All Chapters of จอมนางพญามาร: Chapter 51 - Chapter 60

บนเตียงนอนกว้างลวดลายวิจิตร ปรากฏร่างงามอรชรหยดน้ำเกาะพราวนอนหลับตาพริ้มโม๋เอ๋อร์ถูกหมิงเฉิงอุ้มขึ้นมาจากบ่อน้ำพุร้อนในสภาพเปลือยเปล่า ไร้กระทั่งเอี๊ยมบังทรงและกางเกงผ้าชั้นในปกปิด เผยความงดงามพิลาศล้ำเกินพรรณนา เปิดเผยเรือนร่างขาวเนียนละเอียดลออดั่งหยกสลักชั้นยอด เปิดเผยเนินเนื้ออวบอูมเต่งตึงยอดถันชูชันและผิวผ่องนวลเสลาเรียวขางามซ้ายขวา ทั้งเนื้อตัวอมชมพูระเรื่อไปทั่ว ใบหน้าเห่อแดง แต่ริมฝีปากจิ้มลิ้มกลับซีดเซียวเขียวคล้ำหญิงสาวจมน้ำจริงอย่างไม่น่าเชื่อนางดีใจจนเกินไปที่ได้แช่น้ำพุร้อนใต้แสงเดือนฉายที่ห่างหายมานานหลายปี กักเก็บพลังเทพปีศาจเอาไว้แทบไม่ทันเมื่อหมิงเฉิงลงน้ำมา โม๋เอ๋อร์จึงรีบเก็บปราณเทพจนสิ้น กลายเป็นมนุษย์ธรรมดาปราศจากกระทั่งลมปราณ เหลือเพียงลมหายใจของสตรีเพศผู้บอบบางอ่อนแอ ก่อนจะกดร่างอ้อนแอ้นดำดิ่งแช่น้ำอย่างดื้อดึงและนานจนเกินไป ความอุ่นสบายที่คิดถึงโอบล้อมเรือนร่างชวนให้ลุ่มหลงเผลอไผล กอปรกับดื่มเหล้าไปหลายจอก แม้ไม่เมามายแต่ก็มึนงงจนง่วงงุนไม่น้อยสุดท้ายก็หลับใหลอยู่ใต้น้ำอย่างไม่น่าให้อภัย...ที่ข้างเตียงนอน...หมิงเฉิงยืนนิ่งพินิจจ้องชายาแห่งตนเงียบเชียบ จ้

เวลาผ่านไปราวครึ่งชั่วยาม...โม๋เอ๋อร์ในอาภรณ์แสนวิจิตรก็เยื้องกรายออกจากห้องบรรทมส่วนพระองค์ของรัชทายาท นางเดินนวยนาดแช่มช้อยมาตามทาง กิริยานุ่มนวลสูงส่ง ยกยิ้มปลื้มปริ่มตลอดเวลาเมื่อพ้นหัวมุมเฉลียงก็เห็นเป็นด้านหน้าตำหนักโล่งกว้าง ในครรลองสายตาจึงปรากฏร่างสูงงามสง่าในอาภรณ์สีน้ำเงินเข้มปักลายมังกรทองอันน่าเกรงขามของรัชทายาทหมิงเฉิงเขากำลังยืนสนทนากับมหาขันทีเฒ่าหวังกงกง ผู้ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องทั้งคืน ไม่หลับไม่นอนและทันทีที่เขาผินใบหน้าอันหล่อเหลามามองนาง รอยยิ้มอ่อนโยนพลันปรากฏในครรลองสายตา โม๋เอ๋อร์ถึงกับตาพร่าในบัดดล คนอะไรรูปงามปานศิลาดำ ทั้งทรงพลังแลดูทมิฬตรึงใจเหลือเกินเมื่อเดินมาถึงร่างสูง มือหนาพลันยื่นส่งให้ตรงหน้า หญิงสาวพลันเบิกตาโตมองเหม่อที่ฝ่ามือเขา ชั่วภาวะตะลึงนั้น นางรับรู้เพียงมือนุ่มของตนถูกกอบกุมด้วยมืออุ่นของเขาชั่วครู่ต่อมาชายผู้เป็นสามีก็พานางเดินไปด้วยกันตามทางเดินแผ่นศิลาอย่างแช่มช้า แสงแดดยามเช้าช่างสว่างเจิดจ้า พาม่านตามองเห็นทุกสิ่งเจิดจรัสยิ่งนัก ร่างระหงจึงคล้ายกับล่องลอยอยู่กลางสายหมอก ภาพที่เห็นเบื้องหน้าคือม่านมายาพรางใจ จริงเท็จเท่าใดล้วนไม่สำคั

