All Chapters of แพ้รักคู่หมั้นสวมรอย: Chapter 41 - Chapter 50

เมษาที่นอนหลับไหลอยู่บนโซฟารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงกลางดึกเพราะรู้สึกเหมือนมีอะไรมาวุ่นวายอยู่แถว ๆ ซอกคอ ร่างกายก็หนัก ๆ คล้ายกับโดนอะไรทับอยู่ใบหน้าเรียวขมวดมุ่นส่ายหนีบางสิ่งบางอย่างที่กำลังซุกไซ้บริเวณซอกคอทั้งที่เปลือกตายังคงปิดสนิทอยู่ "อื้อ.."ริมฝีปากอิ่มเผยอส่งเสียงร้องครวญครางออกมาด้วยความรู้สึกรำคาญ สองมือน้อย ๆ ก็ยกขึ้นปัดสะเปะสะปะมั่วไปหมดหวังไล่สิ่งที่กำลังรบกวนเวลานอนให้ออกไป ขณะที่ร่างกายก็ดิ้นขลุกขลักหนีความหนัก และอึดอัดที่ทาบทับตัวอยู่ ทว่าเหมือนยิ่งไล่ยิ่งถูกรบกวนหนักขึ้น"หื้อ..." สุดท้ายเปลือกตาบางก็ค่อย ๆ ปรือขึ้นท่ามกลางความมืด ก่อนดวงตาที่ฉ่ำปรือจากอาการงัวเงียจะเบิกกว้างด้วยความตกใจกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นกับตัวเองมีเงาตะคุ่ม ๆ กำลังทำมิดีมิร้ายกับร่างกายเธออยู่ เธอรู้ได้ในทันทีว่าเป็นเจ้านายเพราะได้กินน้ำหอมประจำตัว ที่สำคัญคงไม่มีใครสามารถเข้ามาในห้องนี้ได้นอกจากเขา"คะ...คุณเจ้านาย" เธอร้องเรียกเขาเสียงแผ่วเบาพลางยกมือขึ้นดันไหล่กว้างหวังผลักออก แต่ทว่าดูเหมือนตอนนี้เขาจะเมาเพราะได้กินแอลกอฮอล์เคล้าด้วยกลิ่นบุหรี่จากร่างแข็งแกร่งชวนให้เธอเวียนหัวไม่น้อ

แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามากระทบสองร่างหนุ่มสาวที่นอนกอดกายกันอยู่บนโซฟาให้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา"ซี๊ดดด.." วินาทีแรกที่ลืมตาตื่นเจ้านายถึงกับต้องร้องครางในลำคอเพราะรู้สึกชาไปครึ่งตัว และปวดเมื่อยร่างกายไปหมดโดยเฉพาะแขนที่ถูกศีรษะเล็กทุยหนุนอยู่ "อื้อ.." ซึ่งไม่ต่างจากเมษาสักนิดที่ถูกความเมื่อยขบเล่นงานไปทั้งตัวเพราะทั้งสองต้องนอนอยู่ท่าเดียวตลอดคืนไม่ได้ขยับตัวเลยเธอช้อนสายตาขึ้นมองใบหน้าคมคายเล็กน้อย ก่อนจะรีบดีดตัวลุกขึ้นนั่งไม่ลืมจะจับผ้าห่มขึ้นมาปกปิดหน้าอกด้วย โดยมีร่างสูงลุกนั่งตาม"เธอนอนไปได้ยังไงเมษา โคตรเมื่อย.." เจ้านายเอ่ยพลางหันมองหน้าร่างบางข้าง ๆ ด้วยความฉงนไม่รู้ว่าตลอดหนึ่งเดือนกว่าที่ผ่านมาเธอนอนบนโซฟาคับแคบนี้ไปได้ยังไงกัน เขานอนแค่คืนเดียวยังปวดเหนื่อยร่างกายขนาดนี้เมษาแอบกลอกตาอย่างนึกหมั่นไส้กับคำถามของชายหนุ่ม ถามมาได้ไม่ใช่เพราะเขาหรือไงกันที่เป็นคนไล่เธอมานอนโซฟาโดยให้เหตุผลว่าเขาไม่ชอบนอนร่วมเตียงกับใคร เฉพาะกับผู้หญิงอย่างเธอ"ก็มันจำเป็น ฉันมีตัวเลือกที่ไหนล่ะ" อดพูดค่อนแคะไปไม่ได้พลางปรายตามองสีหน้าของคนข้าง ๆ ว่าเขาจะโกรธไหม เขากลับนิ่

