้อยตามแบบฉบับสตรีแห่งเจียงหนาน ดวงพักตร์อ่อนโยนแต่เปี่ยมด้วยอำนาจ นัยน์ตาสีดำขลับลึกล้ำ ทว่าแฝงไว้ด้วยเสี้ยวหนึ่งของเชื้อสายแคว้นต้าชิง

มู่หรงเซียวได้รับรู้อยู่เสมอว่าพระมารดาของตนนั้นมีสายเลือดต้าชิงอยู่ในกายเสี้ยวหนึ่ง แม้จะมิได้เอ่ยถึงบ่อยครั้งก็ตาม

หากกล่าวว่าสตรีที่งดงามที่สุดในแคว้นเจียงหนานคือฮองเฮา เช่นนั้นคงไม่ใช่เรื่องแปลกที่องค์หญิงจะทรงได้รับสิริโฉมอันโดดเด่นมาจากพระนาง

"คารวะเสด็จแม่"

เสียงหวานดังขึ้น มู่หรงเซียวก้าวออกมาต้อนรับพระมารดาด้วยท่าทีอ่อนช้อย แม้จะเพิ่งกลับจากการหนีเที่ยวมาไม่กี่วัน แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าพระมารดา นางกลับวางกิริยาได้อย่างสมบูรณ์แบบ

"เซียวเซียวของแม่ เจ้าเตรียมพร้อมสำหรับพิธีปักปิ่นแล้วหรือยัง?"

น้ำเสียงอ่อนโยนของ ฮองเฮาหวงจินเหลียน เอื้อนเอ่ยขึ้น ขณะทอดพระเนตรพระธิดาด้วยแววตาเอ็นดูปนห่วงใย

"เจ้าอายุสิบหกหนาวแล้วนะลูก แต่ยังทำตัวเป็นเด็กอยู่เลย"

"เสด็จแม่..."

"ชิงหลิงบอกแม่หมดแล้วว่าเจ้าไปทำอะไรที่ไหนมา"

สุรเสียงอ่อนโยนแฝงไปด้วยความหมายลึกซึ้ง ดวงเนตรคมดุจอัญมณีจ้องมองมู่หรงเซียวจนองค์หญิงน้อยต้องหลุบตาต่ำ

"หากเสด็จพ่อรู้เข้า หลังพิธีปักปิ่น เจ้าคงหนีไม่พ้นสมรสพระราชทานแน่ เมื่อถึงเวลานั้น แม่เองก็คงช่วยเจ้าไม่ได้ เพราะฉะนั้น... ช่วงนี้จงอยู่แต่ในตำหนัก และเตรียมพร้อมสำหรับพิธีที่จะมาถึง"

"ลูกทราบแล้วเพคะ เสด็จแม่."

นางรู้ดีว่าพระมารดาหวังดีกับตน แต่นางยังมิอาจทำใจยอมรับเรื่องการแต่งงานได้ เพื่อต้องการเปลี่ยนหัวข้อสนทนา มู่หรงเซียวจึงรีบเอ่ยขึ้น

"ไหนๆ เสด็จแม่ก็เสด็จมาแล้ว ลองดื่มน้ำชาสูตรใหม่ของลูกดีหรือไม่เพคะ?"

"เอาสิ อย่างน้อยเจ้าก็ชงชาได้ดีมาก"

ฮองเฮายิ้มบางๆ รับถ้วยชาที่บุตรสาวยื่นให้กับมือ

"แม้เจียงหนานจะขึ้นชื่อเรื่องชามากเพียงใด แต่พรสวรรค์ในการชงชาของเจ้านั้นกลับโดดเด่นกว่าใครในใต้หล้า"

"เสด็จแม่กล่าวชมเกินไปแล้วเพคะ"

"หากวันหน้าเจ้าได้ออกเรือนกับองค์ชายสักพระองค์ ข้าเกรงว่า สามีของเจ้าอาจจะหลงใหลในฝีมือชงชาของเจ้าจนไม่อยากไปไหนเลยก็เป็นได้"

มือที่กำลังจับถ้วยชาของมู่หรงเซียวชะงักไปครู่หนึ่ง ความเงียบแผ่ปกคลุมรอบตัว

'แต่งงาน?'

นางไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลย ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าวันหนึ่งจะต้องแต่งงาน แต่... นางไม่อยากแต่งงาน

แม้ว่านางจะเป็นเพียงองค์หญิงพระองค์เดียวที่ประสูติจากฮองเฮา แต่ในวังหลังนั้นยังมีพระพี่นางต่างพระมารดาอีกหลายองค์ สตรีเหล่านั้นล้วนแต่งออกไปยังแคว้นอื่น บ้างก็เป็นบรรณาการทางการเมืองเพื่อเสริมสร้างพันธมิตรให้กับแคว้น

และหากวันหนึ่งนางต้องจากบ้านเกิดไปเช่นกัน...

เพียงแค่คิด หัวใจดวงร้อยขององค์หญิงก็หนักอึ้งขึ้นมาทันที

ข่าวลือแพร่สะพัดกันว่าราชทูตจากหลายแคว้นได้รับเชิญให้มาร่วมงานปักปิ่นขององค์หญิงมู่หรงเซียว และไม่เพียงเท่านั้นบางแคว้นถึงกับมีข่าวว่าองค์ชายจะเสด็จมาด้วยพระองค์เอง

หากเป็นจริง นั่นหมายความว่างานนี้มิใช่เพียงพิธีปักปิ่นธรรมดา แต่อาจเป็นการเลือกคู่ครองอย่างไม่เป็นทางการ!

แต่ไม่ว่าสิ่งนั้นจะคืออะไร นางยังไม่พร้อม...

มู่หรงเซียวหลุบตาลง ดื่มด่ำรสชาติของชาในถ้วย ทว่าในใจกลับขมปร่า นางอยากยืดเวลาออกไป  ยืดให้นานที่สุด

แต่ลึกๆ แล้ว นางรู้ดีว่าคงยืดได้ไม่พ้นเหมันตฤดูที่กำลังจะมาถึงนี้เป็นแน่...

พิธีปักปิ่นใกล้เข้ามาทุกขณะ แต่มู่หรงเซียวกลับไม่อาจทนความน่าเบื่อของการเตรียมงานได้ นางจึงแอบลอบออกจากวังหลวงอีกเช่นเคย

แม้เวรยามจะแน่นหนาสักเพียงใด แต่ก็มิอาจต้านทานความสามารถขององค์หญิงตัวแสบได้ เพราะ “องค์ชายมู่หรงเยวี่ยน” พระเชษฐาของนางได้แอบถ่ายทอดวิชายุทธ์ให้ ด้วยกังวลว่าสักวันหนึ่งจะมีบุรุษเหลือบไร้ค่ามาตอมรอบตัวพระขนิษฐาให้มัวหมองใจ

วิชาตัวเบาของมู่หรงเซียว ก็ถือว่าไม่เป็นรองใครในใต้หล้า! ทว่าเพียงก้าวเท้าออกจากกำแพงวังได้ไม่นาน เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากเงามืด

"นั่น เจ้าคิดจะไปไหน?"

ร่างบางชะงักกึก ก่อนจะหันขวับไปตามสัญชาตญาณ

"เสด็จพี่!?"