ช่วงเช้าผ่านไปอย่างราบรื่น โม๋เอ๋อร์กลับมาพักผ่อนยังเรือนนอนของตนเองอย่างชื่นมื่นทันทีที่เข้าห้องมาก็เห็นหยูเสวี่ยนั่งหน้าแดงก่ำเหม่อลอยไปถึงไหนต่อไหน ในใจให้นึกสงสัยขึ้นมาจึงถามตามตรง“เจ้าเป็นอะไรหรือ? เป็นไข้หรือไร? ไยหน้าแดงนัก!”หยูเสวี่ยได้ยินคำถามเช่นนั้นก็ยกมือขึ้นกุมแก้มตนเอง ไม่พูดไม่จา ไม่ตอบคำใดโม๋เอ๋อร์ยิ่งมองยิ่งฉงน กลอกตาไปมา ไม่เข้าใจแม้แต่น้อยชั่วครู่ต่อมา ผู้ถูกถามพยายามกดเก็บอาการทั้งหลายให้หายไปแล้วเอ่ยถามเสียงเบา “เจ้าคิดว่าองครักษ์จินเป็นอย่างไร?”ครานี้โม๋เอ๋อร์ยิ่งงุนงงอย่างหนัก องครักษ์จิน! ใครหนอ?หยูเสวี่พลันถอนหายใจปลดปลง เพราะอีกฝ่ายไม่ค่อยจะเห็นใครอยู่ในสายตานอกจากคนที่เห็นความสำคัญโม๋เอ๋อร์มักเป็นเช่นนั้น หยูเสวี่ยย่อมรู้ดี หญิงสาวจึงยังไม่คิดที่จะเล่าอันใดให้โม๋เอ๋อร์ฟัง เพียงระลึกอยู่คนเดียวเงียบๆเมื่อคืนยามที่ต้องยืนมองรัชทายาทกับพระชายาเล่นละครตบตาขันทีส่วนพระองค์ หยูเสวี่ยที่ต้องพิษยังไม่หายสนิท จึงแพ้พ่ายแก่ลมเย็นยามราตรี จนหน้ามืดวูบหลับไปนางได้องครักษ์คนสนิทของรัชทายาทหมิงเฉิงแอบช่วยเหลือเอาไว้ เขาพานางไปรักษายังที่พักของเขา เพราะไม่อาจอุ้ม

ชั่วครู่ต่อมา...เมื่อเจ้านายทั้งสองหายลับเข้าไปในรถม้าส่วนพระองค์ สำหรับเดินทางเฉพาะภายในพระราชวังต้าหมิงอันกว้างใหญ่ ที่ไม่อาจใช้เพียงเกี้ยวคนแบกหามได้ไหว ขบวนทั้งหมดจึงได้เคลื่อนตัวอย่างเชื่องช้า ม้าตัวไม่เล็กไม่ใหญ่วิ่งเหยาะกำลังดี หาได้เร่งรีบแต่อย่างใดหยูเสวี่ยและหมิงจินในตำแหน่งคนสนิทของเจ้านายแต่ละฝ่าย จึงได้มีโอกาสเดินตามหลังรถม้าท่ามกลางบรรยากาศเป็นใจ ได้พูดคุยกันบ้าง มองตากันบ้าง ไปจนตลอดทางในสายตาของหยูเสยี่ย นางเห็นแจ้งชัดเจน ว่ารัชทายาทช่างไร้ใจได้อย่างถึงที่สุด ปฏิบัติกับโม๋เอ๋อร์อย่างเย็นชายิ่งนักหากนางยังไม่คิดการณ์ช่วยเหลืออันใดเลย แล้วเมื่อไหร่นางจะวางใจปล่อยโม๋เอ๋อร์เอาไว้ แล้วจากไปเพื่อตามหารักแท้ ผู้เป็นสามีของตนเองในภายภาคหน้าได้บ้างกันเมื่อหญิงสาวคิดเช่นนั้น จึงช้อนสายตามองราชองครักษ์คนสนิทของรัชทายาททันที เพราะว่าเขาคือตัวช่วยคนสำคัญในภารกิจพิชิตใจนี้!ในขณะที่หยูเสวี่ยกำลังคิดการณ์ใหญ่ หมิงจินเองก็กำลังคิดการณ์มิได้ด้อยไปกว่า เขาคิดว่าหยูเสวี่ยน่าสนใจลักษณะท่าทางของนางที่เขามองเห็นจากสายตาอันแหลมคม ล้วนบ่งบอกเขาได้เป็นอย่างดีว่านางสามารถเป็นเจ้านายชั้นสู

“หากเจ้าทำตัวดีๆ ย่อมเป็นคนของข้าโดยสมบูรณ์”เมื่อได้ยินดังนั้น เสียงแว่วหวานจึงดังมาอีกครา“สามีควรอนุญาตให้ภรรยามีครัวในเรือนของตนเองนะ ภรรยารู้สึกกลัวเหลือเกิน นี่คือการปกป้องได้ทางหนึ่ง”จบคำก็กะพริบตาเบาๆ เอียงหน้าน้อยๆ แลดูน่ารักน่าชัง แล้วกินขนมจิบชาต่อ ปราศจากวี่แววขลาดกลัวดั่งวาจาอีกคราที่หมิงเฉิงต้องหรี่ตามองพระชายา เขาไม่รู้สึกเลยแม้แต่น้อยว่านางเป็นคนขลาดเขลาอย่างที่กล่าวมา ตรงกันข้ามกลับฉลาดเฉียบคมไม่เบา ทั้งยังเจ้าเล่ห์อีกด้วยแต่กระนั้นเขากลับเอ่ยปากเสียงต่ำว่า “ตามใจเจ้า...” หลุดปากไปแล้วก็ให้นึกแปลกใจ ว่าเหตุใดเขาถึงไม่คิดขัดใจนางเมื่อได้ยินคำอนุญาต โม๋เอ๋อร์ให้รู้สึกดีใจยิ่งนัก นางจึงนั่งแย้มยิ้มงดงาม สดใสมีชีวิตชีวา ส่งสายตาพราวระยับให้สามีอีกคราที่หมิงเฉิงเลิกคิ้วขึ้นสูง สีหน้าบึ้งตึงดำมืด แต่กลับมองนางอย่างมิอาจวางตาโดยไม่รู้ตัวดวงเนตรงามดั่งดาราสะท้อนวารี งามสะอาดพิสุทธิ์สดใส จนผู้มองรู้สึกวาบหวามในใจ ใครได้ยลคงรู้สึกเช่นเดียวกันเนิ่นนานทีเดียวกว่าชายหนุ่มจะถอนสายตากลับคืนได้สำเร็จ แล้วผินใบหน้าหนีเพื่อหลับตาต่อ แต่กระนั้นกลับมีมือน้อยๆ เอื้อมมากระตุกแขนเสื