กิจกรรมที่ทางร้านอาหารให้คู่รักแต่ละคู่ทำในวันนี้มีหลายอย่างด้วยกัน เกมแรกคืออุ้มไข่วิธีคือให้คู่รักเอาหน้าผากชนกันโดยให้ไข่ไก่อยู่ตรงกลางทำยังไงก็ได้ให้พาไปถึงเส้นชัยโดยไม่หล่น"พร้อมไหม" เจ้านายถามไถ่ร่างบางที่ยืนตรงหน้าครั้นพนักงานประกาศ เมื่อเธอพยักหน้ารับเขาก็เอาไข่ไก่วางบนหน้าผากมนแล้วใช้หน้าผากตัวเองดันไว้เพื่อไม่ให้ไข่หล่น ท่านี้ทำให้ใบหน้าของทั้งสองใกล้ชิดจนปลายจมูกชนกัน สองสายตามองสบประสานอยู่ใกล้กันเพียงนิดแบบที่ทำเอาเมษาหายใจติดขัด หัวใจเต้นแรงจนกลัวว่าอีกคนจะได้ยิน พวงแก้มทั้งสองร้อนผ่าวราวกับเป็นไข้ ลมหายใจอุ่น ๆ เป่ารินรดผิวหน้ากันและกันยิ่งทำให้ขนกายพานลุกซู่ สายตาของเขาที่จ้องมองมาก็ดูลุ่มลึก มุมปากหยักเผยรอยยิ้มกรุ่มกริ่มออกมา อ่า..ให้ตายสิอยู่แบบนี้นาน ๆ เธอต้องขาดใจตายแน่ ๆ ชายหนุ่มในเวลานี้ดูแพรวพราวเสียเหลือเกินทำใจสาวน้อยแบบเธอสั่นไหวอย่างช่วยไม่ได้ "เขินเหรอ" เห็นพวงแก้มแดงปลั่งของหญิงสาวเจ้านายอดไม่ได้จะพูดแซวพร้อมเผยรอยยิ้มอ่อนโยนออกมาเหมือนว่าเอ็นดูเธอมาก ๆ ทั้งที่ความจริงมันเป็นแค่การแสดง"ไม่ได้เขินสักหน่อย แค่ร้อน" สิ้นเสียงแซวเมษาก็ยกมือทั้งสองขึ้น

แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านมาหน้าต่างเข้ามากระทบสองร่างหนุ่มสาวที่นอนกอดกายกันอยู่บนเตียงให้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าของวันใหม่เมษาค่อย ๆ ปรือตาขึ้นพร้อมกับปิดปากห้าววอด จากนั้นก็เลื่อนมือขึ้นขยี้เปลือกตาต่อไล่อาการตาพร่าเบลอ ก่อนจะแหงนหน้าขึ้นมองใบหน้าคมคายของคนที่เธอนอนกอดกาย และซุกอกอยู่ทั้งคืน รอยยิ้มบาง ๆ พลันผุดพรายขึ้นประดับริมฝีปากอิ่ม พวงแก้มนวลแดงระเรื่อเมื่อภาพเหตุการณ์แสนร้อนแรงฉายขึ้นในสมองเมื่อคืนเธอกับชายหนุ่มมีค่ำคืนอันร้อนแรงด้วยกันแม้เธอพยายามหักห้ามใจพยายามฝืนมากแค่ไหน แต่สุดท้ายก็มิอาจต้านทานความต้องการของร่างกาย และการปลุกเร้าจากอีกคนได้ต้องยอมสยบกลายเป็นลูกแมวเชื่อง ๆ ของเขาทุกครั้ง เผลอ ๆ เธออาจจะกลายเป็นคนติดเซ็กซ์ด้วยแล้วซ้ำไปเพราะเพียงถูกชายหนุ่มปลุกเร้าหน่อยก็จุดติดได้ง่าย มือเรียวเคลื่อนไปแตะรอยดูดสีแดงบนอกแกร่งลากนิ้วไปจนถึงรอยกัดบนซอกคอเบา ๆ เมื่อคืนเธออารมณ์พุ่งทะยานจนเผลอฝากรอยเอาไว้ ไม่รู้ว่าอีกคนตื่นมาจะโดนดุหรือเปล่า แต่เขาก็ไม่ใช่ย่อยฝากรอยไว้ทั่วร่างกายเธอเหมือนกัน"ฮืม.." เธอพลันรีบดึงมือกลับเมื่อได้ยินเสียงคำรามในลำคอแกร่ง รีบปิดตาแสร้งทำเ

"ยังไม่ได้เป็นแฟนกันครับ ผมกำลังจีบเธออยู่ต่างหาก" เธออึ้ง และอึ้งจากที่ทำตัวไม่ถูกอยู่แล้วยิ่งไปกันใหญ่ ขณะที่พนักงานในร้านต่างส่งเสียงร้องออกมาด้วยความอิจฉาอ่า...ให้ตายสิยากหายไปจากตรงนี้ เธอพยายามข่มความรู้สึกมากมายเอาไว้ แล้วยื่นมือไปรับกล่องสร้อยคอจากพนักงานมาถือไว้ น้อมศีรษะให้เป็นเชิงขอบคุณ จากนั้นก็รีบเดินก้มหน้าออกจากร้าน ไม่แม้แต่จะมองหน้าชายหนุ่มด้วยรู้สึกเขอะเขินและทำตัวไม่ถูกเป็นอย่างมาก สิ่งที่เกิดขึ้นเธอตั้งรับไม่ทันจริง ๆ และไม่รู้ว่าควรทำตัวยังไงโดนคนที่เคยโกรธแค้นกันบอกว่าจีบใครจะไม่ตกใจ หากเธอกับเขาเริ่มต้นด้วยเรื่องดี ๆ ก็คงไม่แปลกอะไร"เมษา" เจ้านายรีบสาวเท้าเดินตามร่างบางพลางเปล่งเสียง แต่แทนที่เธอจะหยุดกลับสาวเท้าเดินเร็วขึ้น หากให้เดาคงเขินจนไม่กล้ามองหน้าเขาสินะ"หึ" เขาเค้นหัวเราะในลำคออย่างนึกขัน ก่อนจะรีบสาวเท้าเดินให้ทันเธอ"โกรธเหรอที่ฉันพูดแบบนั้นต่อหน้าคนอื่น" แสร้งถามไปเมื่อเดินมาเคียงข้างเธอแล้ว"ฉันไม่ได้โกรธค่ะ แค่ตกใจ" เมษาเอ่ยพลางเบนหน้าไปทางอื่น "อีกอย่างคุณไม่ควรเอาเรื่องแบบนี้มาพูดเล่นนะคะ""แล้วใครบอกว่าฉันพูดเล่น" สองเท้าเล็กพลันหยุดดัง